EP.6 กรีมมัวร์ของสเตรนจ์

EP.6 กรีมมัวร์ของสเตรนจ์

[มุมมองบุคคลที่ 3]

“ซิสเตอร์ลิลลี่ โปรดแต่งงานกับผมเถอะ!!!” แอสต้าตะโกนพร้อมกับคุกเข่าข้างนึงและถือดอกไม้ดอกเดียวไว้ในมือ

ทันใดนั้น แส้ประหลาด 2 อันก็ปรากฏขึ้น ก่อนจะพันรอบร่างของแอสต้าทั้งหมด รวมถึงปากของเขาด้วย และมันก็เริ่มลากเขาออกไป เขาส่งเสียงดิ้นรนอย่างเงียบๆขณะที่ถูกดึงกลับไป

“ผมต้องขอโทษเรื่องเขาด้วยนะครับ ซิสเตอร์ ลิลลี่” สตีเฟนผู้ถือแส้ประหลาดถอนหายใจ “ผมคิดว่าผมสอนเขาได้ดีแล้วแท้ๆ”

ซิสเตอร์ลิลลี่ยิ้มและส่ายหัว “เช้านี้ไม่มีความสงบเลยเมื่อมีแอสต้าอยู่แถวนั้นแน่”

“เห็นมั้ย แอสต้า ? เธอเรียกนายว่าน่ารำคาญ” สตีเฟนล้อเลียนพร้อมกับส่ายหัวให้แอสต้าที่ยังคงดิ้นอยู่

“นั่น...ไม่ใช่แบบนั้นเลย!” ซิสเตอร์ลิลลี่พูดติดขัดอย่างเก้ๆกังๆในขณะที่ทุกคนในบริเวณนั้นต่างยุ่งอยู่กับงานบ้านของตนเอง

ยูโนะใช้เวทมนตร์ลมของเขาในการทำให้ผ้าแห้งในขณะที่สตีเฟนปล่อยแส้ประหลาดของเขาและเรียกเลื่อยประหลาดมาตัดท่อนไม้ให้เป็นกองเรียบร้อย

"พวกพี่ทั้ง 3 คนอายุเท่ากัน แต่ความแตกต่างระหว่างพวกพี่นี่มันเหมือนกลางวันกับกลางคืนเลย" เด็กที่อายุน้อยกว่าคนนึงบ่นพึมพำขณะหันไปมองแอสต้า

“สตีเฟนและยูโนะคือความภาคภูมิใจของหมู่บ้านเล็กๆของพวกเรา!” บาทหลวงออร์ซีประกาศอย่างมีความสุข

เด็ก 2-3 คนมุงอยู่รอบๆสตีเฟนและยูโนะ “เขากับยูโนะอาจจะได้ทำงานร่วมกับจักรพรรดิเวทย์มนต์สักวันนึงก็ได้!” พวกเขาอุทาน ตาเบิกกว้างด้วยความชื่นชม

สตีเฟนกระพริบตาให้พวกเขา “รู้ไหม บางทีพวกคุณควรขอลายเซ็นซะแต่ตอนนี้นะ เพราะสักวันนึงพวกคุณอาจจะขายมันได้เป็นเงินก้อนโตเลยก็ได้!” เขาพูดหยอกล้อทำให้พวกเขาหัวเราะคิกคัก

ในขณะเดียวกัน แอสต้านอนอยู่บนพื้น วิญญาณของเขาเหมือนล่องลอยออกมาจากร่างด้วยความพ่ายแพ้

“เอาล่ะ เอาล่ะ แอสต้า” ซิสเตอร์ลิลลี่พูดอย่างอ่อนโยนพร้อมตบไหล่เขา “ใกล้ถึงเวลาพิธีที่เธอจะได้รับกรีมัวร์แล้ว ใครจะรู้ล่ะ ในที่สุดเธอก็อาจจะใช้เวทมนตร์ได้ก็ได้!”

“คุณพูดถูก ซิสเตอร์ลิลลี่...” แอสต้าพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า “เมื่อผมได้รับกรีมัวร์ผมก็จะกลายเป็นจักรพรรดิเวทย์มนต์ในที่สุด! และแล้ว... ผมก็จะแต่งงานกับคุณ!”

