บทที่ 1 ปฐมบท

บทที่ 1

ปีชวด ฤดูใบไม้ผลิ

สายฝนในฤดูใบไม้ผลิที่ตกลงมาได้ปลุกโลกที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

สายฝนบางๆ คล้ายสายหมอกโปรยปรายลงมา

บนถนนยามเช้าปรากฏแผงลอยขายอาหารเช้ามากมาย ต่างกางกันสาดกันฝนกันอย่างคล่องแคล่ว

ที่ปลายถนนยาวสายหนึ่ง มีชายแต่งกายด้วยเสื้อคลุมยาวที่ซีดจาง ดูเหมือนนักปราชญ์ในลักษณะท่าทาง แต่กลับดูแปลกแยกจากสิ่งรอบข้าง

หน้าโต๊ะไม้ขาหักมีป้ายอันหนึ่งเขียนไว้ว่า: "รับจ้างเขียนจดหมาย"

เมื่อฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ แผงลอยขายอาหารแต่ละแห่งก็เริ่มมีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาซื้อหา

เว้นเสียแต่แผง "รับจ้างเขียนจดหมาย" แห่งนี้ที่ไม่มีใครสนใจ

แต่ชายคนนั้นกลับดูไม่รีบร้อน เขาถือร่มกระดาษน้ำมันในมือข้างหนึ่งเพื่อกันฝนไม่ให้โดนกระดาษจดหมายที่อยู่เบื้องหน้า ขณะที่อีกมือหนึ่งถือพู่กัน

เขียนตัวอักษร โดยไม่แสดงท่าทีว่ากำลังเชิญชวนลูกค้า

เวลาผ่านไปไม่นาน แผงลอยขายอาหารหลายแห่งก็เตรียมเก็บข้าวของกลับบ้าน ขณะที่เขายังไม่ได้งานแม้แต่ชิ้นเดียว

โครกกก!

เสียงท้องร้องที่ไม่ยอมจำนนทำให้หลี่ชิงซานหัวเราะอย่างหมดหนทาง ก่อนจะหลับตาลงพักสายตา

[เพลิงประกายดาว: ระดับเหลือง ขั้นหนึ่ง (50%)]

[วันนี้ได้ขนย้ายเพลิงประกายดาว 100 หน่วย (ถึงขีดจำกัดแล้ว!)]

[ได้รับอายุขัยเพิ่ม: 3 วัน!]

กระแสความอบอุ่นไหลผ่านร่างกายของเขา ขับไล่ความหนาวเย็นที่เกิดจากความหิวไปบ้าง

ห้าปีก่อน เขาได้ข้ามมายังโลกใบนี้ และในสมองของเขาก็มีสิ่งที่เรียกว่า "วิถีแห่งชีวิตอมตะ"

บนเส้นทางนั้นเต็มไปด้วยแสงดารานับไม่ถ้วน เพียงแค่หลี่ชิงซานหลับตา เขาก็สามารถมองเห็นเส้นทางแห่งชีวิตอมตะในสมองของเขา พร้อมกับแผง

ระบบหนึ่ง

[อายุขัยปัจจุบัน: 52 ปี!]

เมื่อมองดูตัวเลขบนแผงนั้น หลี่ชิงซานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก...ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องตายก่อนวัยอันควรแล้ว...

ต้องรู้ไว้ว่าตอนที่เขาเพิ่งมา ตัวเลขอายุขัยบนแผงมีเพียง 2 ปี!

ตอนนั้นเขาอายุแค่ 20 ปีเอง!

ทันใดนั้น กลิ่นหอมที่คุ้นเคยก็ลอยเข้าสู่จมูกของเขา แม้ไม่ได้ลืมตาเขาก็รู้ว่าเป็นใคร

อู๋ซิ่ว หญิงงามชื่อดังแห่งอำเภอฉิวหลิง

ในอดีต ผู้คนต่างมุ่งมาขอความรักจากนางไม่ขาดสาย แต่หลังจากแต่งงานสามีนางเคยเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กซึ่งเป็นมือปราบ ก็ทำให้หลายคนหมด

หวัง

“ตัวอักษรของเจ้าทั้งอ่อนช้อยและสง่างาม ราวกับมีจิตวิญญาณแฝงอยู่เสมอ เมื่อใดที่ได้มอง ข้าก็สามารถสงบใจได้ทุกครั้ง” เสียงทุ้มนุ่มลึกดังขึ้น

ใบหน้าที่ไม่แต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆ นั้นขาวสะอาดดุจหิมะ

ชุดเรียบง่ายปกปิดรูปร่างที่งดงามของนางไม่ได้

เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น บรรยากาศรอบตัวนางก็สดใสขึ้นทันที

