ตอนที่ 93 ตัวตลกกลับกลายเป็นตัวฉันเอง

หลินอวี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาห้องเปียโนของหนานกงหยาง จึงคุ้นเคยดี“ฉันได้ยินว่าหลินอวี่จะมาเล่นเปียโนอีกแล้ว ครั้งที่แล้วพวกคุณไม่เรียกฉันเลย” เสวี่ยไคผมยุ่งเหยิง เคราไม่เรียบร้อย แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวก็ยังใส่รองเท้าแตะ พยายามเบียดเข้าไปในกลุ่มคน พอดีมาอยู่ข้างๆชายชราเหยียนอี้เซิน เมื่อสบตากัน เสวี่ยไคที่เคยหยิ่งผยองก็เหมือนลูกแกะที่อ่อนโยน ก้มหน้าลง “อาจารย์เหยียนครับ”

เหยียนอี้เซินพยักหน้าเล็กน้อย พูดอย่างอ่อนโยนว่า “เธอยังไม่เรียบร้อยเหมือนเดิมเลยนะ”

เสวี่ยไคเกาหัวอย่างเขินอาย “ผมยังไม่ได้เตรียมตัวในตอนเช้าน่ะครับ”

“นายไม่เคยเตรียมตัวเลยใช่ไหม” หนานกงหยางหัวเราะ

เสวี่ยไคเป็นรุ่นน้องของหนานกงหยาง แต่เลือกเส้นทางที่แตกต่างกัน ตอนที่เสวี่ยไคเข้าเรียน ชายชราเหยียนก็ไม่ได้สอนแล้ว แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของนักเรียนคนนี้ที่มีนิสัยแตกต่างและมีความสามารถสูง

หลินอวี้นั่งลงหน้าเปียโน แล้วก็ชมเปียโนในใจอีกครั้ง เปียโนดีจริงๆ

นิ้วมือเรียวบางเคลื่อนไหวบนแป้นพิมพ์ เสียงเพลงที่ไพเราะลอยไปทั่วฝ่ายดนตรี

หนานกงหยางรู้ว่าหลินอวี้เล่นเปียโนได้ และรู้ถึงความสามารถในการแต่งเพลงของเขา เพลงalways with meก็เป็นเพลงที่หลินอวี้เล่นเอง และเรียบเรียงเอง

แต่เขาก็ยังคิดว่าหลินอวี้ต่างจากนักเปียโนมืออาชีพมาก

ถึงแม้ว่าจะเป็นเพลง แต่เพลงป๊อปกับเพลงเปียโนก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเขารู้ว่าชายชราเหยียนเคยดูแค่จากวิดีโอ และฟังจากโทรศัพท์ ไม่ได้ฟังสดๆ เขาก็รู้สึกไม่แน่ใจ

ชายชราอายุมากแล้ว แม้แต่หูที่ไวก็อาจจะผิดพลาดได้

เขาเองก็รู้ฝีมือของหลินอวี้ ไม่สมควรให้ชายชรามาหาถึงที่หรอก

คาดว่าหลังจากที่ชายชราฟังการแสดงสดของหลินอวี้แล้ว ก็คงจะไม่เชิญเขาแล้ว

ชายชราเป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าคิดว่าไม่เหมาะสม ก็จะพูดออกมาทันที ตอนนั้นเขาต้องช่วยหลินอวี้หาทางลง เพราะเป็นคนหนุ่ม ถ้าได้รับแรงกระแทกแบบนี้ อาจจะเสียกำลังใจ โดยเฉพาะหลินอวี้ ตั้งแต่มาที่บริษัทเซิ่งคงก็ได้รับการยกย่อง เป็นฝ่ายปฏิเสธคนอื่น ไม่เคยถูกปฏิเสธเลย

เสียงเปียโนลอยอยู่ในอากาศ ตอนนี้หนานกงหยางถึงกับรู้ว่าตัวตลกคือตัวเอง

เอาฝีมือการเล่นเปียโนของหลินอวี้ไว้ก่อน ก็ไม่ใช่ระดับโลกหรอก

แต่เพลงเปียโนนี้

นี่…นี่หลินอวี้แต่งเองเหรอ?

เขารู้สึกเหมือนเห็นหญิงสาวที่สวยงามกำลังเดินเล่นริมน้ำ น้ำสะท้อนเงาที่สวยงามของหญิงสาว

หนานกงหยางไม่สามารถคิดอะไรได้อีกแล้ว

เขาจมอยู่กับเพลงเปียโนอย่างสมบูรณ์

ฝีมือการเล่นเปียโนของหลินอวี้เทียบไม่ได้กับเหยียนอี้เซินและหนานกงหยาง แต่เขาสามารถใช้ความรู้สึกที่สมบูรณ์แบบมาทดแทนส่วนที่ขาดไป

ในสายตาของเหยียนอี้เซิน ความรู้สึกสำคัญกว่าการโชว์ฝีมือ

ในระดับของเขา การโชว์ฝีมือเป็นเรื่องธรรมดา การโชว์ฝีมือมากเกินไปอาจจะทำให้รู้สึกไม่ดี การจะให้เพลงมีชีวิตชีวา ไม่ใช่ใช้ฝีมือ แต่ใช้ความรู้สึก

ตอนจบ นิ้วมือหยุดอยู่กลางอากาศ

โน้ตดนตรีเหมือนหยุดนิ่ง ฝังอยู่ในอากาศ

เสียงก้องกังวาน ไม่หายไปนาน

เวลาดูเหมือนหยุดนิ่ง ทุกคนยังคงนั่งฟัง

จนกระทั่งหลินอวี้เดินออกจากห้องเปียโน มาอยู่ข้างหน้าทุกคน ทุกคนถึงกับรู้ตัวว่าเพลงจบแล้ว

