(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1324 การเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่!

ที่จวนเทียนหู่ในเมืองเทียนฉี

จวนเทียนหู่เป็นหน่วยงานสูงสุดใต้สังกัดเจ้าเมือง มีหน้าที่ปกป้องเมืองเทียนฉีและรักษาความสงบของเมืองอันดับสามในฉีหยุนเทียน

จวนแห่งนี้ไม่เพียงรวบรวมยอดฝีมือชั้นเลิศในเมืองเทียนฉี แต่ยังมีครึ่งก้าวหยวนหยางที่ติดยี่สิบอันดับแรกในฉีหยุนเทียนคอยดูแลอยู่ด้วย

ในฉีหยุนเทียนมีครึ่งก้าวหยวนหยางรวมทั้งสิ้น 111 คน แต่ละคนบำเพ็ญเพียรมายาวนาน การติดยี่สิบอันดับแรกได้นั้นถือว่าเป็นยอดฝีมือชั้นยอด

หลิวจ้านที่ก่อนหน้านี้ไปสำรวจศาลาจื่อฉีก็เป็นหนึ่งในสามแม่ทัพของจวนเทียนหู่

ขณะนี้หลิวจ้านและแม่ทัพอีกสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงหลักของจวนเทียนหู่ ทั้งสามไม่พูดอะไรสักคำ หลิวจ้านใช้ปลายนิ้วเคาะพนักเก้าอี้อย่างใจลอย และมองไปยังนอกห้องโถงราวกับกำลังรอใครบางคน

ไม่นาน พื้นที่นอกห้องโถงเกิดความสั่นไหว

ทั้งสามตกใจ รีบลุกขึ้นทันที

ในขณะที่พวกเขาลุกขึ้น พื้นที่นอกห้องโถงก็เปิดออก หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งในชุดหรูสีเหลืองหม่นเดินออกมาอย่างช้า ๆ

สายตาของนางคมกริบ กลิ่นอายหนักแน่น หากหลิวจ้านและคนอื่น ๆ เป็นเพียงแสงเทียน นางก็คือกองไฟอันร้อนแรง

หญิงผู้นั้นคือหลิวเยว่ผิงชา เจ้าจวนแห่งจวนเทียนหู่ และรองเจ้าเมืองคนหนึ่งของเมืองเทียนฉี

“เรียกข้ากลับมาอย่างกะทันหัน เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลิวเยว่ผิงชายืนอยู่นอกห้องโถงใหญ่ สายตาจับจ้องไปยังทั้งสามโดยไม่ได้ก้าวเข้าไปด้านใน

“พวกเจ้าควรทราบดีว่า ช่วงนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของฮูหยินเจ้าเมือง”

แม้น้ำเสียงจะไม่ได้เย็นชา แต่ก็ทำให้หลิวจ้านและพรรคพวกไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

หลิวจ้านก้มศีรษะกล่าวด้วยความเร่งรีบ “ท่านเจ้าจวน มีช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์เจ็ดเกลียววังวนมาที่เมืองเทียนฉี ดูเหมือนจะเป็นช่างฝีมือที่เพิ่งเข้าสู่ขอบเขตนี้ นางเปิดศาลาจื่อฉีเพื่อขายแผนภาพวังวน หนึ่งแผนภาพขายในราคาหนึ่งสายหยวนหยาง! แม้ยังไม่ทราบจุดประสงค์ที่แท้จริง แต่ข้าเพิ่งได้รับข่าวว่าในศาลาจื่อฉีมียอดฝีมือฐานขอบเขตหยวนหยางคอยดูแล”

หลิวจ้านไม่ได้เอ่ยถึงวังสวรรค์หรือจักรพรรดิหยก เพราะเขาไม่เชื่อว่ามีขุมกำลังดังกล่าว และก็ไม่เชื่อว่าแผนภาพวังวนจะมีคุณสมบัติพิเศษตามที่กล่าวอ้าง คำพูดที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าเป็นเพียงการปั้นแต่งขึ้น

“เล่ารายละเอียดให้ข้าฟัง” หลิวเยว่ผิงชาก้าวเข้าสู่ห้องโถง พื้นที่ที่เปิดไว้ด้านหลังปิดลงทันที

