บทที่ 38 ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ?
บทที่ 38 ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ?
หมู่บ้านที่ยากจนที่สุดบนเกาะที่เกือบจะไร้ทางออก กลับหาทางที่จะทำให้ตัวเองร่ำรวยได้แล้ว!
เรื่องแบบนี้มันหายากมากจริงๆ
และในตอนนี้ เขาก็ยิ่งอยากจะรู้จักคนที่นำพาทุกอย่างนี้มาได้.. เขาอยากจะรู้จักเฉินจิ่วซือให้มากขึ้นเสียหน่อยแล้ว..
นายอำเภอฝู่ถึงกับเกือบจะอุทานคำว่า "สุดยอด" ออกมา
การมีหมู่บ้านที่โดดเด่นแบบนี้ มันก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อของเขาโดดเด่นขึ้นมาในประวัติการทำงานได้แล้ว
"หมู่บ้านหยุนซี… สุดยอดจริงๆ การที่หาทางออกได้ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนั้น ผู้ใหญ่บ้านคนนี้ถือว่าเป็นคนที่มีความสามารถเลยทีเดียว"
นายอำเภอฝู่สงบสติอารมณ์ แล้ววางเอกสารลง "คุณมีความคิดเห็นยังไงบ้างนะ"
"เขตของเราให้การสนับสนุนหมู่บ้านยากจนในปีหน้าประมาณ 80 ล้าน ผมคิดว่า ควรจะแบ่งเงินจำนวนสองในสามให้กับหมู่บ้านหยุนซี เพื่อให้พวกเราได้เห็นศักยภาพของหมู่บ้านหยุนซีอย่างเต็มที่"
รองนายอำเภอเจิ้งก็ดูออกว่านายอำเภอฝู่ตื่นเต้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาได้แต่พูดความคิดของตัวเองด้วยรอยยิ้ม "แน่นอนว่า เราก็ไม่ได้ให้เปล่าๆ เราต้องการให้พวกเขารับปากว่าจะนำอีกสิบกว่าหมู่บ้านบนเกาะจงซานให้พัฒนาไปด้วยกัน"
"ในเมื่อหมู่บ้านของพวกเขาปลูกกล้วยไม้สกุลหวายบนดินภูเขาไฟได้ หมู่บ้านส่วนใหญ่บนเกาะจงซานก็ต้องทำได้เหมือนกัน"
"ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ ก็ถือว่าเป็นการแก้ปัญหาใหญ่ของเขตของพวกเราเลย" นายอำเภอฝู่พยักหน้า "คุณไปคุยกับเฉินจิ่วซือด้วยตัวเองเลย แล้วดูว่าพวกเขายังต้องการความช่วยเหลืออะไรอีกไหม พวกเราจะได้รีบทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นมา"
อีกปีกว่าก็จะมีการเปลี่ยนตำแหน่งแล้ว
อย่าให้เสียเวลาเปล่าแล้วปล่อยให้คนอื่นได้หน้าได้ตาไป
ผลประโยชน์ของทั้งสองคนก็ตรงกันอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อมอะไรกัน
การที่หมู่บ้านยากจนกลายเป็นหมู่บ้านร้อยล้านก็ถือว่าเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่แล้ว
ถ้าเป็นเกาะยากจนทั้งเกาะที่อยู่ห่างไกล แถมยังมีคนอาศัยอยู่ถึง 40,000 คน มีพื้นที่มากกว่า 150 ตารางกิโลเมตร การที่เกาะทั้งเกาะสามารถหลุดพ้นจากความยากจนได้นั้นจะถือว่าเป็นเรื่องที่สุดยอดที่สุดในชีวิตการทำงานของเขาเลย!
เขตของพวกเขามีคนเท่าไหร่กัน
ประมาณสองแสนกว่าคน
ในตัวอำเภอเองก็มีขนาดเล็ก
เหตุการณ์นี่อาจจะทำให้มีคนมากกว่า 15% ที่หลุดพ้นจากความยากจนได้ในคราวเดียว เรื่องแบบนี้มันเหมือนกับมีโชคหล่นมาจากฟ้าชัดๆ เลย ...
