บทที่ 40 มังกรร้าย มาเปิดตัวในฐานะนักวาดการ์ตูนกันเถอะ

มังกรร้ายผู้เป็นพ่อของข้า

เมื่อนึกถึงภาพมังกรน้อยยืนอยู่หน้าหลุมศพของเขา น้ำตาคลอพร่าพึมพำเบาๆ ว่า "มังกรร้ายผู้เป็นพ่อของข้า" แลนซ์รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

เขารู้สึกกระตือรือร้นที่จะวาดภาพมากขึ้น จะต้องให้มังกรน้อยได้เห็นภาพนี้ และนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้

ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวคือในภาพไม่มีเขาที่เป็นมังกรดำ แต่ไม่เป็นไร รอให้มังกรน้อยหัดวาดภาพเป็นแล้วค่อยให้นางวาดให้เขาสักภาพก็ได้

รวบรวมสมาธิ ขับไล่ความคิดสับสนวุ่นวายออกจากสมอง แลนซ์ตั้งใจวาดภาพอย่างจดจ่อ

มังกรน้อยที่ยืนอยู่บนหลังเต่ามองเห็นมังกรร้ายที่นั่งยองๆ อยู่บนชายหาด เมื่อนางเห็นขาตั้งวาดภาพตรงหน้ามังกรร้าย รวมถึงสีย้อมที่วางอยู่สองข้างตัวมังกร ดวงตาแนวตั้งสีม่วงทองของนางก็เผยความหวาดกลัว

แย่แล้ว มังกรร้ายกำลังวาดภาพ!

คนที่เคยถูกมังกรร้ายวาดภาพล้วนตายกันหมด

จบแล้ว นางคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว

เอ๊ะ?

มังกรร้ายไม่จำเป็นต้องกำลังวาดนางนี่ เมื่อคืนมังกรร้ายสัญญากับนางแล้วว่าจะยังไม่วาดนาง

อาจจะกำลังวาดคุกุกับเอ้อโกวจื่อ

งั้นไม่มีปัญหา นางสามารถล้างกระดองให้คุกุได้อย่างสบายใจ

กระดองของคุกุใหญ่มาก หลังกระดองล้างง่าย แต่บริเวณขอบโดยรอบล้างยาก เท้าลื่นได้ง่าย พอลื่นก็ตกทะเลไปเลย

การล้างกระดองบริเวณขอบโดยรอบต้องบินล้าง

เอ้อโกวจื่อช่วยอะไรไม่ได้เลย คุกุเพิ่งเตือนเอ้อโกวจื่อไปว่า ถ้าเอ้อโกวจื่อกล้าเลียกระดองมันแม้แต่ครั้งเดียว มันก็กล้าพลิกตัว กดเอ้อโกวจื่อจมน้ำตาย

ตอนคุกุโกรธ มันดุมาก

ยามค่ำลง คุกุแบกมังกรน้อยกับเอ้อโกวจื่อกลับมาที่เกาะ

มังกรร้ายที่นั่งยองๆ วาดภาพอยู่บนชายหาดจากไปก่อนฟ้ามืดแล้ว

ลูเซียเดาว่า มังกรร้ายอาจจะไปผสมยาน้ำให้นาง

ทำงานทั้งบ่าย กลับมาที่เกาะดื่มยาน้ำสีเขียวมรกตสักถ้วย ความเหนื่อยล้าทั้งวันก็จะหายไป...ก็เปล่านะ

เท้าเพิ่งแตะทรายบนชายหาด นางก็เห็นมังกรร้ายถือยาน้ำเดินมาจากที่ไกลๆ

ดื่มไปเถอะ ดื่มเสร็จก็จะกลายเป็นมังกรน้อยตัวเหม็น

"แลนซ์ ตอนที่ข้ากำลังล้างกระดองให้คุกุ ดูเหมือนข้าจะเห็นท่านนั่งยองๆ วาดภาพอยู่ตรงนี้ ท่านวาดอะไรหรือ?"

"วาดมังกรน้อยที่ตกน้ำ กับสุนัขที่โดนชนจมน้ำ"

"..."

เท้าลื่นจะทำอย่างไรได้เล่า นางไม่ได้ตั้งใจชนเอ้อโกวจื่อจมน้ำสักหน่อย

รับชามหินที่บรรจุยาน้ำสีเขียวมรกตจากกรงเล็บมังกร มังกรน้อยกลั้นหายใจ ดื่มยาน้ำในชามหินจนหมดในคราวเดียว

ดื่มยาเสร็จ ส่งชามคืนให้มังกรร้าย "ท่านจะให้พวกข้าดูภาพที่ท่านวาดตอนบ่ายได้ไหม?"

