บทที่ 152: วางแผนไว้ก่อนเเล้ว!
บทที่ 152: วางแผนไว้ก่อนเเล้ว!
หนึ่งร้อยล้าน สำหรับตระกูลใหญ่ๆ อย่างตระกูลมู่หรง มันแทบจะไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงไปสักเส้น
แต่สำหรับเซียวซิงหยู หนึ่งร้อยล้านนี่สามารถพลิกชีวิตความเป็นอยู่ของเขาและพี่สาวได้เลยทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งหมาป่าปีศาจแห่งนรกและเทพธิดาเเสงศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ต้องการวัตถุดิบวิวัฒนาการและสมุนไพรล้ำค่าจำนวนมาก ซึ่งพวกมันล้วนเเล้วแต่มีราคาแพงทั้งนั้น
รายได้ก้อนโตก้อนนี้ บวกกับเงินเดือนและค่าคอมมิชชั่นจากกิลด์นภาทุกเดือน น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายของเซียวซิงหยูได้มากเลยทีเดียว
“เซียวซิงหยู บอกเลขบัญชีธนาคารเธอมา”
มู่หรงจินสั่งให้ผู้ช่วยจัดการเรื่องโอนเงิน ไม่ถึงสิบวินาที…เซียวซิงหยูก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนการโอนเงินเข้าบัญชี
“ติ๊ง~ เงินเข้า 50 ล้านเหรียญ”
มู่หรงจินตบไหล่เซียวซิงหยู เเล้วยกยิ้มอย่างเอ็นดู
“เซียวซิงหยู นี่ 50 ล้านเป็นเงินมัดจำจากกองทัพเรือของเรา”
“พอนายผลิตยาขวดเล็กสีฟ้าได้ตามจำนวนที่เราต้องการแล้ว ฉันจะจ่ายส่วนที่เหลืออีก 50 ล้านให้ จะไม่ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว!”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ คุณอา!” เซียวซิงหยูพยักหน้ารับ
“อืม ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยเช่นกัน!”
ทั้งสองจับมือกัน เป็นอันตกลงทำสัญญาที่ต่างฝ่ายต่างไว้ใจซึ่งกันและกัน
พรุ่งนี้ต้องสอบกลางภาคแล้ว เซียวซิงหยูจึงต้องรอให้สอบเสร็จก่อน ถึงจะไปที่ฐานบัญชาการกองทัพเรือกับมู่หรงจิน เเล้วทำตามสัญญาที่ให้ไว้เรื่องการผลิตยาขวดเล็กสีฟ้าได้
…..
เวลาค่ำคืนมาเยือน
เซียวซิงหยูเตรียมตัวกลับบ้าน โดยมีพี่น้องมู่หรงเดินมาส่งเขาที่หน้าประตูคฤหาสน์
“เซียวซิงหยู ไว้เจอกันหลังสอบกลางภาคนะ”
“พี่หยางซั่ว ขอให้พี่สอบได้คะแนนดีๆนะครับ”
“นายก็เช่นกัน!” ทั้งสองกอดกันอย่างสนิทสนมราวกับพี่น้องที่รู้ใจ
เซียวซิงหยูผละออกจากมู่หรงหยางซั่ว หันไปมองมู่หรงซินซินที่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ
สายลมภูเขาพัดปอยผมของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกเซียวซิงหยู
ใต้แสงจันทร์สว่างไสว ใบหน้าด้านข้างของเธองดงามราวกับภาพวาดของศิลปินชื่อดัง เส้นสายบนใบหน้าของเธอช่างงดงามไร้ที่ติ เปล่งประกายระยิบระยับดุจหยาดน้ำค้างยามเช้า
ด้วยความงดงามและรูปร่างของมู่หรงซินซินนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงติดอันดับหนึ่งในสี่ดาวเด่นประจำวิทยาลัยชิงหลง ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องสาวงามอยู่มากมาย
ถึงแม้เซียวซิงหยูจะรู้จักกับมู่หรงซินซินมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นเธอยืนอยู่ใต้แสงจันทร์แบบนี้ เขาก็ยังคงตะลึงในความงามของเธอได้ทุกครั้ง
“ซินซิน”
“หืม?”
