บทที่ 12 ใครจะเจ้าเลห์กว่าข้า!
ลู่เฟิงสั่งโคลนทั้งสามตัวไปยังพื้นที่ทะเลของฉลามยักษ์ทางตอนเหนือ เนื่องจากมีหอยจํานวนมาก เต็มไปด้วยสายพันธุ์ที่ปลาหมึกยักษ์ชอบกิน
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ไม่ก้าวร้าวและมุ่งเน้นไปที่พลังป้องกันซะส่วนใหญ่
นอกจากนี้ลู่เฟิงยังมีความสามารถในการจัดการกับหอยด้วย ขอเพียงเขาไม่พบกับฉลามยักษ์ เขาก็สามารถเริ่มบุฟเฟ่ต์หอยได้เลย
"อ่า~! ข้าได้กลิ่นของหอยหวานแล้ว! คริคริ!~จัดมา!" ลู่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
หนวดหลายเส้นพุ่งเข้าหาหอยขนาดใหญ่บนก้นทะเลในทันที เขาจับหอยสี่ตัวที่มีขนาดประมาณสิบเมตร
ในการรับรู้ของเขามีสัตว์ทะเลเปลือกแข็งหลายหมื่นตัวที่นี่ สามารถพัฒนาได้อย่างมั่นคงเป็นระยะเวลาหนึ่งเลย
สิ่งมีชีวิตจำพวกหอยคงจะคิดว่ามันมีพลังป้องกันที่ทรงพลังแล้ว ทว่าโชคไม่ดีที่พวกมันมาพบกับเขา
เขาสามารถทําลายเปลือกหอยด้วยหนวดของเขาอย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นหอยน้อย หอยใหญ่ ก็ไม่อาจทน "ปืนฉีดน้ำแรงดันสูง"ได้
"ดูด~!! อร่อยเลิศ!" ลู่เฟิงกลืนเนื้อและโลหิตของหอยเหล่านี้อย่างมีความสุข
【ติง! โฮสต์ได้รับ 200 คะแนนพลังงานจากการกลืน "หอยนางรมกลายพันธุ์"! 】
【ติง! โฮสต์ได้รับ 200 คะแนนพลังงานจากการกลืน "หอยมีดโกนกลายพันธุ์"! 】
【ติง! โฮสต์ได้รับ 150 คะแนนพลังงานโดยการกลืน "หอยเชลล์กลายพันธุ์"! 】
.........
แม้ว่าหอยเหล่านี้จะไม่ให้ "คะแนนพลังงาน" มากนัก แต่ก็มีจำนวนมาก!
ในขณะเดียวกัน โคลนทั้งสามของเขายังช่วยให้เขาจับหอยจากก้นทะเลเพื่อมาส่งให้เขาไม่หยุดหย่อนด้วย
หลังจากกินนานกว่ายี่สิบนาทีเขาก็เรอออกมา!
"หูหู! อิ่มสุด ๆ!~ สบาย!" ลู่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ
เขาพบถ้ำใกล้ ๆ เพื่อซ่อนตัว จากนั้นควบคุมโคลนสามตัวเพื่อช่วยให้เขาจับหอยต่อไป
หอยทั้งหมดที่เขาจับได้ถูกนำมารวมกันใกล้ ๆ ถ้ำ และเขาสามารถกินได้ตลอดเวลาเมื่อเขาหิว!
"นี่คือชีวิต! สะดวกสบาย สุด ๆ เลยไม่ใช่รึ? สบาย บริวารมั่นคง เงินราบรื่น เลย เริ่มง่วงแล้วสิ~!" ลู่เฟิงงีบหลับ
เขาใช้เวลาสองวันอย่างสบายใจ แต่กลิ่นโลหิตรอบ ๆ เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยการสังหารของเขาไม่หยุด ทำให้เขาไม่สามารถซ่อนตัวได้อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกปิดซ่อนตัวอย่างดีก็ตาม
ฉลามยักษ์ที่อหังการปกครองพื้นที่บริเวณนี้ หลังจากที่ว่ายไปว่ายมาก็เริ่มได้กลิ่นโลหิต!
