บทที่ 28 ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์กับ T-ไวรัส (5/4)
“นักเรียนทุกคน อีกไม่นานเราจะถึง อาคารแฝดเมสันอินดัสทรีส์ แล้วนะ”
บนรถโรงเรียนสีเหลือง ครูพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เมื่อได้ยินชื่อจุดหมายปลายทาง นักเรียนในรถต่างส่งเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น
เมสันอินดัสทรีส์ ตอนนี้กลายเป็นหนึ่งในบริษัทที่โด่งดังที่สุดในอเมริกา โดยเฉพาะ อาคารแฝดเมสัน ที่เพิ่งเปิดตัวไปไม่นาน ซึ่งกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งใหม่ของนิวยอร์ก
การที่นักเรียนจาก โรงเรียนมัธยมมิดทาวน์ ได้รับโอกาสเข้าเยี่ยมชมอาคารนี้ เรียกได้ว่าเป็นความตื่นเต้นที่เกินคำบรรยาย
ในหมู่พวกเขา ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ แสดงสีหน้าตื่นเต้นตั้งแต่ก่อนลงจากรถ
ในฐานะเด็กหนุ่มที่หลงใหลในวิทยาศาสตร์ เขาย่อมให้ความสนใจในเมสันอินดัสทรีส์ บริษัทที่เป็นยักษ์ใหญ่ด้านการวิจัยและพัฒนา
เมื่อรถจอดลง ปีเตอร์มองไปยังอาคารสูงเสียดฟ้าด้วยความตกตะลึง
ยิ่งเข้าใกล้ ความยิ่งใหญ่ของอาคารยิ่งทำให้เขาประทับใจ
“สวัสดีครับ พวกเราคือกลุ่มจากโรงเรียนมัธยมมิดทาวน์ ที่ได้รับอนุญาตเข้าชมอาคารนี้”
ครูยื่นเอกสารให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ดูแข็งแรง
“ได้เลยครับ เชิญเข้ามาเลย ทางบริษัทได้จัดเตรียมห้องปฏิบัติการหนึ่งไว้สำหรับการเข้าชม ห้องปฏิบัติการอยู่ที่ชั้น 35 ของอาคารอัมเบรลลา จะมีคนมานำทางคุณขึ้นไป”
เจ้าหน้าที่ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ขอบคุณมากเลยครับ”
ครูนำกลุ่มนักเรียนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเดินเข้าไปในอาคาร
เสียงร้องอุทานดังขึ้นจากนักเรียนทันทีที่พวกเขาได้เห็นภายใน
บริเวณด้านหน้า มีจอภาพโฮโลแกรมขนาดใหญ่ที่กำลังแนะนำข้อมูลเกี่ยวกับเมสันอินดัสทรีส์ ด้านมุมซ้ายบนของจอ มีโลโก้รูป ร่ม ของ บริษัทอัมเบรลลา
“นี่คือตราสัญลักษณ์ของอัมเบรลลาใช่ไหม?”
แฮร์รี่ ออสบอร์น มองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
ในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวของ นอร์แมน ออสบอร์น เขาเคยชินกับความหรูหรา และเคยเยี่ยมชม อาคารออสบอร์น อยู่บ่อยครั้ง
แต่เมื่อเปรียบเทียบกับอาคารแฝดเมสันแล้ว อาคารออสบอร์นดูเหมือนกระท่อมไปเลย
ตลอดทาง นักเรียนต่างตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น ตั้งแต่จอภาพโฮโลแกรม ไปจนถึงหุ่นยนต์ที่เคลื่อนไหวไปมา
ทุกสิ่งทำให้ดวงตาของปีเตอร์เปล่งประกาย
ทันใดนั้น เสียงของผู้หญิงดังขึ้นรอบตัวพวกเขา
“ยินดีต้อนรับนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมมิดทาวน์สู่การเยี่ยมชมอาคารเมสันอินดัสทรีส์ วันนี้พวกคุณจะได้เข้าชมห้องปฏิบัติการชีวภาพของบริษัทอัมเบรลลา”
“ฉันคือปัญญาประดิษฐ์ของบริษัทอัมเบรลลา คุณสามารถเรียกฉันว่า เรดควีน”
เสียงดังกล่าวทำให้นักเรียนทุกคนหันมองไปรอบๆ
ร่างสีแดงปรากฏขึ้นข้างๆ กลุ่มนักเรียน และเริ่มเดินนำทางพวกเขาไป
“ว้าว! นี่มันอะไรเนี่ย?”
“AI หรอ?”
