บทที่ 160 ฉันรู้ว่านายรีบร้อน แต่อย่าเพิ่งใจร้อนไป (ฟรี)
บทที่ 160 ฉันรู้ว่านายรีบร้อน แต่อย่าเพิ่งใจร้อนไป
ตอนนี้เย่เหริน
เข้าสู่สภาวะที่ลึกลับ
“เป็นหนึ่งเดียวกับสวรรค์และโลก...”
เย่เส้ากั๋วหรี่ตาลงและมองดูภาพนี้
เย่เหรินสามารถเข้าสู่สภาวะที่เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติได้อย่างง่ายดาย...
สภาวะที่คนอื่นทำได้แค่ครั้งเดียวในชีวิต เย่เหรินกลับทำได้อย่างง่ายดาย...
“หวังหมิงหยาง...” เย่เส้ากั๋วคิดในใจและพึมพำชื่อนี้ออกมา
ในความทรงจำของเย่เส้ากั๋ว
พรสวรรค์ของเย่เหริน
เหมือนกับหวังหมิงหยาง หนึ่งในผู้ก่อตั้งทั้งสิบสองคนของราชอาณาจักรมังกร ผู้ที่ถูกเรียกว่าปราชญ์...
ตอนนั้นพลังพิเศษเพิ่งจะปรากฏขึ้น ผู้คนเพิ่งจะตื่นขึ้น
สังคมวุ่นวายมาก
หวังหมิงหยางที่เป็นแค่ครูธรรมดาในตอนนั้น
ถูกจับเข้าคุก
แต่ในคุกนั่นเอง ที่เขาได้บรรลุถึงสภาวะที่เป็นหนึ่งเดียวกับสวรรค์และโลก
หวังหมิงหยางเหมือนกับใช้สูตรโกง
ระดับเหล็กดำตอนอายุสี่สิบ ระดับเพชรตอนอายุสี่สิบห้า ระดับปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำตอนอายุห้าสิบ
สิ่งที่คนอื่นมองว่าเป็นอุปสรรค เขาสามารถก้าวข้ามมันไปได้อย่างง่ายดาย
ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่หลังจากที่เขาก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำ เขาก็ยังพัฒนาอย่างต่อเนื่อง
ระดับธรรมดา ทำลายล้างเมือง กวาดล้างประเทศ ทำลายล้างโลก
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีคอขวด
เขากลายเป็นตำนานและยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก
แต่เย่เส้ากั๋วกลับรู้สึกสับสน
ถ้าหากเย่เหรินมีพรสวรรค์เหมือนกับหวังหมิงหยาง
เขาก็ไม่น่าจะมีคอขวด
ยิ่งไปกว่านั้น หากดูจากออร่าที่แข็งแกร่งและพลังเต๋าของเขา
แม้แต่หมูก็ยังสามารถก้าวเข้าสู่ระดับแพลตตินัมได้
แต่เย่เหรินกลับติดอยู่ที่ระดับแพลตตินัม...
เด็กคนนี้มันต้องการจะทำอะไรกันแน่...
บนอัฒจันทร์
ภายใต้ออร่าของเย่เหริน
นักรบที่ติดเชื้อทุกคน
เหมือนกับจางเหอดงก่อนหน้านี้
ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป ร่างกายของพวกเขากระตุก
ดูแปลกประหลาด...
เมื่อเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
เย่เหรินก็ออกมาจากสภาวะที่ลึกลับนั่น
ทหารบนเวทีหยุดกระตุก
พวกเขาก้มหัวลงก่อนจะหลับไป
บางคนยังกรนเบาๆ...
ตอนนี้เย่เหรินมีเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผาก
เขามองนักรบที่กำลังหลับใหลและพยักหน้าอย่างพอใจ
ไม่มีพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง
เขาปรับลมหายใจเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็เดินกลับไปอย่างเงียบๆ
“เรียบร้อยแล้วเหรอ?” เย่เส้ากั๋วมองเย่เหรินที่กำลังเดินลงมา
เย่เหรินเงยหน้าขึ้นมองเย่เส้ากั๋ว
จากนั้นเขาก็กางฝ่ามือออก
ผลึกสีฟ้าปรากฏขึ้นในมือของเย่เหริน เขายิ้มก่อนจะพูดว่า
“โชคดีที่ผมทำสำเร็จ...”
ตอนนี้ใต้เวที
ทหารทุกคนต่างก็กลั้นหายใจ พวกเขากำลังรอคอยผลลัพธ์
มีทหารคนหนึ่งบนเวทีที่ดูเหมือนจะหลับไม่สนิท
เขาถูกเสียงกรนข้างๆ ปลุก
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“ใครมันกรนเสียงดังขนาดนี้วะ? นี่มัน...”
เขาบ่นกับตัวเอง
จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น
เห็นทหารมากมายจ้องมองมาที่เขา
เขาก็ตกตะลึง
จากนั้นเขาก็ร้องเสียงหลง
“บ้าเอ๊ย!!?”
เขารีบเอามือปิดหู...
แต่เขากลับพบว่าแขนของเขาถูกตรึงเอาไว้ เขาไม่สามารถขยับได้
ตอนนี้เขากำลังสับสน
เกิดอะไรขึ้น? นี่มันที่ไหน???
ในขณะที่ทหารคนนั้นกำลังสับสน ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นข้างๆ เขา
เขาเห็นร่างนั้นอย่างชัดเจน เขารีบตะโกน
“สวัสดีครับ นายพลสือ!!”
เขากำลังจะลุกขึ้นยืนและทำความเคารพ แต่เขาก็ถูกอุปกรณ์พิเศษดึงกลับมา
ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องกัดฟัน
“นั่งเฉยๆ!”
