บทที่ 23 จงขุยมอบดาบ
###
จางจิ่วหยางถามตนเองว่าไม่ใช่คนดีเลิศอะไรนัก แม้จะไม่ได้เคร่งครัดในศีลธรรมมากนัก แต่หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน
เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากที่เขาผลักนางออกไป อาหลี่ก็เตือนเขาว่า คนขับรถม้าด้านนอกถือมีดบินไว้ในมือแล้ว
เห็นได้ชัดว่า เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล นางก็คิดจะใช้ไม้แข็งแทน
แต่จางจิ่วหยางก็ไม่ได้หวาดกลัว เขานั่งลงข้างชายชราที่กำลังนอนหลับและตบเบาๆ พร้อมเปล่งเสียงออกมา “วิญญาณกลับสู่ร่าง!”
หญิงสาวเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน คิดว่าเขาจะปลุกชายชราที่ถูกวางยาให้ตื่นขึ้นได้อย่างไร?
แต่ทันใดนั้นเอง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบสวมรองเท้าและถุงเท้ากลับทันที
ชายชราหาวออกมาและตื่นขึ้นด้วยความงุนงง “อวี้ฉิน เราถึงแล้วหรือยัง?”
หญิงสาวเปลี่ยนท่าทีจากการเย้ายวนเป็นสำรวมขึ้นมาในทันที นางประคองชายชราและตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ท่านเจ้าคะ เรามาถึงเมืองอวิ๋นเหอแล้ว นี่คือจางเซียนครึ่งองค์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังเจ้าค่ะ”
ขณะนี้เอง นางมองจางจิ่วหยางด้วยความสงสัยและประหลาดใจ
เมื่อได้ยินเสียงของชายชรา คนขับรถม้าด้านนอกก็เก็บมีดบินในมือทันที
จางจิ่วหยางยิ้มบางๆ เขารู้ดีว่าพลังเวทมนตร์นั้นมหัศจรรย์เพียงใด แค่ถ่ายทอดพลังเล็กน้อยก็สามารถปลุกชายชราที่ถูกวางยาให้ตื่นขึ้นได้ ส่วนคำว่า “วิญญาณกลับสู่ร่าง” นั้นพูดไปเพื่อสร้างบรรยากาศเท่านั้น
“เจ้าคือจางเซียนครึ่งองค์คนนั้นหรือ?”
ชายชรามองจางจิ่วหยางด้วยความผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาดูอ่อนเยาว์เกินไป
จางจิ่วหยางไม่ถือสา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าไม่ได้เป็นเซียนอะไรนักหรอก เพียงแต่พอมีความรู้เรื่องการทำนายพอเลี้ยงชีพได้เท่านั้น”
ท่าทีที่สงบนิ่งและมั่นใจของจางจิ่วหยางทำให้ชายชราเกิดความสนใจขึ้นมาเล็กน้อย เขาโค้งคำนับและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านเต๋าฝ่า ข้าเฒ่าคนนี้มาเพื่อขอให้ท่านช่วยทำนายดวงให้สักครั้ง”
“เรื่องอะไรหรือ?”
ชายชราไม่ได้กล่าวเจาะจง แต่เล่าเรื่องราวหนึ่งให้ฟังแทน
“กาลครั้งหนึ่ง มีชายชราคนหนึ่งที่มีหีบสมบัติอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเขาแก่ตัวลงก็ต้องการส่งต่อหีบนี้ให้แก่บุตรชาย แต่ปัญหาคือกุญแจมีเพียงดอกเดียว ขณะที่เขามีบุตรชายสองคน”
“บุตรชายคนโตมีความสามารถมาก แต่ไม่ค่อยกตัญญู ส่วนบุตรชายคนเล็กกตัญญูมาก แต่ความสามารถด้อยกว่า ท่านเต๋าฝ่าคิดว่าชายชราควรมอบกุญแจให้ใคร?”
