ตอนที่ 7 ตามหาคน

การแข่งขันดาวเด่นเด็กอนุบาลปักกิ่งจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ

การแข่งขันของเด็กๆ ในตอนเช้า คะแนนไม่แตกต่างกันมาก การแสดงของแต่ละโรงเรียนอนุบาลเป็นแบบตายตัว ครูจัดเตรียมอย่างดี เด็กๆ แสดงอย่างตั้งใจ ยกเว้นเหตุผลบางอย่างที่อาจทำให้คะแนนเปลี่ยนแปลง แต่โดยรวมแล้ว คะแนนไม่แตกต่างกันมาก

ด้วยเหตุนี้ การแข่งขันของผู้ปกครองในตอนบ่ายจึงดุเดือดมาก

เพราะปัจจัยที่ไม่แน่นอนของผู้ปกครองมีมากมาย

โรงเรียนนานาชาติเหม่ยเป่ยได้คะแนนเต็ม สิบคะแนน เพราะหลินอวี้

ได้คะแนนรวม 19.58 คะแนน พลิกสถานการณ์ได้สำเร็จ

ชนะด้วยคะแนน 0.03 คะแนน ได้อันดับหนึ่งในการแข่งขันดาวเด่นเด็กอนุบาลปักกิ่งครั้งนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวฉีได้อันดับหนึ่ง ตื่นเต้นจนควบคุมสีหน้าไม่ได้

และยังอวดหลี่ฮุยที่ได้อันดับสองอีกด้วย

หลี่ฮุยได้อันดับสอง ควรจะอวดบ้าง แต่ถูกเซียวฉีแซง และบอกโรงเรียนว่าจะได้อันดับหนึ่ง แต่ได้อันดับสอง จึงต้องอธิบายอยู่นาน รู้สึกไม่พอใจมาก จนกระทั่งผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลทุกคนกลับไปแล้ว เธอก็ยังไม่พูดอะไร สีหน้าเคร่งเครียด

เซียวฉีไม่เพียงแต่ได้รับรางวัลอย่างภาคภูมิใจ แต่ยังแก้แค้นหลี่ฮุยได้ รู้สึกดีมาก

หลินอวี้ได้คะแนนเต็ม เป็นบุคคลสำคัญที่ตัดสินผลการแข่งขัน แต่เขากลับเป็นคนใจเย็นที่สุด

สำหรับเขาแล้ว จบแล้วก็จบจริงๆ

หลังจากปฏิเสธงานเลี้ยงฉลองของเซียวฉีแล้ว หลินอวี้ก็ไปรับเด็กน้อยเลิกเรียนเหมือนทุกวัน

หน้าโรงเรียนอนุบาลมีคนต่อแถวยาวเหยียด

แม้ว่าโรงเรียนนานาชาติเหม่ยเป่ยจะเผชิญกับแรงกดดันในการรับนักเรียน แต่ก็เป็นการเปรียบเทียบกับตัวเอง ถ้าเปรียบเทียบกับโรงเรียนอนุบาลอื่นๆ ก็ยังคงเหนือกว่า

เนื่องจากมีเด็กมากมายในโรงเรียนอนุบาล เพื่อหลีกเลี่ยงความแออัดและอุบัติเหตุ จึงใช้ระบบรับส่งแบบแบ่งกลุ่ม

ชั้นอนุบาลและชั้นเตรียมอนุบาลเลิกเรียนก่อน ตามด้วยชั้นกลาง สุดท้ายคือชั้นสูง

เด็กๆ ชั้นกลางทยอยกลับบ้านแล้ว ผู้ปกครองชั้นสูงต่อแถวยาวเหยียด ยังเข้าไปไม่ได้

“คุณพ่อหมางกั่ว”

“จริงด้วย เป็นคุณพ่อหมางกั่วจริงๆ”

