ตอนที่ 472 เถาวัลย์กลืนวิญญาณ
เมื่อแสงสว่างปรากฏขึ้นตรงหน้าไอร่าอีกครั้ง เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่ริมหน้าผา
เบื้องหน้าคือเหวลึกที่มืดมิดไร้จุดสิ้นสุด
‘นี่ข้าอยู่ที่ไหนกัน?’
ไอร่ามีสีหน้าสับสน เธอก้มมองตัวเองและพบว่าร่างของเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เท้าขาวนวลละเอียดแตะอยู่บนพื้น ขาเรียวยาวตรงสวมชุดกระโปรงยาวทำจากผ้าไหมฉลาม ผมดำสลวยยาวถึงเอว และผิวพรรณขาวเนียนจนแทบเปล่งประกาย
!!
เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้า “ทำไมร่างข้าถึงกลับมาเป็นแบบนี้? เจ้าตัวเล็ก เจ้ารู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”
เสียงของระบบดังขึ้นจากด้านหลังเธอ “นี่คือมิติแห่งความมืดที่ซิงเฉินสร้างขึ้น วิญญาณของเจ้าถูกดูดเข้ามา ตั้งแต่นี้ไป ทุกสิ่งที่เจ้าเห็นจะเป็นของปลอม อย่าเชื่อเด็ดขาด”
ไอร่าหันไปมองทันทีและพบว่าระบบยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ
เขารูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดผ้าไหมฉลามสีขาว ผมยาวสีทองอ่อนสยายถึงเอว ใบหน้าซีดขาวหล่อเหลาและถูกคลุมด้วยผ้าไหมฉลามบางปิดตา
ด้านหลังเขาคือความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เขาดูราวกับจะถูกลมพัดปลิวไปได้ทุกเมื่อ
ไอร่ารีบวิ่งเข้าไปหาเขา “เราจะออกจากที่นี่ได้ยังไง?”
“ตามหาซิงเฉินแล้วฆ่าเขา”
ไอร่าเต็มไปด้วยความกังวล “เขาเก่งขนาดนั้น ต้องรู้ตัวแล้วแน่ว่าพวกเราอยู่ที่นี่ เราจะฆ่าเขาได้จริงๆ เหรอ?”
ระบบจับมือเธอไว้ มือใหญ่ของเขาห่อหุ้มมือเธอให้รู้สึกอบอุ่น “ถ้าเจ้าตั้งใจจริง เจ้าจะเป็นผู้ควบคุมทุกสิ่งและชนะทุกศึก”
เขาหยิบมีดกระดูกออกมาจากที่ไหนสักแห่งและยื่นให้เธอ “เก็บไว้เผื่อจำเป็นต้องใช้”
ไอร่ารับมีดกระดูกมาถือไว้แน่นแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้ว!”
บริเวณริมหน้าผามีกลุ่มสัตว์มากมายรวมตัวกัน พวกมันอยู่ในร่างสัตว์ป่า เผยเขี้ยวและกรงเล็บคมกริบ ขณะจ้องมองลงไปในเหวด้วยความระมัดระวัง
พวกมันดูเหมือนจะไม่เห็นระบบที่อยู่ข้างไอร่า ไม่มีใครสนใจมองเขาแม้แต่นิดเดียว ราวกับเขาไม่มีตัวตน
ไอร่าถาม “พวกมันกำลังทำอะไร?”
ระบบตอบ “พวกมันกำลังรออะไรบางอย่าง”
“รออะไร?”
“สิ่งสกปรกจากความมืดในเหวลึก”
ไอร่าพยายามทำความเข้าใจ เธอยื่นคอออกไปมองในเหวลึกที่มืดสนิท เธอไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย
เสียงพูดคุยของเหล่าสัตว์ป่าดังขึ้นที่ขอบหน้าผา
“วันนี้เราต้องฆ่ามันให้ได้!”