“พรุ่งนี้สอบกลางภาคแล้ว ฉันได้ยินมาว่าการสอบของห้องเธอก็ค่อนข้างยาก เธอระวังตัวด้วยนะ”
วิทยาลัยชิงหลงมีการสอบที่แตกต่างกันไปในแต่ละห้องเรียน และระดับความยากก็ต่างกันด้วย
“ฉันกับน้องเรียนห้องเดียวกัน ทำไมนายถึงเตือนแต่น้องสาวฉันล่ะ? ส่วนฉัน แค่บอกให้สอบได้คะแนนดีๆเนี่ยนะ?” มู่หรงหยางซั่วครางในลำคออย่างไม่พอใจ
“พี่หยางซั่ว นี่พี่น้อยใจเหรอเนี่ย?”
“ก็นายเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาวฉันเเค่คนเดียว, เจ้าคนเนรคุณ!”
มู่หรงหยางซั่วแกล้งพูดประชดประชัน แต่จริงๆแล้วเขากำลังพยายามแอบชงเซียวซิงหยูกับน้องสาวต่างหาก
ทันใดนั้น ลมหนาวก็พัดมาจนอุณหภูมิลดลงฮวบฮาบ
เซียวซิงหยูจึงเอื้อมมือไปช่วยพันผ้าพันคอให้มู่หรงซินซิน
“อากาศหนาวแล้ว เธอกับพี่ชายกลับเข้าบ้านเถอะ” พูดจบเซียวซิงหยูก็หันหลังกลับไปที่รถ
มู่หรงซินซินยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งตามเซียวซิงหยูไป
เซียวซิงหยูเพิ่งเปิดประตูรถ ก็เห็นมู่หรงซินซินวิ่งมาหา
“ซินซิน เธอ…”
มู่หรงซินซินถอดผ้าพันคอออกจากคอตัวเอง แล้วเขย่งเท้าขึ้นพันผ้าพันคอให้เซียวซิงหยู
ลมยามค่ำคืนนั้นหนาวเหน็บ แต่ผ้าพันคอนั้นยังคงอบอุ่นอยู่ และมีกลิ่นกายของเธอติดอยู่จางๆ
“ขอบคุณนะซินซิน”
มู่หรงซินซินยืนมองเซียวซิงหยูขึ้นรถ จนกระทั่งรถหายลับไปในความมืด
มู่หรงหยางซั่วเดินเข้ามาหา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ฮี่ฮี่ น้องสาว เมื่อกี้น้องให้ของแทนใจกับเซียวซิงหยูเหรอ?”
“ฉันแค่กลัวเขาหนาว”
“เอ่อ แล้วไม่กลัวพี่ชายคนนี้หนาวบ้างเหรอ? ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นน้องพันผ้าพันคอให้พี่เลย!”
ความจริงแล้ว มู่หรงซินซินมองโลกต่างจากคนทั่วไป ความคิดความรู้สึกของเธอก็ต่างจากคนปกติ
ในความคิดของมู่หรงซินซิน เซียวซิงหยูต้องการผ้าพันคอ…เเละบังเอิญว่าเธอมีผ้าพันคอ
พูดง่ายๆคือ เซียวซิงหยูต้องการอะไร ถ้าเธอมี เธอก็ยินดีมอบให้ทั้งหมด
โลกของเธอคือความบริสุทธิ์…เเละความรู้สึกที่บริสุทธิ์และจริงใจ เป็นสิ่งที่หายากที่สุดในยุควันสิ้นโลกเเบบนี้
……
ใต้ต้นไม้หน้าประตูคฤหาสน์ มู่หรงจินยืนสูบบุหรี่อยู่ มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
เขาอมยิ้มแล้วหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
รูปถ่ายเก่าๆ นั้นเป็นรูปหญิงสาวหน้าตาสดใส ผมสีขาวสลวยราวกับน้ำตก
“เสี่ยวหมิ่น ลูกๆของเราโตกันหมดแล้ว เเถมซินซินลูกสาวเรากำลังจะความรักเเล้วด้วยนะ”
……
อีกด้าน
รถที่มาส่งเซียวซิงหยูกำลังแล่นเข้าสู่เขตเมือง
“ลุงหลิว ส่งผมลงตรงนี้ก็ได้ครับ” คนขับรถคือหลิวซานตง เจ้าของอสูรพายุเขี้ยวพิโรธ ซึ่งเป็นอสูรตัวแรกที่ได้รับการรักษาด้วยยาขวดเล็กสีฟ้า
“คุณเซียว ท่านนายพลสั่งให้ผมไปส่งคุณถึงหน้าอพาร์ตเมนต์เลยนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีธุระต้องทำต่อ ลงตรงนี้แหละครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมโทรบอกคุณอาให้เอง”
“ก็ได้ครับคุณเซียว ไว้เจอกันใหม่นะครับ!”
