บทที่ 151: ขอ 100 ล้าน!
บทที่ 151: ขอ 100 ล้าน!
ในสระน้ำ อสูรพายุเขี้ยวพิโรธดูเซื่องซึม เพราะกำลังทรมานจากโรคผิวกระดองแตก
เเละเมื่อเห็นเซียวซิงหยูเดินเข้ามา มันก็เริ่มคำรามอย่าโกรธเกรี้ยวจนหลิวซานตงต้องรีบเข้ามาปลอบ
“ยาย่า ใจเย็นๆนะ”
เมื่อได้ยินเสียงเจ้านาย อสูรพายุเขี้ยวพิโรธก็สงบลงทันที
เซียวซิงหยูยื่นมือไปลูบผิวหนังของมันเบาๆ
ผิวหนังมีรอยแตกเเละมีเลือดไหลซิบๆ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าระบบการแข็งตัวของเลือดทำงานได้ไม่ดี
“เธอชื่อยาย่าสินะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำให้เธอรู้สึกสบายที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาเลย”
เซียวซิงหยูยิ้ม เปิดยาขวดเล็กสีฟ้า เเล้วหยดยาสีฟ้าลงบนรอยแตกบนผิวหนังของมัน
ยาซึมเข้าไปในแผล ไหลไปตามรอยแตก
ฟูมมมม!!!
สามวินาทีต่อมา รอยแตกบนผิวหนังของอสูรพายุเขี้ยวพิโรธก็เรืองแสงสีฟ้า…ถ้ามองไกลๆ จะเห็นเหมือนมีไฟ LED สีฟ้าติดอยู่เต็มตัวของมัน
ทันใดนั้น อสูรพายุเขี้ยวพิโรธก็หลับตาพริ้ม มุมปากของมันยกยิ้มดูเหมือนกำลังมีความสุข
ฉากนี้ ทำให้หลิวซานตงเบิกตากว้าง เเล้วร้องด้วยความตกใจ
“ท่านนายพล! ผิวของยาย่าหายแล้ว!”
มู่หรงจินจ้องมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาของตัวเอง
เเละทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที!
ในหนึ่งนาทีนี้…ผิวหนังของอสูรพายุเขี้ยวพิโรธได้กลับมามีสภาพเนียนเรียบเหมือนหยกสีดำ
รอยแตกทั้งหมดหายไป ไม่มีแม้แต่รอยแผลเป็น
“ขอบคุณที่ช่วยรักษายาย่าของผมนะครับคุณเซียว!”
ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ เว้นแต่จะเจอเรื่องสะเทือนใจ
หลิวซานตง ทหารเรือผู้กล้าหาญ ตอนนี้กำลังแสดงความอ่อนแอออกมาอย่างมาก
ทุกวันที่เห็นสัตว์อสูรคู่ใจของเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคผิวกระดองแตก หลิวซานตงเเทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ
แต่ในวันนี้ อสูรพายุเขี้ยวพิโรธของเขาหายดีแล้ว มันกลับมาร่าเริงเเละมีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนเมื่อก่อน…ในฐานะเจ้าของสัตว์อสูร มันจะไม่ให้เขาตื้นตันได้ยังไง
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ คุณหลิว”
“ไม่ได้หรอกครับคุณเซียว ยาย่าของผมทรมานกับโรคผิวกระดองแตกมาสามปีแล้ว…ผมหลิวซานตงจะจดจำบุญคุณนี้ไว้ และจะตอบแทนคุณในภายภาคหน้า!”
หลิวซานตงทำความเคารพเซียวซิงหยูด้วยท่าทางที่พิเศษ เเละท่านี้มันเป็นการแสดงความเคารพขั้นสูงสุดของกองทัพเรือ
….
ณ เวลานี้มู่หรงจินยังคงอึ้งอยู่
เขามองอสูรพายุเขี้ยวพิโรธที่กำลังกระโดดโลดเต้นในสระ เขารู้สึกเหมือนฝันจนในใจรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
โรคผิวกระดองแตก สามารถรักษาให้หายขาดได้จริงๆงั้นเหรอ?
ยารักษาโรคที่เจ้าหนูนี่คิดค้น มีประสิทธิภาพมากกว่ายาจากสถาบันวิจัยของจักรพรรดิงั้นหรือ?
“คุณอาครับ ตอนนี้คุณอาเชื่อในฝีมือการแพทย์ของผมแล้วใช่ไหมครับ?”
เมื่อเซียวซิงหยูเอ่ยเรียก มู่หรงจินจึงหลุดจากภวังค์
หลังจากนั้น มู่หรงจินที่ตื่นเต้นมากก็รีบคว้าแขนของเซียวซิงหยูทันที
“เซียวซิงหยู ยาขวดเล็กๆสีฟ้าของเธอนี่ สามารถผลิตได้เยอะๆไหม?”
