บทที่ 99 ความเย่อหยิ่งและความหน้าซื่อใจคด
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 99 ความเย่อหยิ่งและความหน้าซื่อใจคด
จี้หลินไม่เงยหน้าขึ้น มองหน้าจอโน้ตบุ๊กที่ข่าวสารไหลผ่านอย่างรวดเร็ว มือขวากดลูกกลิ้งเมาส์ไม่หยุด：
「ผมดูรายชื่อที่คุณให้มาแล้ว ไม่มีรายชื่อไหนถูกต้องเลยครับ」
「งั้นถ้ารายชื่อไม่ถูกต้อง…ก็ไปหาเบาะแสใหม่สิ…」 ชายชราปวดหัว แต่ไม่สงสัยคำตัดสินของจี้หลินเลย เพราะจี้หลินบอกไม่ถูกต้อง มันก็ต้องไม่ถูกต้อง ไม่ต้องสงสัยอะไร เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ไม่เคยพลาดโอกาสสักครั้ง：
「ถ้านายตรวจสอบความเป็นไปได้ทั้งหมดในรายชื่อแล้ว ก็ออกไปหาเบาะแสใหม่สิ รีบจับคน ๆ นั้นที่มาก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ให้ได้…นายจะอยู่บ้านเฉย ๆ ทำไมล่ะ? คน ๆ นั้นจะเดินเข้ามาเองเหรอ？」
เมื่อได้ยินชายชรา จี้หลินถอนหายใจเบา ๆ แล้วก็ยิ้ม：
「เย่อหยิ่ง…คุณนี้ช่างเย่อหยิ่งจริง ๆ คุณดูถูกคน ๆ ที่มาก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ขนาดไหนกัน ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น」
「ทำไมถึงพูดอย่างนั้น」ชายชราขมวดคิ้ว
「อย่างที่คุณพูด คน ๆ ที่มาก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์นั้นได้ช่วยสวี่หยุน จัดการเรื่องแคปซูลจำศีลเติมเต็มของเหลว แล้วตอนนี้สวี่หยุนก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้เขาก็ต้องระวังตัว ไม่กล้าที่จะกระทำการใด ๆ อีกเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกเปิดเผยตัวตน」
เมื่อชายชราได้ยินดังนั้น ก็หันหน้าหนีไป：
「งั้นคุณก็ไม่อยากจะไปทำให้เขาตกใจใช่ไหม? ไม่อยากให้เขารู้ว่าเรากำลังตามหาเขา เพื่อให้เขาประมาท แล้วค่อย ๆ เผยธาตุแท้ของตัวเองออกมา？」
「นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ」
จี้หลินตอบเสียงเรียบ เขาปิดแล็ปท็อปลง แล้วเงยหน้ามองชายชรา
「ที่จริงแล้วผมคิดอยู่ตลอด...ว่าเราจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่ามีคนกำลังก่อกวนประวัติศาสตร์กันแน่？」
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ
「เราจะนิยามประวัติศาสตร์ดั้งเดิมได้อย่างไร？แล้วจะนิยามประวัติศาสตร์ที่ถูกก่อกวนได้อย่างไร？」
「นี่ไม่ใช่เรื่องที่อธิบายได้แค่ประโยคเดียวตามที่คุณต้องการ เราไม่สามารถฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ เพราะถ้าฆ่าใครผิดไปแม้แต่คนเดียว เราจะเสียสิทธิ์ได้รับบัตรเชิญจากสโมสรอัจฉริยะ」
「ถูกต้อง」ชายชราพยักหน้า
「ห้ามฆ่าคนบริสุทธิ์เด็ดขาด ต้องพิสูจน์ให้ได้อย่างแน่ชัดว่าเขาเป็นคนก่อกวนประวัติศาสตร์ ต้องได้หลักฐานที่แม่นยำที่สุด เราถึงจะฆ่าเขาได้」
