บทที่ 182 เหตุการณ์หลังจากนั้น

เมื่อเซี่ยงเทียนหมิงเห็นหลี่เว่ยตงและทีมงานบุกมาอย่างเต็มกำลัง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าฝ่ายนั้นอาจไขคดีได้สำเร็จแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ใบหน้าของคนที่ตามหลี่เว่ยตงมาหลายคนดูเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ซึ่งยิ่งยืนยันข้อสันนิษฐานนี้

ตามปกติ การพบซุนหงเหมย การจับตัวฆาตกร และการคลี่คลายคดีนี้ถือเป็นเรื่องดี แต่เซี่ยงเทียนหมิงกลับรู้สึกอึดอัดใจ เขาไม่สามารถยินดีกับเรื่องนี้ได้ เขารู้สึกว่าสิ่งที่ควรจะเป็นผลงานของเขา กลับกลายเป็นความสำเร็จของคนอื่น

“จับตัวได้แล้วเหรอ?” “ซุนหงเหมยอยู่ไหน?”

“นี่มันอะไร?” ทันใดนั้นก็มีคนผลักเซี่ยงเทียนหมิงที่ขวางทางออก แล้วรีบเดินไปหาหลี่เว่ยตง พร้อมทั้งชี้ไปยังก้อนซีเมนต์ที่เพิ่งถูกขุดขึ้นมา

ความจริง หลายคนเริ่มคาดเดาถึงความเป็นไปได้บางอย่าง แต่ทุกคนก็อยากได้ยินคำตอบที่ชัดเจนจากหลี่เว่ยตง

“ฆาตกรอยู่ในบ้าน เราได้สอบปากคำเรียบร้อยแล้ว และยืนยันว่าไม่มีข้อสงสัย” หลี่เว่ยตงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ไม่ได้บอกว่ามีอะไรอยู่ในก้อนซีเมนต์

เมื่อก้อนซีเมนต์ถูกพลิกขึ้น และแสงไฟฉายส่องไปยังพื้นผิวของมัน ทุกคนก็เงียบลงทันที

เพราะบนพื้นผิวของซีเมนต์นั้น มีส่วนหนึ่งของร่างมนุษย์โผล่ออกมาให้เห็น

พ่อของเหยาอันกั๋วและสวี่ลี่ลี่ไม่ได้เทน้ำปูนจนปกคลุมศพทั้งหมด ทำให้ส่วนหนึ่งของร่างซุนหงเหมยยังคงปรากฏอยู่

“สัตว์เดรัจฉาน!”  ไม่รู้ว่าใครในกลุ่มนั้นตะโกนด่าขึ้นด้วยความโกรธ

พวกเขาเคยเห็นศพมากมายในหน้าที่การงาน แต่การกระทำครั้งนี้กลับทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะด่าออกมา

“เว่ยตง ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”  เซี่ยงเทียนหมิง เบียดตัวแทรกเข้ามายืนข้างหลี่เว่ยตงพร้อมพูดอย่างยินดี แต่หลี่เว่ยตงไม่ได้ตอบสนองหรือแสดงท่าทีใด ๆ

ความเงียบของหลี่เว่ยตงทำให้เซี่ยงเทียนหมิงอึดอัด แต่เขายังคงพยายามแสดงความยินดีและมองหาจังหวะแสดงบทบาทของตัวเองในเหตุการณ์นี้ เขาหันไปหาหัวหน้าทีมตำรวจแทน

"พวกท่านครับ คดีนี้น่าจะนับเป็นความสำเร็จของเรือนจำใช่ไหม?" แม้จะมาช้า แต่เซี่ยงเทียนหมิงยังคงพยายามแย่งชิงผลงาน

หัวหน้าทีมตำรวจที่ดูท่าทางไม่พอใจก็ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

“เพื่อนร่วมงานครับ คุณอาจจะเข้าใจผิดไป คดีนี้คุณเป็นฝ่ายแจ้งให้เราทราบก่อน และเราก็ได้บันทึกคดีนี้ไว้กับฝ่ายตำรวจแล้ว ดังนั้น คดีนี้ถือว่าเป็นของเรา”

คำตอบของหัวหน้าฝ่ายตำรวจทำให้เซี่ยงเทียนหมิงหน้าชา แต่เขาก็ไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้

เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งอธิบายให้เซี่ยงเทียนหมิงฟังว่า หลี่เว่ยตง เป็นเจ้าหน้าที่ในระบบตำรวจ การไขคดีนี้จึงถือว่าเป็นความสำเร็จของฝ่ายตำรวจ เซี่ยงเทียนหมิงที่พยายามจะแย่งผลงานก็ทำให้หลายคนในทีมตำรวจอดแสดงท่าทีตำหนิไม่ได้

"พวกเราทำงานหนักมาตลอด ทั้งอดหลับอดนอน ทั้งออกสำรวจบนเขา แม้แต่เวลากินข้าวยังไม่มี แล้วคุณจะมาคว้าผลงานหน้าตาเฉยแบบนี้ มันไม่ดูเกินไปหน่อยเหรอ?"

ทีมตำรวจบางคนยังคงรู้สึกไม่พอใจ เพราะในตอนที่ซุนหงเหมยหายตัวไป เรือนจำกลับไม่มีความสามารถจัดการ แต่กลับมาขอความช่วยเหลือจากเรา  แต่เมื่อคดีเริ่มคลี่คลาย กลับพยายามผลักตำรวจออกไป

แบบนี้ไม่เหมาะสมเลย!" แม้จะไม่มีการโต้เถียงใหญ่โต แต่ความไม่พอใจก็ชัดเจน

"นี่คิดจะหลอกเราเล่นหรือไง?!"

อย่างไรก็ตาม ทุกคนยังคงอดกลั้น เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างหน่วยงาน แต่ความรู้สึกไม่พอใจนั้นชัดเจน

"เว่ยตง คุณว่าเรื่องนี้ควรเป็นผลงานของใคร?" เซี่ยงเทียนหมิงยังคงพยายามดึงหลี่เว่ยตงมาอยู่ข้างตน แต่หลี่เว่ยตงยังคงนิ่งเฉย

ในสายตาของหลี่เว่ยตง การร่วมงานระหว่างสองหน่วยงานนี้คงมีเพียงครั้งเดียว หากเกิดความขัดแย้งขึ้นก็ไม่น่าจะสำคัญอะไร

"ทั้งสองฝ่ายมีส่วนร่วม" หลี่เว่ยตงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกลาง

คำตอบนี้ไม่ได้มีเจตนาประนีประนอม แต่รู้ดีว่าคดีนี้มีความสำคัญและถูกบันทึกไว้ในระบบของทั้งสองหน่วยงานซึ่งจะต้องมีการเขียนรายงานอย่างละเอียด ดังนั้นเครดิตจะถูกแบ่งปันระหว่างเรือนจำและตำรวจ

หลี่เว่ยตงรู้ดีว่าคดีนี้มีความสำคัญและอาจถูกใช้เป็นกรณีศึกษาในอนาคต ในที่สุด แม้ว่าเซี่ยงเทียนหมิงจะพยายามแย้ง

แต่ สวี่ลี่ลี่ และ พ่อของเหยาอันกั๋วก็ถูกนำตัวไปยังสถานีตำรวจเพื่อรับโทษ นอกจากนี้ ตำรวจพยายามนำเงินจำนวนมากที่ถูกซ่อนกลับไปยังสำนักงาน แต่เซี่ยงเทียนหมิงยืนกรานจนได้รับอนุญาตให้เก็บเงินไว้ที่เรือนจำ เนื่องจากเงินนั้นเป็นของเรือนจำอยู่แล้ว

ที่เสนอจะนำเงินกลับไปก็เพียงเพราะความขุ่นเคืองในใจจากการแย่งเครดิตของเซี่ยงเทียนหมิง

หลังจากนั้น หลี่เว่ยตงไม่ได้สนใจซุนหงเหมยที่ถูกเอาออกมาจากแท่งซีเมนต์ แต่เลือกเดินทางกลับ  เขาออกจากที่เกิดเหตุและกลับบ้านในช่วงดึก เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาพบว่า จางซิ่วเจิน ยังคงดูแลเตาไฟให้ลุกอยู่ แม้เขาจะไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน

หลังจากเตรียมตัวเข้านอน หลี่เว่ยตงกลับรู้สึกนอนไม่หลับ เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาได้ "ฟาร์มเกม" ที่สมองของเขาว่างเปล่า และความคิดทุกอย่างถูกตัดออกไปจนถึงเช้า

ในตอนเช้า เมื่อเขานั่งทานอาหารเช้ากับ หยางฟางฟาง เธอถามอย่างสงสัย

"เว่ยตง ฉันได้ยินมาว่ามีนักบัญชีเรือนจำถูกปล้นเงินขณะกลับจากในเมือง นี่คงไม่ใช่คดีของเธอใช่ไหม?"