จางจิ่วหยางเหลือบมองหญิงสาวที่แอบส่งสายตาเป็นนัยมาให้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของคำว่า “ช่วยพูดให้ดีๆ กับบุตรชายคนรอง”
บุตรชายคนเล็กกตัญญูหรือ? ฮึ คงกตัญญูจนถึงขั้นขึ้นเตียงด้วยแล้วกระมัง
ชายชราทำท่าจะพูดต่อ แต่จางจิ่วหยางโบกมือขัดขึ้นก่อน
“ท่านเฒ่าฉุย พวกเราคนตรงไปตรงมาไม่พูดอ้อมค้อม ท่านมาในวันนี้ก็เพื่อถามว่า ควรส่งต่อกิจการของตระกูลให้บุตรชายคนโตหรือคนรองใช่หรือไม่?”
อาหลี่ได้ทำนายถึงตัวตนของชายชราแล้ว เขาคือฉุยฮ่วนชาง พ่อค้าผู้มั่งคั่งซึ่งมีชื่อเสียงในรัศมีหลายร้อยลี้ กิจการของตระกูลฉุยแผ่ขยายไปถึงสิบสองเมือง แม้แต่ลู่เหยาเซิงในอดีตก็ยังเทียบไม่ติด
เมื่อได้ยินจางจิ่วหยางเปิดเผยตัวตนของตนเองอย่างง่ายดาย ฉุยฮ่วนชางรู้สึกประหลาดใจ
เขาไม่ค่อยได้ปรากฏตัวในที่สาธารณะมานานแล้ว การมาเยือนครั้งนี้เป็นความลับ ไม่น่าจะมีใครรู้ล่วงหน้าได้
ดูท่าทางเต๋าฝ่าหนุ่มผู้นี้จะมีฝีมือจริงๆ
“ขอท่านเต๋าฝ่าโปรดช่วยชี้แนะ หากสำเร็จข้าจะตอบแทนด้วยเงินทองอย่างงาม”
จางจิ่วหยางแสร้งทำท่าทางคำนวณ ก่อนจะถอนหายใจยาว
“จะส่งต่อให้บุตรชายคนใดก็ไม่ดีทั้งนั้น”
จางจิ่วหยางกล่าวพร้อมกับท่องกลอนบทหนึ่ง
“หญิงงามวัยสิบหก กายานวลเนียนนุ่ม เอวพกดาบฟันสามี แม้ศีรษะไม่หลุดร่วง แต่ทำให้เจ้ากระดูกผุกร่อน”
จางจิ่วหยางถอนหายใจพลางกล่าวต่อ “ท่านเฒ่าฉุย หากท่านมีสิ่งใดค้างคาใจก็รีบทำให้เสร็จเถิด อีกสามวัน ท่านจะถึงวาระสุดท้ายแล้ว”
อาหลี่ได้ทำนายไว้แล้วว่า พ่อค้าผู้มั่งคั่งคนนี้จะเสียชีวิตในอีกสามวันข้างหน้า
“เจ้าเป็นปีศาจหรือไร กล้าดีอย่างไรมาสาปแช่งนายท่าน! ผู้คุ้มกันหม่า ยังไม่รีบสั่งสอนเขาอีก!”
อวี้ฉินโกรธจัดเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง นางตะโกนด้วยความโมโห
ในดวงตาของสารถีมีแสงเย็นเยียบวาบขึ้น เขาชักมีดบินออกมาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะขว้างออกไป ลมเย็นประหลาดพัดผ่าน ทำให้รู้สึกหนาวเย็นจับกระดูกจนตัวสั่นเทิ้ม
ความสั่นเทิ้มนี้ทำให้มีดบินของเขาคลาดเคลื่อนไป เฉียดศีรษะของอวี้ฉินไปเพียงนิดเดียวและฟันปิ่นหยกอันล้ำค่าของนางขาดเป็นสองท่อน
หญิงสาวที่เมื่อครู่ยังทำท่าทีกร่าง ตอนนี้ยืนนิ่งเหมือนคนโง่งม ขาสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“หยาบคาย!”
ฉุยฮ่วนชางตวาดด้วยความโกรธ “ผู้คุ้มกันหม่า ใครอนุญาตให้เจ้าลงมือกับจางเต๋าฝ่า? ออกไปเดี๋ยวนี้!”
จากนั้นเขาหันมาขอโทษจางจิ่วหยางด้วยความรู้สึกผิด “ข้าสอนลูกน้องไม่ได้เรื่อง ขอท่านเต๋าฝ่าโปรดยกโทษด้วย ของขวัญเล็กน้อยนี้ขอให้ท่านรับไว้เถิด”
โอ้โห เป็นทองแท่งสองแท่งเชียว!