ดูชัดเจนว่าก่อนหน้านี้นางตั้งใจจะถามแค่สองสามคำแล้วจากไป แม้ฟ้าจะถล่ม งานฉลองวันเกิดของเจ้าเมืองก็ยังสำคัญกว่า

ไม่มีเหตุผลอื่นใด เพราะเจ้าเมืองคือหนึ่งในสามยอดฝีมืออันดับต้นของฉีหยุนเทียน และหากวันหนึ่งได้รับเคล็ดวิชาบำเพ็ญเพียรจากจ้าวปกครอง เจ้าเมืองฮูหยินก็คือผู้ที่มีโอกาสเข้าสู่ฐานขอบเขตหยวนหยางมากที่สุด

หลังจากหลิวจ้านเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ หลิวเยว่ผิงชาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นหลังครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ

“หากมีฐานขอบเขตหยวนหยางอยู่จริง จ้าวปกครองย่อมรู้ก่อนพวกเจ้าเสียอีก เพราะใครเล่าจะปล่อยให้ใครอื่นมาเยื้องย่างบนแผ่นดินของตนเองได้”

หลิวเยว่ผิงชาตัดสินใจลุกขึ้น นางไม่คิดเดามากไปกว่านี้ แต่เลือกที่จะไปตรวจสอบศาลาจื่อฉีด้วยตนเอง

“ไปที่ศาลาจื่อฉี” หลิวเยว่ผิงชาออกจากห้องโถง และพุ่งตรงไปยังศาลาจื่อฉีอย่างรวดเร็ว

หลิวจ้านและพรรคพวกรีบตามไป

ไม่นาน ศาลาจื่อฉีก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ครึ่งก้าวหยวนหยางที่ซุ่มอยู่รอบศาลาจื่อฉี รวมถึงผู้ที่มาดูสถานการณ์ต่างก็เปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นหลิวเยว่ผิงชาปรากฏตัว แม้พวกเขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่การมาถึงของหลิวเยว่ผิงชาย่อมหมายความว่าจะมีเรื่องใหญ่ให้ได้ชมแน่นอน

ในเวลาเดียวกัน เหวินผิงที่อยู่ในศาลาจื่อฉีย่อมรับรู้ถึงการมาถึงของหลิวเยว่ผิงชา เขาเริ่มสนใจขึ้นมาทันที ก่อนจะผลักประตูลงไปข้างล่าง

“กลิ่นอายไม่ด้อยไปกว่าน่าหลานมู่หง เป็นอย่างที่คิด โลกระดับเจ็ดของโลกหยวนหยางย่อมมีฐานรากที่ลึกซึ้ง”

เมื่อพิจารณาดี ๆ หากเมืองอันดับสามของโลกหยวนหยางระดับเจ็ดยังไม่มีผู้ใดที่เทียบได้กับน่าหลานมู่หงหรือเหนือกว่านาง นั่นย่อมเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล

“ท่านเจ้าสำนัก...ท่านมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรหรือ?” หลงเยว่ที่อยู่เฝ้าด้านล่างสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเหวินผิง

เหวินผิงกล่าวเรียบ ๆ “ไปชงชาเถิด แขกกำลังจะมาถึง”

หลงเยว่ตื่นเต้น ก่อนจะรีบยิ้มและวิ่งไปเตรียมตัว

ในขณะนั้นเอง หลิวเยว่ผิงชาก็ร่อนลงมายังหน้าศาลาจื่อฉี สายตาของนางไม่ได้มองไปที่อสูรวานรหินดำ แต่สำรวจเข้าไปด้านในทันที

เมื่อเห็นเหวินผิงอยู่ในศาลา หลิวเยว่ผิงชาสั่งให้หลิวจ้านและพรรคพวกอยู่ที่เดิม นางก้าวเข้าสู่ศาลาจื่อฉีเพียงลำพัง

เมื่อก้าวเข้ามา ทุกคนในศาลาจื่อฉีไม่ว่าจะเป็นลูกค้าหรือพนักงาน ต่างหยุดนิ่ง

ยอดฝีมือนอกช่องเขาเฉาเทียนอีกคนมาแล้ว

แต่หลังจากมองเพียงแวบเดียว พวกเขาก็รีบเบือนสายตาออกไป เพราะด้วยพลังของพวกเขา การมองนานเกินไปย่อมถือเป็นการล่วงเกิน

