ตอนที่ 98 จากฝั่งซ้ายของเวทีลุกลามไปถึงฝั่งขวาของเวที
ชายชราเหยียนอี้เซินค่อยๆรู้จักหลินอวี้มากขึ้นก่อนหน้านี้แค่ดูวิดีโอหลินอวี้เล่นเปียโน ก็รู้สึกว่าดีมากแล้ว จึงติดต่อเขา ต่อมาได้ฟังเพลง《Ballade pour Adeline》เวอร์ชั่นสดๆของหลินอวี้ ก็ชื่นชมหลินอวี้มากขึ้น ต่อมาหนานกงหยางก็เล่าเรื่องราวที่ไม่น่าเชื่อของหลินอวี้ให้ชายชราฟัง แต่งเพลงฮิตที่มียอดดาวน์โหลดมากกว่าล้านครั้งเจ็ดเพลงภายในสามเดือน
สิ่งที่ชายชราเหยียนอี้เซินชื่นชมที่สุดก็คือบุคลิกของหลินอวี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนในฝ่ายศิลปิน แต่ก็ไม่ทะเยอทะยาน ยินดีที่จะช่วยเหลือคนอื่น ช่วยให้ศิลปินในบริษัทดัง จิตใจดีเยี่ยม
แน่นอน เขาไม่รู้ว่าหลินอวี้มีลูก และไม่รู้ถึงความมุ่งมั่นในการหาเงินของเขา
หลินอวี้เพิ่งมาถึง ชายชราเหยียนอี้เซินก็ต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น พาเขาเข้าไปในฮอลล์คอนเสิร์ต
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินอวี้มาฮอลล์คอนเสิร์ตฉินไถตอนกลางวัน
ชายชราเหยียนอี้เซินเป็นคนพูดตรงไปตรงมาในวงออร์เคสตรา นอกจากนิสัยแล้ว ก็เพราะความสามารถของเขา
ทุกคนเคารพ นับถือ และรักเขา เพราะตำแหน่งของเขาในวงการดนตรี และเพราะสมาชิกส่วนใหญ่ในวงออร์เคสตราเป็นศิษย์ของเขา
นักดนตรีที่นี่เก่งทุกคน เป็นระดับประเทศ
คนที่มีความสามารถมักจะหยิ่ง พอมาถึงฮอลล์คอนเสิร์ต พวกเขาก็เคารพเฉพาะคนที่เก่งกว่า คนมีเส้นสายในสายตาของพวกเขา ก็เหมือนกับลูกคนรวยที่ไม่มีความสามารถ มีแต่เงิน
“พวกเธอคุ้นเคยกับโน้ตที่ฉันแจกให้เมื่อวานนี้แล้วใช่ไหม วันนี้เราจะซ้อมเพลงนี้” ชายชราเหยียนอี้เซินพูดกับนักดนตรี
ทุกคนต่างก็บอกว่าคุ้นเคยแล้ว
ชายชราเหยียนอี้เซินลุงยิ้ม แล้วก็ลูบไหล่หลินอวี้ “นี่คือนักเปียโนที่จะมาร่วมงานกับพวกเรา”
หลินอวี้พูดอย่างถ่อมตัวว่า “ผมไม่กล้าเรียกว่าอาจารย์หรอกครับ สวัสดีครับ ผมชื่อหลินอวี้”
หลินอวี้มองนักดนตรีอย่างจริงใจ มีเพียงหัวหน้าไวโอลินฝั่งซ้ายเท่านั้นที่พยักหน้ายิ้มให้หลินอวี้ คนอื่นๆหลบสายตาเขา
นักไวโอลินที่นั่งอยู่ด้านหลังเริ่มกระซิบกระซาบกัน
“เพลง《Ballade pour Adeline》เพราะขนาดนี้ กลับให้ไอ้หนุ่มคนนี้เล่น เสียดายจัง”
“ใช่ เมื่อวานฉันได้โน้ตมา ก็ตกใจ ไม่เคยได้ยินเพลงเปียโนเพลงนี้มาก่อน”
“แน่นอนว่าเป็นเพลงเปียโนที่อาจารย์เหยียนแต่งใหม่ แต่ไม่รู้ว่าไอ้หนุ่มคนนี้มีเส้นสายอะไร ถึงได้เล่นเพลงเปียโนของอาจารย์เหยียนได้”
