บทที่ 6 มื้ออาหารและความใกล้ชิด

หลิวซีโบกรถแท็กซี่ออกจากที่พักทันทีที่เธอเดินพ้นอาคาร เธอเปิดมือถือดูที่อยู่ที่เย่ฟานส่งมา และแจ้งให้คนขับทราบจุดหมายปลายทาง

หลังจากเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง แท็กซี่จอดลงที่หน้าห้างสรรพสินค้า หลิวซีจ่ายค่าโดยสารและเดินเข้าห้าง เธอส่งข้อความหาเย่ฟานทันทีว่า “พี่ใหญ่ ฉันมาถึงแล้วค่ะ คุณอยู่ตรงไหน ฉันจะไปหา”

เย่ฟานที่นั่งอยู่ชั้นล่างของห้าง กำลังดู TikTok รอเวลา เมื่อได้รับข้อความ เขาตอบกลับไปว่า “เข้ามาในห้างเลยครับ ผมรออยู่ข้างใน”

หลิวซีเก็บมือถือและเดินเข้าห้างไป โดยที่ผู้ชายที่เดินผ่านต่างพากันมองเธอด้วยความสนใจ ความสวยและรูปร่างของเธอดึงดูดสายตาได้ไม่ยาก

การพบกันครั้งแรก

เมื่อหลิวซีเดินเข้ามาในห้าง เย่ฟานยืนขึ้นและโบกมือให้เธอ พร้อมกับสังเกตการแต่งตัวของเธอ

เธอสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบง่าย แต่กระโปรงสั้นที่ยาวเพียงสิบห้านิ้วและถุงน่องสีดำช่วยเสริมความโดดเด่นของขาเรียวยาว

รองเท้าส้นสูงสีดำเพิ่มความสง่างาม และเสียงเคาะของรองเท้าบนพื้นกระเบื้องก็สร้างเสน่ห์ให้เธอมากขึ้น

เมื่อรวมกับใบหน้าที่แต่งมาอย่างพิถีพิถัน หลิวซีดูเหมือนผู้หญิงที่สามารถทำให้ทุกสายตาหยุดมองได้

“สวัสดีตอนเย็นครับ คนสวย” เย่ฟานกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ พี่หล่อ” หลิวซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายใจ ในใจเธอโล่งขึ้นเพราะเย่ฟานดูดีกว่าที่เธอจินตนาการไว้

เย่ฟานแนะนำตัวเองว่า “ผมชื่อเย่ฟาน อายุ 25 ปี โสดนะครับ” พร้อมจับมือหลิวซีและเริ่มพาเธอเดินขึ้นไปยังชั้นสามของห้าง ซึ่งเป็นชั้นร้านอาหาร

หลิวซีพยายามดึงมือกลับเล็กน้อย แต่เมื่อไม่สำเร็จ เธอเลือกปล่อยให้เขาจับมือและกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “พี่ฟานหล่อขนาดนี้ ยังโสดอยู่ได้ยังไงคะ?”

“ยังไม่เจอคนที่ถูกใจครับ” เย่ฟานตอบพร้อมหัวเราะ และชี้ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง “กินที่นี่ดีไหมครับ?”

หลิวซีตอบอย่างสุภาพ “ได้ค่ะ ฉันไม่เลือกกินอยู่แล้ว”

มื้ออาหารและการพูดคุย

หลังจากสั่งอาหาร ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง หลิวซีตอบคำถามของเย่ฟานทุกข้อด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หลิวซีรีบไปจ่ายค่าอาหารก่อนที่เย่ฟานจะได้ทันขยับตัว เธอพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ฉันบอกแล้วว่าจะเลี้ยงพี่ใหญ่ วันนี้ฉันจ่ายเองนะคะ”