“ควรเรียกท่านว่าอะไร?” หลิวเยว่ผิงชาเอ่ยถามก่อนที่เหวินผิงจะได้พูดอะไร

เหวินผิงตอบอย่างตรงไปตรงมา ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูด

“สำนักอมตะ เจ้าสำนักเหวินผิง ไม่ทราบว่าแขกท่านนี้สนใจแผนภาพวังวนหรือเกลียววังวนสังหาร ทั้งสองอย่างราคาหนึ่งสายพลังหยวนหยางต่อชิ้น”

“สำนักอมตะ…” หลิวเยว่ผิงชาสำรวจเหวินผิง สัมผัสจิตของนางแผ่กระจายออกไปอย่างไร้มารยาท และยังครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ

เหวินผิงไม่ได้ขัดขวาง เพราะภายในศาลาจื่อฉีไม่มีสิ่งใดที่นางจะสามารถรับรู้ได้ นอกเสียจากลูกค้าและคนที่อยู่ด้านนอกเคาน์เตอร์

หลิวเยว่ผิงชาพยายามสำรวจความเป็นจริงของศาลาจื่อฉี และเมื่อพบว่าสัมผัสจิตของนางไร้ผล แม้กระทั่งไม่สามารถรับรู้พลังใด ๆ จากเหวินผิงได้ นางก็เริ่มตระหนักถึงบางสิ่ง

“ท่านผู้อาวุโสมาเยือนเมืองเทียนฉีของเรา มีจุดประสงค์ใด?”

เพราะไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย หลิวเยว่ผิงชาจึงตัดสินว่าเหวินผิงเป็นยอดฝีมือระดับฐานขอบเขตหยวนหยาง และด้วยเหตุนี้เอง คำพูดของหลิวเยว่ผิงชาจึงเต็มไปด้วยความระมัดระวังเช่นเดียวกับหลิวจ้าน หลังจากเข้ามาในศาลาจื่อฉีแล้ว นางก็ไม่ได้ก้าวเดินต่อ เหมือนพร้อมจะหนีออกไปตลอดเวลา

เหวินผิงยิ้มตอบอย่างสงบ “แน่นอนว่าข้ามาที่นี่เพื่อขายแผนภาพวังวนและเกลียววังวนสังหาร แต่ละชิ้นราคาเพียงหนึ่งพลังหยวนหยาง”

“ท่านผู้อาวุโสช่างพูดเย้าแล้ว”

หลิวเยว่ผิงชาถึงกับพูดไม่ออก นางไม่รู้จะตอบอะไรดี สำหรับยอดฝีมือระดับฐานขอบเขตหยวนหยาง ผู้สามารถแย่งชิงสิ่งของจากผู้อื่นได้ง่ายดาย แต่กลับเลือกที่จะขายแผนภาพวังวน

“เจ้าต้องการชิ้นไหน?” เหวินผิงหยิบสิ่งของสามชิ้นออกจากแหวนเก็บของ พร้อมทั้งส่งสัญญาณให้หลงเยว่เตรียมชา “มาถึงแล้วก็อย่าพึ่งรีบร้อนจากไป ซื้อของจากข้าไปหนึ่งชิ้นในราคาเพียงหนึ่งพลังหยวนหยาง เจ้าจะไม่เสียใจแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลิวเยว่ผิงชาเปลี่ยนไปทันที คำพูดของเหวินผิงสะท้อนอยู่ในหัวของนาง

“มาถึงแล้ว ก็อย่าพึ่งจากไป!”

ดูเหมือนว่านางจะต้องจ่ายหนึ่งพลังหยวนหยางเพื่อซื้อชีวิตของตัวเอง หากต้องการรอดออกจากศาลาจื่อฉี

“ท่านผู้อาวุโส ในฉีหยุนเทียนเองก็มีฐานขอบเขตหยวนหยาง”

พูดจบ หลิวเยว่ผิงชาได้แต่กัดฟัน หยิบพลังหยวนหยางที่เก็บรักษาไว้นานหลายปีออกมาจากแหวนเก็บของในที่สุด ความรู้สึกไม่เต็มใจท่วมท้นในใจ เพราะพลังหยวนหยางนี้นางตั้งใจเก็บไว้เพื่อฝึกฝนให้คนรุ่นหลัง

เหวินผิงพยักหน้า “ข้ารู้”