ในไม่ช้าเจ้าตัวใหญ่ก็ปรากฏตัวภายในจิตสัมผัสของลู่เฟิง หลังจากหายไปสองวัน ฉลามยักษ์ตัวนี้ก็ใหญ่ขึ้นอีกครั้ง มันมีความยาวเกือบ 200 เมตร ใหญ่กว่าเขาถึงสองเท่า!
"เทคนิคการตรวจจับ"!
[ชื่อ: ฉลามขาวกลายพันธุ์โบราณ]
[สายโลหิต: ย้อนกลับบรรพบุรุษกลายพันธุ์]
[เพศ: หญิง]
[สถานะ: วัยรุ่น]
[น้ำหนัก: 60 ตัน]
[ความแข็งแกร่ง: 150 ตัน]
[ความเร็ว: 60 เมตรต่อวินาที]
[พลังป้องกัน: ความอดทน 50 ตัน]
[ทักษะ: "พุ่งชน", "ฟาดหาง", "กัดสังหาร", "กลืนกิน"]
[พรสวรรค์: "แรงกดดันเบฮีมอธ"]
“บัดซบ! เจ้าบ้านี่ มีความสามารถดีกว่ามังกรสีน้ำเงินกลายพันธุ์อีก !”
กระนั้นมันก็ยังอยู่ในสถานะวัยรุ่นเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงต้องหาทางหลบหนีโดยเร็วที่สุด!
เป็นไปไม่ได้ที่จะเผชิญหน้าตรง ๆ ไม่เช่นนั้นเขาต้องตายแน่นอน!
จากนั้นเขาก็ควบคุมโคลนทั้งสามเพื่อหลบหนีไปในทิศทางที่ต่างกัน แต่ร่างหลักของเขายังคงซ่อนอยู่ในถ้ำ
"ฉลามขาวกลายพันธุ์โบราณ" สังเกตเห็นร่างโคลนของเขาทันที จู่ ๆ มันก็เร่งความเร็วและไล่ตามเขาไปทันที
ในเวลานี้ร่างกายหลักของลู่เฟิง ยังไม่มีการเคลื่อนไหว เขาต้องรอจนกว่าจะปลอดภัยก่อน ค่อยเคลื่อนไหว
สามนาทีต่อมาโคลนตัวแรกก็ถูกอีกฝ่ายไล่ทันและถูกกินเข้าไป ทำให้เกิดความเจ็บปวดไหลเข้ามาในสมองของเขาทันที
ในไม่ช้า "ฉลามขาวกลายพันธุ์โบราณ" ก็ไล่ตามโคลนอีกตัวของลู่เฟิง ไม่รู้ว่าฉลามขาวตัวนี้ระบุตําแหน่งโคลนของเขาได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงควบคุมโคลนทั้งสองให้หนีไปอย่างรวดเร็ว
แต่คราวนี้การไล่ล่าของฉลามขาวตัวใหญ่ใช้เวลานานกว่า 9 นาที
เมื่อมองไปที่บริเวณทะเลที่ "ฉลามขาวกลายพันธุ์โบราณ"ค่อย ๆ กลับมา ลู่เฟิงคาดเดาได้ว่า เจ้านี่คงมีวิธีการบางอย่างในการค้นหาตําแหน่งของเขา
แปดสิบเปอร์เซ็นต์คาดว่ามันใช้วิธีการตรวจจับกลิ่น แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ไล่ตามโคลนตัวที่สามไป ซึ่งแสดงให้เห็นว่าระยะตรวจจับกลิ่นของมันมีขีดจํากัด คาดว่าอยู่ในระยะ 200 กิโลเมตร
เมื่อเกินระยะทางนี้ ฉลามขาวตัวใหญ่จะไม่สามารถตรวจจับกลิ่นของเขาได้
หลังจากลองใช้วิธีการล่อหลอกฝ่ายตรงข้ามแล้ว ลู่เฟิงก็รวบรวมโคลนสองตัวขึ้นมาใหม่ และให้มันหนีไปคนละทิศทางอีกครั้ง
ฉลามขาวตัวใหญ่ก็เริ่มไล่ตามโคลนเขาไปอีกครั้ง ฆ่าโคลนของเขาในระยะทางเดียวกันและ ในเวลาเดียวกัน ก็หันไปไล่ตามโคลนอีกตัว
ในเวลานี้ เขาได้สร้างร่างโคลนหมายเลขสามขึ้นมาอีกครั้ง ให้อยู่ข้าง ๆ ร่างหลัก เพื่อเป็นเหยื่อและเฝ้ามองฉลามขาวจากทิศตะวันออก
เวลานี้ร่างต้นของเขาได้พุ่งตรงไปยังทะเลทางใต้อย่างรวดเร็ว เก้านาทีต่อมา โคลนหมายเลข 3 ก็ค้นพบฉลามขาวตัวใหญ่ที่กำลังกลับมา ลู่เฟิงควบคุมโคลนหมายเลข 3 ให้พุ่งออกไปทันที เพื่อหลบหนีไปในทิศทางตรงกันข้ามกับเขา
การดําเนินการตามระบบตามแบบแผนดูราบรื่นและไร้ที่ติ!