ภาพการ์ตูนลอยออกมาจากเขามังกรของแลนซ์ ค่อยๆ ล่องลอยลงมาจากอากาศ

ลูเซียรีบใช้กรงเล็บมังกรรับไว้ ฝีมือ ทักษะ และลายเส้นของมังกรร้ายล้วนดีมาก ดูได้จากภาพวาดบุคคลที่แขวนอยู่ในห้องทำงานในรังมังกร

น่ารักจัง (▽)

ตกหลุมรักทันที

มังกรร้ายยังวาดภาพแนวน่ารักแบบนี้ได้ด้วย

ทำให้องค์หญิงตกตะลึงมาก

มังกรร้ายที่ดูน่าสะพรึงกลัวจะสามารถวาดภาพแนวน่ารักแบบนี้ได้อย่างไร?

แค่วาดนางดูน่าเกลียดไปหน่อย ตอนที่นางตกลงไป สีหน้าตกใจขนาดนั้นเลยหรือ?

ปากอ้าใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ?

แล้วก็ ตอนที่นางตกลงไปในทะเล หัวตกลงไปก่อนจริงๆ หรือ?

บนผืนผ้าใบ มังกรน้อยน่ารักตัวหนึ่งชนสุนัขแล้วพุ่งหัวลงทะเล เหลือแต่กรงเล็บมังกรกับปีกที่กระเพื่อมไปมาบนผิวน้ำ

ไม่ไกลออกไป สุนัขที่โดนชนจมน้ำลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ หัวทั้งสองเห่าใส่ร่างอ้วนป้อมของมังกร สีหน้าดูโกรธมาก

มีตัวอักษรด้วย

มังกรร้ายถึงกับใส่คำบรรยายให้สุนัขด้วย นี่ดูคล้ายการ์ตูนสั้นๆ ที่สำนักพิมพ์เมืองหลวงตีพิมพ์

[มังกรน้อยโง่เง่าที่ชอบเลี้ยงหมู เจ้าทำให้หัวข้าบวมโน่นเลย!]

ด้านหลังมังกรน้อยกับสุนัขเป็นเต่าโง่ๆ ตัวหนึ่ง เต่าเอียงหัวมองพวกเขาอย่างสงสัย ราวกับกำลังมองคนโง่สองคน

ตอนนั้นคุกุมองนางกับเอ้อโกวจื่อด้วยสายตาแบบนี้จริงหรือ?

เป็นไปไม่ได้ คุกุนิสัยดีขนาดนั้น ต้องเป็นมังกรร้าย "ปรับแต่งทางศิลปะ" แน่ๆ

"ลายเส้นน่ารักมาก ท่านไปเป็นนักวาดการ์ตูนในโลกมนุษย์เถอะ เปิดตัวในฐานะนักวาดการ์ตูน การ์ตูนที่ท่านวาดต้องขายดีในโลกมนุษย์แน่นอน"

ลูเซียชมมังกรร้าย นางรู้สึกจริงๆ ว่าลายเส้นแบบนี้ของมังกรร้ายจะได้รับความนิยมในโลกมนุษย์ อย่างน้อยเด็กผู้หญิงก็คงไม่เกลียด

ยังมีเด็กๆ ด้วย เด็กๆ ก็ต้องชอบลายเส้นแบบนี้

"เป็นนักวาดการ์ตูนหรือ?" ดวงตาแนวตั้งของมังกรแลนซ์เป็นประกาย "เจ้าว่าถ้าข้าใช้รูปแบบการ์ตูนวาดเรื่องราวความรักเรื่องหนึ่งชื่อ 《เจ้าหญิง อัศวิน และมังกรร้าย》 จะดังระเบิดไหม?"

"..."

ทำไมมังกรร้ายถึงต้องยึดติดกับ "ความรัก" ด้วย?

ไม่เคยมีความรักจะวาด "เรื่องราวความรัก" ที่สวยงามได้หรือ?

