บทที่ 19 พลังที่น่าสะพรึงกลัวของเอี๋ยนเฟย
แคว้นฉิน เขตชีลู่
“เยว่เอ๋อร์!”
เอี๋ยนเฟยพึมพำเบาๆ ใบหน้าเปี่ยมสุข เมื่อนึกถึงการได้พบหน้าบุตรสาวที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี หัวใจก็เต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
แม้แต่ตอนที่ทะลวงสู่ขั้นเซียนปฐพี ก็ยังไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่านี้
“ออกมาเถอะ!”
เอี๋ยนเฟยตวัดสายตามองไปยังเบื้องหน้า ดวงตาฉายแววเฉียบคม
จิตสังหารแผ่กระจายไปทั่วร่าง
ทันทีที่นางออกมาจากค่ายกลน้ำแข็งหมื่นปี ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสำนักหยินหยางอีก
แต่คนพวกนี้กลับตามรังควานไม่เลิกรา
เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางใจร้ายก็แล้วกัน
“ท่านตงจวิน!”
“ตงจวินเอี๋ยนเฟย!”
ผู้นำกลุ่มคนเหล่านั้นคือ เซียงจวิน เซียงฟูเหริน ซูฝู และต้าซือมิ่ง เหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักหยินหยาง
เบื้องหลังยังมีเหล่ายอดฝีมือของสำนักหยินหยางอีกมากมาย
พวกเขามองตงจวินด้วยแววตาหวาดระแวง
“ตอนที่ข้าอยู่ที่ตำหนักเซินโหลว ข้าตั้งใจจะปล่อยพวกเจ้าไป เหตุใดจึงยังตามรังควานข้าอีก?”
เอี๋ยนเฟยมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา
“หรือพวกเจ้าอยากตายกันนัก?”
สิ้นคำพูด เซียงจวิน ซูฝู และเซียงฟูเหรินก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
เซียงจวินเหงื่อกาฬแตกพลั่ก รีบบังคับรอยยิ้ม
“ท่านตงจวิน คงจะเข้าใจผิดแล้ว”
“พวกข้าติดตามท่าน เพราะท่านตงหวงต้องการพบกับท่าน!”
อย่าล้อเล่น
ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ แม้แต่เมื่อก่อน พวกเขาก็ไม่ใช่คู่มือของท่านตงจวิน
มีเพียงท่านตงหวงเท่านั้น ที่สามารถปราบพยศนางได้
วิชาหยินหยางของนางแข็งแกร่งยิ่งนัก ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาที่เป็นเพียงผู้อาวุโส
แม้แต่ซิงหุนและเยว่เสิน สององครักษ์ซ้ายขวา ก็มิใช่คู่มือ
ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีก่อน นางยังได้เรียนรู้วิชายุทธ์อันน่าสะพรึงกลัวมาอีกหนึ่งวิชา
แม้แต่ท่านตงหวงไท่อี้ก็ยังหวาดเกรง
“เข้าใจผิด?”
“เขากักขังข้ามานานหลายปี ทำให้ข้าต้องพรากจากเยว่เอ๋อร์ ข้ากับเขามีเรื่องอะไรต้องพูดกัน?”
“โอกาสเพียงครั้งเดียว”
“หากพวกเจ้าไม่ตาย ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
เอี๋ยนเฟยมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา
นางประสานมือเข้าหากัน
ดอกบัวสีแดงเพลิงและดอกบัวสีฟ้าครามปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง
จากนั้นก็ค่อยๆ หลอมรวมกัน
ในที่สุด ดอกบัวทั้งสองก็รวมเป็นหนึ่งเดียว
กลายเป็นดอกบัวที่งดงามและเปล่งประกาย
ความร้อนแรงและความเย็นยะเยือกผสานกันอย่างลงตัว
“วิชาเพลิงพิโรธสุริยันจันทรา นี่คือวิชาที่เขาเคยสอนข้า นับว่าเป็นการแก้แค้นแทนข้า”
“ตอนนี้ ก็ใช้พวกเจ้ามาทดสอบพลังของมันก็แล้วกัน”
เอี๋ยนเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พลางส่งดอกบัวออกไป
“ไม่ดี อันตราย!”