...ด้านเฉินจิ่วซือที่เพิ่งจะออกจากร้านขายวัสดุก่อสร้างและกำลังจะหาร้านอาหารกิน จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"รองนายอำเภอเจิ้ง จะมาพบผมเหรอครับ เมื่อไหร่ครับ ตอนนี้เลยเหรอครับ ได้ครับ ผมทราบแล้วครับ ผู้ใหญ่บ้านเซี่ยงเหรอครับ อยู่ด้วยกันครับ ได้ครับๆ"
หลังจากที่บทสนทนาผ่านโทรศัพท์สั้นๆ จบลง เฉินจิ่วซือก็หันไปมองเซี่ยงหมิงหลางที่ตามเขามาทั้งวัน "รองนายอำเภอเจิ้งเรียกให้พวกเราไปพบ เขาให้ผมพาคุณไปด้วย"
"รวมผมด้วยเหรอ"
"ใช่ครับ ก็คงเป็นเรื่องของการรวมหมู่บ้านล่ะมั้ง เขาเป็นคนดูแลเรื่องนี้อยู่"
หลังจากที่อธิบายสั้นๆ แล้ว ทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรมากแล้วเดินทางไปยังร้านอาหารที่รองนายอำเภอเจิ้งบอก
"ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เรียกคุณมาตอนดึกแบบนี้" รองนายอำเภอเจิ้งมองไปที่เฉินจิ่วซือที่ถูกพาเข้ามาในห้องแล้วก็ลุกขึ้นมาต้อนรับ
"รองนายอำเภอเจิ้ง คุณสุภาพเกินไปแล้วครับ!"
หลังจากที่ทักทายกันไปมาแล้ว เฉินจิ่วซือก็ถามด้วยความสงสัย "ไม่ทราบว่าการรวมหมู่บ้านของพวกเรามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ"
"ไม่ครับ ไม่ใช่ การรวมกันไม่มีปัญหาอะไร พวกเราแค่อยากจะมาพูดคุยเรื่องอื่นๆ กับคุณ" รองนายอำเภอเจิ้งพูดอ้อมไปอ้อมมาอยู่สักพัก เฉินจิ่วซือก็ถึงได้เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย
"คุณอยากจะถามเราว่า กล้วยไม้สกุลหวายสามารถที่จะปลูกในที่อื่นๆ บนเกาะได้ไหม..แบบนี้ใช่มั้ยครับ"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า เฉินจิ่วซือก็เริ่มอธิบาย "ถ้าเป็นดินภูเขาไฟก็สามารถที่จะปลูกได้ ผมประเมินว่า บนเกาะจงซานของเรา น่าจะมีพื้นที่ประมาณ 30,000 ถึง 50,000 เอเคอร์ ที่เหมาะสมสำหรับการปลูกกล้วยไม้สกุลหวาย นี่เป็นเหตุผลที่ผมสร้างศูนย์เพาะพันธุ์กล้วยไม้สกุลหวายขึ้นมา"
"หลังจากที่พวกเราสร้างมันเสร็จแล้ว ผมจะจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านนี้มาฝึกอบรม แล้วก็จะคัดเลือกกล้วยไม้สกุลหวายที่เหมาะสมกับสภาพอากาศของเกาะจงซานมากที่สุด แล้วก็จะทำการเพาะพันธุ์ในปริมาณมาก"
"ถ้าการพัฒนาเป็นไปด้วยดี พวกเราก็จะสร้างทีมการตลาด แล้วก็รวบรวมกล้วยไม้สกุลหวายที่อยู่บนเกาะทั้งหมดมาแปรรูปและขาย"
คำพูดของเฉินจิ่วซือทำให้รองนายอำเภอเจิ้งตาโตขึ้นมา
เขาดูเหมือนจะไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
แผนการนี้.. มันเกินกว่าที่พวกเขาประเมินไว้มาก
จากข้อมูลที่อยู่ในมือ พวกเขาคิดว่า เฉินจิ่วซือแค่รู้สึกว่าถ้าแปรรูปเองก็จะขายได้ในราคาที่แพงกว่า เลยสร้างโรงงานแปรรูปขึ้นมา
แต่เมื่อได้ฟังตอนนี้แล้ว พวกเขาคิดผิดไปแล้ว!
