บทที่ 6 มังกรน้อยที่เก็บได้อยากเป็นจักรพรรดิ

ของรางวัลจากการต่อสู้? เชลย? ใช่แล้ว ต้องเป็นอย่างนี้แน่

ภาพวาดมนุษย์เหล่านี้คือวีรบุรุษและราชันย์ที่เคยมาปราบมังกรร้ายแลนซ์

อาจเป็นเพราะมังกรร้ายแลนซ์แข็งแกร่งเกินไป วีรบุรุษและราชันย์ที่มาปราบจึงพ่ายแพ้ กลายเป็นเชลยของมังกรร้ายแลนซ์ อาวุธของวีรบุรุษ ราชันย์ และจอมเวทก็กลายเป็นของรางวัลจากการต่อสู้ของมังกรร้ายแลนซ์

ส่วนพวกเขาก็กลายเป็นเชลยของมังกรร้ายแลนซ์ และถูกวาดภาพเก็บไว้

"อาวุธเหล่านี้เป็นของรางวัลจากการต่อสู้ของท่านหรือ?"

"ไม่ใช่ เป็นของสะสมของข้า อย่างดาบแลนจิ่งหลิง... อ๋อ ก็คือดาบใหญ่สีฟ้าครามนั่น มันเป็นอาวุธของข้า"

"???"

ลูเซียกะพริบตาใสๆ อันโง่เขลาหลายที

มังกรร้ายแลนซ์ยังใช้อาวุธด้วยหรือ? ไม่สิ ดาบสีฟ้าครามนั่นขนาดพอดีสำหรับมนุษย์ใช้ ถ้ามังกรร้ายแลนซ์ใช้... ใช้แคะฟันหรือ?

ดาบใหญ่ในกรงเล็บของมังกรร้ายแลนซ์ นอกจากใช้แคะฟันแล้ว นางนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะใช้ทำอะไรได้อีก

"มนุษย์ในภาพวาด...เป็นวีรบุรุษและราชันย์ที่ท่านเอาชนะได้? พวกเขาเป็นเชลยของท่าน?"

"ไม่ใช่ พวกเขาเป็นสหายและเพื่อนร่วมทีมของข้า"

"???"

ไม่ใช่เชลย? เป็นสหาย? เพื่อนร่วมทีม?

ลูเซียสงสัยว่าตนเองได้ยินผิดไป มนุษย์ในภาพวาดมีใบหน้าเต็มไปด้วยคุณธรรม ไม่ว่าจะมองอย่างไร... พวกเขาก็ไม่เหมือนคนที่จะร่วมมือกับมังกรทำชั่ว

"มนุษย์ยังจะร่วมมือกับมัง...พวกเรามังกรร้ายด้วยหรือ?"

ลูเซียถามความสงสัยออกมา

แลนซ์หันมายิ้มกว้างให้ลูเซีย ไขข้อข้องใจให้: "มนุษย์ไม่ร่วมมือกับพวกเรามังกรร้ายหรอก แต่พวกเรามังกรร้ายสามารถไปหามนุษย์เล่นได้เอง เจ้าลืมไปหรือว่าพวกเรามังกรยักษ์สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้?

ในความคิดของมนุษย์ พวกเรามังกรร้ายชอบลักพาตัวเจ้าหญิง ชอบปล้นเมืองเล็กๆ ของมนุษย์ ชอบโจมตีขบวนพ่อค้า และยังชอบทำชั่วไปทั่ว

มังกรร้ายส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ มนุษย์คิดแบบนั้นก็ไม่ผิด แต่นับตั้งแต่วันที่ข้าออกจากไข่ มังกรร้ายก็แบ่งเป็นสองประเภท: มังกรร้ายตัวอื่นๆ และมังกรร้ายแลนซ์"

ก็เป็นมังกรร้ายเหมือนกันไม่ใช่หรือ? มีอะไรต่างกันหรือ?

อ๋อ ดูเหมือนจะต่างกัน มังกรร้ายตัวอื่นไม่แน่ว่าจะทำการเกษตรเป็น สร้างลานบ้าน สร้างสระว่ายน้ำไร้ขอบและบ่อน้ำพุร้อนได้...

"แลนซ์ ทำไมท่านถึงคิดอยากไปหามนุษย์เล่น?"

