บทที่ 202 ค่ายกลช้างพยัคฆ์จอมค่ายกลอันดับหนึ่ง?
เย่ชวนมองภาพตรงหน้า มือเท้าที่เย็นเฉียบทำให้รู้สึกสั่นสะท้าน เขากำหมัดแน่นจนชุ่มไปด้วยเหงื่อ นักพรตที่มาล้อมรอบนี้ มีถึงสองในสามที่เป็นระดับอมตะ และที่เหลือเป็นระดับกึ่งจักรพรรดิ ซึ่งส่วนใหญ่อยู่เพียงก้าวเดียวจากการก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ เย่ชวนไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า “แดนปานกู่ สมชื่อแดนนักรบของจริง!” แต่ในใจเขาก็แทบจะยอมแพ้แล้ว “ศึกของเทพ แต่มนุษย์ต่ำต้อยต้องเดือดร้อน” เขาคิดในใจ หวาดกลัวว่าเศษเสี้ยวของพลังที่ต่อสู้กันนั้นอาจทำให้เขาถึงแก่ชีวิตได้