เฉินจิ่วซือตั้งใจที่จะสร้างห่วงโซ่อุปทานทั้งหมด แล้วก็ตั้งใจที่จะใช้เกาะจงซานเป็นศูนย์กลาง เพื่อสร้างฐานอุตสาหกรรมกล้วยไม้สกุลหวายขนาดใหญ่
แถมยังจะสร้างแบรนด์ขึ้นมาอีกด้วย
ถ้าทำได้สำเร็จ เกาะจงซานก็จะไม่ใช่แค่ดาวดวงใหม่ของเขตนี้ แต่ในไหหลำ หรือแม้แต่ในประเทศ พวกเขาก็อาจจะมีอิทธิพลระดับนี้เลยก็เป็นได้!
"คุณมีความมั่นใจมากแค่ไหนหรอครับ"
รองนายอำเภอเจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
แค่ทำให้สิ่งที่เฉินจิ่วซือพูดมาให้เป็นจริง พวกเขาก็จะไร้เทียมทานแล้ว
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขตของพวกเขาจะมีคนเก่งเกิดขึ้นมาแบบนี้
เพียงแค่ใช้สิ่งที่เฉินจิ่วซือพูดมาเมื่อครู่เขียนเป็นรายงาน แล้วส่งขึ้นไปที่เบื้องบน พวกเขาก็อาจจะได้รับการยกย่องจากเบื้องบนได้
แถมอาจจะสามารถขอเงินทุนพิเศษบางอย่างได้อีกด้วย
"ประมาณ 70-80%" ด้านเฉินจิ่วซือเองก็ไม่ได้พูดให้เกินจริง แล้วก็หยุดไปเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดเสริมว่า "แน่นอนว่า อย่างน้อยที่สุด ถ้าหากสามารถสร้างฐานการผลิตกล้วยไม้สกุลหวายที่มีพื้นที่เป็นหมื่นเอเคอร์ได้ พวกเราคงจะไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน"
มันก็ยังมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนอยู่บ้าง
เขาไม่กล้าที่จะยืนยัน 100%
"อย่างแย่ที่สุด ถ้าสร้างฐานการผลิตกล้วยไม้สกุลหวายที่มีพื้นที่เป็นหมื่นไร่ได้ ตามราคาของปีนี้ มูลค่าการผลิตก็คงจะเกิน 500 ล้าน ซึ่งนี่ไม่ถือว่าล้มเหลว"
รองนายอำเภอเจิ้งมองไปที่เฉินจิ่วซือด้วยรอยยิ้มพร้อมด้วยสายตาเริ่มร้อนแรงขึ้นมา "ในกระบวนการสร้างฐานการผลิตที่คุณพูดมา ถ้าคุณเจอปัญหาอะไรก็มาหาผมได้ ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหา"
แค่สถานการณ์ที่แย่ที่สุดก็มากพอที่จะทำให้พวกเขามีผลงานที่ดีแล้ว ถ้าหากมันสำเร็จไปได้ด้วยดีล่ะก็ พวกเขาจะไม่ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วเลยเหรอ
หลังจากที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
รองนายอำเภอเจิ้งก็ยิ่งรู้สึกดีใจที่ได้เลือกอย่างถูกต้องในครั้งนี้
ถ้าหากวันนี้เขาแค่ทำเรื่องอนุมัติเอกสารแล้วไม่สนใจอะไรเลย เขาก็คงจะพลาดโอกาสที่จะได้เห็นการเติบโตของหมู่บ้านหยุนซี และการเติบโตของเกาะจงซานไป...
