บทที่ 153: คืนสงบสุขก่อนการสอบกลางภาค!
บทที่ 153: คืนสงบสุขก่อนการสอบกลางภาค!
เดลลูและเมดูซ่าต่างมองหน้ากันงงๆ
พวกเธอพึ่งเคยได้รับของขวัญจากมนุษย์เป็นครั้งแรก จึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“เปิดดูเร็วเข้า!” เซียวซิงหยูรีบเร่ง
เดลลูเปิดกล่องของขวัญก่อน
ข้างในมีของอยู่หลายอย่าง สิ่งแรกที่เห็นคือชุดสูทสีดำเข้ารูปกับกระโปรงทรงดินสอ, นอกจากนั้นยังมีรองเท้าส้นสูง ถุงน่องสีดำ และแว่นตาขอบทอง
“เดลลู ชอบมั้ย?”
“ข้าไม่สนใจเสื้อผ้าของมนุษย์”
“ฉันเลือกมาอย่างดีเลยนะ ฉันว่าบุคลิกและรูปร่างของเธอเหมาะกับชุดนี้มาก…”
เมื่อเห็นสีหน้ากระตือรือร้นของเซียวซิงหยู เดลลูก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที
“ข้าจะลองใส่ดู”
เดลลูถือกล่องของขวัญไปหลังต้นไม้ ไม่ถึงห้าวินาทีก็เดินกลับมาหาเซียวซิงหยู
ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะเเต่ง…อสูรพันธสัญญาก็เป็นเช่นกัน
ในตอนนี้ เดลลูสวมกระโปรงทรงดินสอ เผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าสะดุดตา นอกจากนี้ยังมีถุงน่องสีดำที่แนบไปกับเรียวขายาว
เท้าเล็กๆ สวมรองเท้าส้นสูงสีแดง ใบหน้าสวยคมกับแว่นตาขอบทอง
ถ้าเธอถือไม้เรียวอีกสักอัน ก็คงจะเป็นเหมือนคุณครูสาวสวยประจำโรงเรียนมัธยมปลายไม่มีผิด
“เสื้อผ้าของพวกเจ้านี่มันแปลกๆ”
“ไม่เห็นแปลกเลย เดลลูตอนนี้เธอสวยมากเลยนะ!”
ชุดครูสาวสวยที่ดูธรรมดาๆนี้ แท้จริงแล้วล้วนเป็นสินค้าแบรนด์เนมหรูหรา
ยังไงเซียวซิงหยูก็เพิ่งได้เงินมัดจำจากมู่หรงจินมา 50 ล้านเหรียญ ผลาญเล่นบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก
“ฮิฮิ” เมดูซ่าเเอบหัวเราะเบาๆ
“เจ้าหัวเราะอะไร?” เดลลูรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวที่ต้องใส่ชุดนี้ ยิ่งพอได้ยินเสียงหัวเราะของเมดูซ่าเธอก็ยิ่งรู้สึกขัดเขิน
“เดลลู ไม่คิดเลยว่าเธอใส่ชุดของมนุษย์แล้วจะดูดีขนาดนี้ ข้าแทบไม่รู้สึกถึงสัญชาตญาณดิบของเธอเลย”
สัญชาตญาณดิบของเดลลูอ่อนลงจริงๆ อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เพราะชุดนี้ แต่เป็นเพราะในคืนที่เธอบรรลุขั้นวิวัฒนาการ เเละมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเซียวซิงหยูต่างหาก
เมื่ออสูรในพันธสัญญามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมนุษย์ สัญชาตญาณดิบของพวกเธอก็จะอ่อนลงเป็นธรรมดา
ในทางกลับกัน ความเป็นมนุษย์ของพวกเธอก็จะเพิ่มขึ้น
ด้วยเหตุนี้ เดลลูจึงเหมาะกับการสวมใส่ชุดของมนุษย์แบบนี้ได้อย่างลงตัว
“เมดูซ่า ถึงตาเธอแล้ว!”
