บทที่ 154: การสอบกลางภาคเริ่มต้นขึ้น!
บทที่ 154: การสอบกลางภาคเริ่มต้นขึ้น!
“เซียวหยู ขอบคุณนะที่ซื้อของมาฝากพี่เยอะแยะเลย”
“พี่ครับ ต่อไปนี้พี่จะต้องได้ใช้เครื่องสำอางดีๆ อยู่บ้านหลังใหญ่ๆ แถมมีสาวใช้ชุดกระต่ายมาช่วยพี่ด้วย!”
เซียวรั่วเสวี่ยทำหน้าตึงทันที “เจ้าเด็กบ้า นายจะจ้างสาวใช้ชุดกระต่ายมาทำไม?”
“อย่าคิดมากสิพี่ ผมหวังดีกับพี่จริงๆ นะ” เซียวซิงหยูเกาหัวอย่างเขินๆ
“เหอะๆ ฉันว่านายหวังดีกับตัวเองมากกว่า!”
เย่ซือเหมิงนั่งอยู่ข้างๆ ใช้มือถือปากกาและสมุดบันทึก
บนปกสมุดบันทึกเขียนว่า “บันทึกของเหมิงเหมิง”
[วันหยุดสุดสัปดาห์ หิมะตก กลางคืน วันนี้หนูรู้ความลับของพี่ชายแล้ว พี่ชายชอบสาวใช้ชุดกระต่าย…บางครั้งพี่ชายนอนละเมอบนโซฟา บอกว่าชอบราชินีใส่ชุดหนัง ถือแส้…พี่ชายชอบผู้หญิงหลายแบบจัง เป็นผู้ชายที่รักทุกคน!]
ในอนาคตอันใกล้นี้ เมื่อเซียวซิงหยูกลายเป็นวีรบุรุษของประเทศเเละเป็นผู้มีอำนาจล้นฟ้า
บันทึกเล็กๆน้อยๆที่บันทึกเรื่องราวอันน่าอับอายนี้ หากถูกเปิดเผยออกไป ก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อเสียงของเซียวซิงหยูพังทลายลงได้ทันที
“เอาล่ะเซียวหยู น้ำในห้องน้ำเตรียมไว้ให้แล้ว ไปอาบน้ำได้เลย”
“ครับพี่!”
เมื่อเซียวซิงหยูถอดเสื้อ เซียวรั่วเสวี่ยก็สังเกตเห็นบางอย่าง
“เซียวหยู”
“ครับ?”
“ผ้าพันคอผืนนี้พี่ไม่เคยเห็นมาก่อน น้องเพิ่งซื้อมาเหรอ?”
“เปล่าครับ”
เซียวรั่วเสวี่ยโน้มตัวเข้าไปดมกลิ่นที่ผ้าพันคอ
“กลิ่นหอมอ่อนๆ…นี่มันผ้าพันคอผู้หญิงนี่”
เซียวซิงหยูไม่ได้ปิดบังอะไรพี่สาว เขาจึงตอบอย่างรวดเร็ว
“เพื่อนสนิทผมให้มาน่ะครับ เธอชื่อมู่หรงซินซิน เป็นลูกสาวของท่านนายพลมู่หรงจิน”
เย่ซือเหมิงเคี้ยวช็อกโกแลตอยู่ในปาก แต่ก็ยังพูดแทรกขึ้นมาได้
“พี่สาวมู่หรงเหรอ? หนูรู้จักๆ เธอมีผมยาวสีขาว สวยเหมือนพี่สาวซวงหนิงของหนูเลย!”
ใครๆก็รู้ว่าการที่ผู้หญิงให้ผ้าพันคอผู้ชาย หมายถึงความรู้สึกที่เกินกว่าเพื่อน
เซียวรั่วเสวี่ยก็เป็นผู้หญิง เธอจึงพอจะเดาอะไรได้
“เซียวหยู น้องชอบผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า?”
