ตอนที่ 4: การต่อสู้กับหมาป่า
“อ๊ะ เกิดอะไรขึ้น!” กู่หยวนและเล่ยหมิงสะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งลงจากภูเขา ตอนแรกกู่หยวนยังพอวิ่งตามความเร็วของเล่ยหมิงได้ แต่ไม่นานนักเขาก็ถูกเล่ยหมิงทิ้งห่างออกไป
“ข้าไปช่วยพวกเขาก่อน เจ้าจงไปตามหัวหน้ามา!”
เสียงของเล่ยหมิงดังขึ้นขณะวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว แม้กู่หยวนจะรู้ว่าพลังของเล่ยหมิงพัฒนาขึ้นมากแล้ว แต่เมื่อเห็นกับตาก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้ กู่หยวนนึกคิดในใจว่าพลังของตนช่างห่างชั้นกับเล่ยหมิงยิ่งนัก หากเข้าไปช่วยแล้วไม่ไหวก็เปล่าประโยชน์
เมื่อกู่หยวนคิดได้ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนทิศทางไปยังที่พักของซื่อก่วนแทน ลี่เหมิงยืนถือขวานหินขนาดใหญ่ที่ราวกับหินโม่ เขาใช้แรงแกว่งมันด้วยความเร็วราวกับพายุลม แต่จู่ๆมีเงาสีขาวพุ่งผ่านเขาไปมาอย่างว่องไว แม้ขวานหินจะแกว่งรวดเร็วเพียงใด ก็ยังฟาดโดนเงานั้นไม่สำเร็จ
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องของมนุษย์อีกคนดังขึ้น
ลี่เหมิงมองเห็นรอยเลือดบางๆติดอยู่บนเงาสีขาวนั้น “เจ้าสัตว์ร้าย!” ลี่เหมิงคำรามเสียงดังก่อนจะพุ่งตัวไล่ตามเงาลึกลับนั้น แต่เพียงชั่วพริบตาเงาก็แวบหายไป
ก่อนจะปรากฏตัวอยู่ตรงกิ่งไม้บนต้นไม้ใหญ่ ที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ร่างของหมาป่ายักษ์สีขาวปรากฏชัด มันมีความยาวกว่าสี่เมตรขนขาวสะอาดของมันตัดกับคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่รอบปาก ดวงตาของมันเย็นชา แต่กลับแฝงไปด้วยแววตาเย้ยหยันราวกับกำลังหัวเราะเยาะลี่เหมิงอยู่
คังหลาง... อสูรปีศาจที่ทรงพลัง
ความโกรธแค้นแผ่ซ่านอยู่ในอกของลี่เหมิง เขานำกองกำลังกว่าสองร้อยชีวิตมาที่นี่ แต่เพียงไม่นาน ผู้คนของเขากว่าครึ่งก็ถูกฆ่าตกอยู่ใต้กรงเล็บของคังหลาง แต่สิ่งที่ทำให้เขาเดือดดาลที่สุด คือ คังหลางไม่ได้ฆ่าเพื่อกินเหมือนอสูรตัวอื่นๆ มันไม่ได้ต้องการอาหารแต่มันฆ่าเพียงเพื่อสนุกเท่านั้น
ทันใดนั้น คังหลางกระโดดออกจากกิ่งไม้นั้นเบาๆและคล่องแคล่วราวกับสายลม มันพุ่งผ่านต้นไม้ใหญ่ไปนับสิบต้นก่อนจะหยุดลงบนพื้นป่าที่ห่างจากลี่เหมิงไม่เกินสามสิบเมตร ดวงตาสีทองคมกริบของมันยังคงจ้องมองลี่เหมิงไม่ละสายตา เลือดสีแดงสดยังคงหยดลงจากปากของหมาป่า มันคือเลือดของคนในกลุ่มของเขาเองที่เพิ่งเสียชีวิตไป
“ตายซะ!” ลี่เหมิงตะโกนลั่น ก่อนจะขว้างขวานหินออกไปเต็มแรง ขวานหินพุ่งเข้าไปในอากาศด้วยความเร็วสูง หมุนควงตรงไปหาคังหลางภายในพริบตา แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของลี่เหมิงต้องจมดิ่งลงสู่ความสิ้นหวัง ก็คือภาพตรงหน้า คังหลางยกกรงเล็บของมันขึ้นและฟาดเข้าใส่ขวานหินยักษ์ เสียงหินแตกกระจายดังสนั่น ขวานหินที่ลี่เหมิงเชื่อมั่นกลับแตกหักเป็นเสี่ยงๆ
“ถึงข้าจะต้องตาย ข้าก็จะไม่ยอมให้แกมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายแน่!”