ก่อนที่หลินอวี้จะเดินไปถึง ผู้ปกครองหลายคนในแถวก็โบกมือทักทายเขา

“วิดีโอของคุณดังมาก” พ่อของเฉินเฉินพูดพร้อมกับยิ้ม

หลินอวี้ไม่รู้ว่าพ่อของเฉินเฉินพูดถึงวิดีโออะไร

“คุณคงไม่รู้ใช่ไหม คือเพลงที่คุณร้องในงานฉลองครบรอบของโรงเรียน มีคนเอาไปโพสต์ลงเน็ต ตอนนี้ดังมาก เลื่อนดูแป๊บเดียวก็เจอคนแชร์แล้ว” พ่อของเฉินเฉินโชว์โทรศัพท์ให้หลินอวี้ดู

หลินอวี้คลิกดู มีเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เป็นเขาจริงๆ

“อ้าว พวกคุณดูสิ วันนี้มีฉบับเต็มแล้ว” แม่ของหยวนหยวนพูดด้วยความประหลาดใจ

“จริงด้วย ฉันก็เจอ จริงด้วย” พ่อของเฉินเฉินเจอวิดีโอแล้วคลิกดู

เว็บไซต์วิดีโอสั้นจะแนะนำเนื้อหาตามความชอบของผู้ใช้ เช่น ถ้าคุณชอบเด็กน่ารัก ก็จะแนะนำเด็กน่ารักให้คุณทุกวัน ถ้าคุณชอบทำอาหาร ก็จะแนะนำการทำอาหารให้คุณทุกวัน ถ้าคุณอยากลดน้ำหนัก ก็จะแนะนำการออกกำลังกายลดน้ำหนักให้คุณทุกวัน ถ้าคุณอยากดูสาวผมยาว ก็เช่นกัน…

“เดี๋ยวนะ ฉันใส่หูฟังก่อน”

“ว้าว เวอร์ชั่นมีดนตรีประกอบเพราะกว่า”

“เพื่อน ตอนนี้ให้รูปถ่ายเซ็นชื่อฉันหน่อย ต่อไปพี่ไม่ต้องดิ้นรนแล้ว”

“คุณพ่อหมางกั่ว อย่าลืมพวกเราด้วยนะ พวกเราไม่อยากดิ้นรนแล้ว”

ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวข้อคือเพลง《คนอย่างฉัน》ฉบับเต็ม

เมื่อถึงเวลา ผู้ปกครองชั้นสูงก็ทยอยเข้าโรงเรียน การสนทนาก็หยุดลง

“พ่อ!”

เด็กน้อยวิ่งไปหาหลินอวี้

“วิ่งช้าๆ อย่าล้มนะ” หลินอวี้กอดเด็กน้อยไว้

หมางกั่วน้อยนั่งอยู่บนบ่าพ่อ มองดูเพื่อนๆ ด้านหลัง รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ พ่อไม่ค่อยกอดเธอ เด็กน้อยเข้าใจเหตุผล คิดว่าพ่อทำงานหนัก และตัวเองโตแล้ว ไม่ควรให้พ่ออุ้ม จึงไม่ขอให้พ่ออุ้ม

หลังจากงานฉลองครบรอบ เธอรู้สึกว่าพ่อเปลี่ยนไป ครั้งหนึ่ง ข้ามถนน เธอแค่จับมือพ่อแน่น พ่อก็อุ้มเธอขึ้นมา

และเมื่อพ่อมารับ ก็จะถามเธอว่าเหนื่อยไหม ถ้าเธอลังเล พ่อก็จะอุ้มเธอ

ตอนนี้หมางกั่วน้อยชินกับการให้พ่ออุ้มแล้ว ทุกวันเลิกเรียน ก็จะวิ่งไปหาพ่อ

ทุกครั้งพ่อก็จะอุ้มเธอ

แม้ว่าหมางกั่วน้อยอยากให้พ่ออุ้ม แต่เธอก็สงสารพ่อ รู้ว่าพ่อทำงานไม่ง่าย ก่อนหน้านี้ พ่อมารับเธอเลิกเรียน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อไม่ได้แสดงความเหนื่อยล้าออกมา

