บทที่ 27: มีอนุภรรยา 38 คน ยังกล้าเรียกตัวเองว่าจน!
บทที่ 27: มีอนุภรรยา 38 คน ยังกล้าเรียกตัวเองว่าจน!
ถุย!
แค่พูดจาเล็กน้อย ก็คิดว่าตัวเองเป็นขุนนางที่จงรักภักดีแล้ว
โจวหยานหรู เฉินเหยียน และคนอื่นๆ มองพวกโจวคุ่ยทั้งสามคนอย่างดูแคลน
โจวคุ่ยทั้งสามคนทำท่าทางอวดดี ในสายตาของพวกเขาไม่ต่างอะไรจากตัวตลก
ไม่มีค่าอันใดเลย
หากไม่ใช่เพราะมีลูกสาวที่ดี พวกโจวคุ่ยทั้งสามคนก็ไม่นับเป็นตัวอันใด
ในราชสำนัก
ไม่ว่าจะเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นหรือฝ่ายบู๊ ต่างก็ดูแคลนโจวคุ่ยและคนอื่นๆ ที่ได้ดิบได้ดีเพราะลูกสาว
เพียงแต่เห็นแก่หน้าราชวงศ์ จึงให้เกียรติพวกเขาบ้าง
ตอนนี้พวกเขากลับได้ใจ
ในบรรดาขุนนาง
เฉียนเชียนอี้มองดูโจวคุ่ยและคนอื่นๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ท่านพ่อตาทั้งสามของฮ่องเต้"
"ข้าได้ยินมาว่า พวกท่านมีทรัพย์สมบัติมากมาย"
"ในเมื่อจงรักภักดีต่อต้าหมิง และต้องการช่วยเหลือฝ่าบาท"
"เหตุใดพวกท่านถึงบริจาคเงินมาแค่ 10,000 ตำลึง"
"ไม่ต้องแสร้งทำเป็นจนต่อหน้าพวกเราหรอก"
"ท่านเทียนก็พึ่งรับอนุภรรยาคนที่ 38 เข้าบ้านเมื่อไม่กี่วันก่อน"
"แถมยังมีบ่าวไพร่อีกมากมาย นับไม่ถ้วน"
"ส่วนท่านโจวและท่านหยวน ต่างก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายทุกคืน"
"ได้ยินมาว่าเป็นลูกค้าประจำของหอคณิกาฉุยเซียง ใช้เงินคืนละหลายพันตำลึงอย่างสบายๆ"
"ตอนนี้กลับบริจาคเงินมาแค่ 10,000 ตำลึง ช่างน่าอายจริงๆ"
เฉียนเชียนอี้เปิดโปงโจวคุ่ยทั้งสามคนอย่างไม่ลังเล
เหล่าขุนนางคนอื่นๆ ที่ได้ยินคำพูดของเฉียนเชียนอี้ ต่างก็แอบสะใจ
ทุกคนกำลังรอดูเรื่องสนุก
ท่าทางที่อวดดีของโจวคุ่ยทั้งสามคน ทำให้ขุนนางคนอื่นๆ ไม่พอใจ
เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมา
ตอนนี้เฉียนเชียนอี้พูดแทนพวกเขา เหล่าขุนนางก็ไม่จำเป็นต้องไปรุกรานด้วยตัวเอง
เช่นนี้ดีกับพวกเขาทั้งขึ้นทั้งล่อง
โจวคุ่ย: "..."
เทียนหงอวี่และหยวนโหยว: "..."
เมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ยและตำหนิของเฉียนเชียนอี้
โจวคุ่ยทั้งสามคนก็ทนไม่ไหว
เทียนหงอวี่เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาโต้แย้ง
"ท่านเฉียน ท่านกำลังใส่ร้ายป้ายสีข้า"
"ใส่ร้ายข้า เท่ากับใส่ร้ายพ่อตาของฮ่องเต้"
"เดี๋ยวตอนเข้าเฝ้า ข้าจะกราบทูลฝ่าบาท ให้ลงโทษท่านอย่างหนัก!"