「แล้วคุณรู้จักประวัติศาสตร์ดั้งเดิมไหม？」
จี้หลินเงยหน้าขึ้นจ้องมองชายชรา
「คุณรู้เส้นทางการพัฒนาของประวัติศาสตร์ดั้งเดิม รู้ทิศทางของประวัติศาสตร์ไหม？」
「ฉันไม่รู้หรอก」ชายชราส่ายหน้า
「ถ้าฉันรู้ ฉันจะต้องให้เธอมาสืบหาทำไม？ฉันแค่เปรียบเทียบก็หาคนคนนั้นเจอแล้ว」
「ดังนั้นปัญหาจึงอยู่ที่คุณนี่เอง」จี้หลินยกมือขึ้นแสดงท่าทางจนปัญญา
「คุณไม่รู้ว่าประวัติศาสตร์ดั้งเดิมเป็นอย่างไร ไม่รู้ทิศทางของประวัติศาสตร์ดั้งเดิม แล้วเราจะตัดสินได้อย่างไรว่าใครกำลังก่อกวนประวัติศาสตร์？ใช้แค่สัญชาตญาณหรือ？」
「ไม่ได้」ชายชราตอบอย่างเด็ดขาด
「ต้องหาหลักฐานที่แน่ชัดได้」
「ดูสิ นี่มันคือการเอาเปรียบกันชัด ๆ 」
จี้หลินก้มหัวหัวร่อเบา ๆ แล้วเปิดหน้าจอแล็ปท็อปขึ้นอีกครั้ง จ้องมองแสงเรือง ๆ บนหน้าจอ
「งั้นก็อย่ามาบ่นว่าผมทำช้าสิ…คุณไม่บอกอะไรผมเลย ไม่ให้เบาะแสอะไรฉันสักนิด ผมก็ต้องไปหาข้อมูลในเน็ตสิ เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบ้างในเว็บบอร์ดสักแห่ง…」
เสียงหัวเราะของจี้หลินดังอยู่ข้าง ๆ
ตาของชายชราเบิกกว้างขึ้น ริ้วรอยบนใบหน้ายิ่งชัดเจนขึ้น เขาฟังแล้วเข้าใจ…เด็กคนนี้ ตั้งใจทำอย่างนั้น เขายังคงไม่เชื่อว่าตัวเองพูดความจริง คิดว่าตัวเองยังปิดบังอะไรบางอย่างไว้ นี่มันคือการยั่ว เพื่อล่อให้เขาหลงกล!
“จี้หลิน อยากล้วงความลับฉันอีกแล้วใช่มั้ย?” ชายชราดึงเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งมานั่ง “เลิกคิดเสียเถอะจี้หลิน ฉันบอกไปหมดแล้วทุกอย่างที่รู้”
“ไม่ ๆ ๆ …ยังไม่หมดหรอกครับ” เว็บเพจบนหน้าจอโน้ตบุ๊คปรากฏให้เห็นในดวงตาของจี้หลิน เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “คุณยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้บอกผม…เช่น วิธีฆาตกรรมประหลาดที่คุณต้องการ ต้องเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ และต้องอยู่ในช่วงเวลา 00:42 ถึง 00:43 น. แค่ 60 วินาที ต้องทำให้คนตายภายในเวลานี้เท่านั้น”
“วิธีแบบนี้มันไม่ใช่แค่ไม่ปลอดภัย ไม่ค่อยลับ แต่ยังยากที่จะลงมือทำอีก บางครั้งเราเฝ้าดูอยู่เป็นเดือน ๆ ก็ยังหาจังหวะที่เหมาะสมในการฆ่าไม่ได้เลย” “นี่มันเวลา 00:42 นะครับคุณปู่…คนปกติเวลาขนาดนี้ก็นอนกันหมดแล้ว จะให้เราไปสร้างอุบัติเหตุทางรถยนต์ฆ่าคนได้ยังไงกัน?”
“ยากเหรอจี้หลิน?” ชายชราหัวเราะ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ฉันเห็นว่าแต่ละครั้งที่เธอทำ ก็ทำได้ดีนี่นา? อาจจะลำบากหน่อย แต่สุดท้ายก็สำเร็จทุกครั้ง อย่างภารกิจครั้งนี้ ก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีไม่ใช่เหรอ?”
