บทที่ 324: บุตรแห่งโชคชะตา

ขณะที่เฉียวซางกำลังไถหน้าจอโทรศัพท์อย่างขะมักเขม้น เธอหยุดคิดอยู่แค่วินาทีเดียวก่อนจะกระโดดลงจากเตียง ใส่รองเท้าอย่างคล่องแคล่ว แล้วพูดอย่างง่ายๆว่า “ไปก็ไป!”

“ย่าห์!”

หยาเป่าทำหน้าตื่นเต้น ดวงตาส่องประกายแสงสีฟ้าจ้องไปที่หน้าต่าง จากนั้นหน้าต่างก็เปิดออกอย่างนุ่มนวลด้วยพลังของมัน

เฉียวซางกระโดดขึ้นขี่หลังหยาเป่าในพริบตา แล้วหันไปพูดกับสวี่อี้เสวียนว่า “ฉันจะออกไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวกลับมาก่อนกินข้าวเย็นแน่นอน”

“ย่าห์!”

ทันทีที่ผู้ฝึกสัตว์อสูรพูดจบ หยาเป่าก็พุ่งตัวกระโจนออกจากหน้าต่างทันที

ลมเย็นพัดเข้ามาในห้องทำให้ผ้าม่านปลิวไหวเล็กน้อย

สวี่อี้เสวียนยืนอ้าปากค้าง มองตามไปยังทิศทางนอกหน้าต่าง

เดินออกประตูไม่ได้หรือไง! ทำไมต้องกระโดดหน้าต่าง!

เธอรู้สึกว่าการกระทำของเฉียวซางนั้นเท่เกินไป...หรือไม่ก็จงใจมากไปหน่อย!

ทันใดนั้นสวี่อี้เสวียนเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์มือเรียกสัตว์อสูรออกมา

“ออกไปเล่นกันไหม?” เธอถามด้วยแววตาคาดหวัง ขณะมองไปที่สุนัขเพลิงผลาญ

“ย่าห์...”

สุนัขเพลิงผลาญเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหลับตาล้มตัวลงนอน

เดินเล่นอะไร? ไร้สาระ

สวี่อี้เสวียน: “…”

การนั่งอยู่บนหลังสัตว์อสูรแล้วสัมผัสประสบการณ์การบิน มันช่างแตกต่างและเหนือกว่าการนั่งเครื่องบินธรรมดาเป็นไหนๆ

เฉียวซางนั่งบนหลังหยาเป่าอย่างสบายใจ พร้อมกับมองทิวทัศน์ด้านล่างด้วยความเพลิดเพลิน

ทว่าลมกลับพัดแรงขึ้นเรื่อยๆจนเฉียวซางไม่สามารถดื่มดำกับทัศนียภาพรอบข้างได้อีกต่อไป

“ช้าหน่อย” เฉียวซางลูบหลังมันพลางพูดเบาๆ

“ย่าห์!” หยาเป่าตอบรับอย่างว่าง่าย

แต่ด้วยความเร็วที่ลดลง ทิวทัศน์เบื้องล่างกลับยังมองไม่ค่อยชัดเจน

“ต่ำลงอีกหน่อยสิ”

“ย่าห์!”

นี่แหละคือความสนุกของการบินกับสัตว์อสูร การปรับความเร็วและระดับความสูงได้ตามใจชอบ ให้สัมผัสถึงความโรแมนติกของการบินอย่างแท้จริง!

แค่มีทักษะบินแบบนี้ ต่อให้ไม่คิดจะไปเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรมืออาชีพ การใช้ชีวิตเรียบง่ายก็ยังสบายไปได้ทั้งชีวิต...

เฉียวซางเพลินกับวิวด้านล่างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับบางสิ่ง

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินคู่กับสัตว์อสูรประเภทนกตัวขนาดกลางที่มีขนสีน้ำเงินเข้ม

เฉียวซางจ้องไปที่นกตัวนั้น เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

สิ่งที่สะดุดตากลับเป็นพฤติกรรมของเด็กหนุ่มคนนี้ เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็โน้มตัวลง คล้ายกับกำลังก้มเก็บอะไรบางอย่าง

เดี๋ยวนี้ยังมีคนที่รักษ์โลกขนาดนี้อยู่อีกเหรอเนี่ย ผู้ฝึกสัตว์อสูรแบบนี้หายากจริงๆ เฉียวซางคิดอย่างชื่นชม แต่เมื่อเธอสังเกตให้ชัดขึ้นว่าสิ่งที่เขาเก็บคืออะไร ใบหน้าของเธอก็ชะงักไปทันที

“หยาเป่า ช้าหน่อย!” เฉียวซางรีบตบหลังหยาเป่าเบาๆ

“ย่าห์!” หยาเป่าทำตามคำสั่ง ลดความเร็วลงอีกครั้ง

เฉียวซางหรี่ตามองไปที่มือของเด็กหนุ่มอย่างตั้งใจ แล้วก็ถึงกับร้องในใจ เชี่ยของดี!

