บทที่ 75 : ถอนหายใจถึงวันวาน
แสงอรุณจางหาย ราตรีพร่ามัวปกคลุมนครฉือเซี่ย ฉินหมิงนั่งนิ่งในห้อง มองดูภาพในอดีตที่แตกสลายค่อยๆ ประกอบกันใหม่ จากไกลเข้าใกล้ "ที่แท้เจ้าก็คือหลีชิงซวี่" ฉินหมิงมองชายชุดขนนกในภาพ รู้ชื่อของเขาแล้ว ทั้งสองรู้จักกันมาก่อน แต่พูดไม่ได้ว่าเป็นเพื่อนเก่า เพียงแค่รู้จักพอให้พยักหน้าทักทายกัน "สมาชิกสายตรง...