บทที่ 1082 การตื่นตัว
###
หลังจากพัฒนาเม่นกระบี่วิญญาณตัวนี้ให้กลายเป็นสายส่งเรียบร้อยแล้ว ลู่เซวียนก็เพียงแค่นั่งรอให้เม่นกระบี่วิญญาณตัวอื่น ๆ เข้ามาหาเอง
ทุกช่วงเวลาที่เหมาะสม เขาจะนำฝักกระบี่ออกมาจากทะเลสาบจิตกระบี่ โดยอ้างว่าเป็นการบำรุงร่างกายให้กับเม่นกระบี่วิญญาณ เพื่อให้ฝักกระบี่ได้เพลิดเพลินกับการถูกแทงด้วยคมกระบี่นับพันอย่างเต็มที่
ผลลัพธ์คือประสิทธิภาพของฝักกระบี่เพิ่มขึ้นอย่างมาก และยังได้รับเมล็ดพันธุ์หญ้ากระบี่กลายพันธุ์พันสายฟ้าอีกสองเมล็ด
เมื่อเร่งการเจริญเติบโตเสร็จสิ้น หญ้ากระบี่กลายพันธุ์ระดับสี่รวมทั้งหมดมีถึงแปดต้น
โดยปกติแล้ว หากนักปลูกพืชวิญญาณทั่วไปต้องการพัฒนาหญ้ากระบี่กลายพันธุ์ระดับสี่เพียงต้นเดียว ย่อมต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมหาศาล
แต่ลู่เซวียนมีข้อได้เปรียบที่เหนือกว่า ด้วยทะเลสาบจิตกระบี่ซึ่งเป็นแหล่งพลังกระบี่ที่ได้จากเจ้าสำนักกระบี่ และฝักกระบี่ที่มีความสามารถกระตุ้นเมล็ดพันธุ์ รวมถึงพรสวรรค์พิเศษในการรับรู้ข้อมูลของเมล็ดพันธุ์ ทำให้เขาสามารถพัฒนาพืชวิญญาณได้เร็วกว่านักปลูกพืชวิญญาณคนอื่น ๆ เรียกได้ว่าความสามารถของเขาเทียบเท่ากับทั้งนิกายก็ไม่เกินจริง
วันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังสำรวจแปลงปลูกพืชวิญญาณ เสียงเรียกอันนุ่มนวลดังขึ้นจากนอกถ้ำพัก
“ศิษย์น้องลู่ อยู่ในถ้ำหรือไม่?”
ลู่เซวียนใช้จิตวิญญาณตรวจสอบ และพบว่าเป็นโม่หยวนเฟิงที่ยืนรออยู่หน้าถ้ำพัก
“ศิษย์พี่โม่ ท่านออกจากการปิดด่านแล้วหรือ?”
เขายิ้มต้อนรับออกไป
“อืม ใช้เวลาไม่น้อยในการศึกษาและฝึกฝนวิชาหนึ่ง ดีที่มีความคืบหน้าอยู่บ้าง”
โม่หยวนเฟิงเดินตามลู่เซวียนเข้าสู่ลานพักอันเงียบสงบ
“เรื่องนี้ต้องฉลองกันหน่อย”
ลู่เซวียนกล่าวพร้อมหยิบสุรากระบี่หวนคืนออกมาและรินให้โม่หยวนเฟิงจนเต็มถ้วย
“ครั้งนี้ข้ามาไม่ได้ต้องการเล่าประสบการณ์การปิดด่านให้ฟัง”
โม่หยวนเฟิงกล่าวเบา ๆ สีหน้าดูเคร่งเครียดเล็กน้อย
“เชิญศิษย์พี่พูดได้เลย”
ลู่เซวียนได้ยินดังนั้นก็ปรับสีหน้าให้จริงจัง
“ศิษย์น้องว่านพยายามทะลวงขึ้นระดับทารกวิญญาณแต่ล้มเหลว”
“หา?”
