บทที่ 101 จุดเริ่มต้น
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 101 จุดเริ่มต้น
「คุณครับ ดูหนังจบแล้วเหรอครับ? รู้สึกยังไงบ้างครับ？」
ล็อบบี้โรงภาพยนตร์ส่วนตัว
พนักงานหนุ่มเห็นหลินเสวียนเดินออกมาจากห้องจึงลุกขึ้นยืนทักทายอย่างกระตือรือร้น
「ก็โอเคนะครับ」
หลินเสวียนตอบ
「นานมากแล้วที่ดูไป วันนี้ก็แค่รู้สึกอยากดูอีกครั้งเลยดูซ้ำ」
「งั้นคุณต้องเป็นแฟนหนังไซไฟแน่ ๆ เลย! ผมมีอะไรให้ดูหน่อยครับ!」
พนักงานหนุ่มหัวเราะคิกคักแล้วหยิบโปสเตอร์จากใต้เคาน์เตอร์ขึ้นมา โปสเตอร์นั้นเต็มไปด้วยตัวละครดังจากหนังไซไฟหลากหลายเรื่อง ดูอลหม่านน่าดู
และเบื้องหลังโปสเตอร์ทั้งหมดนั้น……มีตัวเลขสีน้ำเงินเข้มขนาดใหญ่เขียนอยู่ นั่นคือเลข 42
「จะให้ผมเหรอครับ? บริการดีจริง ๆ เลยนะครับ ขอบคุณครับ」หลินเสวียนถาม
「ก…ก…ก็บ้าแล้วครับ!」พนักงานหนุ่มรีบพับโปสเตอร์อย่างตกใจ
「นี่มันของมีค่า! ผมเพิ่งซื้อมาจากศูนย์แสดงสินค้างทะเลตะวันออกเมื่อวานนี้เอง」
หลินเสวียนเอียงหัวเล็กน้อย
「ศูนย์แสดงสินค้างทะเลตะวันออกยังขายของแบบนี้ด้วยเหรอครับ？」
「ใช่ครับ」พนักงานหนุ่มเก็บโปสเตอร์ลงไปข้างล่าง แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดพร้อมรอยยิ้ม
「ไม่ปิดบังคุณนะครับ……ผมก็เป็นแฟนหนังไซไฟเหมือนกัน หนังเรื่องโปรดของผมก็คือ 《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》」
หาคนถูกใจได้ยากขนาดนี้ พนักงานหนุ่มคนนี้ดูตื่นเต้นมากจริง ๆ ：
「คุณมาดูหนังเรื่องนี้ของดักลาส อดัมส์โดยเฉพาะ…แสดงว่าคุณต้องเป็นแฟนพันธุ์แท้แนวไซไฟแน่ ๆ เลยใช่มั้ยล่ะ? คนทั่วไปที่มานี่มักจะเลือกดูหนังรัก หนังตลก หรือไม่ก็หนังฮอลลีวู้ดบล็อกบัสเตอร์มากกว่า」
「อย่างคุณนี่แหละ ที่มาดูหนังไซไฟเก่า ๆ แบบนี้ น้อยมาก ๆ แทบจะไม่มีเลย ถ้าคุณชอบ《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》จริง ๆ ควรไปดูที่หอแสดงสินค้าฝั่งตะวันออกนะ」
「ที่นั่นกำลังจัดงานนิทรรศการผลงานไซไฟชั้นยอดของโลกอยู่ มีเอกสารและต้นฉบับหายากมากมายของเหล่าปรมาจารย์ รวมถึงต้นฉบับและบันทึกการสร้างสรรค์ผลงานของดักลาส อดัมส์ ผู้เขียน《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》ด้วย」
หืม?
