บทที่ 165 ไม่ทราบว่าตอนนี้ขอต่อยได้รึเปล่า??? (ฟรี)
บทที่ 165 ไม่ทราบว่าตอนนี้ขอต่อยได้รึเปล่า???
เย่เหรินได้ยินแบบนั้น
เขาก็รู้สึกซาบซึ้ง
“ไม่ทราบว่าตอนนี้ดร. หวังพักฟื้นอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”
“พอผมทำงานเสร็จ ผมจะติดต่อนาย ฉันจะพานายไปหาอาจารย์เอง อาจารย์พูดถึงนายบ่อยๆ...”
เย่เหรินพยักหน้า
“โอเค งั้นผมจะรอฟังข่าว”
........
และในหน่วยโลจิสติกส์
ในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
หยางว่านหลิวถือเอกสารมากมายอยู่ในมือ
บนเอกสารพวกนี้
มีข้อมูลเกี่ยวกับอุปกรณ์และปริมาณต่างๆ...
“นายพลหยาง นี่คืออุปกรณ์ทั้งหมดที่ไม่ตรงกัน”
หยางว่านหลิววางเอกสารลงและสั่งลูกน้องของเขา
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว นายออกไปก่อนเถอะ”
“ครับ นายพลหยาง”
หลังจากที่ลูกน้องของเขาจากไป หยางว่านหลิวก็หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด
ในบรรดาอุปกรณ์ที่แสดงในเอกสาร
เห็นได้ชัดว่า
มีคำเช่นเครื่องตรวจจับแร่ เครื่องบดโลหะผสม ชุดขุดแร่ และอื่นๆ
เกือบ 80% เป็นอุปกรณ์ขุด...
หยางว่านหลิวพลิกเอกสารอย่างระมัดระวังทีละหน้า
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว
เขาใช้ฝ่ามือ
เอกสารนั้นก็กลายเป็นผงธุลี
มันไหลลงถังขยะอย่างช้าๆ
ในกองบัญชาการ ในห้องผู้ป่วยของเจ้าหน้าที่ระดับสูง
หวังจื้อเผิงนอนอยู่บนเตียงคนไข้
ที่หน้าเขา
มีโต๊ะขนาดใหญ่วางอยู่
บนโต๊ะ มีแบบแปลนมากมาย...
“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”
“เข้ามา!!”
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก
หวังจื้อเผิงเห็นคนที่มา
เขารีบหยิบแบบแปลนขึ้นมา
ม้วนมันแล้วใส่ลงในถ้วย
“อาจารย์ นี่...”
จางตงหยางเห็นแบบนั้น
เขาก็เปลี่ยนไปจากเดิม
เขารีบเดินไปหาหวังจื้อเผิงก่อนจะตะโกนออกมา
“เอามานี่!!!”
หวังจื้อเผิงมองจางตงหยาง เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“อะไรนะ? นายกำลังพูดอะไร?”
จากนั้นเขาก็หันไปมองเย่เหริน ใบหน้าของเขา...
“เย่เหริน ผู้กอบกู้ของพวกเรามาแล้ว!!!”
เย่เหรินได้ยินแบบนั้น
หน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงไม่ต่างไปจากเคย
เขาแอบด่าหลี่ว่านเฉิงในใจ...
“อย่าขัด ฉันบอกให้เอามันมา!!!” จางตงหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
หวังจื้อเผิงเห็นว่าเขาหนีไม่พ้น เขาก็ทำท่าทาง...
“ไม่ได้!!! ถ้านายทำได้ ก็ยกฉันขึ้นแล้วแย่งมันไปสิ!!!”
ตอนนี้ร่างกายของหวังจื้อเผิงเต็มไปด้วยสายน้ำเกลือและสายไฟ
การเคลื่อนไหวใดๆ อาจทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตรายได้
จางตงหยางไม่กล้าเข้าไปใกล้ เขาจึงพูดอย่างจริงใจ
“อาจารย์รู้รึเปล่า? ว่า...”
“หากยังดูแบบแปลนอีก ชีวิตอาจารย์ก็คงจะไม่...”
หวังจื้อเผิงฟังคำพูดของจางตงหยาง
เขารู้ว่าจางตงหยางทำเพื่อเขา แต่มันก็ยัง...
“ตงหยาง ปล่อยให้ฉันดูก่อนเถอะ พอพวกเรา...”
“ผมไม่อยากฟัง!!!”
จางตงหยางขัดจังหวะหวังจื้อเผิงอย่างไม่เกรงใจ
เขาพูดอย่างจริงจัง
“อาจารย์ ถ้าหากวันนี้อาจารย์ไม่ให้ ผมก็คงต้องไปถามว่าใครเป็นคนให้แบบแปลนนี้กับอาจารย์ ถึงเวลานั้นผมจะ...”