“นี่เป็นการแสดงครั้งแรก อาจารย์เหยียนควรจะเป็นคนเล่นเองนะครับ”
"เฮ้อ ไม่มีทางหรอก ก็ไม่สามารถโทษอาจารย์เหยียนได้ ถ้าข้างบนยัดคนเข้ามา อาจารย์เหยียนก็ทำได้แค่ทนไป"
หัวหน้าไวโอลินหันไปมองพวกเขาอย่างดุเดือด พวกเขาก็หยุดพูด
หัวหน้าไวโอลินเป็นรองผู้ควบคุมวงออร์เคสตรา มีอำนาจรองจากผู้ควบคุมวงออร์เคสตรา ในวงออร์เคสตรา นอกจากชายชราเหยียนอี้เซินแล้ว เขาก็มีอำนาจมากที่สุด ความสามารถทางดนตรีรองจากชายชราเหยียนอี้เซิน
นอกจากชายชราเหยียนอี้เซินแล้ว เขาก็อายุมากที่สุด พอสบตากับหลินอวี้ เฉิงหม่านเจียงก็พยักหน้ายิ้มให้หลินอวี้
หลินอวี้รู้ถึงตำแหน่งของหัวหน้าไวโอลินในวงออร์เคสตรา จึงโค้งคำนับตอบ
สำหรับหลินอวี้ พวกเขาก็เป็นรุ่นพี่
“ไม่ทราบว่าเธอใช้เปียโนแบบไหนซ้อม ลองใช้เปียโนของฮอลล์คอนเสิร์ตดูนะ เพื่อให้คุ้นเคยกับสัมผัส” ชายชราชี้ไปที่เปียโนกลางวงออร์เคสตรา
วงออร์เคสตราไม่ได้ใช้เปียโนทุกครั้ง วันนี้จึงนำเปียโนมาเพื่อหลินอวี้โดยเฉพาะ
หลินอวี้เดินไปที่เปียโน จริงๆแล้วในเรื่องเปียโน เขายังห่างไกลจากชายชราเหยียนอี้เซินมาก และเปียโนในโลกนี้ก็ไม่เหมือนกับโลกเดิม เขาไม่รู้จักเลย ก่อนหน้านี้ หนานกงหยางพาเขาไปคุยเรื่องเปียโน เกือบจะเสียหน้า
ตอนนี้ เขาแตะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์เบาๆ รู้สึกได้ว่าเปียโนตัวนี้ดีกว่าเปียโนที่บ้านที่ใช้ซ้อมกับหมางกั่วน้อยหลายร้อยเท่า และดีกว่าเปียโนที่หนานกงหยางใช้ในบริษัทด้วย
เสียงเปียโนค่อยๆดังขึ้นในฮอลล์คอนเสิร์ตฉินไถ
ตอนแรกก็มีคนกระซิบกระซาบ พอเสียงเปียโนดังขึ้น ทุกคนก็เงียบ
ไม่ใช่เพราะเคารพหลินอวี้ แต่เพราะความเคารพในดนตรี
พวกเขาแต่ละคนได้โน้ตของทีมตัวเอง
คนเล่นไวโอลินก็ได้โน้ตไวโอลิน
คนเป่าคลาริเน็ตก็ได้โน้ตคลาริเน็ต
พวกเขาแค่ร่วมมือกับเปียโน สร้างบรรยากาศ
เพิ่งได้โน้ต《Ballade pour Adeline》เมื่อวานนี้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ฟังเวอร์ชั่นเต็ม
ตอนนี้พวกเขาไม่สนใจเรื่องสถานะของหลินอวี้อีกแล้ว จมอยู่กับเพลงเปียโนอย่างสมบูรณ์
ไม่มีการโชว์ฝีมือมากเกินไป ไม่มีเทคนิคที่ยากเกินไป แต่เสียงเปียโนเต็มไปด้วยความรู้สึก
ตอนจบ นิ้วมือเรียวบางของหลินอวี้หยุดอยู่กลางอากาศ
นักดนตรีต่างก็วางเครื่องดนตรี ปรบมือ