เทียนหงอวี่ถูกเปิดโปง จึงทนไม่ไหว
แต่ต่อหน้าเหล่าขุนนางมากมาย เขาจะไม่ยอมรับเด็ดขาด
โจวคุ่ยและหยวนโหยวที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพูด
"ใช่"
"เจ้าเฉียนเชียนอี้เป็นตัวอันใด"
"อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้"
"ช่วงนี้เจ้าเอาแต่สืบหาข่าวคราวของหลิวหรูซื่อ"
"แค่เพื่อหญิงงาม กล้าทุ่มเงินเป็นพันๆ ตำลึง"
"แบบนี้ยังกล้ามาตำหนิพวกเราทั้งสามคนอีกหรือ"
"ถุย! ไร้สาระสิ้นดี"
เหล่าขุนนางรู้ดีว่าเฉียนเชียนอี้กำลังเอาใจหลิวหรูซื่อ
เพียงแต่ข่าวนี้ยังไม่ถึงหูของจูโหยวเจี้ยน
เฉียนเชียนอี้ในฐานะขุนนางฝ่ายขวาของกระทรวงพิธีการ มีอำนาจไม่น้อยในราชสำนัก
แถมยังมีพรรคตงหลินคอยหนุนหลัง เหล่าขุนนางจึงไม่ได้เปิดโปงเขา
แต่ตอนนี้
เมื่อถูกเฉียนเชียนอี้ตำหนิ โจวคุ่ยทั้งสามคนก็ไม่สนใจอะไรอีก
เฉียนเชียนอี้ก็ทำตัวไม่ดีเหมือนกัน ยังกล้ามาตำหนิพวกเขาอีก
ว่าแต่เขา ตัวเจ้าก็ไม่ต่างกัน!
โจวคุ่ยทั้งสามคนที่ไม่พอใจ จึงโต้กลับ
"!"
เมื่อเผชิญกับคำตำหนิของพวกโจวคุ่ยทั้งสามคน
สีหน้าของเฉียนเชียนอี้ก็เปลี่ยนไป พูดด้วยความโกรธ: "เหลวไหล"
"ข้าเป็นบัณฑิต จะไปทำเรื่องต่ำช้า แบบนั้นได้อย่างไร"
"พวกท่านกำลังใส่ร้ายข้า"
"ข้าศึกษาคำสอนของนักปราชญ์!"
เฉียนเชียนอี้ทำท่าทางองอาจ
โจวคุ่ย เทียนหงอวี่ และหยวนโหยว ยังคงพูดจาเยาะเย้ย
"หึ~"
"ศึกษาคำสอนของนักปราชญ์?"
"คงเอาไปทิ้งให้หมากินแล้วกระมัง"
"ยังจะแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าพวกเราอีก"
"อยากได้นางก็พูดมาตรงๆ จะแอบทำไปทำไม"
"ข้าไม่เหมือนเจ้าหรอกเฉียนเชียนอี้ ลับหลังแอบทำเรื่องต่ำช้า แต่กลับทำเป็นคนดีต่อหน้าคนอื่น"
"ไม่เหนื่อยหรือไง"
"ของที่คนอื่นเขาเล่นจนเบื่อแล้ว เจ้ายังอยากเอามาเป็นสมบัติอีก"
"ถุย"
โจวคุ่ยทั้งสามคนด่ากราด
เฉียนเชียนอี้โกรธจนหน้าแดงก่ำ เขาเริ่มควบคุมความโกรธในใจไม่ได้
ส่วนขุนนางคนอื่นๆ ที่รอดูเหตุการณ์ ต่างก็หัวเราะชอบใจ
พวกเขาไม่คิดว่า
การเข้าเฝ้าในวันนี้ จะมีละครสนุกๆ ให้ดู
เหล่าขุนนางที่ง่วงนอน ต่างก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที
"พะ...พวกเจ้า~"
"ใส่ร้าย! นี่มันใส่ร้ายชัดๆ!"
"ข้าจะต้องกราบทูลฝ่าบาท ฟ้องร้องพวกเจ้าให้ได้"
เฉียนเชียนอี้พูดด้วยความโกรธจนตัวสั่น
โจวคุ่ย เทียนหงอวี่ และหยวนโหยว ต่างก็มีสีหน้าภาคภูมิใจ
พวกเขาไม่กลัว
ด้วยความสัมพันธ์ของลูกสาว และฐานะพ่อตาของฮ่องเต้
จูโหยวเจี้ยนจะไม่ลงโทษพวกเขา
เฉียนเชียนอี้กล้าเปิดโปงพวกเขา เช่นนั้นก็แกล้งให้อีฝ่ายเจ็บใจเล่นเสียหน่อยแล้วกัน
ในขณะที่พวกโจวคุ่ยทั้งสามคนกำลังจะพูดอะไรต่อ
โจวหยานหรูที่อยู่ข้างๆ ก็รีบตะโกนห้าม
"พอแล้ว!"