“ชอบสิครับ ซินซินเป็นคนใจดี ถึงจะพูดน้อย แต่ก็ดีกับผมมาก…เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเลย!” เซียวซิงหยูดูเหมือนจะเป็นคนเจ้าชู้ แต่บางครั้งก็ดูซื่อบื้อมาก
เขาไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกที่มู่หรงซินซินมีเเต่เขานั้นไปถึงขั้นไหนแล้ว ตอนนี้เขายังคิดว่ามู่หรงซินซินเป็นแค่เพื่อนอยู่เลย
สรุปคือ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคลุมเครือ ยังขาดอีกแค่นิดเดียวก็จะชัดเจนมากกว่านี้
เซียวรั่วเสวี่ยยิ้มอย่างเอ็นดู ดวงตาสวยเริ่มเปร่งประกายด้วยความยินดี
“เด็กนี่โตจนถึงวัยที่จะมีแฟนแล้วสินะ”
หลังจากพูดคุยกันอีกสักพัก…ทั้งสามก็เเยกย้ายกันเข้านอน
…….
รุ่งเช้า
“เซียวหยู ตื่นได้แล้ว~”
“น้องขี้เซา ตื่นได้แล้ว วันนี้วันสอบกลางภาคนะ!”
เซียวซิงหยูที่กำลังนอนหลับฝันดีอยู่ ก็ได้ถูกมือคู่หนึ่งดึงให้ตื่นขึ้นมา
เมื่อลืมตาขึ้นมาได้ เขาก็เห็นเซียวรั่วเสวี่ยที่กำลังพยายามปลุกเขาอยู่
“พี่ครับ อรุณสวัสดิ์~”
“อรุนสวัสดิ์อะไรกัน ตื่นสายขนาดนี้แล้ว ลืมเเล้วรึไงว่าวันนี้วันอะไร?”
เมื่อเซียวซิงหยูหันไปมองนาฬิกาปลุกข้างเตียง ทันใดนั้นเขาก็รีบกระโดดลงจากเตียงทันที
“แย่แล้ว! สายแล้ว!”
ขบวนรถไฟหมายเลข 13 จากเมืองหลงอิ๋นไปยังเมืองหวงหยาน จะออกเดินทางในอีก 20 นาที
“เซียวหยู ใจเย็นๆก่อน!”
“พี่ครับ ผมอาจจะไปสอบไม่ทัน จะไม่ให้ผมใจร้อนได้ยังไง!”
“พี่รู้ แต่ถึงจะรีบแค่ไหน ก็ใส่กางเกงก่อนเถอะ” เซียวรั่วเสวี่ยหน้าแดงก่ำ ก้มหน้ายื่นกางเกงในให้เซียวซิงหยู
เซียวซิงหยูมองลงไปที่ตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็ถึงกับพูดไม่ออก
เพราะเขามีนิสัยนอนแก้ผ้า ตอนกลางคืนเขาจึงไม่ได้สวมกางเกงใน…เมื่อกี้เพราะตกใจ เซียวซิงหยูจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย
หลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เซียวซิงหยูก็รีบวิ่งไปที่ประตูห้อง
เย่ซือเหมิงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มือถือปาท่องโก๋ไว้
“พี่ชายสู้ๆ เหมิงเหมิงขอให้พี่สอบได้ที่หนึ่งนะ!”
เซียวรั่วเสวี่ยวิ่งตามมา “เซียวหยู น้องยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ!”
“พี่ครับ ผมไม่ทันแล้ว!”
“งั้นเอานี่ไปกินระหว่างทาง”
เซียวซิงหยูรับปาท่องโก๋จากเซียวรั่วเสวี่ย แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
“พี่ครับ พี่กับเหมิงเหมิงอยู่บ้านดีๆนะ…ผมจะรีบไปรีบกลับ!”
