บทที่ 14 ความคิดถึงในใจของเสวี่ยหนี่ว์
บทที่ 14 ความคิดถึงในใจของเสวี่ยหนี่ว์
ณ ที่สูงเสียดฟ้าไม่ไกลนัก
"ท่านประมุข เด็กคนนั้นคือบุตรชายของท่านหัวหน้าจิงเคอ พวกเราต้องช่วยเขา!"
ปรมาจารย์ปันมองชายสวมหมวกสานข้างกายด้วยความตื่นเต้น
"ด้วยฝีมือของไก้เนี่ย ทหารฉินพวกนั้นไม่นับเป็นอะไร รอดูสถานการณ์ไปก่อน!"
ประมุขแห่งสำนักม่อกล่าวอย่างสุขุม
"พวกเราต้องให้เขาเข้าร่วมกับพวกเรา สำนักม่อจึงจะถือว่ามีผู้สืบทอด"
"จงสังเกตการณ์ต่อไปก่อน"
"ไก้เนี่ยทรยศต่ออิ้งเจิ้งจริงหรือไม่ พวกเราต้องรอดูก่อน"
"หากเป็นกลอุบายล่ะ?"
……
แคว้นฉิน ที่พำนักของสำนักหยินหยาง
ตงหวงไท่อีมองดูบัญชีทองคำบนท้องฟ้า ดวงตาภายใต้หน้ากากฉายแววลึกล้ำ
ตั้งแต่บัญชีทองคำปรากฏ
การคำนวณทั้งหมดของเขาก็ปั่นป่วน
อนาคตสับสนอลหม่าน
แผนการทั้งหมดที่วางไว้หลายปี ล้วนสูญเปล่า
ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้น
หากบัญชีทองคำมิใช่สิ่งที่สวรรค์ประทาน เขาคงจะระเบิดพลัง สังหารผู้ที่อยู่เบื้องหลังไปนานแล้ว
“จิงเทียนหมิง บุตรชายของจิงเคอ!”
“ความลับบนตัวเขายังเกี่ยวข้องกับมังกรฟ้าเจ็ดตำหนัก ตอนนี้วุ่นวายไปหมด”
“ก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร?”
เดิมทีเขายังมีโอกาสสูงที่จะได้ความลับของมังกรฟ้าเจ็ดตำหนัก แต่ตอนนี้กลับริบหรี่
“สวรรค์ ท่านประทานบัญชีทองคำแห่งเก้าแคว้นมาด้วยจุดประสงค์ใด?”
“เป็นมหันตภัย หรือโอกาสอันยิ่งใหญ่?”
ในฐานะเซียนปฐพีแห่งแคว้นฉิน สายตาของเขาย่อมมิได้จำกัดอยู่เพียงแค่รางวัลที่ปรากฏ
เหตุผลที่อยู่เบื้องลึกต่างหาก ที่เขาจับตามอง
“ท่านตงหวง เกิดเรื่องแล้ว!”
ในเวลานั้นเอง องครักษ์แห่งสำนักหยินหยาง ซิงหุน รีบเดินเข้ามา รายงานด้วยความเคารพ
“เรื่องอะไร?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม
“เมื่อครู่ศิษย์จากตำหนักเสินโหลวรายงานว่า ท่านตงจวินหนีออกจากค่ายกลน้ำแข็งหมื่นปีได้แล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด!”
“เป็นไปไม่ได้!” ตงหวงไท่อีเอ่ยด้วยความตกตะลึง
ครั้งนี้เขาตกใจจริงๆ
“ค่ายกลน้ำแข็งหมื่นปี ข้าเป็นผู้จัดวางด้วยตนเอง และพลังของเอี๋ยนเฟยก็ถูกข้าผนึกไว้ นางจะหนีออกไปได้อย่างไร?”
“เว้นแต่……”
“เว้นแต่นางจะเป็นเซียนปฐพี ค่ายกลเล็กน้อยไม่อาจกักขังนางได้อีกต่อไป”
“แต่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?”