คำพูดของพนักงานหนุ่มคนนี้ทำให้หลินเสวียนสนใจขึ้นมาทันที
「ต้นฉบับงานเขียนของดักลาส อดัมส์เหรอ? เกี่ยวกับ《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》ด้วย? 」
「ใช่เลยครับ！」พนักงานหนุ่มเหลือบมองวันที่ในโทรศัพท์：「พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของการจัดแสดงแล้วนะครับ ถ้าคุณอยากไป ต้องรีบหน่อยนะครับ」
「มีคำอธิบายเกี่ยวกับเลข 42 มั้ย？」หลินเสวียนถาม
「ฮ่า ๆ อย่างนั้นคงไม่มีหรอกครับ！」พนักงานหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ：
「เลข 42 เนี่ยชัดเลยว่าอดัมส์ตั้งใจใส่มาเพื่อสร้างปมปริศนา งง ๆ เอาไว้พลิกบทแบบง่อย ๆ ไม่มีสาระอะไรเลยสักนิด」
「แต่ผลก็อย่างที่คุณรู้…เพราะมันลึกลับเกินไปเลยกลายเป็นกระแสฮิตในวงการไซไฟไปซะงั้น เรื่องหลักของหนังมาร์เวลก็เกิดขึ้นในจักรวาลคู่ขนานหมายเลข 42 แถมในเกมลีกออฟเลเจนด์ บทพูดของไฮเมอร์ดิงเกอร์ก็มีตัวเลข 42 นี่ด้วย」
「อ้อ เดือนมิถุนายนนี้จะมีหนังสไปเดอร์แมน 2 อะครอสเดอะสไปเดอร์เวิร์สฉาย เจ้าแมงมุมตัวที่กัดพระเอกน่ะ ดูเหมือนจะมาจากจักรวาลหมายเลข 42 ด้วยนะ หลังแมงมุมมันยังเขียนเลข 42 ไว้อยู่เลย」
「เอาเป็นว่าทุกคนก็แค่เล่นมุกกันแหละ มันไม่มีความหมายอะไรจริงจังหรอก อดัมส์ที่เป็นผู้แต่งก็ตอบคำถามนี้ไปหลายรอบแล้ว」
หลินเสวียนพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าหนุ่มคนนี้เป็นแฟนพันธุ์แท้หนังไซไฟ พูดถึงหนังไซไฟเรื่องไหนก็รู้หมด เขาต้องชอบงานนี้แน่ ๆ
「ขอบคุณที่เตือนนะครับ ว่าง ๆ ผมจะไปดูครับ」
「ถ้าชอบดูหนังขนาดนี้ สมัครเป็นสมาชิกเลยครับ! แล้วก็มาบ่อย ๆ นะ!」
「ไว้คราวหน้าครับ」
……
เดินออกจากห้าง ออกมาข้างนอก หลินเสวียนเงยหน้ามองดวงอาทิตย์เที่ยงวัน
กาลเวลาหมุนเวียน พระอาทิตย์ขึ้นตก แต่โลกในฝัน โลกอนาคตอีก 600 ปีข้างหน้า…กลับหยุดนิ่งอยู่ที่วันที่ 28 สิงหาคม 2624
ที่นั่นไม่มีกาลเวลาหมุนเวียน ไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นตก เวลาไม่เคยเคลื่อนไหว ถูกจองจำไว้ในวันนั้น เวลา 00:42 น. ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ เลข 42 อีกแล้ว ทำไมต้องเป็น 42 ตลอดเลย?
ก่อนหน้านี้ฉันไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย รู้สึกเหมือนไม่เคยรู้ว่ารอบตัวมีเลข 42 เยอะขนาดนี้ แต่พอเห็นเรื่องประหลาดในห้องของพี่แมวอ้วน แล้วรู้แน่ว่าค่าคงที่ของจักรวาลคือ 42……
ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกเลข 42 ล้อมรอบมาตลอด
「รู้สึกว่า ต้องไปพิพิธภัณฑ์นิทรรศการทะเลตะวันออกสักหน่อย ไปดูต้นฉบับที่ดักลาส·อดัมส์ เขียน《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》ซะหน่อย」
หลินเสวียนคิดอย่างแน่วแน่
ชายหนุ่มหลงไหลผู้หนังวิทยาศาสตร์คนนี้พูดถึง 42 จักรวาลในหนังมาร์เวล 42 มิติคู่ขนานในหนังสไปเดอร์แมน รวมถึงเลข 42 ในบทพูดของตัวละครไฮเมอร์ดิงเกอร์ในเกม《ลีกออฟเลเจนด์》……
เลข 42 ในหนังและเกมพวกนั้น ล้วนเป็นมุกตลก ไม่มีความหมายอะไรเลย แค่เล่นมุกจาก《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》
แต่ว่า……
เลข 42 ที่ดักลาส·อดัมส์ เขียนไว้ใน《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก》……
หลินเสวียนรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องตลกแน่ ๆ
เพราะมุกตลกนี้ฉันคิดเอง ฉันจะไปเล่นมุกของใครได้ล่ะ?
