บทที่ 122 เงินทองขาดมือจึงรู้ค่า
แสงอรุณสาดส่อง เหลียงฉวี่นั่งสงบนิ่งในห้อง สั่นตัวเบาๆ สลัดเถ้าดำออกชั้นหนึ่ง ทั้งคืนไม่ได้พัก แต่กลับไม่รู้สึกเหนื่อยล้า จิตใจและพลังสมบูรณ์ ห้องว่างเปล่าเกิดความสว่าง พร้อมกับการลุกขึ้น กระดูกทั่วร่างดังกรอบแกรบเหมือนประทัดระเบิด เลือดที่ไหลเวียนไม่รู้สึกถึงความหนาวของฤดูใบไม้ผลิ สบายจริงๆ! เหลียง...
