ตอนที่ 473 เขาคือปีศาจ

ในตอนนี้ เถาวัลย์กลืนวิญญาณ ดูเหมือนเด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่ตกหลุมรักเทพธิดาของเขา มันทั้งขี้อายและประหม่า

ไม่มีวี่แววของความโหดร้ายและเย็นชาที่เคยแสดงออกตอนมันกลืนกินชีวิต

ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถาม “ซิงเฉินเคยรู้จักไม้ศักดิ์สิทธิ์มาก่อนหรือ?”

ระบบตอบ “ใช่”

“งั้นสิ่งที่เราเห็นตอนนี้ก็คือความทรงจำของซิงเฉินใช่ไหม? ดูเหมือนเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับไม้ศักดิ์สิทธิ์”

!!

“ทุกอย่างที่นี่เป็นของปลอม เป็นภาพลวงตาที่สร้างขึ้นจากความเพ้อฝันของเขาเอง” ระบบดึงไอร่าไปหลบอยู่ข้างหลังเขา “นี่เป็นโอกาสดีที่จะฆ่าเถาวัลย์กลืนวิญญาณ”

เขายกมือขวาขึ้นและปล่อยลูกไฟสีทองออกไป!

ลูกไฟพุ่งตรงไปยังเถาวัลย์กลืนวิญญาณอย่างรวดเร็ว!

ในขณะนั้นเอง เถาวัลย์กลืนวิญญาณกำลังพูดคุยกับไม้ศักดิ์สิทธิ์ มันเต็มไปด้วยความยินดีที่ได้รับดอกไม้และไม่ได้คาดคิดว่าจะถูกโจมตี

ลูกไฟพุ่งกระแทกเถาวัลย์กลืนวิญญาณ

ตูม! ลูกไฟระเบิดเป็นเปลวเพลิงที่ลุกลามอย่างรวดเร็ว เถาวัลย์กลืนวิญญาณถูกเผาไหม้ในทันที

เปลวไฟแผ่กระจายออกไป ไม้ศักดิ์สิทธิ์และโลกทั้งใบถูกกลืนกินด้วยทะเลเพลิงอันกว้างใหญ่

ไอร่ายืนอยู่ในทะเลเพลิงพร้อมกับระบบ แต่เธอไม่รู้สึกร้อนหรือเจ็บปวดใด ๆ

เธอคิดว่าเถาวัลย์กลืนวิญญาณถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่านแล้ว แต่เธอกลับเห็นร่างที่คุ้นเคยค่อย ๆ เดินออกมาจากทะเลเพลิง

มันคือ ซิงเฉิน

เขายังคงมีรูปลักษณ์ของวัยเยาว์ บนใบหน้าที่งดงามของเขา ดวงตาสีอำพันดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ผมสีเทาอ่อนสั้นและหยักศกเล็กน้อย ทำให้เขาดูงุนงงและน่ารัก

เพียงแค่เห็นรูปลักษณ์ของเขา เขาดูเหมือนเทวดาตัวน้อยที่ไร้เดียงสา

แต่สำหรับไอร่าเธอรู้ดีว่าเขาไม่ใช่เทวดา

เขาคือปีศาจ

ซิงเฉินสวมชุดคลุมสีดำกว้างใหญ่ เนื่องจากตัวเขาเล็กเกินไป ปลายชายชุดจึงลากไปตามพื้น ชุดคลุมเลื่อนลงจากไหล่ และแขนเสื้อปิดมือของเขาไว้

เขาพยายามดึงแขนเสื้อออกด้วยความยากลำบาก ก่อนจะยื่นมือออกมาให้ไอร่าอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “สาวน้อย ไปกับข้าเถอะนะ ได้ไหม?”

ยิ่งเขาดูน่ารักมากเท่าไร ไอร่าก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น

ในตอนนี้เธอกลัวจนขนลุกซู่ เธอรีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่! ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ เจ้าไปหาใครคนอื่นมาเล่นด้วยเถอะ!”