“พี่ซิ่ว วันนี้ก็มาให้เขียนจดหมายถึงสามีของท่านอีกหรือ?” ในขณะที่พูด หลี่ชิงซานหยุดพู่กัน แล้วเงยหน้ามองหญิงตรงหน้า

อู๋ซิ่วพยักหน้า ก่อนจะวางห่อกระดาษน้ำมันลงบนโต๊ะตรงหน้า: “แบบเดิม…”

หลี่ชิงซานไม่เกรงใจ เขาหัวเราะพลางเปิดห่อกระดาษน้ำมันนั้น

ขนมอบดอกไม้ห้าชิ้นสีขาวบริสุทธิ์เรียงตัวอย่างสวยงาม

เขาหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาส่งเข้าปาก

รสชาติหอมหวานเหนียวนุ่ม กลิ่นหอมของดอกไม้กรุ่นไปทั่วทั้งปาก

หวานแต่ไม่เลี่ยน หอมแต่ไม่ฉุน ทุกอย่างช่างพอดีลงตัว

นี่คือเหตุผลที่ทำให้หลี่ชิงซานกินขนมอบดอกไม้นี้มาติดต่อกันห้าปี โดยไม่เคยรู้สึกเบื่อ

ในเวลาไม่นาน ขนมทั้งห้าชิ้นก็หายไปในพริบตา

อู๋ซิ่วกางร่มลวดลายดอกไม้ของนาง แล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าคิดคำได้แล้ว”

เมื่อได้ยิน หลี่ชิงซานจัดโต๊ะให้เรียบร้อย แล้วจุ่มพู่กันในหมึก เตรียมเขียนตามคำบอกของอู๋ซิ่ว

อู๋ซิ่วเอียงร่มขึ้นเล็กน้อย แล้วมองไปบนฟ้าอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าสามารถมองเห็นคนที่นางคิดถึงได้ผ่านเมฆสีเทา

“วันนี้ฝนตกในฤดูใบไม้ผลิ ตอนเช้าข้าจามหนึ่งครั้ง อาจจะเพราะคิดถึงเจ้า”

หลี่ชิงซานเริ่มเขียนทันที ตัวอักษรของเขาเปี่ยมด้วยเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ ใครเห็นเป็นต้องชื่นชม

“พี่ซิ่ว แล้วต่อไปล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าอู๋ซิ่วไม่พูดอะไร หลี่ชิงซานเงยหน้าขึ้นถาม

“ไม่มีแล้ว มีแค่นี้แหละ”

หลี่ชิงซาน: ...

อู๋ซิ่วอมยิ้ม ก่อนจะหยิบกระดาษจดหมายตรงหน้าหลี่ชิงซานไป แล้ววางเหรียญทองแดงสองเหรียญลงแทน: “ไปล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่”

“อ้าว! พี่ซิ่ว!”

“วันนี้มันสั้นเกินไปจริงๆ เก็บเหรียญคืนไปเถอะ ขนมอบดอกไม้ก็พอจ่ายแทนได้แล้ว”

หลี่ชิงซานหยิบเหรียญทองแดงที่ยังอุ่นอยู่ขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นตะโกนตามหลังไปว่า

“พี่ซิ่ว!”

อู๋ซิ่วหันกลับมามองพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวว่า “เรื่องเงินทองต้องชัดเจน เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่ กินขนมอบดอกไม้ของข้าเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”

“ใช่ๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้” หลี่ชิงซานยิ้มแหยๆ ก่อนจะนั่งกลับไปที่เดิม

อู๋ซิ่วพยักหน้าพอใจ ยกเท้าเดินกลับไปยังร้านขนมอบดอกไม้ของนาง

บรรดาพ่อค้าอาหารเช้าต่างมองภาพนี้ด้วยความอิจฉาจนฟันกรามคันยิบๆ

แม้กิจการของหลี่ชิงซานจะสู้พวกเขาไม่ได้ แต่ลูกค้าประจำของเขากลับดูเอาใจใส่เขาอย่างยิ่ง

ที่สำคัญคือนางยังสวยอีกด้วย!

ชายอ้วนที่ขายซาลาเปาหัวเราะเยาะพร้อมเอ่ยเสียงเย้ยหยันว่า “ผู้หญิงนี่นะ ต้องจับตาดูให้ดี”

“มือปราบจางนี่ใจใหญ่เกินไป ระวังเถอะ กลับมาเมียจะหนีไปกับคนอื่นเสียก่อน!”