คำพูดเพียงประโยคเดียวของโม่หยวนเฟิงดังก้องในหัวลู่เซวียนเหมือนสายฟ้าฟาด
เขาตอบกลับด้วยความตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“แล้ว…ตอนนี้ศิษย์พี่ว่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
ลู่เซวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไปอย่างช้า ๆ
“ศิษย์น้องว่านล้มเหลวในการผ่านด่านใจมาร วิญญาณได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก โชคดีที่มีผู้อาวุโสระดับทารกวิญญาณกลางช่วยเหลือไว้ได้ทัน”
“ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ คาดว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีกว่าจะฟื้นตัวได้บ้าง”
โม่หยวนเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ลู่เซวียนยังคงแสดงสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ
“ข้าไม่คาดคิดเลยว่า ศิษย์พี่ว่านจะประสบปัญหาในการทะลวงระดับ”
ในความคิดของเขา ว่านฉงเหมือนกับยอดอัจฉริยะที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ง่ายดายไปหมด
สิ่งที่นักบำเพ็ญทั่วไปต้องใช้ความพยายามอย่างหนักหนา ว่านฉงสามารถทำได้โดยง่าย
แต่เขาก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความล้มเหลวในการทะลวงขึ้นระดับทารกวิญญาณได้
“การทะลวงขึ้นระดับทารกวิญญาณนั้นยากราวกับปีนขึ้นสวรรค์ แม้แต่สำนักกระบี่ก็ทำได้เพียงเพิ่มโอกาสสำเร็จเล็กน้อยเท่านั้น”
“แม้ศิษย์น้องว่านจะเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับยาก โอกาสสำเร็จก็ยังถือว่าน้อยมาก”
โม่หยวนเฟิงกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา
“ด้วยพรสวรรค์ที่โดดเด่นเช่นนี้ ทำให้เขาผ่านการฝึกฝนมาอย่างราบรื่นเกินไป จึงขาดการฝึกฝนจิตใจ สุดท้ายจึงล้มเหลวในการเผชิญกับด่านใจมาร”
เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“ข้าจะรอให้ศิษย์พี่ว่านฟื้นตัวดีขึ้น แล้วจึงไปเยี่ยมเยียนเขา”
ลู่เซวียนพยักหน้าเบา ๆ กล่าวออกมา
หลังจากสนทนากันอีกเล็กน้อย โม่หยวนเฟิงก็ขอตัวกลับไป
ลู่เซวียนนั่งอยู่ในลานพัก มองดูสายกระบี่นับไม่ถ้วนที่พัดผ่านทะเลเมฆเบื้องล่าง
“สำหรับข้า ประสบการณ์ล้มเหลวของศิษย์พี่ว่านในครั้งนี้ นับเป็นเครื่องเตือนใจที่สำคัญ”
“ขาดการฝึกฝนจิตใจ…”
“ข้าหมกตัวอยู่ในถ้ำพักเพาะเลี้ยงพืชวิญญาณเป็นเวลานาน ไม่ค่อยออกไปสำรวจดินแดนลึกลับ และไม่ได้เผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่เสี่ยงชีวิตเพื่อฝึกฝนจิตใจ ไม่แน่ว่าเรื่องนี้อาจกลายเป็นอุปสรรคในการทะลวงระดับทารกวิญญาณ”
ลู่เซวียนนึกย้อนถึงช่วงเวลากว่าร้อยปีที่เขาเริ่มได้รับรางวัลจากแสงกลุ่มแรก
ยกเว้นบางครั้งที่จำเป็นต้องไปสำรวจดินแดนลึกลับ เขาแทบไม่เคยก้าวเท้าเข้าไปในสถานที่อันตรายเลย กล่าวได้ว่าความระมัดระวังของเขานั้นอยู่ในระดับสูงสุด
ข้อดีคือไม่ต้องเผชิญกับอันตรายใด ๆ แต่ข้อเสียคือขาดการฝึกฝนด้านการต่อสู้และจิตใจ
“อย่างไรก็ตาม การไม่ออกไปสำรวจ ไม่ได้หมายความว่าจิตใจของข้าจะไม่มั่นคง”
“ข้าเคยอยู่ในศิลาโลกีย์เป็นเวลานาน ผ่านประสบการณ์มากมายทั้งสุขและเศร้า ความมั่นคงทางจิตใจของข้าย่อมไม่ด้อยไปกว่าผู้บำเพ็ญคนอื่น ๆ ในระดับเดียวกัน”
“นอกจากนี้ ตั้งแต่เริ่มฝึกฝนมา ข้ายังคงรักษาความตั้งใจเดิมในการแสวงหาหนทาง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพียงต้องการเป็นนักปลูกพืชวิญญาณที่เพาะเลี้ยงพืชด้วยใจสงบ”
ลู่เซวียนเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา
“สุดท้าย ข้ายังมีสมบัติระดับเจ็ดสองชิ้นที่ช่วยบำรุงจิตวิญญาณและเสริมสร้างวิญญาณ คือหยกขโมยวิญญาณและหมอนหยกหวงเลี่ยง”
“เมื่อข้าบำรุงจิตวิญญาณในหยกขโมยวิญญาณมากพอแล้ว ข้าจะลองเข้าสำรวจดินแดนหวงเลี่ยงดู”
ยิ่งจิตวิญญาณแข็งแกร่งเท่าใด โอกาสรอดออกมาจากดินแดนหวงเลี่ยงก็ยิ่งสูงขึ้น ประกอบกับคำชี้แนะของหมอนหยกหวงเลี่ยง ลู่เซวียนมั่นใจว่าตนเองพร้อมจะลองเผชิญหน้ากับดินแดนที่เล่าลือกันนี้
เวลาได้ผ่านไปหนึ่งปี
ในช่วงเวลานี้ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเพาะเลี้ยงพืชวิญญาณและเตรียมความพร้อมสำหรับการทะลวงระดับทารกวิญญาณ
ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่วางไว้
วันหนึ่ง เขาเดินทางไปยังถ้ำพักของว่านฉงที่ยอดเขาโจงซวี
“ศิษย์พี่โจว?”
