บทที่ 354: เฉียวซางปะทะหลิวเจ๋อหรู
เฉียวซางลุกขึ้นพร้อมกับโบกมือเก็บซุนเป่าที่อยู่บนหัวกลับเข้าไปในตำราอสูร จากนั้นก็ก้าวเท้าหมายจะเดินไปยังสนามแข่งแต่กลับถูกเห่อต้าเถาดึงตัวไว้ก่อน
“มีอะไรเหรอ?” เฉียวซางหันมาถาม
เห่อต้าเถากัดฟันพูดว่า “อัดหมอนั่นให้เละเลยนะ!”
เฉียวซางซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าและมีประสาทการได้ยินที่ดีเยี่ยม ย่อมได้ยินคำพูดของหลิวเจ๋อหรูที่พูดกับเห่อต้าเถาก่อนการแข่งขันชัดเจน
คำพูดตรงๆมักทำให้เจ็บใจ ต่อให้เวลาผ่านไปทั้งวันแล้วก็ยังลืมไม่ลง... เฉียวซางพยักหน้าตอบ “วางใจเถอะ”
พูดจบเธอก็เดินตรงไปยังสนาม
เห่อต้าเถาพลันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ในความคิดของเขาหากเฉียวซางส่งสุนัขเพลิงพร่างพรายลงสนาม หลิวเจ๋อหรูจะถูกจัดการไม่ต่างอะไรกับการบดขยี้แมลง
สวี่อี้เสวียนที่อยู่ข้างๆหันมามองเห่อต้าเถาที่กำลังยิ้มหน้าบานไม่หยุด ก่อนจะอดไม่ได้และพูดขึ้นว่า “อย่าเพิ่งดีใจไปนักเลย ถึงยังไงก็จะชนะอยู่แล้วแน่ๆ แต่รอบแรกใครจะเป็นฝ่ายโดนเล่นงานก็ยังไม่แน่หรอกนะ”
เห่อต้าเถา: “???”
เขารีบพูดเสียงดังขึ้นด้วยความไม่พอใจ “นี่เธอกำลังดูถูกฝีมือของเทพเฉียวของพวกเราเหรอ?!”
สวี่อี้เสวียนมุมปากกระตุก ไม่อยากเสียเวลากับคนงี่เง่าอย่างเขาอีก
เมื่อเฉียวซางก้าวขึ้นสู่สนามแข่งขัน เหล่าช่างภาพถ่ายทอดสดที่ประจำอยู่ตามมุมต่างๆก็พลันตื่นตัวขึ้นมาทันที
ห้าวันแล้ว!
ห้าวันเต็มๆแล้ว!
ทุกครั้งที่เฉียวซางลงสนาม แล้วเรียกพรายเกล็ดน้ำค้างออกมา แพลตฟอร์มถ่ายทอดสดก็จะล่มทันที
ทีมเทคนิคและฝ่ายไอทีถูกเปลี่ยนตัวกันมาแล้วหลายรอบ
“ครั้งนี้ไม่น่ามีปัญหาแล้วใช่ไหม?” ช่างภาพคนหนึ่งสวมชุดหูฟัง พลางมองกล้องด้วยความกังวล
เสียงจากทีมงานในหูฟังตอบกลับมา “วางใจได้เลย ครั้งนี้เราเรียกวิศวกรเกรด A จากหน่วยงานกลางมาช่วยดูให้ รับรองไม่มีปัญหาแน่นอน”
ช่างภาพมุมปากกระตุก “เมื่อวานนายก็พูดแบบนี้เหมือนกัน”
เสียงในหูฟังหัวเราะแห้งๆด้วยความอึดอัดก่อนอธิบายว่า “นายไม่รู้เหรอ ว่าจริงๆแล้วปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฝั่งเราเลย เรื่องมันมาจากภูมิภาคกู่หวู่ต่างหาก พวกนั้นไม่รู้ไปได้ข่าวมาจากไหนว่ามีนักเรียนที่นี่ครอบครองพรายเกล็ดน้ำค้างคนก็แห่กันเข้ามาดูจนระบบล่มน่ะสิ”
“แพลตฟอร์มของเราปรับปรุงจนรองรับผู้ชมพร้อมกันได้ถึงหนึ่งล้านคนแล้วนะ แต่พอพรายเกล็ดน้ำค้างปรากฏตัวทีเดียว คนจากภูมิภาคกู่หวู่แห่มาจนยอดผู้เข้าชมทะลุหนึ่งล้านในพริบตา”
“ฮ่าฮ่า แต่ครั้งนี้เราอัปเกรดแล้ว รองรับได้ถึงสิบล้านคนเลยล่ะ เพราะงั้นสบายใจได้เลย ปัญหาแบบเดิมไม่มีอีกแน่นอน”
ช่างภาพถอนหายใจอย่างโล่งอก “งั้นก็ดี”
เขาหันกล้องไปโฟกัสที่เด็กสาวในสนาม พร้อมจัดให้เธอได้ภาพพิเศษแบบซูมใกล้
เสียงนกหวีดดังขึ้น...