คำพูดดังลั่นจนคนรอบข้างได้ยินกันถ้วนหน้า

พ่อค้าอาหารเช้าคนอื่นๆ ที่ได้ฟังแอบหันมามองหลี่ชิงซานที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้เป็นระยะ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง เสียงซุบซิบก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่กลับชอบนินทาเรื่องพวกนี้กันไม่หยุดหย่อน

พูดไปก็ไม่พ้นเรื่องเกี่ยวกับ “ชู้สาว”

“แค่กๆ!” หลี่ชิงซานกระแอมเสียงดัง ก่อนจะเดินไปยังร้านขายซาลาเปา หยิบซาลาเปาขึ้นมาดมโดยไม่พูดอะไร

ชายอ้วนรีบตะคอกว่า “เจ้าหนุ่ม! จ่ายเงินหรือยังถึงได้กล้าหยิบมาดม?”

“ซาลาเปาลูกหนึ่งสองเหรียญทองแดง!”

“ไม่จ่ายเงิน ระวังวันนี้จะโดนซ้อม!”

พูดจบชายอ้วนก็พับแขนเสื้อขึ้น เดินออกจากแผงตรงไปหาหลี่ชิงซาน

หลี่ชิงซานแหวกเปิดซาลาเปาเผยให้เห็นไส้เนื้อภายใน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “นี่มันเนื้อหมูจริงหรือ?”

“ไม่ใช่เนื้อหมู หรือเจ้าคิดว่าเป็นเนื้อเจ้า?” ชายอ้วนหัวเราะเยาะเย้ย ก่อนจะพูดต่อว่า “จ่ายเงินมา! ไม่งั้นข้าจะหักขาเจ้าสักข้าง!”

ทันใดนั้น หลี่ชิงซานชูซาลาเปาในมือขึ้น พร้อมพูดเสียงดังว่า “ซาลาเปาร้านนี้ทำจากเนื้อหนู! ข้าเจอขนหนูที่ยังล้างไม่สะอาดในไส้ซาลาเปานี่!”

เสียงดังนั้นเรียกความสนใจจากลูกค้าที่เพิ่งซื้อซาลาเปาไป พวกเขาต่างหยุดดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เนื้อหนู!”

คำนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกสะอิดสะเอียนทันที

ชายอ้วนโกรธจัด คว้าไม้นวดแป้งบนโต๊ะเตรียมฟาดใส่หลี่ชิงซาน

แต่หลี่ชิงซานเพียงหลบหลีกเบาๆ พร้อมแกล้งทำให้ชายอ้วนสะดุดขาตัวเองจนล้มหน้าทิ่มลงบนแผงขายซาลาเปา

โครมคราม!

ของบนโต๊ะกระจัดกระจายเต็มพื้น

ทันใดนั้น หนูตัวใหญ่สีดำหลายตัวก็วิ่งออกมาจากใต้แผงขายอาหาร พร้อมเสียงร้อง “จี๊ดๆ”

“มีหนูจริงๆ!”

“เวรเอ้ย! ตลอดหลายปีนี้ที่ข้ากินเข้าไปมันคือเนื้อหนู!”

“เอาเงินคืนมา!”

ลูกค้าที่ซื้อซาลาเปาไปต่างพากันทิ้งของในมือ ก่อนจะกรูกันเข้าไปหาชายอ้วนที่กำลังจะลุกขึ้น

ชายอ้วนที่โกรธจัดจนอยากเอาคืนหลี่ชิงซาน กลับโดนกลุ่มลูกค้าที่โกรธจัดดึงตัวไว้แทน

ทุกคนต่างพากันร้องขอเงินคืน บางคนถึงกับบ่นว่าปวดท้องและเรียกร้องค่ารักษา

แม้ชายอ้วนจะเป็นพวกเจ้าเล่ห์ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของคนกลุ่มใหญ่ได้

ไม่นานเขาก็ถูกพากันไปส่งที่ศาลาว่าการโดยกลุ่มลูกค้าที่โกรธแค้น

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ หลี่ชิงซานก็เดินจากไปเงียบๆ

เขาถือของกินในมือ พร้อมถูมืออีกข้างหนึ่งพลางพึมพำว่า “น่าเสียดาย...เสียดายขนมอบดอกไม้ไปครึ่งชิ้น”

จี๊ดๆ!

หนูตัวใหญ่สีดำตัวหนึ่งปรากฏขึ้นตรงที่หลี่ชิงซานเดินผ่านเมื่อครู่ มันก้มลงหาเศษอะไรบางอย่าง...กลิ่นหอมของดอกไม้ยังคงอบอวลในอากาศ ถูก

สายฝนซัดกระจายไปทั่ว...