บทที่ 62 บ่าวแห่งความมืด
ในที่สุด หุบเขากลับสู่ความสงบอีกครั้ง แต่เสียหายยับเยิน ซากปรักหักพังเกลื่อนกลาด เสียงหินร่วงดังกราว หลงยุนเฟิงที่ทั้งตัวบอบช้ำปีนออกมาจากกองหิน มองดูความเสียหายรอบด้าน "ไอ้แก่นั่นคงตายแล้ว" หลงยุนเฟิงพึมพำ นึกถึงว่าเมื่อครู่อันตรายมาก หากเซินลั่วไม่เปลี่ยนวิธีโจมตี ตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสยืนอยู่ที่นี...
