ตอนที่ 1 ระบบจอมโจรผู้ปล้นชิง

ตอนที่ 1 ระบบจอมโจรผู้ปล้นชิง

“ไอ้เฒ่าบ้า! แกหลอกฉัน! บอกว่าสำนักเงาเร้นลับเป็นสำนักอันดับหนึ่งแห่งแดนหิมะอำไพ แต่กลับมีฉันแค่คนเดียวในสำนัก!”

“นี่มันสำนักบ้าอะไรกัน? มีแต่กระท่อมไม้ผุๆ แบบนี้ แกยังกล้าเรียกตัวเองว่าเซียนอีกเหรอ?”

“แกมันเจ้าเล่ห์สุดๆ บังคับให้ฉันให้คำสาบานว่าจะสืบทอดสำนักนี้ต่อไป!”

“แกเล่นงานฉันจนย่อยยับ! ทั้งที่ฉันตั้งใจจะเข้าสำนักล้อมจันทร์ไปสนุกกับเหล่าเซียนหญิงแท้ๆ!”

“ฉันสาปแก ขอให้แกไม่มีวันได้กลับมาเกิดอีก!”

“แกบอกว่าฉันมีพรสวรรค์หาที่เปรียบไม่ได้ จะได้เป็นจักรพรรดิในอนาคต แต่แกกลับหลอกฉันซะมึนตึ้บ!”

“โอ้สวรรค์! ฉันที่ทะลุมิติมา ยังต้องมาโดนไอ้เฒ่าบ้าหลอกจนเสียศูนย์! แล้วแบบนี้ฉันจะไปฟ้องใครได้?”

ภายในสำนักเงาเร้นลับแห่งแดนหิมะอำไพ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังตะโกนด่าหลุมศพด้วยความคับแค้นสุดขีด!

ชายหนุ่มคนนั้นมีชื่อว่า โจวหยวน เป็นผู้ทะลุมิติจากโลกเดิมที่ชื่อว่า "ดาวฟ้าอำไพ" เขาอาศัยอยู่ในโลกนี้มาได้สามปีเต็ม และเพิ่งทะลวงระดับพลัง “หลอมปราณขั้นหนึ่ง” ได้เมื่อวานนี้เอง

ตอนที่เขาทะลุมิติมาครั้งแรก เขาถูก "เซียนเฒ่าเสวียนเฉิงจื่อ" ผู้นำรุ่นที่ 299 ของสำนักเงาเร้นลับหลอกล่อโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกพาเข้าสู่สำนักทันที

เสวียนเฉิงจื่อหลอกว่าสำนักเงาเร้นลับเป็นสำนักอันดับหนึ่งแห่งแดนหิมะอำไพ มีเหล่าเซียนหญิงงามล้อมรอบอยู่เต็มไปหมด

และเขาในฐานะหัวหน้าสำนัก จะรับโจวหยวนเป็นศิษย์เอกของสำนัก!

ด้วยคำพูดหว่านล้อมและกลอุบายอันแยบยล โจวหยวนที่ยังงงงวยและไร้ประสบการณ์ก็ถูกพาเข้าสู่สำนักทันที

เสวียนเฉิงจื่อที่ยากจะหาผู้สืบทอดได้ จึงบังคับให้โจวหยวนสาบานต่อสวรรค์

"ข้าขอปฏิญาณต่อสวรรค์ ข้าผู้มีนามว่าโจวหยวน ยินดีเข้าร่วมสำนักเงาเร้นลับโดยสมัครใจ ข้าจะไม่มีวันทรยศ และหากยังไม่ถึงขอบเขตหลอมปราณขั้นหนึ่ง ข้าจะไม่มีวันออกจากสำนัก หากฝ่าฝืน ขอให้ฟ้าผ่าข้าจนแหลกเป็นจุณ!"

ถึงแม้ว่าโจวหยวนจะมีพรสวรรค์ระดับ “ธาตุทั้งห้า” ซึ่งถือเป็นพรสวรรค์ต่ำต้อยที่สุด แต่เสวียนเฉิงจื่อก็ยังยอมรับเพราะอย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีใคร

แต่เมื่อโจวหยวนเดินทางมาถึงสำนักเงาเร้นลับ เขาถึงกับพูดไม่ออก… นี่มันแค่เขาเล็กๆ แถมมีแต่กระท่อมไม้ผุๆ!

คืนนั้นโจวหยวนไม่รอช้า รีบวิ่งหนีออกจากสำนักทันที

แต่ทันทีที่เขาก้าวออกจากเขตสำนัก เมฆดำกลับก่อตัวเต็มฟ้า และสายฟ้าก็ผ่าลงมาทันที

โจวหยวนโดนฟ้าผ่าจนตัวชาเกือบเอาชีวิตไม่รอด!

เขาร้องไห้โดยไร้น้ำตา เพราะก่อนหน้านี้ในโลกเดิม เขาเคยสาบานอะไรไว้ตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น! ทำไมในโลกนี้คำสาบานถึงกลายเป็นจริงได้?

