EP.15 ทัวร์
EP.15 ทัวร์
[มุมมองบุคคลที่ 3]
หลังจากสตีเฟนและลัคซ้อมกันเสร็จแล้ว เด็กหญิงผมดำคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับถือตะกร้าปิกนิก "นี่ตะกร้าปิกนิกสำหรับนายลัค และนายคงเป็นสตีเฟนใช่ไหม ชั้นชื่อชาร์มี่ เอาตะกร้าปิกนิกไหม มันจะช่วยฟื้นพลังเวทย์ของนาย!" ชาร์มี่พูดอย่างร่าเริงพลางหยิบคัพเค้กออกมาจากตะกร้า
“ขอบคุณ…” สตีเฟนพูดขณะกัดเข้าไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “ว้าว นี่มันอร่อยจริงๆนะ”
ชาร์มี่ลูบหลังศีรษะของเธออย่างเขินอายเล็กน้อย "โอ้ย ไม่ขนาดนั้นหรอก"
สตีเฟนเหลือบมองและเห็นว่าแอสต้าต่อสู้เสร็จแล้ว ซึ่งเห็นได้จากใบหน้าที่ดำคล้ำของแม็กน่าที่อยู่ใกล้ๆ
“โอ้โห เพื่อน! ถ้าจะตามทันลัคได้ นายต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆ!” แม็กน่าพูดพร้อมชูนิ้วโป้งให้สตีเฟน เห็นได้ชัดว่าประทับใจในความสามารถของเขา
จากนั้นแม็กน่าก็หยิบเสื้อคลุมของหน่วยกระทิงดำ 2 ผืนออกมาแล้วส่งให้สตีเฟนและแอสต้า “พวก 2 คนคนสมควรได้รับสิ่งนี้ สวมใส่มันด้วยความภาคภูมิใจซะ! จากนี้ไปพวกนายเป็นสมาชิกของหน่วยกระทิงดำอย่างเป็นทางการแล้ว!”
ขณะที่สตีเฟนหยิบเสื้อคลุมของเขาขึ้นมา เขาก็ลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยก่อนที่วงแหวนแห่งเวทมนตร์จะปรากฏขึ้นรอบตัวเขา มันเคลื่อนผ่านร่างกายของเขาในขณะที่เสื้อผ้าของเขาเปลี่ยนไป เสื้อและกางเกงของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ ตอนนี้มีโลโก้ของหน่วยกระทิงดำไเ้ถูกประทับอยู่ที่หน้าอกและต้นขาของเขา แต่ยังคงความเก๋ไก๋เอาไว้
เขาลอยกลับลงสู่พื้นโดยที่มือของเขาอยู่ในกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจ และวาเนสซ่าก็ผิวปากออกมาอย่างสนุกสนาน "นี่สิเรียกว่าแฟชั่นละ!"
จากนั้นเธอก็หันไปหาแอสต้าแล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ที่คาดศีรษะของเขาซึ่งเธอเปลี่ยนมันให้เป็นสีดำพร้อมพร้อมกับเพิ่ใสัญลักษณ์ของหน่วยกระทิงดำในขณะที่เขาสวมชุดคลุมใหม่ของเขา
สตีเฟนมองวาเนสซ่าด้วยความสับสนและถามว่า "แล้วทำไมเธอถึงไม่ใส่เสื้อผ้าเลย หน่วยนี้จนขนาดนั้นเลยเหรอ"
“อิสระในการเลือก!” วาเนสซ่ากระพริบตา
สตีเฟนยักไหล่เล็กน้อยแล้วก้มหัวอย่างสุภาพ “ผมเข้าใจแล้ว ผมไม่ตัดสินคุณหรอก ตราบใดที่คุณมีความสุข”
วาเนสซ่าตบหลังเขาเล่นๆ "เธอนี่น่ารักจังเลยนะ มาดื่มกับชั้นหน่อยไหม"
“ถ้าคุณไม่ได้กำลังพูดถึงเบียร์ ก็แน่นอน แต่ถ้าคุณกำลังพูดถึงเบียร์ ก็คราวหน้าแล้วกัน”
วาเนสซ่าพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ชั้นจะรักษาคำสัญญานั้นกับเธอนะ”
ก่อนที่การสนทนาจะดำเนินต่อไป แม็กน่าก็เกี่ยวแขนไว้รอบคอของสตีเฟน แล้วลากเขากับแอสต้า "ไปกันเถอะเจ้าหน้าใหม่ ถึงเวลาที่รุ่นพี่จะพาพวกนายไปเดินชมฐานแล้ว!"
ขณะที่พวกเขากำลังถูกลากผ่านฐานทัพ แม็กน่าก็พาพวกเขาเข้าไปในห้องอาหารขนาดใหญ่ “ที่นี่คือที่ที่พวกเราทานอาหาร!”