ซิสเตอร์ลิลลี่ ยิ้มแม้ว่าท่าทางของเธอจะยังคงดูเก้ๆกังๆก็ตาม

“เอาล่ะ! ผมจะฝึกจนกว่าพิธีจะเริ่ม!” จู่ๆแอสต้าก็ตะโกนขึ้นและวิ่งออกไปด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง

“ทำไมเขาถึงตะโกนมากขนาดนี้” เด็กคนนึงบ่น

“เพื่อให้ได้ยิน…” สตีเฟนตอบ

เด็กๆหันมาหาเขาด้วยความสับสน “หมายความว่าอย่างไร” 1 ในพวกเขาถาม

“เขาตะโกนเพื่อให้คนได้ยิน คนอื่นมักดูถูกเขาเพราะเขาเป็นเด็กกำพร้าและเพราะเขาใช้เวทมนตร์ไม่ได้ มันเลยเป็นเหมือนกับหารโดนตี 2 หน้า เขาเลยรู้สึกว่าต้องตะโกนเพื่อให้คนสนใจ”

“จริงเหรอ” บาทหลวงออร์ซีถามด้วยความประหลาดใจ

สตีเฟนส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ “ว่าแต่หลวงพ่อ ทำไมคุณไม่สังเกตเห็นล่ะ”

หลังจากเสร็จสิ้นงานพิธีแล้ว สตีเฟนก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาเตรียมการพิธีแล้ว

ในห้องน้ำ สตีเฟนจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองที่ถอดเสื้อออก ร่างกายของเขามีกล้ามเนื้อและกระชับ มีรอยแผลเป็นจากการฝึกซ้อมอย่างหนักร่วมกับแอสต้าและยูโนะ ผมของเขาหวีเรียบไปด้านหลังจนถึงคอ มีกระจุกผมสีขาวสองกระจุกอยู่รอบใบหน้า น้ำหยดลงมาจากผมของเขาขณะที่เขาลูบผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน

ด้วยเสียงนกหวีดที่แหลมสูง ชีเบิร์ดซึ่งเป็นสัตว์คุ้นเคยก็บินมาเกาะหัวของเขา ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงพิธีที่จัดขึ้นในอาคารสูงตระหง่านคล้ายห้องสมุด สตีเฟนมองเห็นแอสต้าและยูโนะยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ขณะที่สมาชิกโบสถ์คนอื่นๆ มองดูด้วยความกังวล

"ยินดีต้อนรับเด็กๆ!" ผู้ประกาศตะโกนออกมา แต่สตีเฟนกลับพบว่าตัวเองเหม่อลอยออกไป รอคอยกรีมัวร์ของเขาอย่างกระตือรือร้น

"ตอนนี้ สำหรับกรีมัวร์!"

หนังสือเริ่มลอยอยู่ในอากาศ ล้อมรอบด้วยรัศมีของเวทมนตร์ ก่อนที่พวกมันมุ่งตรงไปยังเจ้าของที่ถูกกำหนดไว้ ฝูงชนต่างตะลึงเมื่อกรีมัวร์ที่ที่เรืองแสงเจิดจ้าลอยเข้าหายูโนะ โดยปกของหนังสือนั้นมีรูปโคลเวอร์ 4 แฉกแวววาว

"กรีมัวร์โคลเวอร์ 4 แฉก !?"

"คนธรรมดาเนี่ยนะ !?"

“เขาจะเป็นคนที่ถูกกำหนดให้เป็นจักรพรรดิเวทย์มนต์หรือเปล่านะ !?”