“ได้สิครับ แต่ต้องมีโรงงานผลิตยาให้ผมนะ”
“ที่กองบัญชาการเรามีครบทุกอย่าง ที่เกาะน้ำแข็งเพลิงมีโรงงานผลิตยาตั้งสามโรงงาน ฉันอยากให้นายช่วยผลิตขวดเล็กสีฟ้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย!”
ตอนนี้ มู่หรงจินตื่นเต้นจนตัวสั่น ความรู้สึกในใจของเขาเกินกว่าจะบรรยายได้
โรคผิวกระดองแตกเป็นปัญหาใหญ่ของกองทัพเรือมาโดยตลอด, โรคนี้ทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของสัตว์อสูรลดลง 20-30% แถมยังอาจจะทำให้ปรมาจารย์อสูรและสัตว์อสูรเป็นโรคทางจิตได้
ถ้าผลิตยาขวดเล็กสีฟ้านี้ได้เยอะๆเเล้วแก้ปัญหาโรคผิวกระดองแตกได้ ประสิทธิภาพการต่อสู้ของกองทัพเรือจะเพิ่มขึ้นประมาณ 20-30%
ตัวเลขพวกนี้ มองผ่านๆอาจดูไม่มากเท่าไหร่…แต่ในความเป็นจริง ในฐานะนายพลเรือ มู่หรงจินรู้ดีว่ามันสำคัญมากแค่ไหน!
ซึ่งตัวเลขนี่มันหมายความว่ากองทัพเรือสามารถขยายอาณาเขตทางทะเลของประเทศออกไปได้!
หมายความว่าพวกเขาสามารถยึดเกาะที่ถูกสัตว์อสูรระดับสูงยึดครองกลับคืนมาได้!
หมายความว่าจะมีคนรุ่นใหม่สนใจเข้าร่วมกองทัพเรือมากขึ้น!
มู่หรงจินต้องยอมรับว่า ขวดยาเล็กๆสีฟ้าในมือของเซียวซิงหยู มีความสำคัญต่อกองทัพเรืออย่างมาก
“ซิงหยู นายนี่มันเเพทย์อัจฉริยะจริงๆ ฉันชอบนายมาก ฮ่าๆๆ” มู่หรงจินโอบไหล่เซียวซิงหยู เเละพูดชมไม่หยุด
“น้องสาว เธอยิ้มทำไม?”
“ดีใจ”
“ดีใจ?”
“ดีใจแทนเขา”
ซินซินไม่ค่อยยิ้ม แต่ตอนนี้บนใบหน้าสวยๆของเธอกลับมีรอยยิ้มอันสวยสดงดงามประดับอยู่
เเน่นอนว่าเธอยิ้มเพราะเซียวซิงหยูได้รับการยอมรับจากพ่อของเธอ
“คุณอาครับ พรุ่งนี้ผมต้องสอบกลางภาคเเล้ว…เรื่องผลิตขวดยาสีฟ้านี้ คงต้องรอหลังสอบเสร็จก่อนนะครับ”
“ได้สิ ฉันไม่รีบหรอก…ไว้หลังสอบเสร็จ ฉันจะพาเธอไปดูเรือรบพิฆาตเทพที่ฐานบัญชาการกองทัพเรือของเรานะ”
“แค่กๆ”
“ข้าวติดคอหรอ?”
“แค่กๆ เปล่าครับ”
ตอนที่มู่หรงจินพูดถึงเรือรบพิฆาตเทพของกองทัพเรือ เซียวซิงหยูก็ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง
เรือรบพิฆาตเทพเป็นเรือรบที่แข็งแกร่งที่สุดของกองทัพเรือ เป็นอาวุธสำคัญของประเทศ
เเต่ตอนที่เซียวซิงหยูปลอมตัวเป็นชายชุดดำ เขาได้ใช้จิ้งจอกเก้าหางเดลลูทำเรือรบพิฆาตเทพพังไปถึงสามลำ…
เเน่นอนว่ามู่หรงจินย่อมไม่สามารถเชื่อมโยงเซียวซิงหยูกับชายชุดดำได้
เเถมตอนนี้ ยิ่งมู่หรงจินมองเซียวซิงหยูเขาก็ยิ่งชอบเด็กหนุ่มคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่คำพูดต่อมาของเซียวซิงหยู กลับทำให้นายพลเรือถึงกับพูดไม่ออก
“คุณอาครับ ต่อไปเราควรมาคุยเรื่องค่าลิขสิทธิ์กันดีกว่านะครับ”
“คุยเรื่องอะไรนะ?”
“ค่าลิขสิทธิ์ครับ”
มู่หรงจินอึ้งไปพักใหญ่ ถึงจะได้สติ
“เธอ…คิดจะทำธุรกิจกับฉันเลยเหรอ!”
