บทที่ 400 เข้าสู่ฐานใต้ดิน!

ผ่านระเบียงทางเดินยาว ซูยี่ก็เข้าสู่พื้นที่กว้างใหญ่

พื้นที่นี้โล่งมาก ไม่เห็นอุปกรณ์ใดๆ เลย

แต่มีคนอยู่มากมาย

ซูยี่คาดเดาว่า คนเหล่านี้น่าจะเป็นนักรบพลังพิเศษทั้งหมด

หรือว่า พวกเขามาจัดการกับเขา?

กองทัพเตรียมจะลงมือกับเขาแล้ว?

ซูยี่แอบเตรียมพร้อม หอกราชันย์ผู้พิชิตและดาบรบพร้อมที่จะหยิบออกมาจากพื้นที่เก็บของได้ทุกเมื่อ

"ยินดีต้อนรับพลจัตวาซู!"

ทุกคนตะโกนพร้อมกัน แล้วทำความเคารพ

ซูยี่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ รีบทำความเคารพตอบ

"พลจัตวาซู เชิญขึ้นรถครับ"

ซูยี่ตามอีกฝ่ายขึ้นรถ จากนั้นก็ถูกพาไปข้างหน้า

ฐานใต้ดินนี้ใหญ่โตมโหฬารมาก ไม่รู้ว่าใช้กำลังคนและทรัพยากรมากมายเพียงใดในการสร้าง

สิบกว่านาทีต่อมา ซูยี่ก็ได้พบพลเอกอาวุโสฉิน และผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนอื่นๆ ของกองทัพ

"ซูยี่ ยินดีต้อนรับ" พลเอกอาวุโสฉินเดินมาข้างหน้าซูยี่ ยื่นมือออกมา

ทั้งสองคนถือว่าเป็นเพื่อนเก่า ตั้งแต่กองทัพเจ็ดสังหารก่อตั้งและติดต่อกับกองทัพ พลเอกอาวุโสฉินก็เป็นผู้รับผิดชอบในการสื่อสารกับซูยี่

"ขอแนะนำเพื่อนทหารเก่าที่ถูกกองทัพปลดระวางพวกนี้" พูดจบ พลเอกอาวุโสฉินก็แนะนำเพื่อนรอบข้างให้ซูยี่รู้จัก

คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในกองทัพมาก่อน เป็นพวกที่ปรากฏในข่าวบ่อยๆ

แต่ตอนนี้ ดูทรุดโทรมไปมาก

ในขณะเดียวกัน ซูยี่ก็สังเกตว่า ผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ล้วนเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่นักรบพลังพิเศษ

มีเพียงคนเดียวที่เป็นนักรบพลังพิเศษ ดูอ่อนวัยกว่าคนอื่นๆ มาก

ซูยี่รู้สึกว่า คนนี้น่าจะตื่นพลังเอง ไม่ได้กลายเป็นนักรบพลังพิเศษจากการใช้ลูกแก้วสมอง

"มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในกองทัพ พวกเราคนแก่ๆ เหล่านี้ก็เกษียณกันหมดแล้ว ที่นี่มีความปลอดภัยสูง อีกทั้งมีอาหารและทรัพยากรค่อนข้างเพียงพอ พวกเราเลยถูกส่งมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ พวกเขายังนึกถึงความสัมพันธ์เก่าอยู่บ้าง" หลังจากแนะนำเสร็จ พลเอกอาวุโสฉินก็บ่นออกมาตรงๆ

เขารู้ว่าซูยี่คงเดาได้ว่ากองทัพมีปัญหา จึงพูดออกมาตรงๆ เลย

"งั้นการที่กองทัพตัดสินใจใช้อาวุธนิวเคลียร์ในบริเวณประตูแห่งกาลเวลา ก็เป็นการตัดสินใจของพวกเขาสินะครับ?" ซูยี่ถามตรงๆ เพราะตอนนี้พูดกันตรงไปตรงมาแล้ว ก็ถามได้ง่ายขึ้น