ลี่เหมิงกัดฟันแน่น เขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางสู้หมาป่ายักษ์ตนนี้ได้ เพราะมันอาจมีพลังถึงขั้น“แม่ทัพปีศาจ” แต่ถึงอย่างนั้น ความเคียดแค้นในใจทำให้เขาไม่มีวันยอมแพ้
ลี่เหมิงตะโกนเรียกให้คนที่เหลืออยู่รวมตัวกัน ทุกคนต่างรวมพลังกันเป็นหนึ่ง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น พวกเขาจ้องเขม็งไปที่คังหลางด้วยความเกลียดชัง คังหลางแสยะยิ้มเย้ยหยัน ก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้อย่างง่ายดาย
มันพุ่งตรงไปหามนุษย์ผู้หนึ่ง คว้าร่างนั้นไว้ได้อย่างรวดเร็วและกลืนลงไปทั้งตัวในคราเดียว มนุษย์คนนั้นมีความสูงเกือบสองเมตร แต่เมื่อเข้าไปในปากของมันกลับดูเล็กกระจ้อย ราวกับถูกกลืนลงไปในหุบเหวที่ไร้ก้น
“อ๊าาาาา!!!”เสียงคำรามจากคังหลางดังสนั่น
ลมแรงราวกับพายุพัดกระหน่ำออกมาจากตัวของมัน ใบไม้ปลิวว่อนทุกทิศทาง สายลมที่พัดผ่านอย่างรุนแรงเข้าปะทะลี่เหมิงที่ยืนอยู่ด้านหน้า ส่วนคนอื่นๆซ่อนอยู่ข้างหลังเขา
ขณะที่ลี่เหมิงกำลังป้องกันตัว ชาวเผ่ากว่าสิบคนถูกไล่ฆ่า เลือดกระจ่ายท่วมปากของหมาป่า หมาป่าฆ่าอย่างสะใจเหมือนกำลังต้องการยั่วยุลี่เหมิง สร้างความโกรธแค้นของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา จากนั้นก็ฆ่าพวกเขา
หมาป่าวิ่งเร็วเกินไป และลี่เหมิงไม่สามารถคุกคามมันได้เลย เมื่อเล่ยหมิงมาถึงเหลือเพียงร่างสิบกว่าร่างเท่านั้น ที่อยู่รอบๆลี่เหมิง
เล่ยหมิงมองดูร่างศพบนพื้นและดวงตาของเขาแดงก่ำ มีกลุ่มคนจำนวนมากในเผ่าภูเขาชิงหยู่ และเล่ยหมิงรู้จักพวกเขาทุกคน เขาและซื่อกวนก่อตั้งเผ่านี้ร่วมกันเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ได้มาส่วนใหญ่ต่างก็ทิ้งลูกหลานของตนไป มีเพียงเล่ยหมิงและลี่เหมิงเท่านั้นที่ไม่ทิ้ง แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เผ่าพันธุ์มนุษย์เหล่านี้ก็เป็นลูกหลานของพวกเขา
“ปัง!” เล่ยหมิงหยิบก้อนหินขนาดใหญ่ขึ้นมา แล้วขว้างไปที่คังหลาง คังหลางรู้สึกถึงสายลมที่พัดมาและหลบทันที ก้อนหินขนาดใหญ่ได้พุ่งไปโดนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ทำให้ลำต้นของต้นไม้แตกกระจาย
คังหลางกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้ง และจ้องมองลงมาที่เล่ยหมิง เมื่อมันเห็นเล่ยหมิงดวงตาของมันก็แดงก่ำ อย่างอาฆาต
“เล่ยหมิงรีบไปหาหัวหน้าเร็ว!” ลี่เหมิงตะโกน
เล่ยหมิงก็ตอบกลับ “ข้าจะหยุดสัตว์ร้ายตัวนี้ เจ้าพาพวกเขาไปซะ”เล่ยหมิงเดินไปข้างหน้าลี่เหมิง: "กู่หยวนท่านไปแจ้งหัวหน้า แล้วที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ท่านไปก่อนเถอะ"
“สัตว์ร้ายตัวนี้เร็วมาก เจ้าไม่สามารถสู้มันได้”