“ท่านรู้ แล้วยัง…” หลิวเยว่ผิงชาพูดไม่ออก ได้แต่ส่งพลังหยวนหยางให้อย่างจำใจ

เหวินผิงถึงกับชะงักไปชั่วครู่ รู้สึกว่าเรื่องนี้ดูแปลก ๆ แต่เมื่อได้พลังหยวนหยางมาอยู่ในมือ เขาก็ไม่คิดจะสนใจอะไรมาก เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอาจไม่ได้มีค่าแค่หนึ่งพลังหยวนหยาง เมื่อระบบส่งคืนอาจได้มากถึงสิบเท่า

“เลือกสักชิ้นเถิด แผนภาพวังวนมีธาตุทองและธาตุไม้ ส่วนเกลียววังวนสังหารไม่มีธาตุ ใช้ได้กับเส้นลมปราณกลายพันธุ์ทุกชนิด”

เหวินผิงกล่าวพลางยื่นสิ่งของทั้งสามไปตรงหน้านาง

หลิวเยว่ผิงชามองเหวินผิงที่ยิ้มอยู่อย่างอึดอัด นางไม่กล้าเลือก เพราะในสายตานาง ยอดฝีมือผู้นี้อาจจะแค่ล้อเล่นกับนาง แต่ถ้านางเลือกจริง ๆ แล้วเขาเปลี่ยนใจขึ้นมาเล่า?

“ไม่เป็นไร ท่านผู้อาวุโส หนึ่งพลังหยวนหยางนี้ถือเป็นของขวัญจากข้าให้ท่าน” หลิวเยว่ผิงชาพยายามยิ้ม “ท่านผู้อาวุโส ข้าขอตัวกลับก่อน หากมีเรื่องใด ท่านสามารถติดต่อข้าได้ผ่านหลิวจ้านที่มาหาท่านในวันนี้ ข้าจะรีบมาทันที”

พูดจบ หลิวเยว่ผิงชามีเพียงความคิดเดียวในใจ

หนี!

ออกจากเมืองเทียนฉีไปให้เร็วที่สุด พบเจ้าเมือง และรายงานต่อจ้าวปกครองทันที

“หืม? เจ้าซื้อของแต่ไม่เอาไปหรือ?” เหวินผิงรู้สึกงุนงง ก่อนจะถามระบบว่ากรณีนี้ถือเป็นการซื้อขายหรือไม่

ระบบตอบว่า หากไม่มีการซื้อขายสำเร็จ จะไม่มีการส่งคืนพลังหยวนหยาง

โชคดีที่เหวินผิงไม่ได้คิดจะรับไว้แต่แรก ไม่เช่นนั้นคงสูญเปล่า

เมื่อเห็นหลิวเยว่ผิงชาไม่มีท่าทีอยากจะรับของ เหวินผิงจึงตัดสินใจแทน

“เจ้าใช้เส้นลมปราณกลายพันธุ์ธาตุดิน แผนภาพวังวนคงไม่เหมาะ งั้นเอาเกลียววังวนสังหารชิ้นนี้ไปเถิด คุณสมบัติพิเศษสองอย่างแรก หลิวจ้านน่าจะบอกเจ้าไปแล้ว”

เมื่อเหวินผิงพูดจบ เขาได้สร้างปราการเสียงกั้นระหว่างเขากับหลิวเยว่ผิงชา ก่อนจะกล่าวต่อ

“คุณสมบัติพิเศษที่สามนั้นพิเศษยิ่งนัก เรียกว่า ‘ร่างวัชระทองคำคงกระพัน’ เมื่อเปิดใช้งาน เจ้าจะได้รับเวลาคงกระพันสามสิบลมหายใจ พลังของฐานขอบเขตหยวนหยางไม่อาจสั่นคลอนเจ้าได้ แต่ถ้าหากเจ้ายั่วยุยอดฝีมือขั้นหนึ่งล่ะก็ เจ้าก็ยังคงเสี่ยงตายอยู่ดี และเมื่อเวลาคงกระพันสามสิบลมหายใจสิ้นสุด หากเจ้าต้องการใช้อีกครั้งจะต้องรอสายฟ้าบ้าคลั่ง”

“ยอมรับเป็นเจ้าของเถอะ เมื่อเจ้าทำการรับมันเป็นของเจ้าแล้ว คุณสมบัติพิเศษเหล่านี้จะถูกหลอมรวมกับเจ้า ราวกับมื้อเช้าที่เจ้ากินเข้าไป มันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวเจ้า”

เมื่อเหวินผิงพูดจบ เขาเก็บพลังหยวนหยางอย่างพอใจ

หลิวเยว่ผิงชายังคงสับสน เมื่อดาบยักษ์ที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงสีดำมาถึงมือ นางถึงได้สติกลับมา

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจ

จะยอมรับหรือไม่ยอมรับ?

