บทที่ 98 ตัวเลข 42 ตัวแรกของโลก
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 98 ตัวเลข 42 ตัวแรกของโลก
《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก 》เป็นหนังวิทยาศาสตร์ที่ได้รับการยกย่องและทรงอิทธิพลอย่างกว้างขวางเรื่องหนึ่ง
หลินเสวียนเคยดูมาแล้วนานมาก
เพราะตอนนั้นเขาคุยกับเกาหยางเรื่องความฝัน เกาหยางบอกว่าจินตนาการไม่ออกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เลยฝันไม่ถึง
ดังนั้นตั้งแต่นั้นมา เขาจึงเริ่มหาความรู้เรื่องหนังวิทยาศาสตร์และวิทยาศาสตร์เสริม และหนังวิทยาศาสตร์สุดคลาสสิกเรื่องนี้ ก็อยู่ในลิสต์หนังที่เขาต้องดูแน่นอน
จริง ๆ แล้วถ้าจะพูดถึงความสนุก...หลินเสวียนก็ไม่คิดว่ามันสนุกมาก พูดตรง ๆ คือธรรมดามาก ผ่านมานานขนาดนี้ เขาก็ไม่คิดอยากจะดูซ้ำอีกเลย
แต่…วันนี้มันต่างออกไป…
หลังจากที่เขาออกมาจากความฝันเมื่อวาน เขาจึงตัดสินใจว่าคืนนี้จะมาดูหนังเรื่องนี้ซ้ำอีกครั้งที่โรงหนังส่วนตัวของเขา
ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว
ตัวเลข 42 ปรากฏตัวต่อสาธารณชนเป็นครั้งแรก…ก็ในหนังเรื่อง《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก 》นี่เอง
…
หลินเสวียนสั่งเครื่องดื่มแก้วหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวเล็ก ๆ ของเขา ภาพยนตร์ก็เริ่มฉายแล้ว
《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก 》เป็นหนังที่เข้าฉายในปี 2005 ถือเป็นหนังวิทยาศาสตร์แนวตลกโปกฮาผจญภัยบนท้องถนน
เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากนิยายวิทยาศาสตร์เรื่องเดียวกันที่นักเขียนดักลาส·อดัมส์เขียนไว้ นั่นคือ 《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก 》
ช่วงแรก ๆ ของหนัง ถ้าดูด้วยสายตาคนสมัยนี้ อาจจะดูน่าเบื่อไปสักหน่อย
เนื้อเรื่องเล่าถึงกลุ่มสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่อยากสร้างทางด่วนกาแล็กซี เลยต้องกำจัดสิ่งกีดขวางบนเส้นทางก่อสร้าง นั่นก็คือ...โลก
แล้วโลกก็เลยพังไป พระเอกเลยเริ่มออกผจญภัยในกาแล็กซีกับพวกเอเลี่ยน
หลังจากนั้นก็จะเป็นเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเรื่อย ๆ เป็นตอน ๆ
หลินเสวียนมองดูเงียบ ๆ
ในที่สุด...
เขาก็รอจนถึงฉากที่มันส์ที่สุดและคนรู้จักกันมากที่สุดของเรื่องนี้ นั่นก็คือ:
บนดาวเคราะห์ดวงหนึ่งในกาแล็กซี มีอารยธรรมล้ำสมัย เทคโนโลยีและสติปัญญาเหนือชั้น
พวกเขาอยากรู้ความจริงของจักรวาล เลยระดมสมองอัจฉริยะทั้งหมด สร้างซูเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดมหึมาที่สุดในจักรวาล นั่นคือ “Deep Thought”
หลังจากสร้างซูเปอร์คอมพิวเตอร์เสร็จ สิ่งมีชีวิตนอกโลกหลายร้อยล้านตัวก็มารวมกันที่นี่ เพื่อถามคำถามที่พวกเขาคาใจและอยากรู้คำตอบมากที่สุด นั่นคือ:
「ช่วยคำนวณหาคำตอบสุดท้ายของจักรวาล ชีวิต และสิ่งต่าง ๆ บนโลกนี้หน่อยได้ไหม」
ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่เท่าภูเขา “Deep Thought” กระพริบไฟหลายครั้ง แล้วก็ตอบกลับมาว่า:
「ปริมาณข้อมูลมากเกินไป กรุณากลับมาใหม่หลังจาก 7.5 ล้านปี」
7.5 ล้านปีต่อมา——
อารยธรรมชั้นนำทั้งหมดในจักรวาลต่างมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อรอฟังคำตอบจากซูเปอร์คอมพิวเตอร์
ท่ามกลางความคาดหวังของผู้คนนับล้าน ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ “Deep Thought” ก็เอ่ยขึ้น:
「คำตอบสุดท้ายเกี่ยวกับจักรวาล ชีวิต และสิ่งต่าง ๆ บนโลกนี้คือ——」
「42」
เงียบกริบ
แล้วฉากนี้ก็จบลงอย่างกะทันหัน เริ่มต้นเรื่องราวตอนต่อไป
……
「42……」
หลินเสวียนพึมพำเบา ๆ แล้วก็กลับไปดูคลิปวิดีโอนั้นอีกครั้ง
ในคลิปไม่ได้อธิบายความหมายของเลข 42 ไว้มากนัก จบลงอย่างกะทันหัน จริง ๆ แล้วทุกคนก็รู้ว่าทำไม...เพราะผู้กำกับเองก็ไม่รู้ และก็เขียนบทอธิบายไม่ได้ด้วย
จักรวาล ชีวิต และคำตอบสุดท้ายของทุกสิ่งในโลก...