หลังจากถูกฟ้าผ่าจนหมดสติ เสวียนเฉิงจื่อก็มาช่วยชีวิตเขาไว้และดูแลเขาจนหายดีในสิบวัน

แต่หลังจากนั้นสิบวัน โจวหยวนก็พยายามหนีอีกครั้ง และแน่นอน…ครั้งนี้ฟ้าผ่าหนักกว่าเดิม!

หลังจากเสวียนเฉิงจื่อช่วยชีวิตโจวหยวนกลับมาได้ เขาต้องพักฟื้นถึงยี่สิบวันเต็ม โจวหยวนแทบอยากตาย แต่ทำอะไรไม่ได้จึงต้องยอมรับความเป็นจริง

ทุกครั้งที่นึกถึงคำสาบานที่เสวียนเฉิงจื่อบังคับให้เขากล่าว โจวหยวนก็มักกัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น

เมื่อเห็นว่าโจวหยวนเริ่มสงบลง เสวียนเฉิงจื่อจึงเริ่มสอนเขาฝึกตนด้วยรอยยิ้ม

กว่าโจวหยวนจะสัมผัสถึงพลังปราณได้ เขาต้องใช้เวลากว่าครึ่งปีเต็ม แต่เสวียนเฉิงจื่อยังคงยืนยันว่าเขามีพรสวรรค์ที่หาตัวจับยาก และอนาคตจะต้องกลายเป็นจักรพรรดิอย่างแน่นอน

หลังจากโจวหยวนเริ่มสัมผัสพลังปราณได้เพียงสามวัน เสวียนเฉิงจื่อก็จากไปอย่างสงบ ทิ้งโจวหยวนไว้เป็นเจ้าสำนักรุ่นที่สามร้อยของสำนักเงาเร้นลับ... เพียงคนเดียว

เวลาผ่านไปสามปี โจวหยวนก็ทะลวงสู่ขอบเขตหลอมปราณขั้นหนึ่งได้สำเร็จ เขายังได้กินสมุนไพรวิญญาณที่เสวียนเฉิงจื่อทิ้งไว้

ในที่สุด โจวหยวนก็สามารถลงจากเขาได้เสียที เมื่อคิดถึงสามปีที่ผ่านมา ที่เขาต้องนอนดึกกว่าสุนัขและตื่นเช้ากว่าไก่ น้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานก็เอ่อขึ้นเต็มสองตา

โจวหยวนนั่งลงหน้าหลุมศพของเสวียนเฉิงจื่อ และตะโกนด่าทออย่างเต็มที่ ระบายความอัดอั้นที่เก็บไว้มานานจนหมดสิ้น หลังจากนั้นเขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

“เฒ่าเอ๋ย ข้าจะไปแล้วนะ! ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้กลับมาเยี่ยมเจ้าอีก”

“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ยอมให้สำนักเงาเร้นลับต้องดับสูญ ถ้าถึงวันที่ข้าทำอะไรไม่ไหว ข้าก็จะลักพาตัวใครสักคนมาเป็นศิษย์แบบเจ้าบ้าง!”

พูดจบ โจวหยวนก็โขกศีรษะสามครั้งให้หลุมศพ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินลงจากเขาโดยไม่ลังเล

ก่อนตาย เสวียนเฉิงจื่อได้ทิ้งถุงมิติไว้ให้เขา ภายในมีสิ่งของอยู่เพียงสามอย่าง ได้แก่ เคล็ดเงาเร้นลับ กระบวนดาบเงาลอบเร้น และดาบยาวเล่มหนึ่งที่เปล่งประกายเย็นเยียบ

อันที่จริงควรเรียกว่าสี่อย่าง เพราะสมุนไพรวิญญาณที่อยู่ในนั้นถูกโจวหยวนกินไปแล้ว

ชื่อของสิ่งเหล่านี้ฟังดูยิ่งใหญ่ แต่กลับไม่มีประโยชน์นัก

“เคล็ดเงาเร้นลับ” ช่วยฝึกพลังได้แค่ขอบเขตหลอมปราณขั้นสามเท่านั้น ส่วน “กระบวนดาบเงาลอบเร้น” มีเพียงสามกระบวนท่า โจวหยวนฝึกจนคล่องแคล่วไปตั้งนานแล้ว

ไม่นานนัก โจวหยวนก็เดินมาถึงเชิงเขาของสำนักเงาเร้นลับ เขาหยุดชะงักเล็กน้อย เพราะหากเดินไปอีกเพียงก้าวเดียว นั่นคือสถานที่ที่เขาเคยโดนฟ้าผ่ามาไม่รู้กี่ครั้ง

หลังจากเสวียนเฉิงจื่อตายไป โจวหยวนก็พยายามหนีอีกหลายครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม

โจวหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าและก้าวเท้าออกไป

ปกติแล้ว ทันทีที่เขาก้าวออกจากเขตสำนัก ฟ้าจะก่อตัวด้วยเมฆดำและสายฟ้าจะผ่าลงมา แต่ครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ฮ่าๆๆ ข้าเป็นอิสระแล้ว!”