หากไม่ยอมรับแล้วทำให้ท่านผู้อาวุโสโกรธจะเป็นอย่างไร?

แต่ถ้ายอมรับ แล้วท่านผู้อาวุโสเปลี่ยนใจจะทำอย่างไร?

“เสี่ยงก็เสี่ยง!” หลิวเยว่ผิงชากัดฟันตัดสินใจรับเป็นเจ้าของ เพราะไม่ว่าจะเลือกทางใด นางก็ไม่อาจทราบผลลัพธ์ได้ว่าจะดีหรือร้าย

เหวินผิงเตือนว่า “ใช้พลังจิตของเจ้าสัมผัสเข้าไปในสิ่งของเพื่อรับมันเป็นของเจ้า อีกอย่างหนึ่ง หากเจ้าเลือกใช้เคล็ดวิชาลมปราณประจำสาย ควรเสริมความแข็งแกร่งในวิชาที่เจ้าถนัดที่สุด หากระดับของมันยังไม่เกินขอบเขตขั้นสูงสุด เจ้าสามารถเสริมมันขึ้นไปถึงขั้นเปลี่ยนแปลงได้สองขั้น”

หลิวเยว่ผิงชาทำตามทันที เมื่อพลังจิตของนางสัมผัสเข้าไปในดาบยักษ์ พลังบางอย่างก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของนาง

จากนั้น ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในจิตใจ

ร่างวัชระทองคำคงกระพัน!

“หลงเยว่ ไปส่งแขก” เหวินผิงเอ่ยพร้อมกับความตื่นเต้นในใจ หลังการแลกเปลี่ยนสำเร็จ พลังหยวนหยางอยู่ในมือ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะดูผลลัพธ์ของการส่งคืนพลังหยวนหยางที่ระบบจัดให้

หลงเยว่รีบวางชุดชาลง และเดินไปหาหลิวเยว่ผิงชาอย่างสุภาพ

“ท่านผู้อาวุโส ยินดีต้อนรับท่านมาเยือนศาลาจื่อฉีอีกครั้งในโอกาสหน้า”

หลิวเยว่ผิงชาที่ตอนนี้ออกมายืนอยู่นอกศาลาจื่อฉีแล้ว หันกลับไปมองด้านในโดยไม่เห็นเหวินผิงอยู่ในร้านอีก

“นี่เป็นเพียงการซื้อขายจริงหรือ?” นางยืนนิ่ง ความรู้สึกงุนงงในใจเพิ่มขึ้น เพราะร่างวัชระทองคำคงกระพันที่ได้รับมา กลายเป็นเสมือนส่วนหนึ่งของเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายของนาง เพียงแค่คิด ร่างวัชระทองคำก็สามารถถูกเรียกใช้ได้ทันที

ในขณะที่หลิวเยว่ผิงชายังตกอยู่ในภวังค์ สายตาของผู้ชมรอบศาลาจื่อฉี รวมถึงครึ่งก้าวหยวนหยางทั้งหลาย ต่างพุ่งมาที่นางพร้อมความสงสัย

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมหลิวเยว่ผิงชาดูสับสนแบบนี้?

“ยินดีต้อนรับท่านอีกครั้งเมื่อมีโอกาส” อสูรวานรหินดำโค้งคำนับเล็กน้อย

หลิวเยว่ผิงชาก็โค้งตอบโดยไม่รู้ตัว

ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ยิ่งงุนงง

เจ้าจวนเป็นอะไรไป?

ทำไมต้องคำนับอสูรด้วย?

คำสั่งห้ามอสูรในเมืองเทียนฉีนั้นออกโดยจวนเทียนหู่เอง ในอดีต ผู้ที่ปราบปรามอสูรอย่างหนักที่สุดก็คือเจ้าจวนนี่แหละ

หลิวจ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจเขา

ศาลาจื่อฉีอาจมีฐานขอบเขตหยวนหยางคอยดูแลอยู่จริง ไม่เช่นนั้น เจ้าจวนจะมีท่าทีแปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร?