หลังจากที่ร่างหลักหลบหนีไปได้ 500 กิโลเมตร เขาก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงฉลามขาวตัวใหญ่และโคลนของเขาได้อีกต่อไป ในเวลานี้เขารู้สึกเพียงความเจ็บปวดที่ไหลเข้ามาในสมองเท่านั้น
"ดูเหมือนว่า หมายเลข 3 จะเป็นถูกกินไปแล้ว!" ลู่เฟิงพูดในใจ
เขามองไปทางทะเลเหนือด้วยสายตาเย็นชา "ฝากไว้ก่อน ข้าโตเมื่อไหร่ แกเจ็บแน่!"
เขาดู "คะแนนพลังงาน" ของเขาและพบว่าเขาสะสมจุดพลัง 12,500 คะแนนในช่วงสองวันที่ผ่านมา
ยังต้องต้องสะสมต่อไป!
เขาไม่ได้มุ่งตรงไปยังทิศเหนือไกลนัก เขาได้เคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันออก มุ่งตรงไปยังอาณาเขตของงูหลาม
ไม่ว่าอย่างไร งูหลามส่วนมากมักจะจับตําแหน่งของเหยื่อตามอุณหภูมิและกลิ่นของร่างกาย ทว่างูหลามกลับไม่ชอบเคลื่อนตัวมากนัก ย่อมดีกว่าซ่อนตัวในพื้นที่ฉลามขาวยักษ์!
ร่างโคลนทั้งสามถูกควบแน่นรวมตัวกันอีกครั้งและติดตามเขาไปยังทะเลตะวันออก
พื้นที่ทะเลของงูหลามยักษ์ตัวนี้อยู่ไกลจากแผ่นดิน ต่างจากเต่ายักษ์ที่อยู่ใกล้แผ่นดินมากที่สุด แต่ลู่เฟิงนั้นไม่อยากพบเต่ายักษ์ที่สุด
ต้องรู้ด้วยสายสายโลหิตตำนานนั้นน่ากลัว
กว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมาลู่เฟิงปรากฏตัวใกล้กับอาณาเขตของงูหลามหากแต่ลู่เฟิงไม่พบงูหลามผ่านพลังจิตสัมผัส
"เจ้าตัวร้ายไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน? มันไม่ได้หลบหน้าข้าใช่ไหม?” ลู่เฟิงถามอย่างสงสัย
อย่างไรก็ตาม พื้นที่แห่งนี้มีหอยน้อยมาก ทว่าพื้นที่แห่งนี้กลับมีปลาขนาดใหญ่จํานวนมาก
ดูเหมือนว่าถึงเวลาเปลี่ยนอาหารกินแล้ว หลังจากกินของหวานแล้ว ก็ต้องกินอาหารจานหลักนั่นเอง
ใช่ ใช่,ข้าสามารถกินปลาทูน่า ปลาดุกทะเล ปลาแมคเคอเรล และปลากะพงขาวได้ทุกชนิด! ข้าไม่เลือกเลย! อิอิอิ~
เขาควบคุมโคลนสามตัวทันทีเพื่อออกไล่ต้อนปลาที่อยู่ไม่ไกลเข้ามายังพื้นที่ร่างหลักที่พลางตัวเป็นก้อนหินก้อนใหญ่
เมื่อปลาทั้งหมดถูกต้อนมาที่ร่างกายหลัก เขาก็จะทําให้ตาของปลาทั้งหมดบอด!
"ใครมันจะเจ้าเล่ห์เท่ากับข้า? กี่กี่ก้า~" ลู่เฟิงส่งเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้าย