ไม่รู้ทำไม เมื่อคุยกันไปจนจบ เขาก็รู้สึกว่าเฉินจิ่วซือยังซ่อนความสามารถไว้อยู่อีก เขาสงสัยว่าเฉินจิ่วซือยังซ่อนไม้เด็ดอะไรบางอย่างเอาไว้ ชายคนนี้ต้องมีแผนมากกว่าที่เขาเห็นอย่างแน่นอน
"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ในปีหน้าทางเขตจะอนุมัติเงินอุดหนุนให้คุณประมาณ 8 หลัก เพื่อสนับสนุนให้คุณสร้างศูนย์การผลิตกล้วยไม้สกุลหวายขึ้นมาตามแผน"
รองนายอำเภอเจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกดความตื่นเต้นในใจลง ถ้าเฉินจิ่วซือมีอะไรซ่อนอยู่อีก ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี "ส่วนเรื่องการขนส่งทางเรือที่คุณพูดมา พวกเราก็จะประสานงานเพิ่มเติมให้"
เมื่อออกจากร้านอาหาร เซี่ยงหมิงหลางก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่
มันเหมือนกับว่าเขาถูกสะกดจิตไว้
มันน่าตกใจ!
มันน่าตกใจมากจริงๆ!
รองนายอำเภอเจิ้งพูดว่าปีหน้าจะอุดหนุนพวกเขาถึง 8 หลัก นั่นมันเป็นเงินหลายสิบล้านเลยนะ!
แถมสิ่งที่เฉินจิ่วซือพูดมาหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเที่ยวบิน เรื่องการขนส่ง อีกฝ่ายก็ตอบตกลงมาทั้งหมด!
มันเหมือนกับว่าขอแค่เฉินจิ่วซือพูดออกมา พวกเขาก็จะสนับสนุนโดยไม่มีเงื่อนไข
เขางงไปหมดแล้ว
เมื่อไหร่กันที่คนพวกนี้พูดง่ายขนาดนี้
แล้วก็อีกอย่าง เขาก็รู้สึกว่าการที่รองนายอำเภอเจิ้งเรียกเขามา ก็เหมือนกับว่าต้องการให้เขามาเป็นแค่ของประดับฉากชัดๆ
หรือว่า เขาแค่ต้องการที่จะเตือนเฉินจิ่วซือว่าบนเกาะก็ยังมีชาวบ้านที่ไม่ใช่คนจากหมู่บ้านหยุนซีอีกมากมาย
ไม่ว่าจะเพราะอะไร ตลอดกระบวนการพูดคุย รองนายอำเภอก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้มองเขาเลย นอกเสียจากตอนที่เพิ่งเข้ามาแล้วทักทายเท่านั้น
แต่เรื่องพวกนี้ก็ไม่สำคัญแล้ว
8 หลักเลยนะ!
ได้ฟรีๆ เลย
"นี่ๆ ผู้ใหญ่บ้าน คุณไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ"
เซี่ยงหมิงหลางที่ตื่นเต้นนั้นได้สังเกตเห็นสีหน้าของเฉินจิ่วซือที่อยู่ข้างๆ จึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป..
**
**
ฝากผลงาน
เกมสิ้นโลก ซื้อทั้งโลกจากสถานีรถไฟใต้ดิน
[ระบบเกมเศรษฐี + เอาชีวิตรอด + สร้างฐาน + วันสิ้นโลก]
ถ้าใครชอบแนววันสิ้นโลก สร้างฐาน เอาชีวิตรอดจากคน และภัยพิบัติที่มาเป็นระลอก มีการต่อสู้โดยใช้อาวุธปืนระเบิดหรืออาวุธสงคราม และติดกลิ่นอายลึกลับเรื่องที่มาที่ไปของโลกแห่งภัยพิบัตินี้ รวมถึงยังมีเรื่องราวของอำนาจลึกลับเหนือธรรมชาติบางอย่างที่รอให้ตัวเอกรับมือและไขข้อสงสัย ก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องด้วยนะค้าบบ