“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
“นี่เป็นปัญญาประดิษฐ์จริงๆ หรอ?”
“โอ้ พระเจ้า ชื่อเรดควีนมันเท่ชะมัด!”
......
เสียงอุทานและพูดคุยด้วยความตื่นเต้นของนักเรียนดังขึ้นทั่วอาคาร บางคนที่กล้าก็ลองเอื้อมมือไปสัมผัสร่างสีแดงของ เรดควีน แต่พบว่ามือของพวกเขาเพียงผ่านทะลุอากาศ
ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ที่กำลังตื่นเต้นหันไปพูดกับเพื่อนสนิทของเขา แฮร์รี่ ออสบอร์น
“แฮร์รี่ ดูนี่สิ! ที่นี่มันเหมือนสวรรค์เลย!”
“ถึงว่าไงล่ะ เมสันอินดัสทรีส์ถึงได้เติบโตเร็วขนาดนี้”
“ทุกอย่างมาจากความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี!”
“ใช่แล้ว วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี...”
แฮร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงความรู้สึกหดหู่
หลังจากได้เห็นเทคโนโลยีของเมสันอินดัสทรีส์ เขารู้สึกถึงความไร้พลัง ออสบอร์นอินดัสทรีส์ไม่มีทางต้านทานคู่แข่งที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้เลย
เมื่อเข้ามาในลิฟต์ขนาดใหญ่ กลุ่มนักเรียนและครูเดินทางขึ้นไปยังชั้น 35 ของอาคาร
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก พวกเขาถูกต้อนรับด้วยห้องปฏิบัติการชีวภาพขนาดใหญ่
"ตอนนี้พวกคุณสามารถเดินชมได้อย่างอิสระ แต่กรุณาอย่าสัมผัสอุปกรณ์ทดลอง"
เสียงของเรดควีนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมเรียกเสียงอุทานจากทุกคน
“ว้าว! นี่มันห้องปฏิบัติการชีวภาพทั้งชั้นเลยเหรอ?”
“โอ้ พระเจ้า มันใหญ่โตเกินไปแล้ว!”
“ฉันนึกว่าห้องปฏิบัติการชีวภาพจะเป็นแค่แผนกเล็กๆ ที่ไหนได้ มันคือทั้งชั้นเลย!”
.....
“ที่จริงแล้ว ตั้งแต่ชั้น 35 ขึ้นไปทั้งหมด เป็นห้องปฏิบัติการชีวภาพของบริษัทอัมเบรลลา”
เสียงของ เรดควีน กล่าวแก้ไขความเข้าใจผิดของกลุ่มนักเรียน ทำให้เกิดเสียงอุทานดังยิ่งขึ้นไปอีก
“ผู้สร้างคะ ตอนนี้ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ได้เข้ามาในห้องปฏิบัติการชีวภาพแล้ว”
บนชั้นสูงสุดของอาคาร คีนกำลังดูภาพของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ที่ดูสับสนอยู่ในวิดีโอ หลังจากฟังรายงานของเรดควีน ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มลึกลับ
“ฉันอยากรู้จริงๆ ว่า ถ้าปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ผสานกับ T-Virus จะเป็นอย่างไร”
ในวิดีโอ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์กำลังมีปากเสียงกับใครบางคน ด้วยร่างกายที่ไม่แข็งแรง เขาถูกผลักอย่างแรงจนล้มลง
แผ่นหลังของเขากระแทกกับเครื่องมือทดลองตัวหนึ่ง
ในจุดที่เขากระแทก มีเข็มเล็กๆ ยื่นออกมาอย่างลับๆ และแทงเข้าสู่ร่างกายของเขา
ของเหลวสีน้ำเงินถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายของปีเตอร์
เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อยในชั่วขณะหนึ่ง แต่ความเจ็บจากการล้มกระแทกพื้นกลับทำให้เขาไม่ได้ใส่ใจสิ่งนั้น
“พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่?”
ครูผู้ควบคุมกลุ่มวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนอย่างดุดัน
“เครื่องมือทดลองเหล่านี้ ถ้าพวกเธอทำเสียหาย จะชดใช้ได้ไหม?”
ครูหันไปกล่าวขอโทษเรดควีนด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
“เรดควีน คุณผู้หญิงครับ ถ้าเครื่องมือได้รับความเสียหาย พวกเรายินดีชดใช้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่จำเป็นต้องชดใช้ เป็นความผิดพลาดของเราเอง”
เรดควีน ตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
แต่รอยยิ้มนั้นซ่อนอะไรบางอย่างไว้ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันหมายถึงอะไร...