ลี่เหมิงไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงในความแข็งแกร่งของเล่ยหมิง “มันฆ่าพวกเราไปมากกว่าสองร้อยคน ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นข้าจะไม่ปล่อยมันไป
"จู่ๆ หมาป่าก็กระโดดลงมาจากต้นไม้และพุ่งเข้าใส่เล่ยหมิง แม้ว่าเล่ยหมิงจะกำลังคุยกับลี่เหมิงอยู่แต่เขาก็ไม่ได้ละสายตาจากความระมัดระวังของตน
เมื่อหมาป่ากระโดดลงมา หมัดขวาของเล่ยหมิงก็ฟาดอย่างรุนแรง ซึ่งเป็นความรู้สึกตามสัญชาตญาณของเขาจากการฝึกฝนไทเก๊ก
ปัง..!!!! หมัดของเล่ยหมิงกระแทกเข้าที่ศรีษะของหมาป่าอย่างรุนแรง ด้วยพลังกำลังอันแข็งแกร่งทำให้มันถอยหนีไปกว่าสิบเมตร แต่หมาป่ากลับบาดเจ็บเล็กน้อยความแข็งแกร่งของเล่ยหมิงที่มากกว่าแสนปอนด์ ผสานกับทักษะพลังเฉพาะตัวของไทชิ ทำให้มันมึนงงเล็กน้อยด้วยหมัดเดียว
หมัดขวาของเล่ยหมิงได้รับบาดเจ็บ แต่เขาไม่ยอมแพ้โอกาสนี้ในขณะที่คังหลางรู้สึกมึนงง เล่ยหมิงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเตะที่ท้องของคังหลาง ท้องของคังหลางเป็นจุดอ่อนที่สุด และพละกำลังของเล่ยหมิงนั้นยิ่งใหญ่มาก ดังนั้นการเตะนี้จึงทำให้คังหลางได้รับบาดเจ็บโดยตรง
ในตอนนี้ คังหลางได้สติสัมปชัญญะแล้ว มันกระโจนใส่ต้นไม้ในระยะไกลกระโดดขึ้นสองสามครั้งและซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก“เจ้าสัตว์ร้ายช่างฉลาดเจ้าเล่ห์จริงๆ” เล่ยหมิงคิดในใจ ว่ามันน่าเสียดายเขาอยากใช้โอกาสนี้เพื่อสังหารคังหลางในคราวเดียว
เผ่าสัตว์ปีศาจนั้น โดยธรรมชาติแล้วมีความแข็งแกร่งมากกว่าเผ่ามนุษย์ แต่สติปัญญาของพวกมันนั้นอ่อนแอกว่าเผ่ามนุษย์ สัตว์ทั่วไปแทบจะไม่มีสติปัญญาเลย หลังจากกลายเป็นสัตว์ปีศาจ สติปัญญาของพวกมันจะค่อยๆดีขึ้น หลังจากกลายเป็นปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ สติปัญญาของเผ่าปีศาจจะเทียบเท่ากับของเผ่ามนุษย์
คังหลาง อาจจะไม่ใช่ปีศาจที่ยิ่งใหญ่ แต่มันก็ถือได้ว่าเป็นแม่ทัพปีศาจที่ทรงพลังมาก หรืออาจเป็นผู้บัญชาการปีศาจที่มีสติปัญญาสูงมากก็ได้
เล่ยหมิงเงยหน้าขึ้นมองเพื่อค้นหา แต่ใบไม้บนต้นไม้กลับหนาเกินไป และคังหลางก็เก่งในการซ่อนตัว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถค้นหามันพบได้เลย
“ไปก่อนเถอะ” เล่ยหมิงพูดกับลี่เหมิงที่กำลังมึนงงการต่อสู้ของเขาในตอนนั้น ทำให้ลี่เหมิงตกใจ เขาหัวแข็งเกินกว่าจะเปลี่ยนใจได้สักพัก ไม่เพียงแต่ลี่เหมิงเท่านั้น แต่รวมถึงผู้รอดชีวิตอีกกว่าสิบคนก็รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นเล่ยหมิงเอาชนะหมาป่าได้"รีบหน่อย” เล่ยหมิงเร่งเร้าพวกเขา ลี่เหมิงและคนอื่นๆกลับมามีสติและหนีออกจากป่าภายใต้การปกป้องของเล่ยหมิง
ต่อความประหลาดใจของเล่ยหมิง หมาป่าคังหลางปรากฏตัวอีกครั้ง และเป้าหมายของมันก็ชัดเจนมาก นั่นคือเล่ยหมิง “รีบหน่อยอย่ากังวลเรื่องข้าเลย” เล่ยหมิงรู้สึกถึงภัยคุกคามครั้งใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้กลัว