ชายที่ถูกเรียกว่านายพลสือไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสือไค หัวหน้าทีมแพทย์ในหน่วยรบของกองทัพ
เขาสั่งการ
จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไป ฝ่ามือของเขาเปล่งประกายด้วยแสงสีเขียวก่อนจะสัมผัสหน้าผากของนักรบเบาๆ
ไม่นานนัก เขาก็เก็บฝ่ามือกลับไป ดวงตาของเขาดูจริงจัง
จากนั้นเขาก็กางฝ่ามือออกและวางลงบนหน้าผากของนักรบคนอื่นๆ ที่ยังคงหลับใหล
หนึ่ง สอง สาม สี่...
สือไคตรวจสอบทีละคน
ดวงตาของเขาค่อยๆ เปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นตกตะลึง
“เหล่าสือ เป็นอะไรรึเปล่า?”
“พูดสิ เหล่าสือ อย่ามัวยืน...”
“นายเป็นถึงหัวหน้าทีมแพทย์ การตรวจร่างกายมันจะ...”
เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพเห็นนายพลสือเงียบไปนาน พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเร่ง
นายพลสือตั้งสติได้
เขาหันไปมองเย่เหรินที่ยืนอยู่ข้างๆ เย่เส้ากั๋ว
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและความกระตือรือร้น
“ในเมื่อทำงานของร่างกายของทหารเหล่านี้กลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่การบาดเจ็บทางจิตใจที่ทหารบางคนเคยได้รับ ก็ยังได้รับการรักษา!!”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เงียบ
หวังดาชุนมองฉินหลางที่อยู่ข้างๆ เขาอย่างภาคภูมิใจ
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ย? ครูเย่คือปาฏิหาริย์!!”
ฉินหลางมองทหารบนเวทีที่กลับมาเป็นปกติอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่หวังดาชุนและคนอื่นๆ เคยพูด
ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะคำสอนของครู...
ฉินหลางมองเย่เหรินที่อยู่บนเวที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
บางทีฉันก็ทำได้...
ทหารที่รู้สึกตัว
ต่างก็ส่งเสียงเชียร์
“ผู้กอบกู้!!”
“ผู้กอบกู้!!”
“ผู้กอบกู้!!”
...
ตอนนี้คำว่า “ผู้กอบกู้” ดังก้องไปทั่วโลก
เสียงดังมาก
แม้แต่หน่วยโลจิสติกส์ที่อยู่ไกลๆ ก็ยังได้ยิน
หยางว่านหลิวได้ยินเสียงเชียร์ที่ดังมาจากข้างนอกหน้าต่าง
เขาหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่
ใช้นิ้วเคาะโต๊ะอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...
ที่จัตุรัสของหน่วยรบ
เจ้าหน้าที่ระดับสูงทุกคนต่างก็ยิ้มออกมาจากใจ
เพราะปัญหานี้ทำให้พวกเขากังวลใจมานาน
ไม่เพียงแต่พวกเขาจะหาวิธีแก้ไม่ได้
พวกเขายังต้องพาทหารที่ติดเชื้อออกไปจากกองทัพ
ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่นานก็คงจะเกิดเรื่องใหญ่
แต่ตอนนี้เย่เหรินกลับ
ไม่เพียงแต่เขาจะช่วยพวกเขาแก้ไขปัญหา แต่เขายังช่วยพวกเขารักษาอนาคตของทหารที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย
“คนหนุ่มสาวนี่มันน่ากลัวจริงๆ! ใครจะไปคิดล่ะว่าปัญหาที่แม้แต่ศาลศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงและตระกูลเลอยังทำไม่ได้ จะถูกแก้ไขโดยเด็กคนนี้!!”
“เด็กคนนี้เก่งจริงๆ!!”
“นี่พวกนายเรียกเขาว่าอะไรนะ? ผู้กอบกู้!!!”
“ฮ่าๆๆๆ พวกนายพูดถูก เขาคื
“เดี๋ยวฉันจะไปดื่มกับผู้กอบกู้คนนี้!!”
อผู้กอบกู้ของพวกเรา!!!”
“ทุกคน ทำตัวให้มัน...”
“จะต้อง...ทำไม? นาย...”
“ถ้าหากนายสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ฉันจะเรียกนายว่าพ่อ!!”
เย่เส้ากั๋วมองดูทั้งหมดนี้ เขามีสีหน้าที่พอใจ
อย่างน้อยตอนนี้หน่วยรบก็มีเย่เหริน
แผนการรั้งตัวเย่เหรินของกองทัพประสบความสำเร็จ!!
ในขณะที่เย่เส้ากั๋วกำลังคิดถึงแผนการขั้นต่อไป
สือไคก็เดินมาหาเย่เส้ากั๋ว
ดวงตาของเขากระตือรือร้นและหนักแน่น เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เย่เส้ากั๋วขัดจังหวะเขา
“ฉันรู้ว่านายรีบร้อน แต่อย่าเพิ่งใจร้อน”
เย่เส้ากั๋วชี้ไปที่เย่เหรินก่อนจะพูดอย่างเด็ดขาด
“เย่เหรินไม่มีทางไปที่หน่วยแพทย์กับนายหรอก”
ล้อเล่นรึไง?
จะให้เขาใช้ปืนต่อต้านอากาศยานฆ่ายุงได้ยังไง?
ส่วนตำแหน่งที่เย่เหรินจะสืบทอด
เย่เส้ากั๋วลูบป้ายที่อยู่บนไหล่ขวาของเขาอย่างเงียบๆ...