“เจ้าจวน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”

“ไม่…ไม่มีอะไร…” หลิวเยว่ผิงชาตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะโค้งคำนับให้ศาลาจื่อฉีอีกครั้งและจากไป

หลังจากหลิวเยว่ผิงชาออกไป ข่าวลือเกี่ยวกับพฤติกรรมของนางก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองเทียนฉีอย่างรวดเร็ว

ชื่อเสียงของศาลาจื่อฉีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!

ในเวลาเดียวกัน เหวินผิงที่อยู่บนชั้นสองของศาลาจื่อฉี เปิดระบบขึ้นมาและกดรับผลลัพธ์จากการส่งคืนพลังหยวนหยาง

“รับผลคืน!”

【สำเร็จในการส่งคืนแบบทวีคูณ!】

【ได้รับพลังหยวนหยาง: x6】

ทันใดนั้น ในพื้นที่ของระบบก็มีพลังหยวนหยางเพิ่มขึ้นถึงหกสายทันที

เมื่อเห็นพลังหยวนหยางทั้งหกสาย เหวินผิงยิ้มพึงพอใจ

“ฟ้าดินไม่ทำให้ผู้มุ่งมั่นผิดหวัง เมื่อรวมกับที่ได้จากการขายเกลียววังวนสังหาร ก็ครบเจ็ดสาย แผนภาพวังวนอีกสองชิ้น หากได้ผลตอบแทนขั้นต่ำสองเท่า ข้าก็จะได้อีกหกสาย”

เมื่อธุรกิจแรกเริ่มต้นขึ้น การขายอีกสองชิ้นไม่น่าจะยาก เพราะในบางมุมมอง หนึ่งสายพลังหยวนหยางไม่อาจเทียบเท่าคุณสมบัติพิเศษสองอย่างที่ได้รับมา

หลังจากปิดระบบลง เหวินผิงหยิบพลังหยวนหยางหนึ่งสายเข้าสู่ปาก แล้วลงไปชั้นล่างก่อนจะสั่งให้หลงเยว่ปรับข้อความบนป้ายหน้าศาลาจื่อฉีใหม่ ให้เหลือเพียงคำว่า

“สองชิ้นสุดท้าย! ขายหมดหยุดทันที!”

เมื่อหลงเยว่กลับมาหลังจากเปลี่ยนข้อความ นางยังดูปกติ แต่เมื่อเข้าสู่ห้องพักของเหวินผิง นางก็เผยอาการตื่นเต้นออกมาอย่างเต็มที่

“ท่านเจ้าสำนัก ที่นี่คือที่ใดกัน ข้าไม่เข้าใจคำพูดของพวกเขาเลยสักคำ แต่พอข้าส่งพลังจิตตรวจสอบทั่วเมือง พบว่ามีผู้ฝึกตนระดับเจิ้นเยว่ ระดับปฐพีไร้ขอบเขต และระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตมากมาย”

“ตอนนี้เจ้าคงเข้าใจแล้วว่าสถานะของเจ้ายังด้อยแค่ไหน” เหวินผิงพูดขณะเอนกายบนเก้าอี้พักผ่อน

รอยยิ้มของหลงเยว่หายไปทันที นางกล่าวอย่างขมขื่น “ท่านเจ้าสำนัก ข้าฝึกฝนมาได้ไม่นานนัก แต่สามารถต่อสู้ในระดับปฐพีไร้ขอบเขตขั้นสูงสุดได้ ท่านดูพี่ชายและพี่สาวของข้าสิ พวกเขายังสู้ข้าไม่ได้ โดยเฉพาะพี่ชายข้า!”