มีเลขให้เลือกเยอะแยะมากมาย
ทำไมอดัมส์ถึงเลือกเลข 42 ล่ะ?
หลินเสวียนรู้สึกว่าตรงนี้น่าสงสัยมาก
จะมีความเป็นไปได้ไหม……
เขาได้ยินเลข 42 มาจากไหนกันแน่?
หรือเขาเคยเห็นเลข 42?
หรือเขาเคยติดต่อกับสโมสรอัจฉริยะมาก่อน แล้วจึงรู้จักเลข 42?
「ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิด ไปดูให้แน่ใจดีกว่า」
หลินเสวียนโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง มุ่งหน้าไปยังหอแสดงสินค้าเมืองตงไห่
……
หอแสดงสินค้าเมืองตงไห่ หรือที่รู้จักกันในชื่อศูนย์แสดงสินค้าเมืองตงไห่ เป็นอาคารกลุ่มขนาดใหญ่ มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ยิ่งใหญ่ตระการตา สร้างเสร็จในปี 1955 เป็นหนึ่งในอาคารสัญลักษณ์ของเมืองตงไห่ และเป็นอาคารขนาดใหญ่หลังแรกที่สร้างขึ้นในเมืองตงไห่ช่วงทศวรรษที่ 1950 มีสถาปัตยกรรมแบบคลาสสิกของรัสเซีย คล้ายกับหอแสดงสินค้า ที่นี่เคยจัดกิจกรรมระดับนานาชาติมากมาย เป็นพยานในเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์มากมายเช่นกัน ในช่วงเวลาปกติที่ไม่มีกิจกรรมสำคัญ แต่ละห้องจัดแสดงจะเปิดให้เช่าเพื่อใช้ในการจัดกิจกรรมต่าง ๆ
หลินเสวียนไม่เคยมาที่นี่มาก่อน พอลงจากรถก็รู้สึกงงเล็กน้อย ที่นี่มีห้องจัดแสดงขนาดใหญ่กว่า 40 ห้อง และส่วนใหญ่ก็มีกิจกรรมจัดอยู่ หลังจากใช้เวลาสักพัก หลินเสวียนก็หาห้องจัดแสดงที่พนักงานเสิร์ฟของโรงภาพยนตร์ส่วนตัวบอกไว้เจอในที่สุด——
《งานแสดงผลงานวิทยาศาสตร์แฟนตาซีชั้นเยี่ยมระดับโลก》
วันนี้เป็นวันทำงาน คนจึงไม่เยอะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับห้องจัดแสดงอื่น ๆ ที่เขาเดินผ่านมา ที่นี่ดูเงียบสงบกว่ามาก บางทีกลุ่มเป้าหมายของนิยายวิทยาศาสตร์แฟนตาซี……อาจจะยังมีน้อยในประเทศจีนปัจจุบันก็เป็นได้
หลินเสวียนมองป้ายบอกทางที่ประตู แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องจัดแสดง
ต้องยอมรับเลยว่า…
ของจัดแสดงข้างในนั้นเยอะแยะมากมายจริง ๆ
ผลงานไซไฟมากมายที่คุ้นเคย ล้วนมีพื้นที่จัดแสดงเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือภาพ ฟิล์มต้นฉบับ อุปกรณ์ประกอบฉาก เอกสารและภาพยนตร์ล้ำค่าต่าง ๆ …เรียกได้ว่าจัดเต็มสำหรับคนรักไซไฟเลยทีเดียว
หนุ่ม ๆ หลายคนตะโกนโวยวายด้วยความตื่นเต้น คงจะได้เห็นของที่ตัวเองชอบแน่ ๆ