ดวงตาของอัสต้าเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง "ว้าว! กว้างมาก!"
“กว้างมากใช่ไหมละ…” แม็กน่าพูดเสริมด้วยรอยยิ้มซุกซน
พวกเขาเดินไปยังบริเวณถัดไป “และนี่คือห้องอาบน้ำหลัก!” แม็กน่าแนะนำห้องอบไอน้ำ
"ว้าว! ที่นี่กฌกว้างมากด้วย!" แอสต้าอุทานอีกครั้งด้วยความกระตือรือร้น
แม็กน่าตอบกลับโดยไม่รีรอ “กว้างมากใช่ไหมละ”
แม็กน่าชี้ไปที่ทางเดินที่มีตะปูและโซ่ “ทางนั้นจะนำไปยังห้องของสาวๆ และถ้าผู้ชายคนไหนพยายามลงไปที่นั่น ได้เจอกับกับดักเวทย์แน่”
“เอ๋ ? จริงเหรอครับ !?” แอสต้าถามด้วยใบหน้าที่แข็งค้างด้วยความสยองขวัญ
สตีเฟนเพียงแต่ยักไหล่ และพูดอย่างแห้งแล้งว่า “ชั้นไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยซ้ำ”
“และตรงนี้คือห้องสัตว์ดุร้าย!” แม็กน่าพูดต่อพร้อมชี้ให้พวกเขาเห็นห้องที่มีรั้วกั้นอย่างแน่นหนาซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์ป่า
ดวงตาของแอสต้าเบิกกว้าง "ทำไมถึงต้องการเจ้าพวกนี้ด้วยล่ะ !?"
อย่างไรก็ตาม สตีเฟนมองเข้าไปอย่างครุ่นคิด “พวกมันดูดีเลยนิ…”
ทั้งแม็กน่าและแอสต้าต่างมองหน้ากันราวกับว่าสตีเฟนเสียสติ
ขณะที่พวกเขาเดินทัวร์ต่อไป พวกเขาก็ได้พบกับหญิงสาวคนนึงที่มีผมสีเงินสดใสและมีท่าทางสง่างาม
“นี่เธอ! แอสต้า , สตีเฟน พบกับเพื่อนร่วมทีมอีกคนของพวกนาย- น้องใหม่เหมือนกับพวกนาย 2 คน!” แม็กน่าพูดพร้อมชี้ไปทางเธอ
“ชั้นชื่อแอสต้าจากฮาจ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ!” แอสต้าพูดอย่างร่าเริงพร้อมยื่นมือออกไป
หญิงสาวผมสีเงินตบมือเขาออกไป “อย่ามาซี้ซั้วคุยกับชั้นสิ เจ้าสามัญชน ชั้นชื่อโนเอล ซิลวา-”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ สตีเฟนที่ไม่ประทับใจและเริ่มเดินจากไป
“อะไร- ทำไมนายถึงเดินหนี! นายไม่รู้เหรอว่าการเดินหนีไประหว่างการแนะนำตัวเป็นเรื่องหยาบคาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของราชวงศ์” โนเอลตะโกนตามหลังเขา
สตีเฟนหันศีรษะเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูเฉยเมย “การปฏิบัติต่อผู้อื่นในแบบที่เธอปฏิบัติต่อพวกเขาก็ถือเป็นเรื่องหยาบคายด้วย ดังนั้น เว้นแต่ว่าเธอจะวางแผนจะแก้ไขทัศนคติของเธอ แต่ชั้นก็ไม่สนใจที่จะรู้ชื่อของเธอ”
ดวงตาของโนเอลเบิกกว้างด้วยความตกใจ ในขณะที่แอสต้าถูหัวด้านหลังอย่างอึดอัด “เอ่อ ขอโทษด้วยนะ สตีเฟนเขาเป็นคนประเภทที่เชื่อว่าเขานั้นควรปฏิบัติต่อผู้อื่นในแบบที่คนอื่นอยากให้ผู้อื่นปฏิบัติกับเขา ในเมื่อเธอหยาบคาย เขาก็จะหยาบคายตอบ”
ใบหน้าของโนเอลบิดเบี้ยวด้วยความขุ่นเคือง “เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ชั้นเป็นเชื้อพระวงศ์นะ!” เธอพูดอย่างหงุดหงิดและเรียกลูกบอลน้ำขนาดใหญ่มาไว้ในมือ “มาดูกันว่าเขาจะจัดการกับเจ้านี่ยังไง!” เธอร่ายมนตร์น้ำใส่หลังของสตีเฟน
สตีเฟนเดินต่อไปโดยไม่หันกลับไปมอง ตอนนั้นเองลูกบอลน้ำก็หลุดออกจากเส้นทางและกระเซ็นไปที่ผนังอย่างไม่เป็นอันตราย โนเอลที่เห็นก็ได้เดอะลิ้นด้วยความหงุดหงิด
...