ทันทีที่พูดจบ เซียวซิงหยูก็ขี่หมาป่าปีศาจแห่งนรกออกไปทันที
เซียวรั่วเสวี่ยยืนอยู่ที่ระเบียง มองน้องชายที่หายลับไปในหิมะ ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ในห้องนอนเมื่อกี้ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
“เด็กคนนี้ โตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ”
ถ้าหากนำคำพูดของเซียวรั่วเสวี่ยไปใส่ไว้ในข้อสอบวิชาภาษาไทย, บทความนี้จะมีความหมายแฝงดังนี้
[คำว่า “โต” ที่ผู้เขียนกล่าวถึง มีสองความหมาย]
[หนึ่ง คือ โตทางความคิด]
[สอง คือ โตทางร่างกาย]
……
ณ สถานีรถไฟหลงอิ๋น
ที่ชานชาลารอรถ
รถไฟหุ้มเกราะขบวนยาวจอดอยู่ที่ชานชาลาหมายเลข 13
นี่คือขบวนรถไฟหมายเลข 13
บนตัวถังรถไฟขบวนนี้มีรอยกรงเล็บของอสูรเต็มไปหมด รวมถึงคราบเลือดที่ยังล้างไม่ออก
ภายในรถไฟเต็มไปด้วยเสบียงอาหาร น้ำดื่ม เสื้อผ้า รวมถึงยาบำรุงและอาหารเสริมพลังงานสำหรับสัตว์อสูร
ที่ประตูรถไฟ
นักเรียนชั้นปีที่ 1 ห้อง 3 ของวิทยาลัยชิงหลงต่างกำลังยืนรออย่างพร้อมเพรียง เเละบนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
“ทุกคนทำใจให้เย็นไว้นะ…เเล้วพวกเธอจะทำคะแนนได้ดี” เฉินฉีเหนียนเอ่ยปลอบใจ
“อาจารย์เฉิน เหลือเวลาอีกแค่สองนาทีแล้ว เเต่เซียวซิงหยูยังไม่มาเลยครับ”
“ทั้งห้องขาดแค่เขาคนเดียว…หมอนั่นคงตื่นสายแน่ๆ”
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงหอนของหมาป่าก็ดังมาแต่ไกล
เด็กหนุ่มขี่หมาป่ายักษ์วิ่งฝ่าหิมะมา พร้อมปากที่ยังคาบปาท่องโก๋ครึ่งชิ้นอยู่
“ซิงหยู!” อู๋เซิงโหย่วตะโกนอย่างตื่นเต้น
“ทุกคนดูสิ เซียวซิงหยูของข้าฉันแล้ว!” ซ่งหู่ร้องตาม
ทันใดนั้นเอง หมาป่าปีศาจแห่งนรกก็เบรกอย่างกะทันหัน
เซียวซิงหยูบนหลังจึงล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าอนาถ…เเถมปาท่องโก๋ยังหลุดออกจากปากอีกด้วย
“ซิงหยู การปรากฏตัวของนายนี่มัน… ฮ่าๆๆ”
“พวกนายอย่ามัวแต่ยืนดูสิ มาช่วยฉันหน่อย! โอ๊ย! หลังของฉัน…”
ณ เวลานี้…เพื่อนๆรีบช่วยกันไปพยุงเซียวซิงหยูขึ้น
เซียวซิงหยูยืนขึ้นเเล้วจ้องไปที่หมาป่าปีศาจแห่งนรก
“เบรกกะทันหันเเบบนี้ จงใจเเย่งปาท่องโก๋ของฉันใช่ใหม?...รอสอบเสร็จก่อนเถอะ ไว้ฉันจะจัดการแกทีหลัง!”
หมาป่าปีศาจแห่งนรกทำเป็นไม่ได้ยิน, ปากของมันคาบปาท่องโก๋ครึ่งชิ้นเเล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
…..
“เด็กๆ ขึ้นรถได้แล้ว” เฉินฉีเหนียนเร่ง
เสียงเครื่องยนต์ของรถไฟดังขึ้น นั่นหมายความว่าเหลือเวลาอีกแค่นาทีเดียวก่อนรถไฟจะออกตัว
นักเรียนทุกคนโบกมือลาเฉินฉีเหนียน แล้วทยอยขึ้นรถไฟ
“เซียวซิงหยู!” เฉินฉีเหนียนเอ่ยเรียก
เซียวซิงหยูเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นรถไฟ เขากำลังยืนอยู่ตรงทางเชื่อมระหว่างตู้
“อย่าลืมที่สัญญากับฉันไว้นะ ถ้าได้คะแนนระดับ S…ฉันถึงจะทำตามสัญญา”
“อาจารย์เฉิน ผมจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังครับ!”
“ดีมาก…เเต่ใดๆก็เเล้วเเต่ ขอให้นายกลับมาอย่างปลอดภัยนะ”
เซียวซิงหยูยกยิ้มและพยักหน้า
เสียงเครื่องยนต์ของรถไฟดังขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นรถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา ฝ่าหิมะที่พัดมาจากทิศตะวันตก
เฉินฉีเหนียนยืนอยู่ที่ชานชาลา มองรถไฟที่ค่อยๆหายลับไปจากสายตาของเขา
“แค่สอบกลางภาคเอง ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ”
เฉินฉี่เหนียนปลอบใจตัวเอง กอดให้แน่น แล้วเดินออกจากสถานีรถไฟ หายลับเข้าไปในฝูงชน
……………………