“พอได้แล้ว ไปทำงานของเจ้าเถิด” เหวินผิงพูดจบอย่างเรียบง่าย เพราะสิ่งที่หลงเยว่พูดก็มีเหตุผล พรสวรรค์ในด้านพลังจิตและเส้นทางการฝึกฝนสายอัญเชิญของนางถือว่าไม่ธรรมดา

เมื่อหลงเยว่ได้ยินว่าเจ้าสำนักไม่ตำหนิต่อ นางก็ยิ้มกว้างและรีบหันหลังกลับไปทำงานด้วยความกระตือรือร้น

เมื่อหลงเยว่จากไป เหวินผิงยังคงรอคอยลูกค้ารายใหม่เข้ามา ในช่วงเวลาสามวันที่เหลือ

คืนนั้นผ่านไปอย่างเงียบสงบ ไม่มีลูกค้ารายใหม่ และจื่อหรันกับหยูเยว่ยังไม่กลับมา

เหวินผิงใช้พลังจิตตรวจสอบ พบว่ากลุ่มครึ่งก้าวหยวนหยางยังคงสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ โดยไม่มีใครเข้าใกล้ศาลาจื่อฉี

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าครึ่งก้าวหยวนหยางจะไม่มา แต่ผู้ฝึกตนระดับเจิ้นเยว่ ระดับปฐพีไร้ขอบเขต และระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตกลับแวะเวียนมาเยี่ยมชมศาลาจื่อฉีอย่างต่อเนื่อง พวกเขาล้วนมาด้วยชื่อเสียงของศาลา แม้จะไม่สามารถสร้างรายได้เป็นพลังหยวนหยาง แต่ศาลาจื่อฉีก็ได้รับสมบัติวิเศษฟ้าดินเฉพาะจากฉีหยุนเทียนและสิ่งของแปลกใหม่จำนวนมาก

การสื่อสารที่ไม่เข้าใจกันก็ยังคงทำให้สามารถซื้อขายได้ เหวินผิงมองเห็นความพยายามของทั้งสองฝ่ายด้วยความชื่นชม เขาจึงตั้งใจลงไปชมบรรยากาศการค้าขาย

เขาพบว่า หลงเยว่และฮูหลานใช้ภาษาของช่องเขาเฉาเทียน ขณะที่คนขายใช้ภาษาของฉีหยุนเทียน ซึ่งไม่มีความสอดคล้องกันเลย ทั้งสองฝ่ายต่างก็รีบเร่งแต่ไม่เข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการอะไร สุดท้ายผู้ซื้อจำเป็นต้องหยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งขึ้นมาและทำท่าทางแสดงความต้องการซื้อ ฮูหลานจึงเข้าใจและรีบไปหาให้

โชคดีที่ใช้หินวิญญาณเป็นเงินตรากลาง แม้จะไม่เข้าใจกัน แต่ก็ยังสามารถทำการซื้อขายได้สำเร็จ

เหวินผิงสังเกตว่า ราคาสินค้าในฉีหยุนเทียนและช่องเขาเฉาเทียนแตกต่างกันมาก สิ่งเดียวกันที่ฉีหยุนเทียนขายในราคาห้าหมื่นถึงหนึ่งแสนหินวิญญาณ ในขณะที่ช่องเขาเฉาเทียนขายเพียงสองหมื่นถึงสามหมื่นหินวิญญาณ นี่ทำให้เขาคิดอยากย้ายศาลาจื่อฉีมาเปิดในฉีหยุนเทียน

แต่น่าเสียดายที่ปัจจุบันเขาไม่มีสิทธิ์สร้างศาลาจื่อฉีนอกพื้นที่ ต้องรอรับสิทธิ์เป็นรางวัลจากการทำภารกิจ

เมื่อถึงยามค่ำคืน ไม่มีครึ่งก้าวหยวนหยางมาที่ศาลาจื่อฉี แต่จื่อหรัน หยูเยว่ และน่าหลานมู่หงกลับมา

เมื่อมาถึง จื่อหรันดูสดชื่นแจ่มใส ดวงตาของนางเปี่ยมด้วยความยินดีจนปิดไม่มิด หยูเยว่ก็มีอาการคล้ายคลึงกัน ทั้งสองดูเหมือนไปพบเจอสิ่งสำคัญหรือบุคคลสำคัญมา

เมื่อกลับมาถึง ทั้งคู่ตรงเข้ามาหาเหวินผิงทันที

“ท่านเจ้าสำนัก แม้ว่าเกลียววังวนรูปแบบใหม่ของฉีหยุนเทียนจะด้อยกว่า แต่ศิลปะการสร้างเกลียววังวนแบบเดิมนั้นหลากหลายเกินคาด พวกเขาใช้ส่วนต่าง ๆ ของอสูร เช่น หนัง กระดูก หรือแม้แต่ฟัน แล้วเสริมด้วยสมบัติวิเศษฟ้าดิน ข้าคิดว่าเพราะสมบัติวิเศษฟ้าดินในฉีหยุนเทียนมีจำกัด แต่พวกเขาก็พัฒนาเส้นทางนี้ไปไกลมากแล้ว…”