ซิงเฉินจ้องมองเธอด้วยสายตาดื้อรั้น “ข้าไม่ต้องการใครอื่น ข้าต้องการแค่เจ้า”

เมื่อปลายนิ้วของเขากำลังจะสัมผัสไอร่าระบบคว้าข้อมือของเขาไว้

ระบบกล่าว “นางไปกับเจ้าไม่ได้”

เถาวัลย์สีดำจำนวนมากพุ่งออกมาจากฝ่ามือของซิงเฉินและพันรอบแขนของระบบ

เถาวัลย์พยายามจะเจาะเข้าสู่ร่างกายของระบบ

แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จ

ซิงเฉินจึงหันมามองสิ่งมีชีวิตตรงหน้า ดวงตาสีอำพันของเขาเต็มไปด้วยความสับสน “เจ้าคือผู้พยากรณ์หรือ?”

ระบบสลัดเถาวัลย์สีดำออก “เจ้าควรอยู่ในทะเลแห่งภาพลวงตา ไม่ควรออกมา”

ซิงเฉินยิ้ม แต่ในดวงตาของเขาไม่มีรอยยิ้ม ความเย็นชาทำให้ดูน่ากลัว “ข้าจะไปที่ไหนก็ได้ตามที่ข้าต้องการ ไม่มีใครควบคุมข้าได้”

ทันทีที่เขาพูดจบ เถาวัลย์สีดำจำนวนมหาศาลก็ผุดขึ้นจากใต้เท้าของเขา

พวกมันแผ่ขยายออกไปด้วยความเร็วสูง ดับเปลวไฟสีทองทั้งหมดในพริบตา

ตอนนี้เหลือเพียงเถาวัลย์สีดำ

ซิงเฉินก้าวไปข้างหน้า “นี่คืออาณาเขตของข้า แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้พยากรณ์ ก็อย่าหวังว่าจะเข้ามายุ่งที่นี่”

เถาวัลย์สีดำพันรอบขาของระบบและไต่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พยายามกลืนกินเขา

ระบบลูบเถาวัลย์เบา ๆ และร่ายคาถาเสียงนุ่ม “พระเจ้าตรัสว่า จงเกิดแสงสว่าง”

แสงสีทองกระจายออกจากปลายนิ้วของเขา ด้วยเสียงหวีด แสงนั้นแผ่กระจายไปทั่วพร้อมออร่าอันยิ่งใหญ่

เมื่อเถาวัลย์สีดำสัมผัสแสงสว่าง พวกมันหดตัวและถอยกลับทันที

ไอร่าสัมผัสแสงนั้น เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบาย

แต่ซิงเฉินพูดว่า “ไม่มีแสงในโลกนี้ มีเพียงความมืดเท่านั้น”

หลุมดำผุดขึ้นจากใต้เท้าของเขาและขยายออกอย่างรวดเร็ว เงื้อมมือกระดูกจำนวนมากโผล่ออกมาและจับข้อเท้าของระบบไว้ พยายามลากเขาลงไปในเหวลึกที่ไร้สิ้นสุด

ระบบไม่สนใจเงื้อมมือกระดูกที่จับเขาไว้ และยังคงยืนมั่นคงเหมือนภูเขา “พระเจ้าทรงเห็นว่าแสงนั้นดี จึงทรงแยกแสงออกจากความมืด”

แสงสว่างกลายเป็นจุดแสงนับไม่ถ้วนลอยขึ้นไปในอากาศ และตกลงมาปกคลุมระบบ

ร่างกายของเขาเปล่งประกายสีทองอันอบอุ่นและเจิดจ้าในความมืด

เมื่อเงื้อมมือกระดูกสัมผัสเขา มันก็ละลายไปทันที

ซิงเฉินจ้องใบหน้าอันสว่างไสวและศักดิ์สิทธิ์ของระบบ เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย “เจ้าเป็นผู้พยากรณ์จริงหรือ? ข้าเกือบโดนเจ้าหลอกแล้ว เจ้าตัวปลอม”

มือขวาของเขากลายเป็นเถาวัลย์สีดำหลายเส้นที่พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของระบบ!