"ใช่ แต่คงไม่ได้ลงมือจริง ถึงพวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกับอสูรจากโลกนั้นโดยตรง แต่พวกเขาก็รู้ว่ากองทัพในตอนนี้ หรือแม้แต่ทั้งโลกก็ไม่มีทางต้านทานการรุกรานของอสูรได้"

"ถ้าใช้อาวุธนิวเคลียร์แล้วทำให้อสูรจากโลกนั้นบุกเข้ามาใหญ่ จะเสียใจก็ไม่ทันแล้ว"

ซูยี่ได้ยินคำพูดของพลเอกอาวุโสฉินแล้วก็โล่งอกทันที

ไม่ต้องทำอะไรบ้าๆ ก็ดีแล้ว!

การทิ้งอาวุธนิวเคลียร์มีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไป อะไรก็เกิดขึ้นได้

ไม่มีใครรับประกันได้ว่าสัตว์ทะเลกลายพันธุ์พวกนั้นจะแข็งแกร่งขึ้นเพราะการยิงอาวุธนิวเคลียร์หรือไม่

พลเอกอาวุโสฉินเล่าสถานการณ์บางอย่างของกองทัพให้ซูยี่ฟังตรงๆ ตอนนี้ผู้มีอำนาจในกองทัพล้วนเป็นแม่ทัพหนุ่มที่มีพลังพิเศษ พวกเขาค่อนข้างหัวรุนแรง

แต่ถึงจะหัวรุนแรง พวกเขาก็ยังรักษาประเพณีและแนวทางดั้งเดิม รวมถึงวินัยทหารไว้

นอกจากนี้ กองทัพกำลังค่อยๆ รับนักรบพลังพิเศษจากที่ต่างๆ เข้ามา เพิ่มความแข็งแกร่งให้กองทัพอย่างต่อเนื่อง

กองทัพเจ็ดสังหารคือเป้าหมายอันดับหนึ่งของพวกเขา

ดังนั้น พวกเขาจึงส่งคนของกองทัพเข้าไปประจำการในกองทัพเจ็ดสังหารตั้งแต่แรก เพื่อพยายามให้กองทัพเจ็ดสังหารถอดป้ายกองทัพอิสระออก กลายเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอย่างสมบูรณ์

"พลเอกอาวุโสฉินครับ ทำไมพวกท่านถึงไม่ได้เป็นนักรบพลังพิเศษกันล่ะครับ?" ซูยี่สงสัยในใจ เพราะพวกเขาล้วนเป็นผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพ การใช้ลูกแก้วสมองน่าจะง่ายมาก

พลเอกอาวุโสฉินยิ้มอย่างจนใจ พูดว่า "พวกเราแก่กันหมดแล้ว จะใช้ทรัพยากรยุทธศาสตร์แบบนี้ได้อย่างไร พวกเราขึ้นแนวหน้าไม่ไหวแล้ว ถึงใช้ลูกแก้วสมองกลายเป็นนักรบพลังพิเศษ พลังต่อสู้ก็สู้นักรบหนุ่มๆ ไม่ได้หรอก"

ซูยี่อดมองพลเอกอาวุโสฉินด้วยความเคารพไม่ได้

การมอบโอกาสให้คนหนุ่มสาว นับว่าน่าเคารพจริงๆ

ถ้าเป็นตัวเขาเอง อาจจะทำไม่ได้ถึงขนาดนี้

"ท่านผู้เฒ่าฉิน ตอนนี้พวกท่านควบคุมดาวเทียมจากที่นี่ได้ไหมครับ?" ซูยี่ไม่ได้ลืมจุดประสงค์ที่มาฐานดาวเทียมนี้

"พวกเราไม่สามารถควบคุมดาวเทียมได้แล้ว กองทัพระวังพวกเราอยู่ แต่พวกเรายังรับสัญญาณบางอย่างได้ รู้ตำแหน่งของดาวเทียม" พลเอกอาวุโสฉินก็ไม่ปิดบังซูยี่ บอกความจริงกับเขา