เธอถามด้วยความอยากรู้ เพราะดูเหมือนเหตุการณ์นี้จะตรงกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่เรือนจำมากเกินไป

เรื่องที่มีการปล้นนักบัญชีเรือนจำและคดีการหายตัวไปของ ซุนหงเหมย ถูกพูดถึงอย่างกว้างขวางจนกลายเป็นข่าวลือใหญ่ในเมือง ข่าวลือมักมาพร้อมกับรายละเอียดที่แต่งเติมจนดูสมจริง ซึ่งยิ่งกระตุ้นความอยากรู้ของคนทั่วไป

หยางฟางฟาง มองหลี่เว่ยตงด้วยความสงสัย เพราะเวลานั้นเขาไม่ได้กลับบ้านพอดี อีกทั้งเขายังทำงานในเรือนจำ ทำให้เธออดที่จะเชื่อมโยงเหตุการณ์ไม่ได้

“เป็นเรื่องของเรือนจำเรานั่นแหละ” หลี่เว่ยตงพยักหน้า แม้เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้ปกปิดความจริง

เมื่อใกล้ถึงเทศกาลปีใหม่ ข่าวลือยิ่งแพร่กระจายรวดเร็ว ไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่าข่าวลือที่มีสีสันและเรื่องราวที่ดูเหมือนลึกลับ

“อ้าว!” แม้จะคาดเดาไว้บ้าง แต่เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากหลี่เว่ยตงเอง หยางฟางฟาง ก็ยังอดอุทานด้วยความตกใจไม่ได้

“เว่ยตง เจอคนแล้วใช่ไหม?” จางซิ่วเจิน ถามด้วยความเป็นห่วง

“เจอแล้ว” หลี่เว่ยตงตอบพร้อมพยักหน้า แต่ในความหมายของ "เจอ" นั้นแตกต่างจากสิ่งที่จางซิ่วเจินเข้าใจ

“ก็ดีแล้ว อีกไม่นานก็ปีใหม่แล้ว ความปลอดภัยสำคัญที่สุด เธอเองเวลาออกไปไหนก็ระวังตัว อย่าทำอะไรเกินตัว”

จางซิ่วเจินถอนหายใจโล่งอก

หยางฟางฟางได้ยินคำเตือนนี้กลับอดหัวเราะไม่ได้ เพราะเธอจำได้ดีว่าเมื่อครั้งก่อนที่หลี่เว่ยตงพาเธอเดินทางกลับบ้านเกิด มีโจรสามคนพยายามปล้นพวกเขา แต่กลับถูกหลี่เว่ยตงจัดการจนขาหักหมดทุกคน

ในสายตาของหยางฟางฟาง หลี่เว่ยตงคือวีรบุรุษ แต่สำหรับโจรเหล่านั้น เขาคือฝันร้าย

หลังมื้ออาหาร หลี่เว่ยตงออกเดินทางไปยังฟาร์มเรือนจำ ระหว่างทางหิมะเริ่มโปรยปรายลงมาเบา ๆ นี่เป็นหิมะครั้งที่สองของปี และสำหรับชาวไร่ชาวนานั้น หิมะที่ตกในช่วงนี้คือสัญญาณของปีที่อุดมสมบูรณ์

หลังจากผ่านพ้นความยากลำบากจากภัยธรรมชาติ ไม่มีอะไรจะทำให้คนเหล่านี้มีความสุขไปกว่าฤดูเก็บเกี่ยวที่ดี

เมื่อหลี่เว่ยตงมาถึงเรือนจำ เขาตั้งใจจะถามถึงสถานการณ์ของ เหยาอันกั๋ว แต่กลับถูกเรียกตัวตรงไปยังห้องทำงานของหัวหน้าหน่วยโดยตรง

(จบบท) ###