“ฉันพูดจริงนะ...”
น้ำเสียงของจางตงหยางนั้นหนักแน่น
หวังจื้อเผิงมองศิษย์ของเขา
จากนั้นเขาก็หัวเราะและยื่นแบบแปลนให้
“โอเค เรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?! นี่ไง!!!”
“ดูสิ นายทำให้บรรยากาศตึงเครียดไปหมดแล้ว...”
หวังจื้อเผิงยื่นแบบแปลนให้จางตงหยาง
จางตงหยางรับแบบแปลนมาก่อนจะเดินออกไป
เย่เหรินมองจางตงหยาง
เขาไม่คิดเลยว่าจางตงหยางที่ดูสุภาพและสง่างามจะมีด้านแบบนี้อยู่ด้วย
“ไม่ต้องสนใจหรอก ตงหยางมันเป็นแบบนี้แหละ เขามักจะเป็นแบบนี้เวลาที่ตื่นเต้น” หวังจื้อเผิงมองเย่เหรินด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็มองไปในทิศทางที่จางตงหยางจากไป
“จริงๆ แล้วตงหยางเป็นเด็กดี เขาน่ะเคยเป็นจิตแพทย์มาก่อน ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะรักษาตัวเองไม่ได้...”
หวังจื้อเผิงพูดพลาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
มันเหมือนกับพ่อแม่ทั่วไป
ในขณะที่เขากำลังมองหาสิ่งชดเชยให้กับลูก เขาก็ยังกังวลถึงลูกเสมอ
หวังจื้อเผิงรีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา
“ว่าแต่นาย มาถึงก็มาเลย ไม่ได้เอาอะไรมาฝากกันเลย...”
เย่เหรินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยมือเปล่า เขารู้สึกเขินอาย
“ฮ่าๆๆๆๆ ดูเหมือนว่านายจะไม่ชินกับเมืองแห่งอนาคตของพวกเรา เย่เหริน นั่งลงก่อนเถอะ”
หวังจื้อเผิงหัวเราะและขอให้เย่เหรินนั่งลง
“สลักชื่อหลานมั่วเหยียนเสร็จแล้วงั้นเหรอ...”
หวังจื้อเผิงถาม
เย่เหรินพยักหน้า
“เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณดร. หวังสำหรับคะแนนเสียงเห็นด้วยนะครับ”
หวังจื้อเผิงโบกมือ “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นหรอก เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องใช้คะแนนเสียงของพวกเราก็ผ่านได้”
“ไอ้หยางว่านหลิวชอบพูดอะไรไร้สาระก็จริง แต่มันก็ยังแยกแยะเรื่องสำคัญออก”
ตอนนี้จางตงหยางดูเหมือนจะสงบลงแล้ว
เขาเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยอีกครั้งและยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ
หวังจื้อเผิงพูดขึ้นอีกครั้ง
“ตงหยางบอกเบาะแสกับนายแล้ว”
เย่เหรินพยักหน้า
“ถ้างั้นก็ดี ที่เหลือก็...”
“ฉันมันแก่แล้ว ฉันขอขอบคุณนายล่วงหน้า!!”
หวังจื้อเผิงกำลังจะโค้งคำนับเย่เหริน
แต่เขาไม่มีช่วงล่าง มันจึงยากที่จะทำแบบนั้น
เย่เหรินและจางตงหยางเห็นแบบนั้น พวกเขารีบหยุดหวังจื้อเผิง
“ดร. หวัง ท่าน...”
หวังจื้อเผิงโบกมือ
“ฉันรู้จักร่างกายของฉันดี ฉันอาจจะไม่มีโอกาสขอบคุณรายอีกก็ได้”
หวังจื้อเผิงพูดอย่างใจเย็น
จางตงหยางยืนอยู่ข้างๆ มองหวังจื้อเผิง
ดวงตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีแดงนิดหน่อย...
เย่เหรินเห็นภาพทุกอย่าง ทั้งสองคนนี้ถึงจะไม่ใช่พ่อลูก แต่กลับเหมือนพ่อลูก....
“ดร. หวัง นอนลงก่อนเถอะครับ...” เย่เหรินช่วยหวังจื้อเผิงนอนลง
จากนั้นเขาก็พูดออกมา
“ดร. หวัง ผมมีเรื่องจะขอรบกวน ไม่ทราบว่า...”
“ฮ่าๆๆๆ บอกมาเถอะ ตราบใดที่ฉันทำได้ล่ะก็นะ...”
“ไม่ทราบว่าตอนนี้ขอต่อยได้รึเปล่าครับ???”
“เอ่อ...นายพูดว่าอะไรนะ???”
หวังจื้อเผิง: ???
จางตงหยาง: ???
บรรยากาศเงียบลง...