ซิงหุนเองก็ไม่อยากจะเชื่อ
แต่ความจริงก็คือความจริง
ก่อนหน้านี้เขายังไม่ค่อยยอมรับเอี๋ยนเฟยในฐานะตงจวิน
แต่ตอนนี้เขายอมรับอย่างจริงใจ
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ท่านตงจวินเป็นเซียนปฐพีไปแล้ว เหนือกว่าราชันย์มาก
แม้แต่ท่านตงหวงเผชิญหน้ากับท่านตงจวิน เกรงว่าก็คงทำอะไรไม่ได้
“รีบส่งคนไปสืบ หาตัวนางให้พบ ข้าอยากจะรู้นางคิดจะทำอะไร?”
“ใช่แล้ว นางจะต้องไปหาเทพกระบี่ชิงเหลียน และลูกสาวของพวกเขา จับตาดูแคว้นไป่เยวี่ยให้ดี”
“จำไว้ สตรีแห่งแคว้นไป่เยวี่ยเหล่านั้นไม่ธรรมดา”
“อย่าได้สร้างศัตรูกับพวกนาง!”
“จับตาดูอย่างลับๆ ก็พอ”
เมื่อซิงหุนได้ยิน ก็ตกตะลึง
แคว้นไป่เยวี่ย?
มิใช่ถูกทำลายไปโดยแคว้นหานในอดีตแล้วหรือ?
ดินแดนรกร้างแห่งนั้น ยังมีคนเก่งกาจซ่อนอยู่?
ไม่เคยได้ยินท่านตงหวงเอ่ยถึง?
แม้แต่ท่านตงหวงยังหวาดเกรง หรือว่าที่นั่นจะมีเซียนปฐพี?
เหตุใดท่านตงจวินจึงไปแคว้นไป่เยวี่ย?
ยิ่งรู้มาก ซิงหุนก็ยิ่งสับสน
น้ำลึกเกินไปแล้ว!
……
สำนักม่อ ฐานลับแห่งหนึ่ง
“อาเสวี่ย บุตรชายของพี่น้องจิงเคอ เทียนหมิง ติดอันดับมังกรซ่อนกาย ช่างเป็นเรื่องน่ายินดี!”
ชายผู้มีบุคลิกเศร้าสร้อย ทว่ารูปงาม จ้องมองบัญชีรายชื่ออย่างตื่นเต้น มุมปากยกยิ้ม
เอ่ยกับหญิงสาวผมขาวที่อยู่ข้างๆ
“เทียนหมิงรอดชีวิต และมีวรยุทธ์เช่นนี้ ต้องขอบคุณไก้เนี่ย”
“เจ้าอย่าได้โทษเขามากเกินไป”
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาได้ทรยศอิ๋งเจิ้งแล้ว”
น้ำเสียงของเสวี่ยหนี่ว์ไพเราะยิ่งนัก ทุกอิริยาบถสง่างาม
ราวกับเทพธิดาบนดวงจันทร์
“หึ จิงเคอตายด้วยมือเขา ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ไม่มีทางให้อภัยเขาได้ง่ายๆ”
“ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะรู้ว่าเขาไม่ได้ใช้กลลวง?”
เกาเจี้ยนหลีแค่นเสียง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและไม่พอใจต่อไก้เนี่ย
“พี่เกา ข้าตั้งใจจะไปแคว้นไป่เยวี่ยสักครา ท่านกลับเมืองกลไกไปก่อน!”
“เรื่องของข้าจัดการเสร็จแล้ว จะรีบกลับไป!”