เถาวัลย์หยุดชั่วครู่เมื่อสัมผัสแสงสีทอง แต่ก็ยังพยายามแผ่ขยายผ่านแสงสว่างเข้าไป

ระบบมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบดึงไอร่าถอยกลับ

ซิงเฉินพูดว่า “พวกเจ้าออกไปไม่ได้”

เถาวัลย์สีดำจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ระบบ บางส่วนละลายไปกับความร้อนจากแสงสว่างของระบบ แต่เถาวัลย์ใหม่กลับเข้ามาแทนที่

ในที่สุดระบบก็ถูกเถาวัลย์สีดำกลืนกินทั้งหมด!

ไอร่าอยากช่วยเขา แต่ซิงเฉินจับข้อมือเธอไว้

เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้าตามหาเจ้ามานาน สาวน้อย”

ไอร่าพยายามดิ้นรน แม้ว่าท่อนแขนของเขาจะดูผอมบาง แต่กลับแข็งแรงจนเธอไม่อาจหลุดพ้นได้

ซิงเฉินโอบรอบเอวของเธอและซบแก้มลงบนหน้าท้องของเธอ เขายิ้มอย่างมีความสุข “ในที่สุดเจ้าก็กลับมา จากนี้ไปเราจะ—”

คำพูดของเขาหยุดลงอย่างกะทันหัน

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

ในตอนนี้ มีมีดกระดูกเล่มหนึ่งปักอยู่ที่อกของเขา

ไอร่าแทงเขาในขณะที่เขาไม่ทันระวัง!

เธอวิตกจนมือสั่น และพูดติดอ่าง "ขอโทษนะ... ข้า... ข้าต้องฆ่าเจ้าเพื่อออกจากที่นี่"

ซิงเฉินจ้องมองใบหน้าของเธอ ดวงตาสีอำพันของเขาค่อย ๆ กลายเป็นสีดำ มองเหมือนช่องโหว่ที่ไม่มีลูกตา ใบหน้าซีดขาวของเขาปล่อยควันสีดำออกมา "เจ้าหนีไม่พ้นหรอก"

ไอร่าหักหลบจากอ้อมแขนของเขาแล้ววิ่งไปยังทิศทางของระบบโดยไม่ลังเล

เสียงของซิงเฉินดังขึ้นจากข้างหลัง

"เจ้าเป็นของข้าเท่านั้น ไม่ว่าจะมีชีวิตหรือ... ตาย..."

ภาพลวงตาล่มสลายอย่างรวดเร็ว เถาวัลย์หายไปทั้งหมด และภาพของระบบปรากฏขึ้นในสายตาของไอร่า

เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของระบบ

"เจ้าตัวเล็ก! ข้าทำได้แล้ว! ข้าฆ่าซิงเฉินได้แล้ว!"

ระบบรับตัวเธอไว้ ดูเหมือนจะเหนื่อยล้ามาก "เจ้าทำได้ดีแล้ว"

สภาพแวดล้อมทั้งหมดหายไป และไอร่าตระหนักว่าเธอและระบบกำลังลอยอยู่ในท้องฟ้าข้างบนทะเลแห่งภาพลวงตา

มีเกาะเล็ก ๆ กลางทะเลที่มีร่างกายของไอร่านอนอยู่บนเกาะนั้น

ไอร่าตาโต "ร่างกายของข้าอยู่นี่!"

ซิงเฉินเดินออกมาจากทะเล เขาก้าวเดินไปทางร่างกายของเธอ ทิ้งรอยเท้าเปียกชื้นไว้เบื้องหลัง

เขาก้มลงแล้วจูบที่ใบหน้าของไอร่า

ไอร่าเห็นฉากนี้ด้วยตาของตัวเอง เส้นผมของเธอแทบจะตั้งชูขึ้น

ไอ้บ้า! เขายังไม่ยอมปล่อยร่างของเธอไปอีก เขาช่างผิดปกติกว่าบุหรงซะอีก!