นี่ไม่ใช่คำถามที่ใครจะไขได้
ผู้กำกับทำไม่ได้
ผู้ชมทำไม่ได้
ดักลาส·อดัมส์ ผู้เขียนคู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก ก็ทำไม่ได้...
ในหนังสือของเขาก็ยังคงคลุมเครือเรื่องนี้ไว้ ไม่เคยให้คำตอบ ทำเป็นลึกลับซับซ้อน
แต่นั่นก็เพราะว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นนิยายวิทยาศาสตร์แนวตลก เน้นความไร้สาระ แถมตอนแรกก็เขียนขึ้นเพื่อรายการสำหรับเด็กของสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่ง จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายความหมายของเลขนี้ แค่สนุกสนานก็พอแล้ว
แต่ว่า...
หลินเสวียนกลับไม่คิดว่าเรื่องนี้จะง่ายอย่างนั้น
「ถึงแม้ว่าอดัมส์จะเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อความสนุกสนาน เพื่อการหักมุมที่ไม่คาดคิด เลยทำให้คอมพิวเตอร์ยักษ์คำนวณคำตอบออกมาเป็น 42……」
「แต่ทำไมต้องเป็น 42？」
「ทำไมถึงบังเอิญขนาดนั้น？」
ถ้าหากว่า...
หลินเสวียนไม่ได้ผ่านเรื่องราวมากมายมาขนาดนี้ เขาก็คงไม่ไปตั้งคำถามกับการกำหนดค่าแบบนี้ของหนังสือเล่มนั้นหรอก
นี่เป็นหนังสือของคนอื่น เขาจะเขียนยังไงก็เรื่องของเขา ไม่ว่าจะเป็น 42, 37, หรือ 58 นั่นก็เป็นสิทธิ์ของอดัมส์ อาจจะเป็นแค่เลขที่เขาเขียนขึ้นมาลวก ๆ ก็ได้
แต่ว่า...
สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วนี่สิ……
เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นชี้ให้เห็นว่า ตัวเลข 42 นั้นพิเศษจริง ๆ มันต้องมีความหมายลึกลับซ่อนอยู่แน่ ๆ
ครั้งแรกที่ฉันหลับไป ฝันเห็นเวลา 12:42
ทุกครั้งที่ฉันฝันแล้วตื่นขึ้นมา เวลาจะเป็น 00:42 เสมอ
เวลาที่โลกอนาคตถูกทำลายด้วยแสงสีขาว คือ 00:42
เวลาที่ศาสตราจารย์สวี่หยุนเสียชีวิต คือ 00:42
ในฝันครั้งแรก เวลาที่พ่อของพี่แมวอ้วนเสียชีวิต ก็คือ 00:42
ในฝันครั้งที่สอง พ่อของพี่แมวอ้วนคำนวณค่าคงที่ของจักรวาลได้ผลลัพธ์เป็น 42
บนผนังห้อง เต็มไปด้วยตัวเลขมากมาย ทั้งเล็กทั้งใหญ่ และทั้งหมดก็คือ 42
มันแปลกมาก……
เรื่องแปลก ๆ มากมายเหล่านี้ เกี่ยวข้องกับตัวเลขลึกลับ 42 ทั้งหมด
นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
หลินเสวียนหรี่ตาลง
มองดูรายชื่อทีมงานที่ค่อย ๆ ขึ้นมาบนจอหลังจากหนังจบลง ในช่องสุดท้ายที่เขียนว่าผู้เขียนบทและผู้ประพันธ์ ปรากฏชื่อ ดักลาส·อดัมส์
「ดังนั้น……」
「อาจจะเป็นไปได้ไหมว่าอดัมส์รู้บางอย่าง หรือบังเอิญได้ยินอะไรบางอย่าง แล้วจึงสร้าง ‘คำตอบสุดท้ายของจักรวาล ชีวิต และทุกสิ่งทุกอย่าง…’ ในหนังสือคู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก ไว้เป็น 42？」
หลินเสวียนไม่รู้คำตอบ
เพราะดักลาส·อดัมส์เสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่ปี 2001
หลินเสวียนค้นข้อมูลมาแล้ว ดักลาส·อดัมส์ เกิดปี 1952 《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก 》 เขียนขึ้นในปี 1979
อย่างนั้นก็อาจอนุมานได้อย่างค่อนข้างแรงว่า——
สโมสรอัจฉริยะ เริ่มต้นตั้งแต่ปี 1979 ปี 1952 หรืออาจก่อนหน้านั้นเสียอีก มันมีอยู่แล้ว และซ่อนตัวอยู่ในม่านหมอกแห่งประวัติศาสตร์นั่นเอง？】
แค่คิดถึงตรงนี้
หลินเสวียนก็ขนลุกซู่……