"ฝ่าบาทกำลังจะเสด็จมา"
"ที่นี่คือราชสำนัก เป็นสถานที่สำหรับปรึกษาหารือเรื่องบ้านเมือง"
"ไม่ใช่ที่สำหรับทะเลาะกัน"
"เงียบปากกันได้แล้ว!"
โจวหยานหรูกลัวว่าเฉียนเชียนอี้จะเสียหน้า จึงรีบส่งสายตาเตือน
เฉียนเชียนอี้: "..."
เมื่อได้รับสายตาของโจวหยานหรู
เฉียนเชียนอี้ที่กำลังโกรธ ก็ได้แต่เก็บความโทสะไว้ในใจ
ส่วนพวกโจวคุ่ยทั้งสามคน เมื่อเห็นดังนั้น ก็เงียบปากลง
พวกเขายังคงให้เกียรติโจวหยานหรูผู้เป็นอัครมหาเสนาบดี
"..."
ในราชสำนักก็เงียบลงทันที
เหล่าขุนนางที่เห็นว่าไม่มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว ก็ต่างหันกลับไป
หลายคนรู้สึกเสียดาย
หากโจวหยานหรูไม่ออกมาขัดจังหวะเฉียนเชียนอี้และคนอื่นๆ
พวกเขาก็จะได้ดูต่อ
ในกลุ่มขุนนาง
ขุนนางผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าเมือง จูฉุนเฉิน และ ขุนนางผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นผู้พิทักษ์รัฐสวีหยุนเจิน ต่างก็พูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม
"ละครฉากนี้สนุกจริงๆ!"
"ดูเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นสิ วันๆ เอาแต่ทะเลาะกัน"
"เปิดโปงเรื่องของกันและกัน ช่างน่าดูจริงๆ"
จูฉุนเฉินและคนอื่นๆ มองโจวหยานหรูและเฉียนเชียนอี้ด้วยความดูถูก
ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ เป็นศัตรูกัน
ยิ่งไปกว่านั้น ขุนนางฝ่ายบุ๋นมักจะใช้วิธีการต่างๆ ในการหาผลประโยชน์
โดยทั่วไปแล้วจะรวยกว่าขุนนางฝ่ายบู๊
และเมื่อขุนนางฝ่ายบุ๋นร่ำรวยแล้ว ก็ยิ่งดูถูกขุนนางฝ่ายบู๊
คิดว่าขุนนางฝ่ายบู๊เป็นคนโง่เขลา อ่านหนังสือไม่ออก
ดังนั้นขุนนางฝ่ายบู๊และขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์ มักจะถูกขุนนางฝ่ายบุ๋นดูถูกดูแคลน
พวกเขาเห็นขุนนางฝ่ายบุ๋นร่ำรวย หาเงินได้มากมาย
จูฉุนเฉินและคนอื่นๆ ต่างก็ริษยา และอยากทำตามบ้าง
อย่างไรก็ตาม
พ่อค้าส่วนใหญ่มักจะสมรู้ร่วมคิดกับขุนนางฝ่ายบุ๋น ไม่สนใจขุนนางฝ่ายบู๊
ส่วนขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์ของต้าหมิง ก็ถูกขุนนางฝ่ายบุ๋นของพรรคตงหลินกดขี่
ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจ
ดังนั้น
จูฉุนเฉินและพวกพ้อง จึงชอบดูเฉียนเชียนอี้และคนอื่นๆ ทะเลาะกัน
นี่คือความบันเทิงของขุนนางฝ่ายบู๊
"เสียดายที่โจวหยานหรูออกมาขัดจังหวะ"
"ไม่งั้นพวกเราก็จะได้ดูต่ออีกหน่อย"
"ช่างเถอะ ไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว"
"ได้ยินลูกน้องบอกว่า"
"เมื่อคืนมีกองทัพหนึ่ง ถือป้ายคำสั่งและพระบัญชาของฝ่าบาท"
"เข้าควบคุมพระราชวังทั้งหมด รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยในพระราชวัง"
"ฝ่าบาททรงคิดจะทำอะไรกันแน่?"