ขณะที่อยู่หน้าถ้ำพัก ลู่เซวียนยังไม่ได้แจ้งว่านฉง กลับบังเอิญพบกับคนรู้จัก
คนผู้นั้นคือโจวเฉา ผู้ที่เคยร่วมงานชุมนุนอยู่ในสำนักเต๋าหลี่หยางด้วยกัน ซึ่งเข้าสู่ระดับแก่นทองสมบูรณ์มานานแล้ว แต่มีแนวทางการฝึกฝนต่างจากว่านฉงโดยสิ้นเชิง
โจวเฉามีบุคลิกเย็นชา พูดน้อย และมุ่งมั่นทุ่มเทให้กับการฝึกฝน เป็นผู้บำเพ็ญที่จริงจังกับการบำเพ็ญอย่างแท้จริง
ลู่เซวียนมักเว้นระยะห่างกับโจวเฉา ทำให้แม้จะอยู่ในนิกายเดียวกันแต่แทบไม่ได้พบกันเลยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
“ศิษย์น้องลู่”
โจวเฉากล่าวทักทาย น้ำเสียงแหบแห้ง ฟังดูเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้พูดจากับใครบ่อยนัก
หลังจากทั้งสองส่งจิตสื่อสารเข้าไปในถ้ำ ว่านฉงก็ออกมาต้อนรับในเวลาไม่นาน
“ศิษย์น้องโจว ศิษย์น้องลู่ พวกเจ้ามาด้วยกันหรือ?”
“ข้ามาหาศิษย์พี่เพื่อดื่มสุรากันสักหน่อย พอดีบังเอิญพบศิษย์พี่โจว”
ลู่เซวียนยกไหสุราขึ้นมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ดีเลย งั้นพวกเรามาดื่มให้ลืมทุกข์กันเถอะ!”
ว่านฉงกล่าวอย่างร่าเริง
ที่เอวของเขามีระฆังสีทองขนาดเล็กผูกอยู่ ระฆังเก่าคร่ำคร่าซึ่งเต็มไปด้วยรอยแตกบาง ๆ ที่มีทั้งสั้นและยาว สะท้อนให้เห็นถึงความเก่าแก่ยาวนาน
เมื่อสั่นเบา ๆ เสียงระฆังใสกังวานดังก้องไปทั่ว และเสียงนั้นแทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณ คล้ายช่วยปลอบประโลมจิตใจที่ว้าวุ่นและรักษาบาดแผลในจิตวิญญาณ
“นี่เป็นสมบัติวิเศษที่เจ้ายอดเขาโจงซวีให้ยืมมา สำหรับผู้ที่จิตวิญญาณบาดเจ็บจะมีประโยชน์อย่างมาก ข้าพกติดตัวไว้ตลอดเพื่อบำรุงจิตวิญญาณให้ฟื้นฟูได้เร็วขึ้น”
ว่านฉงเห็นทั้งสองมองไปที่ระฆังเก่าที่เอวของตน จึงอธิบายด้วยรอยยิ้ม
แม้สีหน้าท่าทางของเขาจะยังดูสบาย ๆ ตามปกติ แต่ลู่เซวียนกลับจับได้ถึงความหม่นหมองเล็ก ๆ ที่แฝงอยู่ในดวงตาของว่านฉง
“ศิษย์พี่ทั้งสองจะยืนคุยกันอยู่หน้าถ้ำอีกนานไหม รีบเข้าไปดื่มเถอะ ไม่อย่างนั้นสุราข้าจะระเหยหมดเสียก่อน”
ลู่เซวียนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
