บทที่ 76 : ความจริงก็เป็นเพียงม่านบังตาผืนหนึ่ง

บทที่ 76 : ความจริงก็เป็นเพียงม่านบังตาผืนหนึ่ง

ยามค่ำ นครฉือเซี่ยจากที่เคยมัวหม่นค่อยๆ จางหายเข้าสู่ความมืดมิดของราตรี ในห้อง หินสุริยะใกล้จะมอดดับ ฉินหมิงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น มองไม่เห็นใบหน้า มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ยังเปล่งประกาย เขามองย้อนไปที่ตัวเองเมื่อตอนอายุสิบสี่ปี ในตอนนั้นเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึก ห่วงใยผู้คนรอบข้าง เมื่อต้องพ...