“ไม่ เราไม่สามารถทิ้งเจ้าไว้ข้างหลังได้”
ลี่เหมิงมีความมุ่งมั่นอย่างมาก และคนอื่นๆก็แสดงความรู้สึกของพวกเขาด้วยการกระทำจริงๆ พวกเขาล้อมรอบเล่ยหมิงและทุกคนมองไปที่เงาสีขาวด้วยความเกลียดชัง
เล่ยหมิงวิตกกังวลมาก หมาป่าคังหลางว่องไวเกินไป และเขาไม่สามารถตามทันได้ในชั่วพริบตา เผ่าพันธุ์มนุษย์อีกสองเผ่าพันธุ์ก็ล้มลงกับพื้น“ลี่เหมิงจับพวกเขาออกไป!” เล่ยหมิงตะโกน ลี่เหมิงถูกความเกลียดชังครอบงำ และเขาต้องการเพียงฆ่าหมาป่าคังหลางเท่านั้น
หมาป่าคังหลางรู้สึกเช่นนี้ มันก็เริ่มหลีกเลี่ยงเล่ยหมิงและลี่เหมิง แล้วหันไปโจมตีเผ่าพันธุ์มนุษย์อื่นๆ เผ่าพันธุ์มนุษย์อื่นๆไม่สามารถต่อกรกับหมาป่าคังหลางได้เลย และในไม่ช้าพวกเขาก็ถูกหมาป่าคังหลางกัดที่คอ
ความเคียดแค้น และเจตนาฆ่าที่รุนแรงพุ่งเข้ามาในหัวใจของเล่ยหมิง เล่ยหมิงคำรามและพุ่งเข้าหาคังหลาง คังหลางถอยหนีทันที เล่ยหมิงเตะมันและไม่สามารถต่อกรกับมันได้ในการเผชิญหน้ากันโดยตรง
เมื่อคังหลางหนีไป มันย้อนหันกลับไปจู่โจมกัดเข้าที่คอของลี่เหมิง ลี่เหมิงไม่เห็นการเคลื่อนไหวของมัน แต่โดยสัญชาตญาณก็ปัดแขนของเขาที่อยู่ตรงหน้า คังหลางกัดเข้าที่แขนของเขา
เขาสร้างความประหลาดใจแก่เล่ยหมิง ที่ลี่เหมิงไม่ได้ดึงแขนเขาออก แต่กลับกอดคังหลางด้วยมืออีกข้าง หนึ่ง แขนของลี่เหมิงถูกกัดขาดในทันที แต่มืออีกข้างของเขาไม่ยอมปล่อย
“เล่ยหมิงฆ่ามันเร็วเข้า!”
ลี่เหมิงกอดคังหลางไว้แน่น คังหลางไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป มันมองอย่างดุร้ายและมันพุ่งตัวกัดเข้าลำคอของลี่เหมิง ลี่เหมิงไม่ยอมแพ้และกัดเข้าที่ไหล่ของคังหลาง ฟันของคังหลางแหลมคมมากและกัดกระดูกไหล่ของลี่เหมิงโดยตรง ถึงกระนั้น ลี่เหมิงก็ยังไม่ปล่อยไป
“เล่ยหมิงรีบหน่อยเถอะ ข้าทนไม่ไหวแล้ว”ลี่เหมิงตะโกน เมื่อเล่ยหมิงมาถึง เขาเห็นลี่เหมิงบาดเจ็บสาหัสเขาก็รวบรวมความโกรธทั้งหมดไปที่หมัดเดียว
ปัง..!!! เล่ยหมิงต่อยเข้าที่หูขวาของคังหลางอย่างแรง หมัดของเขาระเบิดออกมาด้วยพลังที่เกินขีดจำกัด แม้แต่เผ่าพันธุ์ก่อนประวัติศาสตร์อย่างคังหลางก็ทนไม่ได้ แน่นอน ว่าที่สำคัญกว่านั้น คังหลางเพิ่งเกิดและยังอ่อนแอมาก
คังหลางอาเจียนเป็นเลือด หลังจากโดนเล่ยหมิงต่อย และลี่เหมิงจับมันไว้แน่นป้องกันไม่ให้มันหนีออกมาได้
คังหลางที่ได้รับบาดเจ็บนั้นอำมหิตและดุร้าย มันใช้กรงเล็บอันแหลมคมของมันทิ่มแทงทะลุหน้าอกของลี่เหมิง ในที่สุดลี่เหมิงก็ไม่สามารถจับมันไว้ได้และล้มลงกับพื้น
คังหลางไม่ยอมแพ้ มันก้มหัวลงและกัดร่างของลี่เหมิง แล้ววิ่งหนีไปในระยะไกล เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะจากไป เล่ยหมิงก็จำมันได้ในที่สุด...
