บทที่ 19 ข้ามีเพื่อนเป็นเต่าหนึ่งตัว

หนึ่ง แปด เก้า หนึ่ง เก้า เก้า สอง เก้า เก้า สามร้อย!

ลูเซียที่ใช้กำลังทั้งหมดชนเต่าครบสามร้อยครั้งลุกขึ้นจากพื้น นั่งยองๆ อย่างหมดแรงพิงหลังกับคุกุ รู้สึกราวกับกระดูกทั่วร่างกำลังจะถูกนางชนแตกไปหมด

มังกรร้ายไม่ได้อยู่ข้างๆ คอยควบคุม นางไม่จำเป็นต้องซื่อตรงขนาดนี้เลย ใช้กำลังแค่นิดเดียวชน มังกรร้ายก็คงไม่รู้ และนางก็จะไม่ต้องทรมานขนาดนี้

ทุกครั้งที่นางเกิดความคิดเช่นนี้ ในหัวก็จะผุดคำพูดที่อีวาเคยบอกนางขึ้นมา

【องค์หญิง หากเจ้าไม่พยายาม หากเจ้าหลอกลวง เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังหลอกใคร? หลอกอาจารย์ของเจ้าหรือ? แท้จริงแล้วองค์หญิงกำลังหลอกตัวเอง ความรู้ที่เจ้าได้เรียนจะกลายเป็นรากฐานของเจ้า พลังที่เจ้าได้จากการฝึกฝนจะทำให้เจ้ามั่นใจขึ้น เป็นเลิศขึ้น และงดงามขึ้น】

มังกรร้ายให้ข้าใช้กำลังทั้งหมดชนเต่า การหลอกลวงจะมีประโยชน์อะไร? ประโยชน์คือตัวเองจะไม่ต้องทรมานปวดไปทั้งร่างเหมือนตอนนี้

การไม่หลอกลวงมีประโยชน์อะไร? ลูเซียคิดอยู่นาน ยังไม่พบว่ามีประโยชน์อะไร

จะว่าไงดี นางรู้สึกได้ว่า มังกรร้ายไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับนางที่เป็น【มังกรน้อยอัญมณีม่วง】

มองจากมุมของ【มังกรน้อย】 แล้ว การหลอกลวงไม่ได้หลอกมังกรร้าย แต่หลอกตัวนางเองที่เป็น【มังกรน้อย】

มองจากมุมของมนุษย์แล้ว นางไม่ใช่มังกรน้อยจริงๆ สักหน่อย หลอกลวงแล้วจะเป็นไร?

ก็ได้ มองจากมุมมนุษย์แล้ว ที่นางไม่หลอกลวงไม่ใช่เพราะไม่อยากหลอก แต่เพราะกลัวมังกรร้ายจะตีนาง

ความกลัวที่มีต่อมังกรร้ายฝังลึกอยู่ในกระดูกของเจ้าหญิงมนุษย์จริงๆ

ไม่พักแล้ว ยิ่งพักนาน พอขยับนิดหน่อย ร่างกายก็ยิ่งปวด

ทักทายคุกุสักหน่อยดีกว่า

ก่อนที่นางจะหาโอกาสหนีไปจากที่นี่ได้ คงต้องใช้เวลาอีกยาวนานในการใช้กำลังทั้งหมดชนกระดองของคุกุ

ทำความรู้จักกับคุกุก่อน พอสนิทกันแล้ว ค่อยแอบปรึกษากับคุกุ ให้คุกุช่วยพลิกตัว...

ไม่เอาดีกว่า

ถ้าชนเต่าจนพลิก มังกรร้ายจะให้นางไปชนภูเขา

กระดองของคุกุยังแข็งขนาดนี้ ภูเขาที่มังกรร้ายหาให้นางต้องแข็งกว่ากระดองของคุกุแน่ๆ

สมกับที่อีวาพูดจริงๆ บางครั้งการหลอกลวงอาจจะเป็นการทำร้ายตัวเอง

ลูเซียกัดฟันเดินไปทางที่หัวเต่าอยู่

คุกุไม่ได้หดหัวเข้าไปในกระดอง

"คุกุ สวัสดี ข้าชื่อลูเซีย หวังว่าการชนเมื่อครู่จะไม่ทำให้เจ้าเจ็บ"

เพื่อให้แน่ใจว่าคุกุจะเห็นนาง ลูเซียจงใจเดินออกไปไกลหน่อย ในร่างมังกรน้อยนางก็ไม่ได้เล็กนัก ร่างมังกรสิบกว่าเมตร นั่งยองๆ บนพื้นก็มองเห็นหัว ตา จมูกของคุกุ

