147 - ทำไมต้องเป็นบ้านตระกูลจู?
จูผิงอันเดินจากไปเรื่อยๆ เงาร่างของเขาค่อยๆ เลือนลางจนกลายเป็นหยดหมึกจางๆ ที่ผสานเข้ากับสีเหลืองหม่นของฤดูใบไม้ร่วง ริมแม่น้ำฉินหวาย เด็กสาววัยสิบหกปีถือบทเพลงที่จูผิงอันทิ้งไว้แนบอก มองตามแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบงัน “ไปเถอะ ซูซู ชายหนุ่มเช่นเขาไม่ใช่คนที่พวกเราจะเอื้อมถึงได้” สาวน้อยวัยสิบเจ็ดสิบแป...