หากสมมุติฐานของเขาเป็นจริง เขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าพวกสโมสรอัจฉริยะทำอย่างนั้นได้อย่างไร
พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในประวัติศาสตร์ได้อย่างไร โดยไม่ทิ้งร่องรอยเลย？
แล้ว
พวกเขาทำอย่างไรถึงได้ดำรงอยู่มาหลายร้อยปี หรือเกือบพันปี โดยยังคงมั่นคงในความเชื่อ？
เป้าหมายของพวกเขาคืออะไรกันแน่？
แล้วความหมายของการกระทำเช่นนี้คืออะไร？
「ปริศนาทั้งหมดนี้……น่าจะเกี่ยวข้องกับ 42】」
หนังจบลงแล้ว จอภาพดับลง ห้องทั้งห้องมืดมิด
หลินเสวียนลุกขึ้นยืน
ไม่ว่ายังไง ถ้าอยากไขปริศนา 42 ก็ต้องไปหาเบาะแสในเมืองตงไห่ให้ได้
《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》เล่มนี้ หรือไม่ก็คุณพ่อของจี้หลิน ไม่ว่าจะหาเจออย่างใดอย่างหนึ่ง การสืบสวนหาคำตอบของเลข 42 ก็จะดำเนินต่อไปได้
「หนทางยังอีกยาวไกลเลยแฮะ」
หลินเสวียนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเปิดประตูห้องส่วนตัวออก
กึก——
……
แอ๊ดดด
เสียงประตูห้องเปิดออก
ชานเมืองตงไห่ วิลล่าริมทะเลสาบ แสงแดดส่องผ่านประตูห้องที่เปิดออก ลำแสงแดดลอดผ่านฝุ่นละอองในอากาศ ปรากฏเป็นปรากฏการณ์ทินดอลล์ที่งดงาม
「กลางวันไม่เปิดหน้าต่าง กลางคืนไม่เปิดไฟ……จี้หลินเอ๊ย เมื่อไหร่เธอจะเชื่อฟังบ้างเนี่ย？」
ชายชราเดินเข้ามาในบ้าน
เขาไม่ได้ปิดประตู เพราะนั่นเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวเท่านั้น
ในห้องไม่มีไฟสักดวง ม่านก็ปิดสนิท บรรยากาศมืดมนทรุดโทรมเช่นนี้ทำให้เขาผู้เป็นคนชราอึดอัดใจยิ่งนัก
มากกว่าแสงไฟ เขาชอบแสงแดดมากกว่า ความอบอุ่นที่สาดส่องลงมาบนตัวเขา นั่นทำให้เขารู้สึกถึงการมีอยู่ของเวลาได้อย่างแท้จริง
ห้องนั่งเล่นตรงหน้า ก็ยังรกเหมือนเดิม
หรือพูดให้ถูกกว่านั้น รกกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก
ครั้งที่แล้ว อย่างน้อยก็ยังมีหนังสือพิมพ์และนิตยสารเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ตอนนี้……หนังสือพิมพ์และนิตยสารเกือบทั้งหมดเปิดออก กระจัดกระจายอยู่บนพื้น นิตยสารทุกเล่มถูกเปิดออก หนังสือพิมพ์ก็วางกระจัดกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบ
ส่วนจี้หลินในตอนนี้ กำลังนั่งพิงกองนิตยสาร นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น จ้องมองแสงไฟจากหน้าจอโน้ตบุ๊ก แสงไฟสะท้อนบนใบหน้าที่ผอมโซ เผยให้เห็นความซีดเผือดราวกับป่วยไข้
แสงแดดอ่อน ๆ จากประตูบ้านลอดเข้ามาเฉียง ๆ แตะพื้นเพียงแค่ห่างจากเท้าเขาไม่ถึงสิบเซนติเมตร……แต่กลับดึงร่างเด็กหนุ่มผิวขาวเนียนคนนั้นไม่ออกมาจากความมืดมิดได้เลย
「นี่เธอไปยึดติดกับพื้นอยู่หรือไง? จะให้ฉันรดน้ำให้หน่อยมั้ยเนี่ย? 」
ชายชราเดินเข้ามา ใบหน้าแสดงอาการรำคาญเมื่อเห็นสภาพห้องที่รกอย่างน่าใจหาย
「ฉันได้ยินคนดูแลบ้านบอกว่า……ช่วงนี้เธอไม่ยอมออกไปไหนเลย ตั้งแต่ฉันมาครั้งที่แล้ว เธอก็ไม่ได้ออกไปไหนสักครั้ง」
「คนดูแลบ้านยังบอกอีกว่าเธอสั่งซื้อตุ๊กตาขนฟูมาหลายตัวด้วยเหรอ? โอ้พระเจ้า……เธอเปลี่ยนไปจนฉันแทบจำไม่ได้แล้ว」
「เอาล่ะ แล้วเธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? จี้หลิน เธอทำงานอยู่จริง ๆ ใช่มั้ย? 」