เมดูซ่าเปิดกล่องของขวัญ ภายในก็เป็นชุดเช่นกัน
ไม่ถึงอึดใจ เมดูซ่าก็เดินออกมาจากเงามืด
ชุดเดรสสีแดงยาว ขับเน้นรูปร่างที่งดงามของเธอให้ยิ่งดูโดดเด่น
สายลมพัดผ่านชายกระโปรงปลิวไสว เผยให้เห็นเรียวขายาวราวกับงานศิลปะอันไร้ที่ติ
ชุดเดรสสีแดงนี้เป็นงานสั่งตัดระดับไฮเอนด์ ราคาพอๆกับบ้านหนึ่งหลังในเมืองเลยทีเดียว
ต้องยอมรับเลยว่าครั้งนี้ เซียวซิงหยูลงทุนกับอสูรพันธสัญญาของเขาไม่น้อย
“มาสเตอร์ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”
เมดูซ่าดูเหมือนจะชอบชุดเดรสสีแดงนี้มาก เธอจับชายกระโปรงเเล้วหมุนตัวให้เซียวซิงหยูดู
“สวย สวยมาก!”
ชุดเดรสสีแดงนี้เป็นแบบเปิดไหล่ ใต้แสงจันทร์เมดูซ่าเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียน ไหล่สวยขาว บวกกับลำคอระหง เธอในตอนนี้ช่างสง่างามราวกับราชินี
“เมดูซ่า ชุดนี้เหมาะกับเธอมากเลย ออร่าราชินีจับสุดๆ ต่อไปฉันต้องเรียกเธอว่าราชินีเมดูซ่าแล้วล่ะ”
“มาสเตอร์ชมเกินไปเเล้ว ข้าก็แค่สวยกว่าเดลลูนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เดลลูก็ได้เเต่กลอกตา เเล้วบ่นพึมพำ “ในเมื่อรับของขวัญหมดแล้ว ข้ากลับเข้าไปในตราอสูรก่อนนะ”
หลังจากนั้นเดลลูเเละเมดูซ่าก็พากันหายตัวเข้าไปในตราอสูร
ด้านนอกจึงเหลือเเค่เซียวซิงหยูที่กำลังถือถุงช้อปปิ้ง พรางบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ชุดบำรุงผิวกับเครื่องนวดนี่ สำหรับพี่สาว”
“ขนมกับเสื้อผ้าใหม่นี่ สำหรับน้องเหมิงเหมิง”
“อาจารย์เฉินชอบดื่มชา เอาชานี่ให้เขาก็แล้วกัน”
“ท่านอธิการบดีเป็นพวกขี้เมา เอาเหล้านี่ให้ท่านแล้วกัน”
“เครื่องเกมกับการ์ดจอพวกนี้…เจ้าสามคนในหอคงจะคุกเข่ากราบกรานฉันแน่ ฮ่าๆๆ!”
“ส่วนพี่เยี่ยนหรัน…”
เซียวซิงหยูบ่นพึมพำไปตลอดทาง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
ตอนนี้เวลาดึกสงัด ถนนโล่งว่าง ไม่มีรถวิ่งผ่านเลยสักคัน
ความจริง, เดลลูและเมดูซ่าไม่ได้กลับเข้าไปในตราอสูร แต่เดินตามเซียวซิงหยูเงียบๆ
“จิ้งจอกน้อย เจ้าได้ยินที่เขาบ่นมั้ย?”
“ได้ยิน”
“มาสเตอร์ของเราเตรียมของขวัญให้ทุกคนรอบตัว”
“อืม แต่เขาไม่ได้ซื้ออะไรให้ตัวเองเลย รองเท้าก็ขาด เสื้อกันหนาวก็รุ่ย”
จิ้งจอกกับอสรพิษสบตากัน เเล้วรู้สึกสะท้อนใจ
“เด็กคนนี้ ไม่เหมือนมนุษย์คนไหนที่ข้าเคยเจอมาเลย”
“จิ้งจอก ในเมื่อเราเป็นอสูรพันธสัญญาของเขาแล้ว ต่อไปนี้พวกเรามาช่วยกันปกป้องรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไว้เถอะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” เดลลูพยักหน้า ความรู้สึกที่เธอมีต่อเซียวซิงหยูเกินกว่าความรู้สึกของอสูรที่มีต่อมาสเตอร์อยู่เเล้ว
…..