แต่หมางกั่วน้อยยิ่งสงสารพ่อ คิดว่าพ่อจงใจไม่แสดงออก

“พ่อคะ หมางกั่วอยากเดินเอง”

หลินอวี้รู้สึกแปลกใจที่เด็กน้อยขอลงเดิน ทุกครั้งที่เขามารับหมางกั่วน้อยเลิกเรียน ก็เห็นเด็กๆ หลายคนร้องไห้ขออุ้ม เขาคิดว่าเด็กๆ ชอบให้อุ้ม

หลินอวี้ค่อยๆ วางหมางกั่วน้อยลง จนกระทั่งเท้าเล็กๆ ของเธอแตะพื้นอย่างมั่นคง จึงปล่อยมือ

“พ่อคะ ก่อนเลิกเรียน ครูหลิวบอกว่าพ่อเก่งมาก ได้อันดับหนึ่งในการแข่งขัน” เด็กน้อยยกคางขึ้น ใบหน้ากลมๆ แสดงความภาคภูมิใจ

ครูหลิวคือหลิวหยิง รองครูประจำชั้นของหมางกั่วน้อย

วันนี้เฉินเจียวไปถ่ายทำ ในห้องเรียนมีแค่หลิวหยิงและครูประจำชั้น

แม้ว่าจะไม่ได้ไปที่สนามแข่งขัน แต่เธอก็ได้รับข้อมูลข่าวสารจากเฉินเจียว

หลินอวี้ลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

“หมางกั่วน้อยมีความสุขใช่ไหม” หลินอวี้ใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์อยู่กับเด็กน้อย ค้นพบเรื่องแปลกๆ อารมณ์ของเขาจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเด็กน้อย

เดิมทีเขาคิดว่าการแข่งขันไม่สำคัญ แต่เพราะรอยยิ้มที่สดใสและความภาคภูมิใจของหมางกั่วน้อย จึงมีความหมายมาก

ผมของหมางกั่วน้อยยุ่ง แต่เธอก็ไม่โกรธ พยักหน้าอย่างร่าเริง “มีความสุข มีความสุข หมางกั่วมีความสุขมาก หมางกั่วหวังว่าพ่อจะได้อันดับหนึ่งตลอดไป”

“ได้ พ่อจะได้อันดับหนึ่งตลอดไป”

เลิกเรียน ถนนที่วุ่นวาย

ผู้คนพลุกพล่าน

มือใหญ่จับมือเล็ก แสงแดดสีทองสะท้อนเงาของพวกเขา

…

ตึกสำนักงานของบริษัทเซิ่งคงเอนเตอร์เทนเมนต์

“ยังหาคนนั้นไม่เจอเหรอ?” โอวเสี่ยวเจวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันเหมือนเดิม

“ยัง ยังไม่เจอครับ” เฉียนอวี้ตอบเสียงเบา ไม่กล้าหายใจแรง

โอวเสี่ยวเจวียนอารมณ์ไม่ดี ความไม่พอใจของเธอไม่ใช่แค่กับเฉียนอวี้ แต่เป็นเพราะแรงกดดันจากบริษัท

เฉียนอวี้เข้าใจสถานการณ์ของโอวเสี่ยวเจวียน และรู้สึกผิดที่ทำงานไม่ดี จึงก้มหน้าลง รอคำดุด่า

เวลาผ่านไปทีละนาที เสียงดุด่าก็ไม่ดังขึ้น

แต่เป็นคำพูดที่อ่อนแรง “ออกไปได้แล้ว”

เฉียนอวี้รู้สึกโล่งใจ รีบวิ่งออกไป

โอวเสี่ยวเจวียนนั่งพิงเก้าอี้ หน้าจอคอมพิวเตอร์แสดงภาพของคนที่เล่นกีตาร์ร้องเพลง