หลังจากลงจากรถ เซียวซิงหยูก็เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่สว่างไสวอย่างอารมณ์ดี
สองชั่วโมงผ่านไป
เซียวซิงหยูเดินออกมาจากห้างโดยมีถุงใบเล็กใบใหญ่เต็มไม้เต็มมือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูกว้างใหญ่กว่าสายลมหนาวยามค่ำคืนเสียอีก
ห้างสรรพสินค้าอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนต์ แต่เซียวซิงหยูยังไม่รีบกลับบ้าน เขาเดินตรงไปยังตรอกซอยร้างแห่งหนึ่ง
ทันใดนั้น เขาก็เปิดตราอสูรเเล้วเรียกอสูรออกมา
ร่างสองร่างปรากฏขึ้นในตรอก คนหนึ่งคือจิ้งจอกเก้าหางเดลลู ส่วนอีกคนคืออสรพิษภัยพิบัติเมดูซ่า
เดลูยืนพิงกำแพง สองหูจิ้งจอกกระดิกเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปที่ถุงช้อปปิ้งในมือของเซียวซิงหยู ซึ่งล้วนแต่เป็นสินค้าแบรนด์เนมหรูหราทั้งนั้น
“เจ้าเพิ่งได้เงินมาก็เอาไปผลาญแบบนี้เลยเหรอ?”
เซียวซิงหยูยิ้มกว้าง “พี่สาวเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ผมหาเงินได้ก้อนโต ก็ต้องตอบแทนพี่สาวบ้างสิ”
เมดูซ่าเดินเข้ามาหาเเล้วถามอย่างสงสัย “มาสเตอร์ ข้าจำได้ว่าท่านเริ่มคิดค้นยาขวดเล็กสีฟ้านี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
“ใช่แล้ว”
“งั้นก็แสดงว่าท่านวางแผนทุกอย่างไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว?”
เซียวซิงหยูยักคิ้ว ไม่ได้ตอบอะไร แต่นั่นมันก็เหมือนตอบทุกอย่างไปในตัว
เมดูซ่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เเอบรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
เซียวซิงหยูรู้ดีว่า ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่น้องมู่หรง ยังไงซะวันหนึ่งเขาก็ต้องได้ไปเยี่ยมบ้านตระกูลมู่หรง และได้เจอกับมู่หรงจินอยู่แล้ว
การที่คนธรรมดาๆ อย่างเซียวซิงหยูจะสร้างสัมพันธไมตรีและความสนิทสนมกับบุคคลระดับสูงเช่นนี้ได้ ยังไงเขาก็ต้องแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของตัวเอง
เซียวซิงหยูรู้เรื่องโรคผิวกระดองแตกตั้งแต่ตอนที่เขาปลอมตัวเป็นชายชุดดำบุกไปช่วยนักโทษที่ฐานทัพเรือแล้ว…หลังจากนั้น เขาจึงเริ่มลงมือคิดค้นยาขวดเล็กสีฟ้า เเล้วรอคอยโอกาสในวันนี้
ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่จริงๆแล้ว มันเป็นแผนการที่เซียวซิงหยูวางเอาไว้ทั้งหมด
“นายนี่มันปีศาจความฉลาดชัดๆ! เล่นอะไรก็เดินนำคนอื่นไปตั้งสิบก้าว” เดลลูขนลุกรู้สึกทึ่งในความฉลาดของเซียวซิงหยูอีกครั้ง
“เดลลู นี่ของขวัญสำหรับเธอนะ”
“แล้วก็เมดูซ่า นี่ของเธอ”
เซียวซิงหยูหยิบกล่องของขวัญสวยๆ สองกล่องออกมาจากถุงช้อปปิ้ง ยื่นให้เดลลูและเมดูซ่า
ทั้งจิ้งจอกและอสรพิษต่างก็งุนงง พวกเธอไม่ใช่มนุษย์ พวกเธอเป็นอสูร…ตลอดชีวิตที่ผ่านมาจึงไม่เคยได้รับของขวัญอะไรแบบนี้มาก่อน
“ยืนงงอะไรกันอยู่? เปิดดูสิว่าชอบรึเปล่า!”
ในตอนนี้ เซียวซิงหยูไม่ใช่ยอดนักวางแผนที่ฉลาดเป็นกรด แต่เป็นเพียงเด็กหนุ่มใสซื่อคนหนึ่ง
ดวงตาใสซื่อของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาหวังว่าของขวัญที่เขาตั้งใจเลือกจะถูกใจจิ้งจอกน้อยและงูน้อยของเขา
……………………..