“เเน่สิครับ? ผมเสียเวลาคิดค้นยาขวดเล็กสีฟ้านี่ตั้งนาน ถ้าจะเอาไปผลิตให้กองทัพเรือ…ผมก็ต้องเก็บค่าลิขสิทธิ์สิครับ”
สีหน้าของมู่หรงจินบึ้งตึง เเละพึมพำอย่างไม่พอใจ
“ถือว่าเป็นลูกเขยฉันครึ่งหนึ่งแล้ว ยังจะมาคุยเรื่องเงินกับฉันอีกเหรอ?”
คราวนี้เป็นเซียวซิงหยูที่ทำหน้างงบ้าง “ผมฟังไม่ถนัด ครึ่งอะไรนะครับ?”
มู่หรงหยางซั่วรีบดึงชายเสื้อของพ่อ เเล้วกระซิบ “พ่อ ทำตัวให้มันมีมาดหน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าพ่อเอาลูกสาวไปขายนะ”
ตอนนี้มีทหารเรืออยู่แถวนั้นหลายคน รวมถึงหลิวซานตงด้วย
ถ้าพูดแบบนั้นต่อหน้าคนเยอะๆ มันก็เหมือนขายลูกสาวจริงๆนั่นแหละ
มู่หรงจินรีบตั้งสติ เเล้วกระแอมไอหนึ่งครั้ง
“แค่กๆ…ที่เธอพูดก็ถูก”
“เอาล่ะ สำหรับเรื่องค่าลิขสิทธิ์ เธออยากได้เท่าไหร่?”
เซียวซิงหยูชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว
เมื่อเห็นเเบบนี้ มู่หรงจินก็ยกยิ้มอย่างดีใจ
“สิบล้านหรอ…ไม่มีปัญหาเลย”
“เห็นแก่ที่เธอเป็นเพื่อนซินซิน, ฉันแถมให้อีกสองล้าน รวมเป็นสิบสองล้านเลยละกัน”
เซียวซิงหยูส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ผมหมายถึง หนึ่งร้อยล้านครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่หรงจินก็อึ้งไปพักใหญ่
เมื่อตั้งสติได้ เขาก็ก้มลงไปมองหาอะไรบางอย่าง
“คุณอามองหาอะไรครับ?”
“มองหาก้อนอิฐ!”
หลังจากพูดจบ มู่หรงจินก็หยิบอิฐก้อนหนึ่งขึ้นมา
“เจ้าหนู เธอนี่มันหน้าเลือดจริงๆ! ฉันจะเอาอิฐนี่ทุบหัวเธอ!”
“พ่อ…ใจเย็นๆก่อน!” มู่หรงหยางซั่วรีบเข้ามาห้ามอย่างรวดเร็ว
“คุณอาคิดดูดีๆนะครับ ผมเรียกแพงไปจริงๆหรือเปล่า?”
เซียวซิงหยูถือยาขวดเล็กสีฟ้า เเล้วพูดอย่างใจเย็น
“เท่าที่ผมรู้ สถาบันวิจัยของจักรพรรดิ ตอนคิดค้นยาทีใช้งบประมาณไปสามร้อยล้าน ค่าลิขสิทธิ์อีกกว่าห้าร้อยล้าน”
“ถึงอย่างนั้น ยาของพวกเขาก็ยังรักษาโรคผิวกระดองแตกไม่ได้, เเละนั่นหมายความว่า ในวงการรักษาโรคผิวกระดองแตก ยาขวดเล็กสีฟ้าของผม คือยารักษาโรคผิวกระดองแตกเพียงชนิดเดียวที่หาได้ในตอนนี้!”
“นายนี่มันอวดดีจริงๆ แต่ฉันก็ต้องยอมรับว่านายมีดีพอที่จะอวด” มู่หรงจินกัดฟันตอบ
“เเล้วที่ผมขอหนึ่งร้อยล้าน มันแพงไปจริงเหรอครับ?”
“เอ่อ…”
มู่หรงหยางซั่วรีบเข้ามากระซิบข้างหูพ่อของเขาทันที
“พ่อ ยาขวดเล็กสีฟ้านี่สามารถรักษาโรคผิวกระดองแตกได้เลยนะ…หนึ่งร้อยล้านถือว่าไม่แพงไปหรอก”
“อีกอย่างนะพ่อ พ่อก็คิดซะว่าหนึ่งร้อยล้านนี่เป็นสินสอดของน้องสาวในอนาคต…พ่อจะเอากลับมาตอนใหนก็ได้”
มู่หรงจินนิ่งคิด “ที่เเกพูดก็ถูกนะ!”
เห็นสองพ่อลูกกระซิบกระซาบกัน, เซียวซิงหยูก็ได้เเต่เกาหัวเเล้วพึมพำในใจ
“พ่อลูกคู่นี่คุยอะไรกันอยู่?”
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังวางแผนร้ายอยู่เลย…”
……………………