หลินอวี้ใช้เปียโนเล่าเรื่องราวความรักให้พวกเขาฟัง

แต่ความรักของอเดลีน่ายังไม่จบ

เหยียนอี้เซินปรบมือ

หนานกงหยางและเสวี่ยไคก็ปรบมือตาม

ทุกคนปรบมือ

“หลินอวี้ นาย…นายแต่งเพลงเปียโนได้ด้วยเหรอ” เสวี่ยไคจับไหล่หลินอวี้ เขย่าไปมา

“ปล่อย หลินอวี้ต้องไปร่วมงานกับอาจารย์ อย่าทำให้เขาบาดเจ็บ เดี๋ยวเล่นเปียโนไม่ได้ ต้องตัดแขนนายแน่” หนานกงหยางดึงแขนเสวี่ยไคออก

โจวอี้ฝานคิดว่าตัวเองมีความสามารถและโชคไม่ดีเท่าหลินอวี้ โจวอี้ฝานทำงานมาหลายปี ก็แต่งเพลงฮิตหลายเพลง เพลงฮิตที่มีคนดาวน์โหลดมากกว่าล้านครั้งก็มีสิบกว่าเพลง ถ้าไม่มีผลงาน ก็คงไม่ได้เป็นมือขวาของหนานกงหยาง และนั่งตำแหน่งนักแต่งเพลงมือทอง

แต่เขาก็แต่งเพลงฮิตปีละหนึ่งถึงสองเพลง ไม่เหมือนหลินอวี้ เดือนละหนึ่งถึงสองเพลง นี่มันเกินไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ ตอนที่หนานกงหยางบังคับให้พวกเขาทำงาน พวกเขาก็พูดว่าไม่มีใครแต่งเพลงฮิตได้มากกว่าสามเพลง

แต่พอหลินอวี้มา พวกเขาก็ไม่กล้าพูด จะถูกด่าว่า “หลินอวี้ทำได้ ทำไมพวกคุณทำไม่ได้”

แต่โจวอี้ฝานไม่ได้คิดว่าหลินอวี้เก่งมาก พรสวรรค์มักจะมีช่วงเวลา บางคนเก่งตอนหนุ่ม บางคนเก่งตอนกลางคน บางคนเก่งตอนแก่

แต่ตอนนี้

หลินอวี้กลายเป็นเทพในใจโจวอี้ฝานแล้ว

เหยียนอี้เซินลูบไหล่หลินอวี้เบาๆ “เยี่ยมจริงๆ”

ชายชราต้องไปซ้อม ถึงแม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่การซ้อมทุกวันก็เป็นนิสัยของเขา

ก่อนกลับ เหยียนอี้เซินและหลินอวี้ก็ตกลงเวลาซ้อม

หลินอวี้ว่างตอนกลางวัน ซ้อมทุกวันก็ได้

ชายชราบอกหลินอวี้เรื่องการแบ่งรายได้อย่างตรงไปตรงมา วงออร์เคสตรามีสมาชิกเยอะ ทุกคนมีเงินเดือน โบนัส และส่วนแบ่ง แต่หลินอวี้เป็นคนนอก จึงแบ่งรายได้ตามจำนวนตั๋ว

…

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา โทโทโร่เข้าฉาย

นี่เป็นภาพยนตร์การ์ตูนอนิเมชั่นเรื่องที่สองของเว่ยเหม่ยหลังจากที่โด่งดัง และทั้งสองเรื่องห่างกันไม่นาน คนในวงการหลายคนไม่ค่อยมั่นใจ

โดยทั่วไปแล้ว ผู้กำกับจะเตรียมตัวนานมากหลังจากสร้างภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จ ก่อนจะเริ่มสร้างภาพยนตร์เรื่องใหม่

เพราะความคาดหวังของผู้ชมสูง และการลงทุนก็สูงขึ้น จึงต้องประสานงานหลายอย่าง

ผู้กำกับที่ไม่ทำตามแบบแผนอย่างหลู่ชิงนั้นหาได้ยากในวงการ

“ฉันคิดว่าโทโทโร่เพื่อนรักต้องโปรโมทอีกสักพักก่อนเข้าฉาย”

“ใช่ครับ ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ข่งเสวี่ยจบเรื่องแรก ก็ปล่อยตัวอย่างเรื่องที่สอง แต่ก็แค่ตัวอย่าง ยังไม่ได้เริ่มสร้าง ต่อมาก็ผ่านไปปีครึ่ง ถึงเริ่มสร้างเรื่องที่สอง”

“ฮ่าๆ คุณไม่เคยได้ยินเหรอครับ? ใจร้อนเกินไปก็ไม่ได้ผล”

“ยังเด็กอยู่ พอโด่งดัง ก็หยิ่งผยอง”

“พวกเรารอชมความสนุกสนานกันเถอะ”

ฝ่ายภาพยนตร์ของบริษัทบันเทิงต่างๆต่างก็วิจารณ์เว่ยเหม่ย หลู่ชิงที่โด่งดังอย่างกะทันหันทำให้บริษัทบันเทิงที่มีผู้กำกับและนักแสดงชื่อดังไม่พอใจ

ถ้าเว่ยเหม่ยเตรียมตัวมาหนึ่งถึงสองปี พวกเขาก็คงจะเกรงใจ

แต่กลับสร้างภาพยนตร์เรื่องใหม่ภายในไม่กี่เดือน

ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะหลู่ชิง

หลู่ชิงดูความคิดเห็นของตัวเองบนอินเทอร์เน็ต แล้วก็จุดบุหรี่อย่างเยาะเย้ย