บทที่ 9 กระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถัง

บทที่ 9 กระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถัง

อ้วนฮั่นรีบหยุดรถสามล้อ เย่ชวนก็กระโดดลงตาม

"คุณตา จะขายอะไรครับ?"

คนแก่รูปร่างผอม ไว้หนวดเครา ผมขาวหวีเรียบไปด้านหลัง ใส่แว่นตากรอบดำ

"พวกเธอเป็นคนของบริษัทรับซื้อวัสดุรีไซเคิลใช่ไหม?" คนแก่ถามอย่างไม่ค่อยวางใจ

"ใช่ครับ เป็นของรัฐ ราคายุติธรรม!" อ้วนฮั่นพูด

"งั้นก็ดี พวกเธอช่วยขนของให้หน่อย" คนแก่หันเดินเข้าลาน แม้อายุมากแล้ว แต่ก้าวเดินมั่นคง

"พี่เย่ พี่เฝ้ารถนะ ผมไปช่วยคุณตาขนของ"

เย่ชวนพยักหน้า พิงรถสามล้อ หยิบบุหรี่จุดหนึ่งมวน

ไม่นาน เห็นอ้วนฮั่นถือถุงใบใหญ่ออกมา คนแก่เดินตามหลัง อุ้มหนังสือกองหนึ่ง

ในถุงใหญ่มีเศษทองแดงเหล็ก หลอดยาสีฟันหลายสิบหลอด เทกองลงพื้น

พอของมากมายเทออกมาจากถุง เย่ชวนเห็นของอย่างหนึ่งทันที แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

อ้วนฮั่นล้วงแม่เหล็กออกมาจากกระเป๋า เอาไปแตะทีละชิ้น พอถึงของทรงกลมชิ้นสุดท้าย แม่เหล็กดูดไม่ติด เขาจึงโยนไว้ด้านข้างอย่างรังเกียจ

เย่ชวนรับหนังสือเก่าจากคนแก่มาชั่ง อ้วนฮั่นกำลังจะคิดราคา

คนแก่หยิบของทรงกลมจากพื้น พูดอย่างร้อนใจ "ยังมีอันนี้อีกนะ!"

อ้วนฮั่นไม่เงยหน้า พูด "อันนี้ไม่รับ!"

ได้ยินคำพูดของอ้วนฮั่น คนแก่ดูผิดหวังทันที

เย่ชวนจึงเอ่ยปาก "คุณตา นี่คืออะไรครับ?"

ไม่คิดว่าคนแก่จะส่ายหัว พูดว่า "ฉันก็ไม่รู้ ด้านบนแกะสลักรูปนก ฉันเห็นว่าสวยดีก็เก็บไว้ นึกว่าเป็นเหล็ก ที่ไหนได้ไม่ใช่"

เย่ชวนรับของทรงกลมมาดูอย่างละเอียด เนื่องจากผ่านกาลเวลามานาน ชั้นบนกลายเป็นสีดำ ดูสกปรก แต่มองผ่านสีดำเขาเห็นสนิมทองแดงสีเขียว

ทั้งด้านหน้าและด้านหลังมีคราบดำ เขาคิดว่าตัวเองมองผิด จึงใช้การประเมินระดับต้น

"กระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถัง!" ข้อมูลชุดหนึ่งเข้ามาในสมอง

จบแล้วเหรอ?

เย่ชวนรอข้อมูลต่อ แต่ไม่มีอะไรอีก

หรือว่าประเมินระดับต้นจะบอกได้แค่ของจริงปลอมและยุคสมัย ข้อมูลอื่นยังพิสูจน์ไม่ได้?