"อยู่เฉยๆ นานๆ ก็อยากขยับ บวกกับเบื่อ ก็เลยไปหามนุษย์ที่น่าสนใจมาเล่นด้วย"

ลูเซียพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ มังกรร้ายแลนซ์ไปหามนุษย์ที่น่าสนใจในโลกมนุษย์ ไม่ได้ไปในรูปร่างมังกรยักษ์ แต่แปลงร่างเป็นมนุษย์ไป

เล่นเก่งจัง เก่งมากๆ มังกรร้ายแลนซ์ไม่ใช่มังกรร้ายแบบดั้งเดิมอย่างแน่นอน

ความอยากรู้อยากเห็นของลูเซียถูกมังกรร้ายแลนซ์กระตุ้นขึ้นมา "แลนซ์... เวลาท่านแปลงร่างเป็นมนุษย์ไปโลกมนุษย์ ท่านไปหาใครเล่นบ้าง?"

"เรื่องนี้พูดยาก ถ้าอยากเรียนฝีมือ ข้าก็จะไปหาช่างฝีมือระดับปรมาจารย์ ถ้าขัดสนเงินทอง ข้าก็จะไปเป็นทหารรับจ้าง เป็นนักผจญภัย หรือเป็นสมาชิกในกลุ่มวีรบุรุษ หาเงินพิเศษ

แน่นอน บางครั้งข้าก็เป็นหัวหน้ากลุ่มวีรบุรุษ รับสมาชิกเข้ากลุ่ม พาพวกเขาไปปราบอสูร กำจัดวิญญาณร้าย ถ้ามีมังกรร้าย ข้าก็จะนำกลุ่มไปปราบมังกรร้ายด้วย"

"???"

ชีวิตของมังกรก็มีสีสันได้ขนาดนี้เชียวหรือ? ถ้าไม่ได้ฟังมังกรร้ายแลนซ์เล่าเรื่องในอดีต ลูเซียคิดว่าตายไปก็คงไม่มีวันนึกถึงว่ามังกรจะรู้จักเล่นได้ขนาดนี้

แต่ในฐานะมังกร กลับแปลงร่างเป็นมนุษย์ รับสมาชิกเข้ากลุ่มไปปราบมังกรร้ายที่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน... การกระทำนี้ชั่วร้ายไปหน่อยหรือไม่... แสบไปหน่อยหรือไม่?

"เอ่อ... ปราบเผ่าพันธุ์เดียวกัน ท่านไม่รู้สึกผิดหรือ?"

"มังกรที่ข้าปราบล้วนเป็นมังกรเลือดไม่บริสุทธิ์ ถูกข้าปราบก็แค่โดนตีสักยก แต่ถ้าถูกวีรบุรุษคนอื่นปราบ บางทีอาจเอาชีวิตไม่รอด"

ลูเซียพยักหน้า นางเชื่อคำพูดของมังกรร้ายแลนซ์ แม้จะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่มังกรร้ายแลนซ์ให้ความรู้สึกว่าจะไม่พูดโกหก

"มนุษย์ในภาพวาดที่แท้ก็เป็นสหายสนิทของท่าน"

"ไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นสหายสนิทของข้า บางคนก็เป็นศัตรูของข้า"

"..."

ลูเซียตัวสั่น การถูกมังกรที่มีอายุขัยเป็นพันเป็นหมื่นปีจดจำไว้จะเป็นอย่างไร? นางไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้

มังกรร้ายแลนซ์ขี้แค้น ห้ามทำให้เขาโกรธ ยิ่งไม่ควรทำให้เขาโกรธนาง

"ข้าต้องเป็นมังกรที่ยอดเยี่ยมเหมือนท่านให้ได้!"

"ไม่จำเป็นต้องเป็นมังกรแบบข้า เป็นตัวของเจ้าเองก็พอ"

"ไม่ ข้าต้องเป็นมังกรแบบท่านให้ได้ ข้าจะเป็นวีรบุรุษ เป็นราชันย์ เป็นจักรพรรดิ! เลี้ยงองค์หญิง!"

ลูเซียนึกขึ้นได้ทันใด มังกรร้ายแลนซ์สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ไปเป็นวีรบุรุษ เป็นราชันย์ เป็นทหารรับจ้าง เป็นนักผจญภัยในโลกมนุษย์...

แล้วทำไมนางซึ่งเป็นองค์หญิงแห่งจักรวรรดิที่กลายเป็นมังกรน้อย จะไม่สามารถพูดอย่างเปิดเผยว่าจะเป็นจักรพรรดิ?

เมื่อนางแปลงร่างกลับเป็นมนุษย์ นางต้องบุกกลับเมืองหลวง แย่งบัลลังก์ที่เป็นของนางกลับคืนมา เป็นจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิฟาโรแลนด์!