ณ อพาร์ตเมนต์สำหรับครอบครัว
“พี่รั่วเสวี่ย ข้างนอกหิมะตกแล้ว เเต่พี่ชายยังไม่กลับมาเลย”
“เด็กบ้านั่น กลับบ้านดึกเเล้วยังไม่รับโทรศัพท์อีก!”
ขณะที่เซียวรั่วเสวี่ยกำลังจะหยิบเสื้อคลุมเพื่อออกไปตามหาเซียวซิงหยู มันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน
“พี่ชายกลับมาแล้ว!” เย่ซือเหมิงกระโดดลงจากโซฟา ผมเปียสองข้างของเธอกระเด้งไปมาตามจังหวะก้าวเดิน
ทันทีที่เปิดประตู เย่ซือเหมิงก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้น
“พี่ชาย!”
“เหมิงเหมิง ดูสิ พี่ซื้ออะไรมาฝาก!”
“ว้าว! ขนมเยอะแยะเลย!”
เย่ซือเหมิงเป็นเด็กชอบขนม พอเห็นขนมเยอะๆ…เธอก็ลืมทุกอย่างไปหมด
เเต่เซียวรั่วเสวี่ยไม่ลืม เธอเดินเข้ามาอย่างหัวเสียเเล้วหยิกแก้มเซียวซิงหยูทันที
“เลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้าน เเถมตอนนี้ตีหนึ่งแล้วนะ โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ จะให้พี่เป็นห่วงตายรึไง!”
“พี่ครับ…ผมผิดไปแล้ว อย่าโกรธสิ ดูสิ ผมซื้ออะไรมาฝาก”
เซียวซิงหยูวางถุงช้อปปิ้งทั้งหมดลงบนโต๊ะจนเซียวรั่วเสวี่ยตกตะลึง ตาโต
“พวกนี้มันของแบรนด์เนมทั้งนั้นเลยนี่…เซียวหยู น้องถูกลอตเตอรี่รึไง?”
เซียวซิงหยูส่ายหน้า
“ถ้างั้น น้องไปปล้นธนาคารมารึเปล่า?”
“เปล่าครับ”
“น้องชายบื้อของพี่ อย่าบอกนะว่าน้องไปกู้เงินนอกระบบมา!”
สุดท้าย, เซียวซิงหยูได้แต่ยิ้มแห้งๆ เเล้ววางมือลงบนไหล่เซียวรั่วเสวี่ย
“ไม่ต้องห่วงครับพี่ เงินพวกนี้ผมหามาอย่างถูกกฎหมายทั้งหมด”
เซียวซิงหยูซื้อของให้เซียวรั่วเสวี่ยเยอะมาก นอกจากเสื้อผ้าและเครื่องสำอางแล้ว ยังมีมือถือเครื่องใหม่กับกระเป๋าแบรนด์เนมอีกด้วย
“พี่ครับ ผมเคยบอกแล้วว่าจะทำให้พี่มีชีวิตที่ดี จะทำให้พี่เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก!”
“เด็กโง่…แค่มีน้องอยู่ข้างๆ พี่ก็เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว ไม่ต้องมีของพวกนี้ก็ได้” เซียวรั่วเสวี่ยตอบด้วยรอยยิ้ม
เย่ซือเหมิงกอดถุงมันฝรั่งทอดเเล้ววิ่งเข้ามา “พี่ชาย งั้นหนูก็เป็นผู้หญิงที่มีความสุขอันดับสองของโลกใช่มั้ย?”
“เหมิงเหมิง เธอไม่ใช่ผู้หญิง เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ”
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะเป็นผู้หญิงล่ะ?”
“โตขึ้นแล้วมีแฟนก็จะเป็นผู้หญิงแล้ว”
“ถ้างั้น ตอนโตหนูจะเป็นแฟนพี่!”
เซียวซิงหยูได้แต่ยิ้มแห้งๆ ลูบหัวเหย่ซือเหมิงอย่างเอ็นดู
“เด็กคนนี้นี่ พูดอะไรก็ไม่รู้~”
……………….