"อย่างน้อยเขาก็น่ารักนิดหน่อย"

ก่อนที่ฝูงชนจะพึมพำต่อไป เสียงที่ดังเหมือนกระจกแตกก็ดังก้องไปทั่วห้อง ทุกสายตาหันไปที่สตีเฟน ซึ่งพื้นที่ตรงหน้าของเขาแตกร้าวและแหลกสลาย ก่อนที่ไม่นานจะมีกรีมัวร์ขนาดใหญ่เท่าหนังสือเรียนปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ โดยหน้ากระดาษหนาๆของกรีมัวร์นั้นได้เต้นระรัวด้วยพลังงานสีส้ม พื้นที่รอบๆของกรีมัวร์ได้รับการฟื้นฟูเมื่อหนังสือได้ปรากฏออกมาอย่างสมบูรณ์ ปกของมันเป็นสีม่วงเข้มประดับด้วยไฮไลท์สีแดง

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนพูดไม่ออกคือสิ่งอื่นเลย

“นั่นโคลเวอร์ 6 แฉกเหรอ ?” มีคนกระซิบ

เกิดความโกลาหลวุ่นวาย

“ชั้นคิดว่าจะมีกลีบมากที่สุด 4 กลีบ! แต่ถ้ามี 6 กลีบก็ต้องมีกลีบ 5 กลีบด้วย!”

“แล้วเขาไม่ใช่คนธรรมดาด้วยเหรอ !?”

“เกิดอะไรขึ้น ?”

“เขาเป็นใคร ? และทำไมเขาถึงมีกรีมัวร์นั่นด้วย !?”

สตีเฟนหงุดหงิดกับความสนใจของคนอื่น เขาจึงดีดลิ้นแล้วหยิบกรีมัวร์ขึ้นมา และทำท่ามืออย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น เขาก็สลายไปเป็นฝูงนกที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง

ไม่กี่วินาทีต่อมา นกก็รวมตัวกันเป็นร่างของสตีเฟนในป่าที่เขาไปฝึกบ่อยๆ

สตีเฟนนั่งไขว่ห้างและศึกษากรีมัวร์ของเขา โดยปกของหนังสือนั้นเป็นสีม่วงและสีแดง และมันมีรูปโคลเวอร์ 6 แฉกสีทอง แต่ตรงกลางนั้นมีสัญลักษณ์ที่คล้ายกับอักษรอียิปต์โบราณรูปดวงตา

ขณะที่เขาตรวจสอบมัน ชีเบิร์ดก็บินลงบนไหล่ของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้

“ชั้นกังวลที่จะเปิดสิ่งนี้” สตีเฟนบ่นพึมพำและมองไปที่เธอ เธอเอาหน้าถูกับใบหน้าของเขาโดยให้การสนับสนุนอย่างเงียบๆ

สตีเฟนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเปิดกรีมัวร์ ทันทีที่เขาเปิดก็มีภาพสัญลักษณ์สีส้มเรืองแสงปรากฏขึ้น มันเปลี่ยนแปลงไปมาต่อหน้าต่อตาของเขา ทั้งสตีเฟนและชีเบิร์ดต่างรู้สึกง่วงนอนเมื่อจ้องมองภาพสัญลักษณ์อันน่าหลงใหลเหล่านี้

...

เมื่อสตีเฟนลืมตาขึ้น เขาก็ไม่ได้อยู่ในป่าอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้เขากำลังจะยืนอยู่ในห้องสมุดขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยชั้นหนังสือมากมายนับไม่ถ้วน

“ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย” เขาบ่นด้วยความหวาดกลัว

“เอ่อ… สตีเฟน…” เสียงหนึ่งร้องออกมา

สตีเฟนตกใจจนกระโดดถอยหลังและเสกโล่ประหลาดขึ้นมาในมือเพื่อเตรียมป้องกันตัวเอง ตรงหน้าเขาคือหญิงสาวสูงประมาณไหล่ สวมชุดเดรสสั้นสีดำ ผมสั้นสีดำมีเขาปีศาจงอกออกมาจากหัว

“เธอเป็นใครกันแน่ เธอเป็นผู้ดูแลห้องสมุดแห่งนี้เหรอ” สตีเฟนถามด้วยความระมัดระวัง

หญิงสาวจ้องกลับด้วยดวงตาที่จริงจัง

“ดวงตาที่ไร้จิตวิญญาณและตัดสินผู้อื่นนั่น... ชีเบิร์ด ? นั่นคือเธอจริงๆ เหรอ” สตีเฟนถามพร้อมเอียงศีรษะด้วยความสับสน

“Secre (ซีเคร) ชั้นชื่อ ซีเคร” เธอตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ที่มุมริมฝีปาก

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________