“ใช่! ถ้าเราไม่ฆ่ามัน มันจะกินทุกชีวิตบนแผ่นดินนี้!”
“ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสัตว์ประหลาดน่าขยะแขยงแบบนี้ถึงมีอยู่ในโลกได้!”
...
ไม่นานนักก็มีเสียงดังแกรกกรากดังขึ้นมาจากก้นเหว
บางสิ่งบางอย่างดูเหมือนกำลังไต่ขึ้นมา!
ทุกคนเตรียมพร้อมรับมือ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด
แม้ว่าไอร่าจะรู้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นภาพลวงตา แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า ระบบจับมือเธอแน่นและปลอบเบา ๆ “ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ตรงนี้”
สิ่งแรกที่ปรากฏขึ้นจากก้นเหวคือเถาวัลย์สีดำ มันหนาเท่าแขนของผู้ใหญ่
บนพื้นผิวของเถาวัลย์มีหนามเล็ก ๆ และมีใบสีแดงที่มีขอบแหลมคมแขวนอยู่
มันเป็นเถาวัลย์ที่ดูแปลกประหลาดมาก
ทันทีที่สัตว์ป่าเห็นเถาวัลย์สีดำ พวกมันกระโจนเข้าใส่ทันทีและพยายามกัดและฉีกเถาวัลย์ออก!
แต่ไม่นานก็มีเถาวัลย์เส้นที่สอง สาม และสี่…
เถาวัลย์สีดำนับไม่ถ้วนไต่ขึ้นมาจากเหวลึก
สัตว์ป่ากัดและฉีกเถาวัลย์อย่างสุดกำลังเพื่อทำลายมัน
แต่การโจมตีของพวกมันกลับไม่เร็วพอที่จะหยุดเถาวัลย์สีดำได้
สัตว์ป่าที่อ่อนแอบางตัวถูกเถาวัลย์สีดำฟาดเข้าใส่และลากลงไปในเหวลึกที่ไร้จุดสิ้นสุด ในพริบตาพวกมันก็หายไป เหลือไว้เพียงเสียงกรีดร้องที่ดังสะท้อน
จำนวนสัตว์ป่าลดลงเรื่อย ๆ แต่จำนวนเถาวัลย์กลับเพิ่มขึ้น
ความได้เปรียบเริ่มเอียงไปทางเถาวัลย์สีดำ
การโจมตีของสัตว์ป่าเริ่มอ่อนแรงลง พวกมันจำใจต้องถอยร่นไปพร้อมกับพยายามหลบหนีจากหน้าผาที่อันตรายนี้ พวกมันคิดจะกลับมาพร้อมกำลังเสริมในครั้งหน้าเพื่อรับมือกับเถาวัลย์ที่น่าสะพรึงกลัวนี้
ไอร่ามองเถาวัลย์สีดำด้วยความตกใจและอดถามไม่ได้ “พวกมันคืออะไร?”
ระบบมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความเยือกเย็น เขาสงบจนเกือบไร้ความรู้สึก “มันเรียกว่าเถาวัลย์กลืนวิญญาณ”
“เถาวัลย์กลืนวิญญาณ?”