“หนีเร็ว!”
ซูฝูร้องตะโกนด้วยความตกใจ รีบถอยหนี
ไม่สนใจคนอื่นๆ
ใช้วิชาตัวเบาที่เร็วที่สุด หนีออกไปไกล
ต้าซือมิ่ง เซียงจวิน และเซียงฟูเหรินก็ต่างใช้วิชาหลบหลีก
“ตูม!!!!”
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว
วิชาป้องกันที่พวกเขามั่นใจ กลับเปราะบางราวกับกระดาษ ถูกทำลายลงในพริบตา
เซียงจวินที่อยู่ด้านหน้าสุด ถูกโจมตีเข้าอย่างจัง
ตูม!
เปลวเพลิงที่ร้อนแรงและน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ปรากฏขึ้นบนร่างของเซียงจวินพร้อมกัน
ในชั่วพริบตา
ร่างกายของเขาครึ่งหนึ่งถูกเผาไหม้
อีกครึ่งหนึ่งถูกแช่แข็ง
สิ้นใจตายคาที่
“เซียงจวิน!”
คนอื่นๆ ต่างหวาดผวา
ท่านตงจวินคิดจะฆ่าพวกเขาจริงๆ
ไม่ปรานีแม้แต่น้อย
พวกเขาไม่กล้าประมาท ใช้วิชาที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา
เพื่อต้านทานการโจมตี
ซูฝูที่อ่อนแอที่สุด เห็นว่าตนเองกำลังจะถูกดอกบัวกลืนกิน ก็ไม่สนใจสิ่งใดอีก
เขากัดฟัน สะบัดมือ
วูบ!
ฉับพลัน!
กระบี่คำสาปสีทองอร่ามที่เปล่งประกายพลังอันลึกลับ ปรากฏขึ้นในมือของซูฝู
กระบี่เปล่งแสงสีทองเจิดจ้า
พลังแห่งคำสาปสีทองแผ่กระจายออกมา
ฟาดฟันเข้าใส่ดอกบัว
นี่คือสมบัติล้ำค่าที่ช่วยชีวิตเขาไว้
เขาใช้ความพยายามและแลกมาด้วยราคาแพง ไม่คิดว่าวันนี้จะต้องเสียมันไป
น่าเสียดาย
หากรู้เช่นนี้ เขาคงไม่กล้ายั่วยุท่านตงจวิน
เพียงเพื่อเอาหน้ากับท่านตงหวง?
แต่ตอนนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือการเอาชีวิตรอด
ตูม!
ดอกบัวและพลังแห่งคำสาปสีทองปะทะกัน เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว
เพียงแค่แรงระเบิด ก็ทำให้พื้นดินแตกระแหง
เหล่ายอดฝีมือที่ติดตามมา ล้วนสิ้นใจตาย
เหลือเพียงซูฝู ต้าซือมิ่ง และเซียงฟูเหริน
การโจมตีของดอกบัวชะงักลงเล็กน้อย
“ไป!”