คุกุน่าจะมองเห็นนางด้วย

ถ้าคุกุพูดได้ก็คงจะดี

สัตว์เลี้ยงของมังกรร้าย เอ้อโกวจื่อสุนัขนรกพูดภาษามนุษย์ไม่ได้ ภาษาสุนัขของมันมังกรร้ายเข้าใจ แต่นางฟังไม่รู้เรื่อง

คุกุตัวใหญ่ขนาดนี้ คาดว่าคงพูดไม่ได้ ถ้าพูดได้ตอนที่มังกรร้ายพานางมาเมื่อกี้ คุกุน่าจะทักทายมังกรร้ายก่อน

รอยยิ้มในดวงตารูปไข่ของลูเซียหายไป "ลืมไปว่าเจ้าพูดไม่ได้ ไม่รู้ด้วยว่าเจ้าจะฟังที่ข้าพูดรู้เรื่องหรือไม่"

"คุกุ ถ้าเจ้าฟังที่ข้าพูดรู้เรื่อง เจ้าพยักหน้าให้ข้าได้ไหม?"

คุกุพยักหน้า มันฟังที่มังกรน้อยตรงหน้าพูดรู้เรื่อง

"เจ้าฟังรู้เรื่อง?!"

คุกุพยักหน้าอีกครั้ง

ดวงตารูปไข่ของลูเซียฉายแววดีใจ ฟังรู้เรื่องก็ดีสิ ฟังที่นางพูดรู้เรื่อง แสดงว่าสื่อสารกันได้

"พวกเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?"

คุกุพยักหน้า

มังกรน้อยอยากเป็นเพื่อนกับมันที่เป็นเต่า มันดีใจจนตั้งตัวไม่ทัน

ไม่เหมือนเอ้อโกวจื่อนั่น เห็นมันทีไรก็อยากใช้กระดองทับให้ตาย ปากเสีย ยังชอบทำตัวดีต่อหน้ามังกรร้ายแลนซ์

เรื่องให้อาหารเต่า จำเป็นต้องให้มันทำด้วยหรือ?

ไม่จำเป็น!

ตั้งแต่มันรับหน้าที่ให้อาหาร ผักที่มันกินล้วนตกจากปากหมา

น่าขยะแขยงที่สุด

ที่น่ารำคาญที่สุดคือ เอ้อโกวจื่อยังชอบแก้ตัว บอกว่าแลนซ์ฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าให้มันแล้ว ในปากมันไม่มีเชื้อโรค ผักกาดขาว แครอท ข้าวโพดในปากมันสะอาดมาก

อยากจะวันไหนพลิกตัวโดยไม่ตั้งใจทับเอ้อโกวจื่อให้ตายจริงๆ

"คุกุ เมื่อกี้ข้าไม่ได้ชนเจ้าเจ็บใช่ไหม?"

คุกุพยักหน้า มังกรน้อยตัวเล็กแค่นี้ชนมันไม่เจ็บหรอก ขอแค่มังกรร้ายแลนซ์อย่าชนมันก็พอ

ถ้ามังกรร้ายแลนซ์ชนมัน มันจะตายให้มังกรร้ายแลนซ์ดู

ไม่ได้ ตายไม่ได้

ถ้ามันตาย มังกรร้ายแลนซ์จะเอากระดองมันไปดัดแปลงเป็นบ้าน

คุกุบิดร่าง มองไปรอบๆ เห็นว่าไม่มีเงามังกรของมังกรร้ายแลนซ์แถวนี้ มันจึงโบกกรงเล็บให้มังกรน้อย ส่งสัญญาณให้มังกรน้อยเข้ามาใกล้ๆ

มังกรน้อยลูเซียเข้าใจ นางเดินไปข้างหัวคุกุ "มีอะไรหรือคุกุ?"

"ชู่... เบาๆ หน่อย... ข้าจะบอกความลับเจ้าอย่างหนึ่ง จริงๆ แล้วข้าพูดได้"

"อ๊ะ เจ้าพูด..."

"เบาๆ เบาๆ เบาๆ อย่าให้มังกรร้ายแลนซ์ได้ยิน"

ลูเซียเอาอุ้งเท้ามังกรปิดปาก ทำท่าเหมือนขโมย หันไปมองรอบๆ ไม่เห็นมังกรร้าย จึงเอาอุ้งเท้าลง กระซิบว่า "ทำไมไม่ให้มังกรร้ายแลนซ์ได้ยินพวกเราคุยกัน?"