ในภาพที่ปรากฏบนหน้าจอ เด็กสาวในสนามประกบทำสัญลักษณ์มือ ก่อให้เกิดกลุ่มดาวสีเขียวปรากฏขึ้นช้าๆและพรายเกล็ดน้ำค้างสัตว์อสูรตัวที่ทำให้ทีมเทคนิคต้องอดหลับอดนอนกันเป็นว่าเล่นก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม
ทันใดนั้น เสียงจากหูฟังก็ตะโกนลั่นว่า
“อะไรนะ?! ล่มอีกแล้ว?!”
ช่างภาพที่ได้ยินก็เผลอหลุดคำสบถออกมา “ค...เอ๊ย!”
ในสนาม
เฉียวซางมองสัตว์อสูรที่หลิวเจ๋อหรูส่งออกมาโดยไม่แปลกใจสักนิด เธอศึกษาวิดีโอการแข่งขันของหลิวเจ๋อหรูมาอย่างละเอียด พบว่ามีโอกาสสูงถึง 87% ที่เขาจะเลือกส่งหมีเดือดดาลออกมาเป็นตัวแรก
อีกฝั่งหนึ่งหลิวเจ๋อหรูแสดงสีหน้าจริงจัง เขาไม่ประมาทพรายเกล็ดน้ำค้างตัวจิ๋วตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“สัตว์อสูรใกล้สูญพันธุ์…” เขาพึมพำในใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ประมือกับสัตว์อสูรที่หายากถึงขนาดนี้
เสียงกรรมการเป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน!
ลู่เป่าใช้ทักษะลมเยือกแข็งออกมาจากปากทันที พื้นสนามที่เต็มไปด้วยพืชสีเขียวพลันถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งบางๆปกคลุม
จากนั้นลู่เป่าออกแรงกระโดดด้วยขาหน้าพุ่งตัวออกไปบนพื้นน้ำแข็ง ความลื่นของพื้นช่วยเร่งความเร็วให้มันเคลื่อนที่ได้รวดเร็วมากยิ่งขึ้น
“หินพิฆาต!” หลิวเจ๋อหรูออกคำสั่งด้วยความเยือกเย็น
หมีเดือดดาลรวบรวมพลังไว้ที่อุ้งมือขวา ก่อนทุบลงไปที่พื้นน้ำแข็งอย่างแรง
หินแหลมคมพุ่งขึ้นมาจากใต้พื้นที่ปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งบางๆ มันแหวกชั้นน้ำแข็งจนแตกเป็นเสี่ยงๆก่อนพุ่งไปข้างหน้าราวกับขวากหนามขนาดใหญ่
แต่หินเหล่านั้นกลับไม่สามารถหยุดลู่เป่าได้เลยแม้แต่น้อย มันใช้หินเหล่านั้นเป็นเหมือนแท่นเหยียบและกระโดดต่อไป
ลู่เป่ากระโดดอย่างคล่องแคล่วบนก้อนหินและเศษน้ำแข็งที่กระจัดกระจาย ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ก็ไปปรากฏตรงหน้าหมีเดือดดาลได้สำเร็จ!
บนอัฒจรรย์ที่นั่งของผู้ชม
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม เหล่าผู้ชมต่างตะลึงกับความเร็วและความคล่องตัวของลู่เป่า จนบรรยากาศรอบสนามแทบลุกเป็นไฟ!
“เร็วมาก!”
“ความสามารถในการหลบหลีกแบบนี้ สุดยอดไปเลย!”
“พรายเกล็ดน้ำค้าง! แม่รักหนูนะ!”
“พ่อก็รักเหมือนกัน!”
“แหวะ! อย่ามาเนียน!”
“ใครเนียนก่อนกันแน่!”