“มันเป็นพืชศักดิ์สิทธิ์ที่เก่าแก่เหมือนกับไม้ศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไม้ศักดิ์สิทธิ์คือสัญลักษณ์ของชีวิต เถาวัลย์กลืนวิญญาณก็คือสัญลักษณ์ของความตาย มันเกิดขึ้นจากความมืดและเติบโตในเหวลึก ใช้วิธีดูดวิญญาณและชีวิตเพื่อเสริมพลังตัวเอง เมื่อเทียบกับชื่อเถาวัลย์กลืนวิญญาณ สัตว์ป่ามักเรียกมันว่าปีศาจมากกว่า”
เถาวัลย์กลืนวิญญาณแทรกเข้าไปในร่างของสัตว์ป่าตัวหนึ่ง และในพริบตาก็ดูดเอาเนื้อหนังออกไปจนหมด เหลือเพียงกระดูก
หนังศีรษะของไอร่าชาไปหมด “เถาวัลย์กลืนวิญญาณนี่ทรงพลังมาก แม้แต่สัตว์ป่ามากมายยังเอาชนะมันไม่ได้”
“เถาวัลย์กลืนวิญญาณไม่มีวันตาย แม้แต่เทพเจ้าก็ฆ่ามันไม่ได้ แน่นอนว่าสัตว์ป่าเหล่านี้ไม่มีทางเอาชนะมันได้”
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุย สัตว์ป่าที่เหลือทั้งหมดก็ถูกเถาวัลย์กลืนวิญญาณดูดจนแห้ง
พื้นเต็มไปด้วยซากกระดูกที่เกลื่อนกลาด และในอากาศมีแต่กลิ่นอายแห่งความหนาวเย็นและเน่าเปื่อยของเหวลึก
เถาวัลย์กลืนวิญญาณแผ่กระจายไปตามพื้นดินเหมือนงูพิษ ไม่ว่าที่ใดที่มีสัตว์หรือพืช เถาวัลย์จะดูดกินจนเกลี้ยง
ระบบพูดขึ้น “ตามมันไป”
ไอร่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เราตามมันไปทำไม?”
“พืชนั้นคือร่างดั้งเดิมของซิงเฉิน ทางเดียวที่เราจะออกไปจากที่นี่ได้คือต้องฆ่ามัน”
ดวงตาของไอร่าเบิกกว้าง “เถาวัลย์กลืนวิญญาณคือร่างดั้งเดิมของซิงเฉิน?! แต่เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเถาวัลย์กลืนวิญญาณไม่มีวันตาย แล้วเราจะฆ่ามันได้ยังไง?”
“เราต้องฆ่ามันแม้ว่าจะทำไม่ได้ เราต้องออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ถ้าอยู่ที่นี่นานเกินไป วิญญาณของเราจะถูกกลืนไปกับสถานที่นี้ สุดท้ายเราจะเสียสติและกลายเป็นของเล่นในมือของซิงเฉิน”
เถาวัลย์กลืนวิญญาณเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ระบบติดตามไปไม่ห่าง
ในตอนนั้นเอง เถาวัลย์กลืนวิญญาณหยุดกะทันหัน
ไอร่าไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงหยุด เธอมองไปข้างหน้าและเห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งไม่ไกลนัก
ลำต้นของต้นไม้นั้นบางเฉียบ ขนาดแค่ชามข้าว แต่ใบของมันกลับดกหนาแน่น แผ่กิ่งก้านออกไปราวกับร่มสีเขียวขนาดใหญ่ และกลิ่นอายแห่งชีวิตที่แข็งแกร่งก็อบอวลไปทั่ว
ไอร่ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกและอุทานออกมา “นั่นคือไม้ศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม?”
ระบบตอบ “ใช่”
เถาวัลย์กลืนวิญญาณยื่นเถาวัลย์ออกไปสัมผัสใบของไม้ศักดิ์สิทธิ์อย่างระมัดระวัง
ทันใดนั้น ใบอ่อนสีเขียวก็เริ่มงอกขึ้นที่ปลายเถาวัลย์อย่างรวดเร็ว และแพร่กระจายไปทั่วเถาวัลย์ ในที่สุดก็มีดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ บานที่ปลายเถาวัลย์
เสียงแหบแห้งและแข็งกระด้างดังออกมาจากเถาวัลย์กลืนวิญญาณ “นี่ให้ข้าหรือ?”
ใบของไม้ศักดิ์สิทธิ์สั่นไหวเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง
น่าเสียดายที่ไอร่าไม่ได้ยิน
เสียงของเถาวัลย์กลืนวิญญาณฟังดูมีความสุข “สวยจัง ข้าชอบมัน”