เย่ฟานยิ้มตอบและไม่ขัดข้อง ก่อนพาหลิวซีเดินออกจากร้าน

ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้น

ขณะที่เดินออกจากร้าน เย่ฟานปล่อยมือเธอแล้วเปลี่ยนเป็นโอบเอวของเธอแทน พร้อมกระซิบที่ข้างหูว่า “จากพรุ่งนี้ไป ผมจะส่ง ไอดอลเหรียญพยัคฆ์ ให้คุณวันละ 10 ชิ้นในไลฟ์ของคุณนะครับ”

หลิวซีที่ตั้งใจจะถอยห่างออกไป หยุดชะงักเมื่อได้ยินข้อเสนอนี้ เธอยอมปล่อยให้เย่ฟานโอบเอวและพาเดินเล่นในห้าง

หลังจากเดินเล่นกันได้สักพัก เย่ฟานก็พาหลิวซีออกจากห้างและตรงไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้เคียง

เมื่อเข้ามาถึงล็อบบี้โรงแรม เย่ฟานถามเธอเบา ๆ ว่า “คุณพกบัตรประชาชนมาด้วยไหมครับ?”

เมื่อเย่ฟานถามเรื่องบัตรประชาชน หลิวซีพยักหน้าและตอบว่า “ฉันมีค่ะ อยู่ในกระเป๋า” แม้เธอจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป แต่เธอไม่มีความกล้าพอที่จะปฏิเสธ เธอไม่ต้องการเสียพี่ใหญ่อีกครั้ง โดยเฉพาะเมื่อพี่ใหญ่คนนี้ทั้งหนุ่มและหน้าตาดี

เย่ฟานหยิบบัตรประชาชนออกจากกระเป๋าของเธอ แล้วเดินไปจองห้องพักอย่างรวดเร็ว หลังจากได้บัตรเข้าห้อง ทั้งคู่เดินตรงไปยังห้องของตัวเอง

เมื่อถึงหน้าประตู เย่ฟานใช้บัตรเปิดประตูด้วยเสียง "ติ๊ด" และพาทั้งคู่เข้าไปในห้องทันที เขาโอบหัวของหลิวซีและจูบเธออย่างเร่าร้อนโดยไม่ปิดบังเจตนาอีกต่อไป

“ปิดมือถือเถอะครับ ผมไม่อยากให้ใครรบกวน” เย่ฟานกล่าวพร้อมกับอุ้มเธอไปที่เตียง เสียงของเขาต่ำและจริงจัง แสดงถึงความไม่ต้องการให้เหตุการณ์ยุ่งยากเหมือนในละครน้ำเน่า หลิวซีพยักหน้าและหยิบมือถือขึ้นมา ปิดเครื่องโดยไม่ลังเล

เมื่อมือถือปิดลง เย่ฟานก็ไม่อาจอดกลั้นต่อไปได้อีก เขาโถมตัวเข้าหาเธอทันที

หลังความเร่าร้อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งคู่ต่างนอนหอบเหนื่อยอยู่บนเตียง ความเงียบสงบเข้ามาแทนที่เสียงเร่าร้อนก่อนหน้า เย่ฟานเข้าสู่ช่วงเวลาของ “ผู้รู้แจ้ง” และเริ่มพูดคุยกับหลิวซี

“คุณนี่สิ ว่าผมไม่รู้จักถนอม แต่ตัวเองกลับแสดงออกมากกว่าผมอีก ถ้าผมไม่แข็งแรงกว่านี้ คงแพ้คุณไปแล้ว” เย่ฟานกล่าวพร้อมลูบไล้ร่างกายของเธอ

หลิวซีขมวดคิ้วเล็กน้อยและตอบกลับอย่างไม่พอใจ “คุณนี่ ไม่รู้จักคำว่า อ่อนโยน เลยจริง ๆ”

ความกังวลที่บ้าน

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนาและพักผ่อน ชายหนุ่มคนหนึ่งที่บ้านของหลิวซีก็มองนาฬิกา เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปมาก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจจะถามหลิวซีว่าเธอจะกลับถึงบ้านเมื่อไหร่

(จบบท)###