พวกเขาไม่ได้ปรบมือให้หลินอวี้ แต่ปรบมือให้กับ《Ballade pour Adeline》 นี่เป็นเพลงเปียโนที่พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ฉันฟังเพลง《Ballade pour Adeline》เวอร์ชั่นเปียโนเป็นครั้งแรก”
“ฉันก็ด้วย พวกเราทุกคนน่าจะเป็นครั้งแรก อาจารย์เหยียนยังเก่งเหมือนเดิม อายุขนาดนี้ยังแต่งเพลงเปียโนเพราะขนาดนี้ได้”
“เสียดายที่ให้ไอ้หนุ่มคนนี้เล่น เสียดายเพลงนี้จัง”
“ถึงแม้ว่าไอ้หนุ่มคนนี้เล่นก็ไม่เลว แต่ถ้าเทียบกับนักเปียโนระดับอาจารย์ ก็ยังห่างไกลอยู่”
“ใช่ครับ ทำไมอาจารย์เหยียนถึงให้ไอ้หนุ่มคนนี้เล่น《Ballade pour Adeline》 ฉันไม่เข้าใจ เขาดูเหมือนจะอายุแค่ยี่สิบกว่า”
“ฉันก็ไม่เข้าใจ”
เฉิงหม่านเจียงหันไปมองคนหนุ่มสองคน จ้องมองอย่างดุเดือด
“อาจารย์เฉิงครับ ผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมถึงให้ไอ้หนุ่มคนนี้เล่น《Ballade pour Adeline》”
“ใช่ครับ ผมก็ไม่เข้าใจ”
เฉิงหม่านเจียงเป็นหัวหน้าไวโอลิน รองผู้ควบคุมวงออร์เคสตรา นักไวโอลินเหล่านี้เป็นคนของเขา
อาจารย์เฉิงมองพวกเขาอย่างลึกซึ้ง แล้วก็ยิ้ม
“เพราะ《Ballade pour Adeline》เป็นเพลงที่เขาแต่ง” พูดจบ เฉิงหม่านเจียงก็ลุกขึ้นไปหาหลินอวี้ และคุยรายละเอียดการแสดงกับชายชราเหยียนอี้เซิน
เขาพูดเสียงดัง นักดนตรีครึ่งหนึ่งได้ยิน ตอนแรกทุกคนไม่เชื่อ จึงถามกัน จนได้คำตอบเดียวกัน ไม่ได้ยินผิด
ตกใจ แล้วก็เริ่มพูดคุยกัน
อีกครึ่งหนึ่งไม่ได้ยินเฉิงหม่านเจียงพูด แต่เห็นเขาพูดอะไรบางอย่าง แล้วก็เดินไป
สีหน้าของนักดนตรีที่อยู่ข้างหลังก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
คำพูดของเฉิงหม่านเจียงเหมือนเปลวไฟ ลามไปทั่วเวที
“อะไรนะ? 《Ballade pour Adeline》ไม่ใช่เพลงที่อาจารย์เหยียนแต่งเหรอ?”
“เปล่า หัวหน้าเฉิงพูดเอง เป็นเพลงที่ไอ้หนุ่มคนนี้แต่ง”
“เขาชื่ออะไร?”
“หลินอวี้ น่าจะเป็นหลินอวี้ ตอนที่เขาแนะนำตัว ฉันไม่ได้ฟังอย่างละเอียด”
“คุณยังบอกว่าเขาเป็นคนมีเส้นสาย มีคนใหญ่คนโตช่วยเหลือ”
“ฉันตาบอด เปล่า ฉันหูหนวก”
“ไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่พวกเราพูดถึงเขาหรือเปล่า”
“ไม่ว่าจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน นักแต่งเพลงที่อายุน้อยขนาดนี้ รีบไปกราบไหว้เขาเถอะ คำพูดเดียวของเขาก็มีประโยชน์กับพวกเราตลอดชีวิต”
“ได้ ได้ ไปกันเถอะ”
นักดนตรีต่างก็เดินไปหาหลินอวี้ ล้อมเขาไว้
หลินอวี้ตกใจ งงมาก
นักดนตรีที่ไม่ยอมมองเขา กลับมาถามเขา