"มังกรร้ายแลนซ์ไม่รู้ว่าข้าพูดได้"

"หา? เจ้าไม่ได้บอกเขาหรือว่าเจ้าพูดได้"

คุกุส่ายหัว

"ทำไมไม่บอกเขาล่ะ?"

คุกุบิดร่างอีกครั้ง มองไปรอบๆ เห็นว่ารอบข้างยังไม่มีเงามังกรของมังกรร้ายแลนซ์ จึงค่อยๆ พูดอย่างระมัดระวัง "ข้ารู้ความลับของมังกรร้ายแลนซ์มากเกินไป ถ้าให้มังกรร้ายแลนซ์รู้ว่าข้าพูดได้ เขาจะฆ่าข้า"

"คงไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก? เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา เขาคงไม่ทำแบบนั้น... หรอกนะ?"

"ทำสิ นานมากมาแล้ว ตอนที่เขาคุยกับข้า”

นานมากมาแล้ว ตอนที่เขาคุยกับข้า มียุงบินผ่านมาตัวหนึ่ง แล้วยุงตัวนั้นก็ตายด้วยลมหายใจมังกรของเขา เขาบอกว่า... แค่ฆ่ายุงปิดปากที่แอบฟังเขามานาน"

"..."

ลูเซียตัวสั่น ต่อไปเมื่อมังกรร้ายพูดคนเดียว นางควรจะปิดหูไว้ไหม?

"มังกรน้อย ข้าจะให้คำแนะนำลับกับเจ้าอย่างหนึ่ง ยาของมังกรร้าย เจ้าอย่าได้ดื่มมันส่งเดชเป็นอันขาด"

"ทำไมหรือ?"

"เจ้าว่าข้าตัวใหญ่ไหม?"

"ใหญ่"

"จริงๆ แล้วตอนแรกข้าเป็นเต่าธรรมดาตัวเล็กๆ จนกระทั่งวันหนึ่งข้าถูกมังกรร้ายแลนซ์ขุดออกมาจากหลุมโคลนและพาไป แล้ว... ชีวิตเต่าอันแสนโศกเศร้าแต่แฝงด้วยความมหัศจรรย์ของข้าก็เริ่มต้นขึ้น

ตอนแรกที่มังกรร้ายแลนซ์จับข้า เขาต้องการให้ข้าเป็นเพื่อน เขาบอกว่า เต่าพันปีคือกษัตริย์ เต่าหมื่นปีคือเซียน ข้าที่มีอายุขัยหนึ่งหมื่นปีอาจจะได้ดูแลเขายามแก่เฒ่าจนถึงวาระสุดท้าย

หลังจากนั้น ฝันร้ายของข้าก็เริ่มต้น ตอนนั้นมังกรร้ายแลนซ์ไม่มีเพื่อนเลย อยากจะพูดอะไรก็พูดกับข้า แม้แต่ตอนข้าหลับ เขายังจะแงะเปลือกตาข้า ให้ข้าฟังเขาพูด...

ช้าๆ เขาก็ไม่พอใจที่ข้าเป็นแค่ผู้ฟัง อยากให้ข้าพูดคุยกับเขา แล้วฝันร้ายของข้าก็เริ่มต้น มังกรร้ายแลนซ์เริ่มศึกษาเรียนรู้ความรู้แปลกๆ เกี่ยวกับสมุนไพร... ปรุงยาหรือต้มยาเสร็จก็ป้อนให้ข้าทันที

บางครั้งดื่มยาที่มังกรร้ายแลนซ์ปรุง ข้าวิ่งได้เร็วกว่ากระต่ายอีก

บางครั้งดื่มยาที่มังกรร้ายแลนซ์ปรุง หัวเต่าของข้าก็จะใหญ่กว่ากระดองเสียอีก

ที่น่ากลัวที่สุดคือครั้งหนึ่ง ข้าดื่มยาของมังกรร้าย แล้วมีปีกเล็กๆ งอกออกมาบนหัวสองอัน เกือบทำให้ข้าตกใจตาย ยังมี..."

"???"

"ยังมีอะไรอีกหรือ? คุกุ"

"มังกรน้อย ถึงเวลาดื่มยาแล้ว"

มังกรร้ายแลนซ์ถือชามยาสมุนไพรเดินมาจากที่ไกล

(จบบท)