สิ่งที่เขาเก็บมาเต็มมือไม่ใช่ขยะ แต่เป็นเหรียญเงิน!

ให้ตายเถอะ เก็บตั้งนานนึกว่าช่วยรักษาสิ่งแวดล้อม ที่แท้ก็เก็บเงินนี่เอง!

เฉียวซางมองอย่างอิจฉาจัด นี่มันดวงดีขนาดไหนเนี่ย ไม่ถึงครึ่งนาทีเก็บเงินมาได้เต็มมือแล้ว!

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ เด็กหนุ่มคนนั้นก็โน้มตัวลงอีกครั้ง

คราวนี้สิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาคือแบงค์สีแดงที่พิมพ์ตราสัญลักษณ์ของพันธมิตร—แบงค์ร้อย!

เฉียวซาง: “!!!”

ถ้าตอนแรกเธอแค่อิจฉา ตอนนี้คืออึ้งไปเลย

สายตาเฉียวซางจับจ้องไปยังจุดที่เด็กหนุ่มเพิ่งเก็บเงินได้

นี่เธอตาบอดไปแล้วหรือไง?!

เมื่อกี้นี้เธอผ่านตรงนั้นมาทั้งที แต่กลับไม่เห็นแบงค์ร้อยที่ใหญ่ขนาดนั้นเลยแม้แต่น้อย!

แบงค์ร้อย!

เงินตั้งร้อยวางอยู่บนพื้น แต่เธอดันมองข้ามไปได้ไงเนี่ย?!

ชั่วขณะหนึ่งเฉียวซางเริ่มตั้งคำถามกับสายตาของตัวเองอย่างจริงจัง

แต่โชคดีที่เธอไม่ได้จมอยู่กับความสงสัยในตัวเองนานนัก ไม่นานเธอก็รวบรวมสติกลับมาได้

คนเราก็แบบนี้แหละ มีทั้งคนที่ดวงดีและคนที่ดวงไม่ดี

คิดดูให้ดีดวงของเธอเองก็ไม่ได้แย่ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีหยาเป่าและลู่เป่าคู่ใจแบบทุกวันนี้หรอก!

หลังจากเฉียวซางปลอบใจตัวเองเสร็จ เธอก็ละสายตาจากคนดวงดีแบบไร้เหตุผลคนนั้น แล้วมองไปยังอาคารเล็กๆในระยะไม่ไกลนัก

ตรงระเบียงชั้นหนึ่งของอาคาร มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด ดูเหมือนจะทะเลาะกัน

ด้วยการพัฒนาสายตาจากพลังจากสัญญาย้อนกลับ ตอนนี้เฉียวซางมองเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งคู่ได้ชัดเจน

ทั้งสองเถียงกันอยู่นาน ก่อนที่ชายคนนั้นจะโมโหจนถอด “ผม” ของตัวเองออก... เอ่อ ไม่สิ...ถอด “วิก” ออก แล้วดึงแบงค์ 20 ออกมาจากข้างในก่อนจะยื่นให้ผู้หญิง

ผู้หญิงคนนั้นรับเงินไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะสะบัดมือด้วยความไม่พอใจ ส่งผลให้แบงค์ 20 ใบลอยออกจากระเบียงไปตามลม

เฉียวซางมองตามเงินใบนั้นโดยไม่รู้ตัว

แบงค์ 20 ใบลอยละลิ่วลงไปติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่พอดี แล้วจู่ๆก็มีนกตัวหนึ่งบินผ่านมา มันคาบเงินไปแล้วบินต่อ

แต่ยังไม่ทันไปไกล ก็มีนกอีกตัวที่ตัวใหญ่กว่ามากบินโฉบเข้ามา มันกางปีกข่มขู่พร้อมส่งเสียงร้อง

นกตัวแรกตกใจจนสะดุ้ง ทำให้เงินหลุดจากปากลอยตกลงไป

ในช่วงที่เงินกำลังจะถึงพื้น รถคันหนึ่งก็ขับผ่านมาด้วยความเร็ว ทำให้แรงลมจากรถพัดเงินปลิวต่อไปอีก

สุดท้ายเมื่อแบงค์ 20 ใบลงพื้น มันก็ตกไปอยู่ตรงเท้าของคนคนหนึ่งพอดี เขาก้มลงเก็บเงินขึ้นมา

สายตาของเฉียวซางค่อยๆ เลื่อนขึ้นมองไปที่เจ้าของเท้านั้น

และในวินาทีนั้นเอง เธอถึงกับสะอึก

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย! ทำไมถึงเป็นหมอนั่นอีกแล้ว!