เสียงในกลุ่มผู้ชมดังอื้ออึงไปทั่วสนาม
ในสนามหลิวเจ๋อหรูยังคงสงบนิ่งไม่แสดงความหวั่นไหวแม้แต่น้อย เขาเพ่งมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น
ขณะนั้นเองลู่เป่าอาศัยความเร็วและแรงกระโดดเหยียบก้อนหินใหญ่ ก่อนทะยานขึ้นไปอยู่เหนือหัวหมีเดือดดาล
ในช่วงเวลานั้นน้ำเริ่มไหลวนรอบหางของลู่เป่า มันเตรียมใช้หางน้ำเพื่อโจมตี
หลิวเจ๋อหรูเห็นดังนั้นแต่กลับไม่ออกคำสั่ง หมีเดือดดาลยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับไม่ใส่ใจกับหางน้ำที่พุ่งลงมาหา
ตึง! ตึง! ตึง!
หางน้ำฟาดลงบนตัวหมีเดือดดาลอย่างต่อเนื่อง ท่ามกลางเสียงเชียร์ของผู้ชมที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงห่วงใย
“เอ๊ะ ฉันว่าฉากนี้ดูคุ้นๆ แฮะ…”
“เจ้านี่เกราะหนาจริง โดนฟาดขนาดนี้แล้วยังไม่ล้มอีก!”
“โธ่…หางของพรายเกล็ดน้ำค้างจะไม่เจ็บแย่เหรอเนี่ย…”
“ถ้าตีไม่เข้าแบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ?”
“ฉันว่าเดี๋ยวหมีเดือดดาลนั่นคงจะใช้หมัดแห่งความเดือดดาลอีกแน่เลย!”
เฉียวซางในสนามยังคงตั้งสมาธิไปที่หมีเดือดดาล เธอรู้ดีว่าพลังโจมตีของลู่เป่าไม่เพียงพอที่จะเจาะผ่านเกราะป้องกันหนาของมันในเวลาอันสั้น
แต่เธอไม่ได้กังวลเลย เพราะเธอรู้ว่า…
หมีเดือดดาลมันจะทำลายตัวเองได้!
“หมัดแห่งความเดือดดาล!”
“ตอนนี้แหละ!”
เสียงของเฉียวซางและหลิวเจ๋อหยุดังขึ้นพร้อมกัน
การคาดเดาการเคลื่อนไหวต่อไปของศัตรู คือหัวใจสำคัญของการต่อสู้ระหว่างผู้ฝึกสัตว์อสูร และในเรื่องนี้เฉียวซางแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมของเธอ
พลังงานมหาศาลเริ่มก่อตัวขึ้นที่อุ้งมือหมีเดือดดาล มันกำหมัดแน่น และปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งตรงไปยังลู่เป่า
เสียงหมัดที่แหวกอากาศสร้างแรงกดดันมหาศาล ขณะที่พลังระเบิดอันรุนแรงพุ่งเข้าใกล้ลู่เป่า
ในช่วงวินาทีเดียวกันนั้นเอง ลู่เป่ากระโดดพุ่งไปยังตัวหมีเดือดดาลเอง
ปัง!!!
ลู่เป่าหายวับไปจากสายตาของทุกคน! หมัดอันทรงพลังที่ตั้งใจจะจัดการกับลู่เป่ากลับถูกส่งลงไปที่ตัวของหมีเดือดดาลเอง
“โบวววว!!!”
เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดของหมีเดือดดาลดังลั่น มันล้มลงกับพื้นอย่างแรง
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ลู่เป่าก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่ด้านบนของร่างหมีเดือดดาล
บนที่นั่งผู้ชม
เกิดความเงียบงันชั่วขณะหนึ่ง ก่อนเสียงโห่ร้องเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนาม!
ผู้ชมต่างส่งเสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นในสิ่งที่ได้เห็น คำสั่งของเฉียวซางไม่เพียงแต่จะฟังดูคาดไม่ถึงแต่ยังแสดงให้เห็นถึงกลยุทธ์ที่เหนือชั้นมาก!
“อะไรเนี่ย?! ฉันดูไม่ออกเลย! เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”
“ฉันเข้าใจแล้ว! มันคือลักษณะเฉพาะตัวหนึ่งเดียวกับสายน้ำไง!”
“สุดยอดมาก! ทำให้หมีเดือดดาลต่อยตัวเองได้แบบนี้ โคตรอัจฉริยะ!”
“งั้นที่ใช้หางน้ำฟาดใส่หมีเดือดดาลเหมือนเป็นการโจมตี จริงๆแล้วคือการเตรียมรอจังหวะนี้ใช่ไหม?!”
“ถูกต้อง! ดูจากการประสานงานของเฉียวซางกับลู่เป่าเมื่อกี้ นี่วางแผนกันไว้ล่วงหน้าแล้วชัดๆ!”