สตีเฟนยืนอยู่หน้าห้องที่ควรจะเป็นห้องของเขา โดยห้องนั้นเล็กและเต็มไปด้วยใยแมงมุม โดยมันดูเหมือนห้องขังมากกว่าที่พักอาศัย
“นี่จะเป็นห้องของนายตั้งแต่นี้ต่อไป เพลิดเพลินไปกับมันได้เลย!” ลัคพูดพลางตบหลังสตีเฟนก่อนจะเดินจากไปอย่างร่าเริง
สตีเฟนดีดนิ้วและพึมพำกับตัวเองว่า "ห้องนี้ต้องปรับปรุงใหม่ครั้งใหญ่" เขาเปิดกรีมัวร์และพลิกดูหน้าต่างๆ
“เธอพร้อมแล้วเหรอ” สตีเฟนถามเนโร ขณะที่นกตัวเล็กเกาะอยู่บนไหล่ของเขา
เนโรส่งเสียงร้องตอบรับขณะที่สตีเฟนเรียกเวทมนตร์ของเขาออกมาปกคลุมห้อง
...
หลังจากนั้นไม่นาน สตีเฟนก็ยืนอย่างสง่างามอยู่ตรงหน้าห้องที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ติดผนังตรงกลาง ล้อมรอบด้วยชั้นวางหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์และยา ด้านนึงมีตู้เสื้อผ้าและตู้ ในขณะที่อีกด้านนึงมีชั้นวางว่างๆรอคอยสิ่งประดิษฐ์ที่เขาตั้งใจจะรวบรวมในอนาคต เสื้อคลุมลอยตัวของเขาถูกวางอยู่บนไม้แขวนเสื้อที่อยู่ใกล้ๆ
สตีเฟนชื่นชมผลงานของเขา “เธอรู้ไหม เนโร ว่าพวกเราสามารถทำเงินได้มากมายถ้าเราเริ่มทำงานก่อสร้าง” เขาพูดหยอกล้อขณะมองไปที่นกที่ส่งเสียงร้องด้วยความเห็นด้วย
เมื่อได้ห้องที่พอใจแล้ว สตีเฟนก็นั่งลงบนเตียงที่เพิ่งทำขึ้นใหม่ และสังเกตว่าคืนนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขาจึงตัดสินใจมุ่งหน้าสู่ห้องสมุดเวทมนตร์ของกรีมัวร์โดยปล่อยให้ร่างกายล่องลอยอย่างสงบนิ่งในสมาธิขณะที่เขาศึกษา
1 ชั่วโมงต่อมา สตีเฟนกลับคืนสู่ร่างของเขาขณะที่เนโรเอนกายลงบนหมอนใบนึงแล้วเผลอหลับไป ในขณะเดียวกัน สตีเฟนซึ่งเป็นนักวิชาการได้เข้าสู่การฉายภาพทางจิตและศึกษาต่อในสาขาการแพทย์ เนื่องจากเขาต้องการตำแหน่งหมอในชื่อของเขาไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แม้ว่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเคยทำก็ตาม
ขณะที่เขากำลังอ่านอยู่ ความสนใจของเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงระเบิดชุดนึงจากภายนอก เขาเกิดความสับสนเขาจึงมองออกไปนอกหน้าต่างและมองเห็นโนเอลยืนอยู่ใกล้ต้นไม้และพยายามใช้เวทมนตร์โจมตีเป้าหมายแต่พลาดอย่างน่าตื่นตะลึง
สตีเฟนรู้สึกอยากรู้จึงเปิดหน้าต่างเงียบๆและสังเกต พร้อมกับยกคิ้วขึ้นมองความพยายามของเธอ
'มันยังเช้าอยู่มากเลยนะ… เธอไม่ควรจะนอนหลับอย่างสบายๆหรอกเหรอ เพราะเธอเป็นราชวงค์หรืออะไรทำนองนั้น ?'
สตีเฟนเห็นเธอยิงบอลน้ำหลายครั้งจนเหงื่อไหลท่วมหน้าและหายใจหอบหนักมาก
'บางทีเธออาจมีอะไรมากกว่าที่เห็น' สตีเฟนคิดในใจอย่างประทับใจกับความทุ่มเทขณะมองศึกษาเธอต่อไป เขาพยายามหาคำตอบว่าทำไมเธอถึงล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จากนั้นเขาก็เอียงหัวด้วยความสับสน “ทำไมเธอถึงคาดหวังที่จะล้มเหลวทุกครั้งล่ะ ?”
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