จางจิ่วหยางไม่เกรงใจ หยิบเก็บไว้พร้อมกล่าวว่า “ท่านเฒ่าฉุยเป็นคนใจกว้างยิ่งนัก เช่นนั้นข้าจะบอกใบ้ให้เพิ่มอีกหน่อย ท่านมองดูต้นไม้นั่นสิ ใบของมันเป็นอย่างไร?”
ฉุยฮ่วนชางงุนงง ไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย แต่ก็ตอบว่า “เขียวชอุ่มสดใส”
“ถูกต้อง!”
จางจิ่วหยางตบมือชื่นชม จากนั้นก็เบาๆ กระโดดลงจากรถม้า เก็บแผงกลับบ้าน
วันนี้โชคดีได้กำไรไม่น้อย
น่าเสียดายที่ท่านเฒ่าฉุยคนดีเช่นนี้ กลับมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงสามวัน เจ้าก็แก่ปูนนี้แล้ว ยังจะไปทำร้ายตัวเองให้ลำบากอีกทำไมกัน?
“ดอกแพร์บานขาวโพลน แต่พุทราแดงผอมเหลือง”
…
เมื่อกลับถึงบ้าน
เขาแบ่งทองแท่งหนึ่งให้อาหลี่
ตามที่ตกลงกันไว้ เงินที่ได้จากการทำนายต้องแบ่งกันคนละครึ่ง
เด็กสาวรับทองแท่งสีทองอร่ามด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายเล่นกับมันอยู่นานก่อนจะเก็บใส่ถุงผ้าลายซาลาเปาสีชมพูที่จางจิ่วหยางตามหาเจอให้
“พี่จิ่ว ถ้าข้าเก็บเงินได้มากพอ จะสร้างลานบ้านใหญ่ๆ ให้เจ้า ปรับปรุงบ้านใหม่ทั้งหลัง รวมถึงครัวด้วย มีหลายที่ที่อิฐเริ่มร้าวแล้ว อีกอย่าง ผ้าห่มของเจ้าก็ควรเปลี่ยนใหม่นะ…”
เด็กสาวพูดไปพลางนับนิ้วไปพลาง ดวงตาโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว
จางจิ่วหยางหัวเราะเบาๆ พร้อมกล่าวว่า “ไม่ใช่สร้างให้ข้า แต่เป็นให้เรา”
อาหลี่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายเหมือนทะเลสาบสีฟ้าครามที่สะท้อนแสงระยิบระยับ
จางจิ่วหยางลูบศีรษะนางด้วยความเอ็นดู พลางพูดว่า “ยังต้องซื้อหินหลุมศพที่ดีที่สุดให้เจ้าและลุงเจียง แล้วก็เงินกระดาษราคาแพงที่สุดด้วย อ้อ ยังมีของป้าหวังกับสามีของนางอีก”
เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น
จางจิ่วหยางกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่จู่ๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“ข้าต้องรีบฝึกฝน อาหลี่ช่วยคุ้มกันให้ข้าด้วย!”
เขารีบนั่งขัดสมาธิ ตั้งจิตเข้าสู่สมาธิ
ในสมองของเขา ภาพจงขุยกลืนผีที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานาน จู่ๆ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น หลังจากดูดซับพลังศรัทธามาหนึ่งเดือนเต็ม ภาพนิมิตดูเหมือนจะถึงจุดวิกฤติอีกครั้ง
ในความรู้สึกอันลึกล้ำ พลังอันยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตนั้นได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“การสร้างดาบวิเศษ ต้องใช้วันมงคลเดือนปีวอก คัดเลือกเจ็ดดาวเขียนยันต์วิเศษ ใช้พลังจากทิศใต้ของธาตุไฟในการหลอมรวม พร้อมร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์เปิดแสงพิทักษ์บ้าน…”
“ยันต์วิเศษปลุกพลัง ไฟแท้กลั่นแร่ คาถาศักดิ์สิทธิ์เปิดคม สามารถหลอมสร้าง…”
“ดาบปราบมาร!”
…
