บทที่ 212 : วันแรกที่ซี่ซี่ไม่ได้มาร้านอาหาร คิดถึงเธอ วัดอาถรรพ์อวี๋คงเฉียวโหลวกว้างฮั่นเซียน
ราตรีมืดมัว โคมไฟดวงหนึ่งส่องแสงสลัว พยายามส่องสว่างท่ามกลางความมืด ทั้งตรอกเงียบสงัด เงียบจนเรียกได้ว่าวังเวง เสียงสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่ตกกระทบกระเบื้องดำ ดังราวฟ้าร้อง เงียบจนลมเย็นพัดผ่านสายฝน เสียงหยดน้ำกระทบกัน ดังราวอาวุธปะทะกัน ชุดสีดำของหลี่เชอเปียกชุ่มด้วยน้ำฝน สายฝนฤดูใบไม้ผลิดูจะตกหนักขึ้น...
