บทที่ 87 มีแต่ความตาย
ฟ้ามืดแล้ว ไร้สายลม หลี่เทียนยุ่นถือโคมไฟ ไม่พาใครมาด้วย รีบร้อนมาที่สวนหลัง ที่ริมทะเลสาบเล็กมีศาลา เสี่ยวเซินกำลังโอบนางรำคนหนึ่งคุยอยู่ หลี่เทียนยุ่นเดินเข้าไปใกล้ เช็ดเหงื่อ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ที่ว่าการ "เขาเป็นนักรบที่เคยปราบผี พวกบัณฑิตหัวหมอไม่กี่คนจะทำอะไรเขาได้ มันต้องแปลกแล้ว" เสี่ยว...