“เท่ห์สุดๆ! โคตรเท่ห์!”
“เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อน! ดูนั่นสิ หมีเดือดดาลมันลุกขึ้นมาแล้ว! ตายล่ะ ดูตาของมันสิ! แดงก่ำเลย เหมือนค่าความโกรธจะพุ่งสูงกว่าเดิมอีก!”
“โอ๊ย! ทำไมเป็นแบบนี้…”
“อ๊าก! พรายเกล็ดน้ำค้างของฉัน!”
เสียงโห่ร้องตื่นเต้นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงครางด้วยความกังวลเมื่อเห็นหมีเดือดดาลที่โกรธจนตาแดงก่ำลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ในความเป็นจริงแล้ว ทักษะท่าไม้ตายบางอย่างเมื่อใช้ไปครั้งหนึ่งแล้ว ศัตรูที่มีไหวพริบย่อมรู้จักระวังตัวและยากที่จะใช้ได้ผลอีกครั้ง
ผู้ฝึกสัตว์อสูรที่ฉลาดสักหน่อยไม่มีทางปล่อยให้สัตว์อสูรของตัวเองพลาดซ้ำที่เดิมถึงสองครั้งแน่
ในสนามลู่เป่าที่ตัวเล็กจิ๋วและดูเปราะบาง เท่าที่เห็นดูเหมือนมันจะไม่อาจทนรับการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว
หลิวเจ๋อหรูหายใจเข้าลึก พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เฉียวซาง ฉันยอมรับว่าเธอเก่งมาก แต่เกมนี้คงต้องจบลงแค่นี้แล้วล่ะ”
"จัดเต็มเลย!"
หลิวเจ๋อหรูกู่ร้องขึ้นเสียงดัง
"โบววว!!!"
หมีเดือดดาลคำรามลั่น ท่ามกลางแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆพลังงานความโกรธสีแดงค่อยๆก่อตัวขึ้นที่หมัดขวาซึ่งกำแน่นจนดูน่าหวาดหวั่น
นายจะหลงตัวเองไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง… เฉียวซางคิดในใจ แต่ยังคงนิ่งสงบ ก่อนออกคำสั่งเรียบง่าย
"คลื่นเสียงบำบัด"
“ลู่ลู่ลู่~ลู่ลู่~ลู่ลู่ลู่~ลู่~ลู่~”
ทันทีที่ได้รับคำสั่ง ลู่เป่าเริ่มส่งเสียงร้องอย่างอ่อนโยนและสดใส
เสียงที่มองไม่เห็นแผ่กระจายไปทั่วสนาม
ตาของหมีเดือดดาลที่เคยแดงฉานเริ่มกลับมาปกติ พลังกดดันรอบตัวมันค่อยๆจางลง และพลังความโกรธในมือก็เริ่มสลายไป
“โบว...”
หมีเดือดดาลเผยสีหน้าสุขสงบ มันดูเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์แห่งความงดงาม
ผลลัพธ์แบบนี้แหละที่ต้องการ... เฉียวซางยิ้มบางๆก่อนพูดเสียงนุ่มนวล “สายน้ำโรมรัน”
“ลูลู่!”
ลู่เป่าพลันถูกห่อหุ้มด้วยกระแสน้ำ มันพุ่งทะยานขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนเปลี่ยนทิศพุ่งลงไปยังหมีเดือดดาลด้วยพลังทั้งหมด
หลิวเจ๋อหรูมองดูการโจมตีของลู่เป่าอย่างใจเย็น
ราวกับว่าคำสั่ง "จัดเต็มเลย" ที่ผู้ฝึกสัตว์อสูรของมันเพิ่งสั่งไว้ยังดังก้องในหัวของหมีเดือดดาล มันจึงค่อยๆยกหมัดขึ้นเตรียมตอบโต้
แต่แล้วในวินาทีถัดมา ร่างอันใหญ่โตของมันกลับปลิวกระเด็นไปในอากาศ!
“โบว…”
มันพึมพำเบาๆก่อนล้มลงกับพื้นอย่างสงบ ง่วงจัง... ขอหลับก่อนสักงีบละกัน…
หมีเดือดดาลหลับตาลงอย่างเรียบง่าย
ปรี๊ดดด!
เสียงนกหวีดดังขึ้น เป็นสัญญาณสิ้นสุดการแข่งขัน
“ผู้ชนะ! เฉียวซางจากโรงเรียนเซินซุ่ย!”