ฐานนี้นอกจากความสามารถในการป้องกันแล้ว ก็ไม่มีความสามารถในการผลิตดาวเทียมอีกต่อไป

ในขณะเดียวกัน สิทธิ์ในการควบคุมก็ถูกยกเลิก เหลือแค่ฟังก์ชันพื้นฐานบางอย่าง

พูดได้ว่า ผู้มีอำนาจใหม่ในกองทัพยังระวังพลเอกอาวุโสฉินและคนอื่นๆ อยู่

ตอนนี้ ฐานมีนักรบพลังพิเศษแค่ 100 คน พลังพิเศษของพวกเขาล้วนเป็นพลังป้องกัน ในกองทัพก็ถือว่าเป็นกลุ่มที่มีพลังต่อสู้ต่ำที่สุด

เจ้าหน้าที่เทคนิคก็ถูกพาไปหมด เหลือแต่คนที่ไม่รู้เรื่อง

ทุกคนเข้าใจดีว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร

ก็เพื่อไม่ให้พลเอกอาวุโสฉินและคนอื่นๆ มีโอกาสพลิกสถานการณ์ ให้พวกเขาอยู่แต่ในฐานนี้จนแก่เฒ่า

พูดไปแล้ว พวกเขาก็มีความสุขกว่าคนธรรมดาร้อยเท่า

ถ้าคนธรรมดาในนครเหล็กนิรันดร์มีโอกาสเลือก พวกเขาคงอยากอยู่ในที่แบบนี้ยามแก่เฒ่า ไม่ต้องเผชิญกับสัตว์กลายพันธุ์ดุร้ายภายนอก

"ความช่วยเหลือที่เธอต้องการ พวกเราคนแก่ป่วยพิการช่วยอะไรไม่ได้แล้ว" พลเอกอาวุโสฉินพูดอย่างจนใจ

เขาก็อยากช่วยซูยี่ อยากออกรบฆ่าศัตรู จัดการกับสัตว์กลายพันธุ์ที่คุกคามชีวิตผู้คน

แต่เขาก็รู้ดีว่า ตัวเองไม่มีความสามารถแบบนั้นแล้ว ถ้าออกไปจากการป้องกัน เขาจะถูกสัตว์กลายพันธุ์ฉีกร่างในพริบตา

ใครจะไปทำเรื่องฆ่าตัวตายเปล่าๆ แบบนั้น เว้นแต่จะคิดสั้นอยากตาย

"ไม่เป็นไรครับ ผมได้คำตอบบางอย่างแล้ว แค่นี้ก็พอ ไม่ได้มาเสียเที่ยว" ซูยี่ปลอบใจพลเอกอาวุโสฉิน แล้วพูดต่อว่า "ผมขอเดินดูรอบๆ ฐานได้ไหมครับ ก่อนหน้านี้ก็สงสัยมาตลอดว่าฐานใต้ดินแบบนี้หน้าตาเป็นยังไง มาถึงแล้ว ก็อยากสนองความอยากรู้สักหน่อย"

ที่นี่ไม่เห็นอุปกรณ์อะไรเลย เห็นได้ชัดว่าการเช็คอินในพื้นที่นี้คงไม่มีประโยชน์

ถ้าต้องการเช็คอินเพื่อให้ได้ดาวเทียม ก็ต้องไปเช็คอินที่สถานที่สร้างดาวเทียม

หรือไม่ก็ไปเช็คอินที่บริเวณฐานยิงจรวด

ตอนนี้ ซูยี่ต้องการไปดูสถานที่แบบนั้นอย่างถูกต้องตามกฎ แล้วถือโอกาสเช็คอิน

ถ้าแบบนี้ยังไม่ได้ดาวเทียม เขาก็จะล้มเลิกความตั้งใจ

"ไม่มีปัญหา เหล่าเย่คุ้นเคยกับฐานนี้มาก ฉันจะให้เขาพาเธอเดินดูรอบฐาน อยากไปที่ไหนก็บอกเขาได้"

พูดจบ พลเอกอาวุโสฉินก็จัดคนนำทางให้ซูยี่

(จบบท)