โจวหยวนหัวเราะลั่นด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลอาบแก้ม นี่มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน!

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา

[ติ้ง! นายท่านทะลวงขอบเขตหลอมปราณขั้นหนึ่ง ระบบกำลังเปิดใช้งาน!]

เสียงนี้ทำให้โจวหยวนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง!

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โจวหยวนเรียกหา "ระบบพ่อง" ไม่ต่ำกว่าพันครั้ง แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับแม้แต่น้อย เขาแทบจะหมดหวังไปนานแล้ว

ทว่าจู่ๆ เสียงที่ไม่คาดคิดก็ดังขึ้น ทำให้โจวหยวนตื่นเต้นจนกระโดดลุกขึ้นทันที

“ในที่สุด ข้าก็มีระบบเหมือนคนอื่นเขาเสียที! นับจากนี้ชีวิตข้าก็เหมือนเปิดทางลัดแล้ว!”

[ระบบเริ่มต้นเรียบร้อยแล้ว นายท่านสามารถตรวจสอบได้]

เมื่อได้ยินเสียงนั้น โจวหยวนรู้สึกราวกับว่ามีแผงควบคุมลอยขึ้นตรงหน้า เขารีบกดเข้าไปดูทันที

[นายท่าน: โจวหยวน]

[ระดับพลัง: ขอบเขตหลอมปราณขั้นที่ 1: 1/100]

[อายุขัย: 20/81]

[พรสวรรค์: ธาตุทั้งห้า]

[ค่าดวงชะตา: 3]

[ทักษะ: ไม่มี]

[ความสามารถพิเศษ: ไม่มี]

เมื่อเห็นข้อมูลบนแผงระบบ โจวหยวนกลับไม่ได้รู้สึกผิดหวังแต่อย่างใด เพราะนี่ก็คือสภาพของเขาอยู่แล้ว

แต่เมื่อมีระบบ ทุกสิ่งย่อมดีขึ้นได้!

“เจ้าคือระบบอะไร?”

“นายท่าน ข้าคือระบบจอมโจรสะท้านฟ้า! แย่งฟ้า แย่งดิน แย่งสรรพชีวิต! ทุกสิ่งในโลกสามารถแย่งชิงได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของโจวหยวนก็เปล่งประกายทันที “นี่แหละดี! การปล้นสะดมมันคือหนทางสู่ความร่ำรวยที่แท้จริงตั้งแต่ยุคโบราณ!”

“ระบบ เช็คอิน!”

“นายท่าน ระบบนี้ไม่มีฟังก์ชันดังกล่าว!”

“ระบบ แจกของขวัญสำหรับมือใหม่!”

“นายท่าน ระบบนี้ไม่มีบริการดังกล่าว!”

“ระบบ มอบพลังฝึกเริ่มต้นสิบหมื่นปีให้ข้า!”

“นายท่าน ระบบนี้ไม่มีรางวัลดังกล่าว!”

“ระบบ เอาอาวุธจักรพรรดิให้ข้าสักเล่ม!”

"นายท่าน ระบบนี้ไม่มีอาวุธจักรพรรดิ"

โจวหยวนลองถามระบบหลายครั้ง แต่คำตอบที่ได้กลับมาทุกครั้งคือ "ไม่มี"

"บ้าเอ๊ย! ระบบหมานี่! อันนั้นก็ไม่มี อันนี้ก็ไม่มี แล้วข้าจะมีเจ้าไว้ทำไม? ชื่อก็ทำให้ดูยิ่งใหญ่ แต่ที่แท้ก็แค่มาหลอกข้านี่เอง!"

โจวหยวนสบถด่าระบบอย่างไม่ยั้ง เพราะกว่าจะได้ระบบนี้มาก็ลำบากแทบตาย แต่พอได้มาแล้วกลับไม่มีอะไรดีอย่างที่คิด

"นายท่าน ระบบนี้คือระบบจอมโจรสะท้านฟ้า ทุกสิ่งทุกอย่างต้องพึ่งนายท่านแย่งชิงด้วยตัวเอง! ทุกครั้งที่นายท่านปล้นหรือฆ่าผู้อื่น พรสวรรค์ วิชาลมปราณ และโชคลาภของเขาจะถูกโอนมายังนายท่านโดยอัตโนมัติ และหากนายท่านฆ่าผู้ใด อายุขัยที่เหลือของเขาจะถูกโอนให้นายท่านโดยไม่มีขีดจำกัด!"

เสียงของระบบดังขึ้น ทำให้โจวหยวนชะงัก ก่อนที่ความตื่นเต้นดีใจจะพลุ่งพล่าน

"นี่มันสุดยอดไปเลย! แม้แต่อายุขัยยังปล้นได้! แบบนี้ข้าก็เป็นอมตะได้สิ!"

เมื่อคิดได้ดังนั้น ดวงตาของโจวหยวนก็เปล่งประกายสดใส ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

"ข้าเป็นอมตะ ส่วนพวกเจ้าจะเป็นยังไงก็เชิญ!"