เช้าวันต่อมา

ที่โรงเรียนฝึกอสูรฮุ่ยเฉิงเสียงผู้คนดังเซ็งแซ่ วุ่นวายไปทั่ว

อย่างที่สวี่อี้เสวียนพูดไว้ บริเวณที่นั่งผู้ชม สนามแข่งขัน พื้นที่ว่างรอบๆและตามทางเดิน ล้วนเต็มไปด้วยนักเรียนและผู้ปกครองของโรงเรียน

“วันนี้แข่งกับโรงเรียนไหนบ้าง?”

“ได้ยินว่าเขาถ่ายถ่ายทอดสดด้วยนะ มีโอกาสจะถ่ายติดฉันบ้างไหม?”

“โธ่เอ๊ย! ฉันตั้งนาฬิกาปลุกไว้เจ็ดโมงครึ่งเพื่อมาที่นี่ แต่สุดท้ายกลับไม่มีที่นั่งบนอัฒจรรย์เลย!”

“ฉันไปหาข้อมูลมานะ ผู้ฝึกสัตว์อสูรจากโรงเรียนเซินซุ่ยคนนั้นที่มีสุนัขเพลิงเร้นลับน่ะ มาลงแข่งที่โรงเรียนเราด้วย!”

“ไม่ใช่แค่นั้น ทีมโรงเรียนเซินซุ่ยทั้งทีมก็มา!”

“ยังมีอีก! ได้ยินมาว่าหลิวเจ๋อหรูจากโรงเรียนมัธยมปลายฉงติงก็มาที่นี่เหมือนกัน!”

“ให้ตายสิ ถ้างั้นคนที่มาโรงเรียนเราคราวนี้ก็เป็นตัวเต็งทั้งนั้นเลยน่ะสิ! แล้วอู๋ซางของโรงเรียนเราจะรอดไหม?!”

“ไม่ๆยังมีโรงเรียนที่อันดับต่ำๆมาอีกตั้งเยอะ แล้วครั้งนี้เขาให้ผ่านเข้ารอบครึ่งหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ด้วยดวงของอู๋ซางน่ะ เขาผ่านแน่นอน!”

ที่นั่งด้านหน้าของอัฒจรรย์

“เฉียวซางเป็นอะไรหรือเปล่า? ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนเธอเหม่อลอยบ่อยๆนะ” สวี่อี้เสวียนถาม

“เปล่าหรอก” เฉียวซางตอบสั้นๆก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เธอเชื่อเรื่องบุตรแห่งโชคชะตาไหม?”

“เชื่อนะ” สวี่อี้เสวียนยักไหล่พลางพูดว่า “บนโลกนี้มันก็มีคนบางคนที่เหมือนถูกสวรรค์โปรดปราน ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว เธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้นไม่ใช่รึไง?”

“ไม่ใช่แบบนั้น” เฉียวซางรีบอธิบาย “ฉันหมายถึงบุตรแห่งโชคชะตาที่เดินสองก้าวแล้วเก็บเงินทีน่ะ คนที่ในครึ่งนาทีเก็บเงินได้สี่ห้ารอบ แถมเงินยังปลิวมาหาเขาเองแบบนั้น”

สวี่อี้เสวียนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบอย่างจริงจังว่า “อันนี้ฉันก็เคยได้ยินนะ”

เฉียวซางหันมองเธอด้วยสายตาสงสัย ก่อนจะสูดลมหายใจลึก “ใคร?”

“พระเอกในหนังเรื่องเงินร่วงลงมาจากฟ้าไงล่ะ” สวี่อี้เสวียนตอบหน้าตาเฉย

เฉียวซาง: “...”

รอบการแข่งขันหลักในรอบนี้ สนามแข่งขันแต่ละสนามจะถูกสุ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

แม้ว่าโรงเรียนฝึกอสูรฮุ่ยเฉิงจะเป็นโรงเรียนในเมืองเล็กๆ แต่เมื่อปีที่แล้วไม่ทราบด้วยเหตุผลอะไร รัฐบาลจัดสรรงบประมาณให้โรงเรียนปรับปรุงสนามแข่งขันโดยเฉพาะ ทำให้ที่นี่กลายเป็นหนึ่งในไม่กี่โรงเรียนในเมืองฮันกังที่มีสนามแข่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามต้องการ

นี่จึงเป็นเหตุผลสำคัญที่โรงเรียนฝึกอสูรฮุ่ยเฉิงได้รับเลือกให้เป็นสถานที่จัดการแข่งขันในปีนี้