จื่อหรันกล่าวต่อเนื่องอย่างตื่นเต้น เล่าประสบการณ์การสนทนากับช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดเกลียววังวนในเมืองเทียนฉี

เหวินผิงฟังอย่างเงียบ ๆ จนจื่อหรันหยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บของ เป็นลูกบอลที่ดูประณีตมาก

“นี่คือผลงานที่ภาคภูมิใจที่สุดของช่างฝีมือศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดเกลียววังวน เป็นได้ทั้งค่ายกลและเครื่องมือ ใช้งานได้หลากหลาย หากใช้เป็นค่ายกลสามารถต้านทานการโจมตีจากยอดฝีมือฐานขอบเขตหยวนหยางได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ หากใช้เป็นเครื่องมือ ก็สามารถบิน ข้ามความว่างเปล่า…”

“เขาขอแลกเปลี่ยนด้วยแผนภาพวังวนระดับหกเกลียววังวนหนึ่งชิ้นและเกลียววังวนสังหารระดับหกเกลียววังวนหนึ่งชิ้น”

“การแลกเปลี่ยนนี้ยอดเยี่ยมมาก” เหวินผิงเอ่ยชมด้วยความชื่นชม

แผนภาพวังวนระดับหกเกลียววังวนและเกลียววังวนสังหาร หากมองจากมุมมองของเขาแล้ว แทบจะไม่มีค่าอะไรเลย แต่การแลกเปลี่ยนสิ่งเหล่านั้นกับผลงานที่ดีที่สุดของช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดเกลียววังวน นับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าอย่างยิ่ง เพียงแค่ความสามารถในการป้องกันการโจมตีจากฐานขอบเขตหยวนหยางได้ถึงหนึ่งเค่อ ก็เกินมูลค่าของแผนภาพวังวนและเกลียววังวนระดับหกเกลียววังวนไปเป็นร้อยเท่าแล้ว

อย่างไรก็ตาม เหวินผิงรู้ดีว่าช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดเกลียววังวนผู้นั้นสนใจในเทคนิคของเกลียววังวนรูปแบบใหม่เป็นพิเศษ

จื่อหรันกล่าวเสริมว่า “ก่อนจากมา ข้าบอกให้น่าหลานมู่หงฝากข้อความถึงเขาว่า หากเขาต้องการเรียนรู้เทคนิคของเกลียววังวนรูปแบบใหม่ สามารถเข้าร่วมกับศาลาจื่อฉีได้”

“หืม?” เหวินผิงเลิกคิ้ว “เจ้าหมายความว่าการออกไปครั้งนี้ อาจจะดึงช่างฝีมือแผนภาพวังวนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดเกลียววังวนมาเข้าร่วมกับศาลาจื่อฉี?”

“เขาตอบว่าขอเวลาพิจารณาสักสองสามวัน แต่จากแววตาของเขา ข้าสัมผัสได้ถึงความปรารถนา แม้จะมีความลังเล แต่ความปรารถนานั้นเด่นชัดกว่า” จื่อหรันตอบ

“พิจารณาสองสามวัน…” เหวินผิงถอนหายใจเล็กน้อย แต่พรุ่งนี้ ศาลาจื่อฉีก็จะออกจากฉีหยุนเทียนแล้ว ครั้งหน้าจะได้กลับมาที่นี่หรือไม่ก็ไม่แน่ แม้กลับมา ก็ไม่อาจการันตีว่าจะอยู่ในเมืองเทียนฉี

"เช่นนั้นก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา”

เขายิ้มบาง ๆ เพราะรู้ดีว่าเมล็ดพันธุ์ของเกลียววังวนรูปแบบใหม่ได้ถูกหว่านลงในฉีหยุนเทียนแล้ว และการที่มันจะเติบโตนั้นเป็นเพียงเรื่องของเวลา

หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย จื่อหรันและหยูเยว่ก็ขอตัวกลับสำนักอมตะทันที ด้วยความตื่นเต้นจากความเข้าใจใหม่ ๆ ที่ได้รับ นางทั้งสองตั้งใจที่จะลงมือฝึกฝนสิ่งที่ได้เรียนรู้โดยเร็ว