ตอนที่ 90 เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย

พ่อของหลิวซิงซิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ถามซ้ำด้วยความไม่เชื่ออย่างยิ่งว่า “คุณคือคนร้องเพลงคนอย่างฉัน ใช่ไหมครับ คุณหลินอวี้?”หลินอวี้พยักหน้าอย่างสงบ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นดารา การเป็นนักร้องก็เป็นแค่การทำงานหาเงินเท่านั้น ตอนนี้ถูกพ่อของหลิวซิงซิงจ้องมองด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“พ่อของซิงซิง อย่าตื่นเต้นขนาดนั้นสิ เดี๋ยวจะทำให้พ่อของหมางกั่วน้อยตกใจ” พ่อของหยวนเป่าพูดแซว

“ผมต้องดื่มน้ำก่อน” พ่อของหลิวซิงซิงยกแก้วขึ้น ดื่มชาหมดแก้ว

ผู้ปกครองคนอื่นๆนอกจากหลินอวี้ต่างก็หัวเราะกัน

จริงๆแล้ว ตอนที่ได้ยินพ่อของหลิวซิงซิงพูดถึงธุรกิจของตัวเอง ทุกคนก็อิจฉา เขาอยู่บ้านดีๆ มีฐานะดี แทบจะโชคดี มีโชคลาภ และร่ำรวยทุกอย่าง

เขาก็สุภาพอ่อนน้อม ทุกคนรู้สึกว่าเขาสมบูรณ์แบบ

แต่เมื่อหลิวซิงซิงมองหลินอวี้เหมือนกับแฟนคลับ และแสดงความชื่นชมต่อหน้าหลินอวี้ ทุกคนก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนธรรมดา ความอิจฉาและความริษยาหายไปหมด

“พ่อของหมางกั่วน้อย เปล่า ไอดอล ไอดอลหลินอวี้ คุณช่วยเซ็นชื่อให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?” พ่อของหลิวซิงซิงหยิบสมุดหนังออกมา ยกขึ้นให้หลินอวี้

หลินอวี้รีบรับมาอย่างสุภาพ เขียนชื่อตัวเองอย่างสวยงาม

พ่อของหลิวซิงซิงเหมือนเด็ก ชูมือขึ้น

ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว อุ้มสมุดวิ่งเข้าไปในบ้าน

“ที่รัก มาดูสิ นี่คืออะไร” พ่อของหลิวซิงซิงโบกมือเรียกภรรยา

แม่ของซิงซิงเดินมา หยิบสมุดขึ้นมา

“นี่คือ…ลายเซ็นของหลินอวี้เหรอ? ได้มาจากไหน?”

พ่อของซิงซิงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ “คุณหลินอวี้เขียนให้เอง”

“ผู้ปกครองคนอื่นให้เหรอ? พวกเขาก็ชอบหลินอวี้ด้วยเหรอ ถึงกับพกลายเซ็นของหลินอวี้ติดตัวด้วย” แม่ของซิงซิงดูลายเซ็นอย่างละเอียด เธอไม่ได้คลั่งไคล้หลินอวี้มาก แต่เพราะสามีชอบหลินอวี้มาก จึงชอบเพลงของหลินอวี้ด้วย

“เปล่า ผมไม่ได้ขอใคร คุณหลินอวี้เขียนให้ผมเอง และเขียนให้ผมคนเดียว” พ่อของซิงซิงเก็บสมุดหนังอย่างทะนุถนอม

แม่ของซิงซิงงง

“เขียนให้คุณเหรอ?”

“แน่นอน”

“เขียนให้คุณเมื่อไหร่?”

“เมื่อกี้”

แม่ของซิงซิงยิ่งงงเข้าไปใหญ่

พ่อของซิงซิงหัวเราะอย่างร่าเริง “จนถึงตอนนี้ผมยังไม่เชื่อเลย ถ้าเขาไม่ได้นั่งอยู่ในบ้านเรา ผมก็คงคิดว่าฝันไป”

แม่ของซิงซิงกระพริบตาอย่างสงสัย พ่อของซิงซิงพูดต่อ “หลินอวี้เป็นผู้ปกครองของเพื่อนร่วมห้องลูกเรา บังเอิญมาก ตกใจไหม ประหลาดใจไหม”

แม่ของซิงซิงร้องออกมา วิ่งออกจากบ้าน ไปที่สนาม ตอนนี้เธอเล่นกับลูกๆอยู่ ซิงซิงได้แนะนำเพื่อนๆให้รู้จักหมดแล้ว

ในเด็กๆที่มารวมตัวกันวันนี้ มีคนนามสกุลหลินคนเดียว

หลินหมางกั่ว

ดังนั้นหลินอวี้ต้องเป็นพ่อของหลินหมางกั่ว

“พ่อของหมางกั่วน้อย ไม่คิดเลยว่าคุณคืออาจารย์หลินอวี้ ขอโทษด้วยค่ะ” แม่ของซิงซิงยื่นมือไปจับมือหลินอวี้

“อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เลย พวกเราเป็นแค่ผู้ปกครองธรรมดาๆเหมือนกัน” หลินอวี้พูดอย่างเขินอาย

“ใช่ เหมือนกันหมด พวกเราเป็นทาสของลูก”

ผู้ปกครองต่างก็หัวเราะกัน

ทั้งคืนผ่านไปอย่างสนุกสนาน เด็กๆหัวเราะ ผู้ใหญ่ก็คุยกัน

หลินอวี้พาหมางกั่วน้อยกลับบ้านตอนหนึ่งทุ่มกว่า

…

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินอวี้ส่งเด็กน้อยไปโรงเรียน นี่คือวันที่ดีที่สุดในแต่ละเดือน