「นั่นเพราะมีคุณช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง」 จี้หลินตอบเสียงเรียบ ๆ
「ที่จริงฉันค่อนข้างสงสัย เธอไปพบเขาก่อนที่สวี่หยุนจะเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ…เธอจะไปพูดอะไรกับเขาบ้างล่ะ？」
「ผมพูดตามที่คุณสั่ง」
ชายชราเก็บรอยยิ้มเข้าไป มองจ้องจี้หลินอย่างจับผิด
「จี้หลิน เธอคงไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีสินะ พูดราวกับว่าการฆ่าสวี่หยุนเป็นเรื่องที่เธอไม่เต็มใจเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มือของเธอเปื้อนเลือดมาแล้วมากมาย…เธออยากจะเป็นคนดีในเรื่องของสวี่หยุนตอนนี้ มันสายไปแล้ว」
「ถึงแม้ว่าจะเป็นฉันที่เสนอให้ฆ่าสวี่หยุน แต่ผู้ที่วางแผนและลงมือทำทุกอย่างก็คือเธอ! เธอรู้ดีว่าฉันเจ็บปวดมากกับการตายของสวี่หยุน ทำไมเธอถึงต้องเอามาพูดซ้ำ ๆ อยู่หน้าฉันอีก？」
「ถ้าเธออยากจะแก้แค้นให้สวี่หยุนจริง ๆ ก็รีบจับตัวคน ๆ นั้นที่บิดเบือนประวัติศาสตร์ให้ได้! แล้วใช้สมองคิดให้ดี ๆ ว่าจะพิสูจน์ยังไงว่าเขาบิดเบือนประวัติศาสตร์จริง ๆ ！」
「งั้นผมขอถามคุณบ้าง เย่อหยิ่ง แล้วคุณล่ะ? 」
จี้หลินพูดเสียงเบา
「คุณจะพิสูจน์ยังไงว่าสวี่หยุนบิดเบือนประวัติศาสตร์？」
「เพราะเขาไม่มีทางที่จะคิดค้นแคปซูลบรรจุสำหรับการจำศีลได้หรอก เขาไม่มีความสามารถขนาดนั้น！」ชายชราขมวดคิ้ว
「นี่มันไม่ใช่เรื่องที่เห็นได้ชัดอยู่แล้วเหรอ？」
「การตัดสินแบบลำเอียงแบบนี้จะนำมาใช้เป็นหลักฐานได้เหรอ？」จี้หลินยกมือขึ้นแสดงความไม่เห็นด้วย
「งั้นผมก็สามารถกล่าวหาใครก็ได้ว่าก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ได้ สวี่หยุนชัดเจนว่าไม่เหมาะสมกับพี่สาว คุณดันจับคู่พวกเขาทั้งสองเข้าด้วยกัน แบบนี้ก็ถือว่าก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ด้วยใช่ไหม？」
ชายชราขมวดคิ้วแน่น ไม่พูดอะไร
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดถึงเรื่องสวี่หยุน ยิ่งกว่านั้นดูรังเกียจเสียด้วย นั่นเป็นแผลเป็นที่เขาไม่อยากเปิด แต่จี้หลินกลับฉีกมันออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
「พูดสิครับ คุณปู่ คุณไม่บอกเกณฑ์การตัดสินให้ผม ผมจะเริ่มงานยังไงล่ะ？」
จี้หลินก้มหัวลงยิ้มเล็กน้อย：
「คุณดูสิ คุณมีเรื่องปิดบังผมอยู่จริง ๆ และเป็นเรื่องสำคัญด้วย ความรู้ของคุณเกี่ยวกับสโมสรอัจฉริยะนั้น ไม่ใช่อย่างที่คุณพูดหรอก ไม่มีทางที่คุณจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย」
「งั้นถ้าคุณไม่บอก ก็ให้ผมเดาบ้างแล้วกัน」
จี้หลินพยุงแขนไว้กับพื้น ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน
เขาเดินทีละก้าวไปยังข้าง ๆ ชายชรา แล้วเดินวนไปรอบ ๆ เก้าอี้：
「แต่ก่อนนี้ ทุกครั้งที่ฆ่าคน เหตุผลของคุณก็คือ ก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ ทั้งสี่คำนี้ แต่ถ้าจะให้พูดถึงหลักฐาน จริง ๆ แล้วคุณก็ไม่มีอะไรมาแสดง ดูเหมือนคุณจะยิงธนูออกไปก่อนแล้วค่อยวาดเป้า หรือว่า...จริง ๆ แล้วคุณเองก็ไม่รู้ว่าหลักฐานคืออะไร ไม่รู้ว่าอะไรคือการก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ แต่มีคนบอกคุณ——」
「คน ๆ นี้แหละ เขาเป็นคนก่อความวุ่นวายให้กับประวัติศาสตร์ ไปฆ่าเขาซะ」
「และทุกครั้งที่ฆ่าคน เงื่อนไขของคุณก็แปลก ๆ ประหลาด ๆ แถมยังเหลือเชื่อ คุณกำหนดว่าต้องตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเวลาตายต้องอยู่ระหว่าง 00:42 ถึง 00:43 ภายใน 60 วินาที」
「พฤติกรรมแบบนี้มันแปลกประหลาดจริง ๆ เหมือนพยายามสุดตัวให้คนอื่นรู้ว่าคุณฆ่าคนโดยเจตนาเลยล่ะ ดังนั้น ผมคิดว่า…สาเหตุที่คุณทำแบบนี้ น่าจะมีอยู่สองอย่าง」
กึก。
จี้หลินหยุดฝีเท้า มือซ้ายวางบนไหล่ชายชรา หรี่ตาลง จ้องมองดวงตาแห้งกรังของชายชรา：
「อย่างแรก คุณอาจจะเป็นฆาตกรเลียนแบบ คุณจงใจเลียนแบบวิธีการฆาตกรรมของใครบางคน และคิดว่าการทำแบบนี้จะทำให้คุณได้เข้าร่วมสโมสรอัจฉริยะเหมือนเขา นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คุณฆ่าคนด้วยวิธีนี้แบบไม่ไตร่ตรอง ไม่สนใจผลที่ตามมา เพราะคุณเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทำ」
「หรืออย่างที่สอง คุณกำลังแสดงละครให้ใครบางคนดู เพื่อให้เขาเห็นชัดเจนว่าคนเหล่านี้เป็นฝีมือคุณ เหมือนกับการโอ้อวดความสำเร็จ ราวกับว่านี่คือการสอบที่สโมสรอัจฉริยะจัดให้」
……
ชายชรายืนนิ่งเงียบ หลับตาลงขณะฟังจี้หลินพูด
จี้หลินยิ้ม ยืนตัวตรง：
「จริง ๆ แล้วก็มีอีกอย่างนะ」
เขากอดคอชายชราจากด้านหลัง ใช้นิ้วสามนิ้วของมือขวาวางไว้ที่หลอดเลือดแดงคอของชายชรา：
「พวกคนที่ก่อความวุ่นวายทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ เป็นคนที่สโมสรอัจฉริยะสั่งให้คุณฆ่า」
「เขาคงให้สิ่งตอบแทนอะไรคุณไว้…หรือสัญญาอะไรบางอย่างไว้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่แม้คุณจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับทำเรื่องเหลวไหลเหล่านี้ด้วยความมั่นใจ เหมือนกับสุนัขที่กัดตามคำสั่งของเจ้าของ」
หัวใจของชายชราเต้นเร็วขึ้น จี้หลินโน้มใบหน้าเข้าใกล้หูของชายชรา กระซิบเบา ๆ ：
「เย่อหยิ่ง」
“ในชมรมอัจฉริยะนั่น... คุณกำลังเป็นหมาของใครอยู่หรือเปล่า?”