《เจ้าหญิง อัศวิน และมังกรร้าย》 แค่ชื่อการ์ตูนก็รู้แล้วว่าไม่ใช่การ์ตูนที่จริงจัง

การ์ตูนที่จริงจังใครเขาใช้ชื่อแบบนี้กัน

"พูดเล่นๆ น่ะ พูดเล่นๆ แลนซ์ท่านอย่าจริงจังไป วาดการ์ตูน สู้ขายภาพวาดของท่านไม่ดีกว่า ภาพแบบนี้ขายภาพละไม่กี่เหรียญเงิน หรือสิบกว่าเหรียญเงิน คงมีคนซื้อ"

คุณหนูขุนนางที่มีเงินจะซื้อ ชาวบ้านธรรมดาจะไม่ซื้อ แพงเกินไป

ไม่กี่เหรียญเงิน สิบกว่าเหรียญเงิน เป็นค่าใช้จ่ายในการดำรงชีพสองสามวันถึงสี่ห้าวันของครอบครัวทั่วไปแล้ว

ภาพหนึ่งขายไม่กี่เหรียญทอง สิบกว่าเหรียญทอง เว้นแต่นักวาดการ์ตูนจะหน้าตาดี ไม่งั้นคุณหนูขุนนางก็ไม่แน่ว่าจะยอมจ่ายเงินซื้อภาพของนักวาดการ์ตูนที่ไม่มีชื่อเสียง

"ไม่กี่เหรียญเงิน? แค่ค่าผ้าใบก็ยังไม่คุ้มทุน..."

"ผ้าใบ...แพงขนาดนั้นเลยหรือ?"

"ผ้าใบพิเศษที่ข้าทำเอง แพงมาก"

"แลนซ์...ท่านจะ...มอบภาพนี้ให้ข้าได้ไหม? ข้าอยากเก็บไว้"

"ได้สิ เดิมทีก็ตั้งใจจะยกให้เจ้าเป็นมรดกอยู่แล้ว"

"???"

มร...มรดก?

ภาพนี้...จะรับได้หรือ?

ดูเหมือนจะรับได้!

พูดถึงมรดก

ถ้าวันหนึ่งจะต้องทิ้งมรดกไว้ให้ใคร ก็ต้องเป็นนางในฐานะองค์หญิงที่ทิ้งไว้ให้มังกรร้าย

ไม่มีทางที่จะเป็นมังกรร้ายทิ้งมรดกไว้ให้นาง

มังกรร้ายมีชีวิตยืนยาวกว่านางที่เป็นองค์หญิง นางไม่มีทางอยู่นานกว่ามังกรร้าย

"แลนซ์ ท่านตกปลาเป็นไหม?"

"เป็น ข้ามีเบ็ดด้วย"

"แล้วถ้าจะตกปลาตัวใหญ่ ท่านมักใช้เหยื่อแบบไหน?"

"เอ้อโกวจื่อ อยากตกปลาตัวใหญ่ก็เอาเอ้อโกวจื่อเป็นเหยื่อ"

"..."

เอ้อโกวจื่อแยกเขี้ยวใส่มังกรน้อย มังกรน้อยที่มังกรแลนซ์เก็บมาจะเป็นตัวกาลกิณีของสุนัขหรือไร?

ตอนกลางวันที่จับปลา ทำไมมันไม่บอกว่าใช้เบ็ดตกปลา?

นั่นเป็นเพราะมังกรแลนซ์ตกปลาจะเอามันเป็นเหยื่อเป็นครั้งคราว!

มังกรแลนซ์ตกปลาทำลายสุนัขนะ...

สัตว์ร้ายในทะเลลึกตัวใหญ่กว่าบนบกมาก อ้าปากทีมันพรวดเดียวก็หายเข้าไปแล้ว...

"เอ้อโกวจื่อเป็นเหยื่อได้ผลไม่ค่อยดี พรุ่งนี้ถ้าเจ้าอยากกินปลาใหญ่ ข้าลองเปลี่ยนเหยื่อดู"

"ปลาใหญ่...อยากกิน อยากกิน อยากกิน"

จักรวรรดิฟาโรแลนเป็นประเทศที่ไม่มีทางออกทะเล มีเมืองติดทะเลอยู่ไม่กี่เมือง ในฐานะองค์หญิง ถ้าอยากกินปลาทะเลก็กินได้ แต่รสชาติก็คงสู้ปลาที่เพิ่งจับขึ้นมาจากทะเลไม่ได้

"พรุ่งนี้เจ้าเป็นเหยื่อ ข้าจะลองดูว่าจะตกสัตว์ร้ายทะเลลึกขึ้นมาได้ไหม สัตว์ร้ายยิ่งตัวใหญ่ เนื้อยิ่งหวานอร่อย มังกรน้อย...เจ้า...วิ่งไปไหนแล้ว?"

"ข้าไม่ยอมเป็นเหยื่อหรอก!!!"

(จบบท)