ได้เงินเดือน

หักภาษีต่างๆแล้ว เงินเดือนเข้าบัญชีเก้าแสนแปดหมื่นหยวน

หลินอวี้มีห้าเพลงที่สร้างรายได้ให้เขา ดังนั้นเงินเดือนจึงสูงขึ้นเรื่อยๆ

เงินจากภาพยนตร์อนิเมชั่นเว่ยเหม่ยน่าจะเข้าบัญชีเร็วๆนี้

ครั้งนี้เป็นการขอให้หลินอวี้แต่งโดยตรง จึงแบ่งเงินตามสัญญา หลินอวี่ได้สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ค่าลิขสิทธิ์คิดแยกต่างหาก ได้ค่าลิขสิทธิ์ยี่สิบเปอร์เซ็นต์

ดังนั้นเพลงประกอบโทโทโร่เพื่อนรักจะสร้างรายได้มหาศาลให้กับหลินอวี้

แต่เงินเหล่านี้ยังห่างไกลจากเป้าหมายรายได้ของหลินอวี้

ไม่มีอะไรน่าดีใจ

หลินอวี้รู้ว่าโลกนี้มีประเทศจีนเป็นศูนย์กลาง ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐกิจหรืออำนาจทางการเมือง ประเทศจีนก็เป็นผู้นำโลก สถานะทางการเมืองสูง อุตสาหกรรมวัฒนธรรมก็เป็นผู้นำโลกเช่นกัน

ดังนั้นประเทศจีนจึงได้รับความสำคัญในด้านภาพยนตร์และดนตรี มีบริษัทใหญ่ๆหลายแห่งตั้งใจที่จะค้นหาคนที่มีความสามารถ มีสำนักพิมพ์และแพลตฟอร์มวรรณกรรมมากมาย เพื่อให้โอกาสกับคนที่มีพรสวรรค์ในการเขียน

ดังนั้นทุกปีประเทศจีนจะมีการจัดการแข่งขันและกิจกรรมวรรณกรรมต่างๆ มีนักธุรกิจหลายคนสนับสนุน เงินรางวัลสูงมาก

อีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะมีการแข่งขันเขียนเรื่องสั้น ผลงานที่ได้รับรางวัลจะได้รับเงินทุนสร้างสรรค์หนึ่งล้านหยวน

การแข่งขันมีข้อกำหนดเรื่องจำนวนคำ ไม่เกินหนึ่งหมื่นคำ ถ้าได้รางวัล ก็เหมือนกับการพิสูจน์ว่าคำหนึ่งคำของคุณมีค่าอย่างน้อยหนึ่งร้อยหยวน

หลินอวี้บันทึกโปสเตอร์การแข่งขันในคอมพิวเตอร์อย่างเงียบๆ สามารถใช้ชื่อปลอมอ้ายหมิงส่งผลงานได้

"คุณยังกล้าเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเองในบริษัทอีกเหรอ?" โอวเสี่ยวเจวียนพูดขึ้นอย่างกะทันหันจากด้านหลังของหลินอวี้

หลินอวี้ไม่ต้องการให้คนในบริษัทรู้ว่าเขามีอีกตัวตนหนึ่ง จึงปิดคอมพิวเตอร์

โอวเสี่ยวเจวียนเบ้ปาก เธอไม่เห็นว่าหลินอวี้กำลังดูอะไร แต่รู้สึกว่าไอ้หนุ่มคนนี้ต้องทำอะไรไม่ดี เพราะก่อนหน้านี้เขามาบริษัทแค่ไปกินข้าวที่โรงอาหารเท่านั้น

โทรศัพท์ของหลินอวี้ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก

ช่วงนี้ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเบอร์โทรศัพท์ของเขา คงไม่ใช่คนขายบ้านอีกหรอก ตั้งแต่เขาซื้อบ้านจากนายหน้า ก็มักจะมีนายหน้าคนอื่นโทรมาขายบ้านให้เขา

หลินอวี้กำลังจะวางสาย

“ยังไง? มีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า? ถ้ามีเรื่องอะไร ต้องบอกฉันก่อนนะ พี่จะช่วยแก้ปัญหาให้ แต่ต้องเตรียมตัวไว้ มิฉะนั้นจะช่วยไม่ได้” โอวเสี่ยวเจวียนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หลินอวี้เบ้ปาก รับสาย

“สวัสดีครับ คุณพ่อของหมางกั่วใช่ไหมครับ?”

เสียงที่ค่อนข้างแก่ดังมาจากโทรศัพท์

นอกจากครูและผู้ปกครอง แทบไม่มีใครโทรมาเรียกเขาว่าพ่อของหมางกั่ว หลินอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำว่า “ครับ”

อีกฝ่ายได้ยินคำตอบของหลินอวี้ ก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ดีใจมากที่ได้ติดต่อคุณ ผมเป็นผู้ควบคุมวงออร์เคสตราของฮอลล์คอนเสิร์ตฉินไถ นามสกุลเหยียน ผมหาเบอร์โทรศัพท์ของคุณได้จากชื่อผู้ใช้และเบอร์โทรศัพท์ที่คุณลงทะเบียนตอนซื้อตั๋ว”

ทำไมผู้ควบคุมวงออร์เคสตราของฮอลล์คอนเสิร์ตฉินไถถึงติดต่อมาหาตัวเอง

หลินอวี้ถามด้วยความสงสัยว่า “คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ?”