คิดไปคิดมา ลูเซียก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา พอตื่นเต้น ความกลัวที่มีต่อมังกรร้ายแลนซ์ก็ลดลงไปไม่น้อย

"แลนซ์ ข้ามีความฝันสองอย่าง"

"ความฝันแรก ข้าจะเป็นมังกรที่ยอดเยี่ยมเหมือนท่านแลนซ์!"

"ความฝันที่สอง ข้าจะไปเป็นจักรพรรดิในโลกมนุษย์!"

"???"

ในความฝันของมังกรน้อยตัวนี้มีอะไรแปลกๆ ปะปนเข้าไปหรือไม่? เป็นจักรพรรดิ? เจ้าเป็นมังกรจะไปเป็นจักรพรรดิอะไร?

เป็นเคานต์ บารอน ไวเคานต์อะไรพวกนี้ แลนซ์พอเข้าใจได้ เพราะตอนที่เขาเบื่อ ก็เคยไปเป็นทหารในโลกมนุษย์ แล้วเพราะรบกล้าหาญ จึงได้รับแต่งตั้งขุนนาง

เขาเคยเป็นบารอน เคยเป็นไวเคานต์ และเคยเป็นเคานต์ ไม่ว่าจะเป็นเคานต์หรือบารอน ล้วนเพื่อความสนุกสนานในชีวิต ลองสัมผัสความรู้สึกที่มีสาวใช้น่ารักๆ คอยรับใช้

มีแต่การเป็นจักรพรรดิที่เขาไม่เคยคิด ไม่ใช่ว่าไม่กล้าคิด แต่รู้สึกว่าการเป็นจักรพรรดิไม่มีอะไรน่าสนใจ

"เอ่อ... ลูเซีย การมีความฝันเป็นเรื่องดี แต่ความฝันของพวกเราต้องไม่เกินจริงเกินไป เช่นความฝันที่จะเป็นจักรพรรดินี่"

"ทำไมพวกเรามังกรจะเป็นจักรพรรดิไม่ได้? ท่านเคยเป็นวีรบุรุษ เป็นราชันย์ และเคยเป็นคนอื่นๆ อีกมากมาย ข้าคิดว่าภายหน้าข้าไปเป็นจักรพรรดิในโลกมนุษย์คงไม่มีปัญหาอะไรมาก"

"ไม่เหมือนกัน การเป็นจักรพรรดิกับการเป็นวีรบุรุษ ราชันย์ไม่เหมือนกัน การเป็นจักรพรรดิ เจ้าต้องรู้จักปกครองประเทศ ต้องมีผู้ติดตาม และต้องรู้จักรวบรวมน้ำใจผู้คน ที่สำคัญที่สุดคือถ้าเจ้าอยากเป็นจักรพรรดิ ต้องเริ่มจากทหารธรรมดา

ไม่สามารถลงจากฟ้ามาเป็นจักรพรรดิในอาณาจักรมนุษย์ที่มีระบบสมบูรณ์ ฆ่าพระราชาแล้วตัวเองขึ้นเป็นจักรพรรดิ ถ้าเจ้าทำแบบนั้น ศาลศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในโลกมนุษย์จะส่งอัศวินศักดิ์สิทธิ์มาปราบเจ้า

อืม ข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าไปก่อกวนอาณาจักรมนุษย์ที่สงบสุข"

เอ๊ะ! มังกรตัวนี้ดูเหมือนจะไม่เลวร้ายเหมือนมังกรในตำนาน ความกลัวที่ลูเซียมีต่อมังกรร้ายแลนซ์จางหายไปอีกนิดหนึ่ง

"แลนซ์ ข้าว่านะ ความฝันน่ะ... ไม่จำเป็นต้องเป็นจริง แต่ต้องมี มีความฝันถึงจะมีแรงผลักดัน ข้าจะพยายามเพื่อความฝันนี้ ถ้าวันไหนข้าได้เป็นจักรพรรดิ ข้าจะส่งองค์หญิงมาให้ท่านเลี้ยง"

ถ้าวันไหนนางกลับไปจักรวรรดิฟาโรแลนด์ได้ แย่งบัลลังก์คืนจากองค์หญิงใหญ่อาซีน่าผู้น่ารังเกียจ ตอนนั้นนางจะส่งองค์หญิงใหญ่อาซีน่าผู้น่ารังเกียจมาให้มังกรร้ายแลนซ์เลี้ยง

การเลี้ยงเจ้าหญิง มังกรร้ายแลนซ์จริงจังนะ

(จบบท)