เสวี่ยหนี่ว์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับเกาเจี้ยนหลี
“เฮ้อ……อาเสวี่ย หลายปีผ่านไป เจ้ายังไม่ลืมเขา? ทุกครึ่งปีต้องไปแคว้นไป่เยวี่ยสักครั้ง เจ้าช่างลำบากนัก”
เมื่อเสวี่ยหนี่ว์ได้ยิน กลับไม่เศร้าสร้อย แต่แย้มยิ้ม
“พี่เกา ท่านเข้าใจผิดแล้ว หลายปีมานี้ ข้ามีความสุขมาก”
“ตอนที่ข้าสิ้นหวังและเจ็บปวดที่สุด เขาก็ปรากฏตัวขึ้น ช่วยข้าไว้ ทั้งยังคลายปมในใจข้า”
“ทำให้ข้าได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”
"แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ข้างกายข้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่เขาก็ยังคงอยู่ในใจข้าเสมอ"
"ในทุกๆ วัน ข้าได้แต่คิดถึงเขา ข้าก็มีความสุขแล้ว"
"บุรุษผู้นั้น สามารถมีเจ้าเป็นคนรู้ใจได้ ชาติก่อนเขาคงได้ช่วยโลกทั้งเก้าเอาไว้"
"หากเขาปรากฏตัวขึ้นในอนาคต ข้าจะสั่งสอนเขาแทนเจ้าอย่างแน่นอน"
"พี่เกา ท่านไม่น่าจะสามารถเอาชนะเขาได้ ด้วยพรสวรรค์ของเขา ตอนนี้คงเป็นเซียนปฐพีไปแล้ว!"
"ข้าจะสอนบทเรียนให้เขา อย่าคิดว่าเขาจะกล้าต่อต้าน!"
"เอาล่ะ ข้าจะไปก่อน ระวังตัวด้วย"
"อืม เจ้าเองก็ระวังตัวด้วย แต่ด้วยพลังของเจ้าในตอนนี้ ข้าไม่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของเจ้า ข้าจะรอเจ้ากลับมาที่เมืองกลไก"
เมื่อมองดูร่างของเสวี่ยหนี่ว์จากไป เกาเจี้ยนหลีก็มีสีหน้าที่สับสน
……
ราชวงศ์แคว้นหมิง
พระราชวัง
จิงเทียนหมิง!
"ข้าไม่คิดเลยว่า ในที่สุด ทุกอย่างก็จะกลับสู่จุดเริ่มต้น"
เมื่อนึกถึงจิงเคอ ผู้ที่มีนิสัยตรงไปตรงมา จูโฮ่วเจาก็เงียบไปครู่หนึ่ง
น่าเสียดาย
"ฝ่าบาท ทรงรู้จักจิงเทียนหมิงหรือ?"
เมื่อเห็นสีหน้าของจูโฮ่วเจาเปลี่ยนไป ฮองเฮาที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยถาม
"ไม่รู้จัก!"
จูโฮ่วเจารีบส่ายหน้า
"แต่จิงเคอ ข้ารู้จักดี นี่คือบุคคลที่มีชื่อเสียงโด่งดัง"
"โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับฮ่องเต้อย่างพวกเรา เขายิ่งมีชื่อเสียงโด่งดัง"
"บุตรชายของจิงเคอ จะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร?"
"ไม่ใช่แค่ข้า หลิวหงแห่งต้าฮั่น หยางกว่างแห่งต้าสุย หลี่ซื่อหมินแห่งต้าถัง ล้วนต้องระแวดระวัง"
"ในตอนนั้น หากไม่ใช่เพราะไก้เนี่ย อิ้งเจิ้งคงต้องลำบากไม่น้อย!"
"ฮ่าๆๆ น่าสนใจ ข้าอยากจะเห็นสีหน้าของอิ้งเจิ้งในตอนนี้จริงๆ!"
จูโฮ่วเจาพลันหัวเราะออกมาเสียงดัง
เมื่อฮองเฮาได้ยินดังนั้น ก็ถึงกับพูดไม่ออก
ฮ่องเต้ของประเทศ จะถูกลอบปลงพระชนม์ได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร
แม้จะไม่มีไก้เนี่ย อิ้งเจิ้งก็คงไม่เป็นอะไร
ฝ่าบาทต้องปิดบังอะไรนางอยู่แน่
ทันใดนั้นเอง
บัญชีรายชื่อบนท้องฟ้าก็เปลี่ยนไป
มังกรซ่อนกายอีกคนกำลังจะปรากฏตัวขึ้น