ฉวยโอกาสนี้ เหล่าผู้อาวุโสไม่กล้าประมาท รีบหนีเอาชีวิตรอด
มองดูพวกเขาจากไป เอี๋ยนเฟยเดิมทีคิดจะโจมตีต่อ แต่ก็เปลี่ยนใจ
การสังหารเซียงจวิน ก็ถือว่าระบายความโกรธที่สั่งสมมานานหลายปีได้บ้างแล้ว
แต่หากสังหารอีก นางกับสำนักหยินหยางคงต้องเป็นศัตรูกันตลอดไป
นางไม่กลัว
แต่หากพัวพันถึงเยว่เอ๋อร์ ก็คงยุ่งยาก
นางไม่มั่นใจในนิสัยของตงหวงไท่อี
วิชาเพลิงพิโรธสุริยันจันทรา
คือวิชาที่เขาเคยมอบให้นาง ตอนที่ยังอยู่ด้วยกัน
วิชานี้เหมาะกับนางเป็นอย่างยิ่ง
หากฝึกฝนสำเร็จเร็วกว่านี้ นางคงไม่ถูกตงหวงไท่อีกักขังไว้ในค่ายกลน้ำแข็งหมื่นปี
ตอนนี้ เมื่อฝึกฝนสำเร็จแล้ว นางจึงได้รู้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวของวิชานี้
และนี่เป็นเพียงวิชาหนึ่งในวิชา "คัมภีร์ดอกบัวอมตะ" ที่เขาสร้างขึ้นเท่านั้น
สำหรับเขา เอี๋ยนเฟยทั้งชื่นชมในความสามารถ แต่ก็โกรธแค้นในความเจ้าชู้หลายใจของเขา
“หึ ครั้งหน้าเจอกัน ข้าจะต้องรีดเค้นเจ้าให้สาสม นี่คือสิ่งที่เจ้าติดค้างข้ากับบุตรสาว”
เอี๋ยนเฟยแค่นเสียงในใจ
นางมองดูศพของเซียงจวินที่เหลือเพียงครึ่งเดียวด้วยความรังเกียจ
หากไม่ใช่เพราะเซียงจวินแอบส่งข่าว นางคงไม่ถูกตงหวงไท่อีจับตัวไป
สมควรตาย!
ในการต่อสู้เมื่อครู่ นางสามารถปล่อยคนอื่นไปได้ แต่เซียงจวินคือคนที่นางต้องกำจัด
เอี๋ยนเฟยเคลื่อนไหวร่าง
มุ่งหน้าไปยังไป่เยวี่ย
<br >……
ไม่นานนัก ก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เดินทางมายังสนามรบ
“ท่านตงจวินแห่งสำนักหยินหยาง ช่างน่ากลัว!”
“ใช่ นางบรรลุขั้นเซียนปฐพีแล้ว!”
“เหล่าผู้อาวุโสของสำนักหยินหยาง ต่อหน้าท่านตงจวิน ก็ไม่ต่างอะไรกับมดปลวก”
“ศิษย์น้อง ต่อไปอย่าได้ยั่วยุนาง หรือคิดร้ายต่อนางเป็นอันขาด!”
ฝูเนี่ยนมองจางเหลียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขารู้ว่าจางเหลียงมีสติปัญญาเป็นเลิศ วางแผนเก่งกาจ
แต่บางครั้ง พลังที่ไร้เทียมทาน ก็ไม่สามารถเอาชนะด้วยกลอุบายได้
หากวันหนึ่งไปยั่วยุสตรีผู้นี้เข้า นางอาจจะบุกเดี่ยวเข้ามาในสำนักปราชญ์ ไม่มีใครสามารถต้านทานได้
ที่สำคัญที่สุด
นางยังมีบุตรสาวที่เป็นอัจฉริยะ
บวกกับเมืองไป่เยวี่ยที่น่าสะพรึงกลัว และเซียนกระบี่มรกตผู้ลึกลับ
แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“ศิษย์พี่ วางใจเถิด เป้าหมายของข้าคืออิ๋งเจิ้งแห่งแคว้นฉิน”
“ข้ามีธุระสำคัญ ต้องออกเดินทางไกลสักพัก”
“เช่นนั้นก็ขอให้ศิษย์น้องเดินทางโดยสวัสดิภาพ”
ฝูเนี่ยนมองจางเหลียงอย่างลึกซึ้ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ
</br >—----------------------------------------------------
เอี้ยนเฟย ถ้าจะแปลตรงๆก็ สนมเอี้ยน ครับ เรื่องไรนี้ ผมก็ยังหาไม่เจอเหมือนกัน ใครทราบว่ามาจากนิยายเรื่องใดแจ้งด้วย