แต่รู้ว่าเป็นกระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถังก็ดีแล้ว ตอนแรกเย่ชวนก็คิดว่าเป็นกระจกทองแดง แต่เห็นทั้งสองด้านดำทำให้ลังเล

จากผลสรุป ของชิ้นนี้เก็บไว้นาน ไม่ได้ดูแลรักษา สนิมทองแดงจึงขึ้นรา นานไปก็กลายเป็นแบบนี้ ปิดบังสีเดิม

"คุณตา อยากขายเท่าไหร่ครับ? หรือจะให้ผมซื้อเป็นส่วนตัวก็ได้!" เย่ชวนแกล้งทำเป็นไม่สนใจพูด

คนแก่คิดครู่หนึ่ง แล้วชูนิ้วห้านิ้ว

ห้าหยวน?

เย่ชวนคิดว่าราคานี้รับได้ กลับบ้านจัดการนิดหน่อยก็ได้แล้ว เมื่อกี้เขาใช้เล็บแกะดู แรงนิดหน่อยก็แกะออก

กำลังจะตกลงราคานี้ อ้วนฮั่นข้างๆ ไม่ยอม

"คุณตา ใจดำเกินไปแล้วนะครับ? ของพังๆ แบบนี้กล้าเอาห้าเฟิน? มากสุดสองเฟินครับ!"

อะไรนะ?

เย่ชวนชะงัก!

ไม่ใช่ห้าหยวน? แต่เป็นห้าเฟิน?

กระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถังแค่ห้าเฟิน?

คนแก่คิดในใจ สองเฟินซื้อข้าวโพดในตลาดมืดได้หนึ่งจิน พอให้ทั้งครอบครัวกินหนึ่งวัน แต่ราคานี้ต่ำไปหน่อย

"สี่เฟิน! ไม่ลดอีกแล้ว!"

"สามเฟิน! ถ้าไม่ขายพวกเราไปแล้วนะ!"

"ตกลง!" คนแก่รีบพูด

สองคนต่อราคาเร็วมาก เย่ชวนไม่มีโอกาสพูด พอเขาตั้งตัวได้ ราคาก็ตกลงที่สามเฟินแล้ว

เขาล้วงสามเฟินออกมาอย่างงงๆ ยื่นให้คนแก่ มือถือกระจกทองแดงสมัยราชวงศ์ถังนั่งบนกระบะรถสามล้อ

อ้วนฮั่นปั่นรถอย่างแข็งขัน เย่ชวนถือกระจกทองแดงพินิจพิเคราะห์ กระจกทองแดงตอนนี้ไม่มีอะไรสวยงาม ทั้งหน้าดำมืด ด้านหน้าเห็นรอยแกะสลักนกรางๆ ดูเหมือนจะเป็นหงส์ ราชาแห่งนก

เขาจ้องมองหงส์ตัวนี้ อยากเห็นรูปร่างดั้งเดิม จู่ๆ กระจกทองแดงในมือก็วาบแสงสีรุ้ง แค่ชั่วขณะ ก็หายไป กลับเป็นเหมือนก้อนเหล็กเหมือนเดิม

เย่ชวนกะพริบตาปริบๆ คิดว่าตัวเองเห็นผิด แต่เขามีสายตา 5.0 แสงสีรุ้งเมื่อกี้สว่างจ้า ไม่น่าจะเห็นผิด

แต่ก็แวบเดียวเท่านั้น คิดไม่ออกก็ไม่คิด กดความสงสัยในใจไว้ อ้วนฮั่นปั่นรถกลับมาถึงจุดรับซื้อแล้ว

จอดรถตรงที่จอด เย่ชวนกระโดดลง เห็นคนมุงอยู่ไม่ไกล คงเป็นเพื่อนร่วมงานกลุ่มอื่น

พวกนี้ไม่สนใจภาพลักษณ์ เสื้อผ้าสกปรก กระดุมไม่ติดปล่อยพลิ้ว ผมยุ่งเหยิง รวมกลุ่มสูบยาเส้น เป็นครั้งคราวถ่มน้ำลายลงพื้น

เย่ชวนขำขื่น เพราะความไม่ใส่ใจรูปลักษณ์ของคนพวกนี้ ชาวบ้านถึงดูถูกคนเดินตามตรอกซอกเก็บของเก่า