ส่วนผู้หญิงนั้นมีบ้างประปราย แต่ส่วนใหญ่มาเป็นเพื่อนกับแฟน และดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจผลงานไซไฟเท่าไหร่
หลังจากเดินวนไปตามทางเดินสองสามทาง ในที่สุดเธอก็มาถึงโซนจัดแสดงภาพยนตร์เรื่อง “คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบก”
ถ้าเทียบกับ IP ยอดฮิตปีนี้ โซนนี้เล็กมาก
เพราะหนังเรื่องนี้ไม่ได้ดังมากนักจริง ๆ
ก็แค่มีมุก 42 ที่โด่งดังเท่านั้นเอง
หลินเสวียนเดินตรงไปยังตู้กระจกที่จัดแสดงต้นฉบับของดักลาส·อดัมส์
ข้างในมีเอกสารล้ำค่ามากมาย ด้านบนของตู้กระจกยังมีสำเนาที่จัดทำอย่างดีไว้ให้ดูด้วย
ถึงแม้ว่าบันทึกการเขียนด้วยลายมือจะเป็นภาษาอังกฤษ แต่หลินเสวียนก็อ่านออกพอสมควร เข้าใจความหมายได้โดยทั่วไป
เพราะอดัมส์เป็นแค่คนเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่เป็นนักวิทยาศาสตร์ ฉะนั้นบันทึกในต้นฉบับจึงไม่มีศัพท์เฉพาะทาง อ่านง่ายมาก ๆ
เนื้อหาในต้นฉบับนั้นบันทึกไว้อย่างน่าสนใจ
หลินเสวียนรู้สึกว่าอดัมส์เป็นคนคิดอะไรแปลก ๆ ไอเดียสุดบรรเจิดเหลือเชื่อจริง ๆ
ไม่นานเขาก็เจอบันทึกต้นฉบับเกี่ยวกับเลข "42"
คำอธิบายของดักลาส·อดัมส์นั้นธรรมดามาก……
เขาอธิบายอย่างสบาย ๆ ว่า เป็นแค่ตัวเลขที่นึกขึ้นมาได้แบบไม่รู้ตัว:
「ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน ตอนเขียน《คู่มือท่องกาแล็กซีฉบับนักโบกของฉัน》 ผมนึกถึงเลข 42 ขึ้นมาเฉยเลย」
「สำหรับผม หรืออะไรก็ตาม มันไม่มีความหมายพิเศษอะไรเลย แต่เป็นตัวเลขแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่รู้ตัว……」
「ผมอธิบายความรู้สึกนั้นยากมาก ตอนเขียนเรื่องในช่วงนั้น ผมก็คิดอยู่ว่า จะให้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์พูดคำตอบอะไรออกมาล่ะ ถึงจะสร้างความตื่นเต้น ความพลิกผัน และโน้มน้าวให้คนอ่านยอมรับว่านี่คือคำตอบสุดท้ายของจักรวาล ชีวิต และทุกสิ่งทุกอย่าง【กันแน่】？」
「ตอนที่ผมคิดอย่างนั้น…… ตัวเลขแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวผมก็คือ 42 ผมเลยว่ามันโอเค ก็เลยเขียนลงไปเลย」
……
จากคำอธิบายในต้นฉบับนี้ ดูเหมือนว่าอดัมส์เองก็ได้ไอเดียแบบฉุกเฉิน เพราะอยากสร้างความพลิกผัน จึงคิดเลข 42 ขึ้นมาเป็นตอนจบของเรื่อง
แต่……
หลินเสวียนก็ยังจับประเด็นสำคัญได้อย่างเฉียบคม——
【จิตใต้สำนึก】
เขาเผลอนึกถึงคำพูดโอ้อวดของเกาหยางขึ้นมา:
「เรื่องจิตใต้สำนึก แกรู้จักใช่ไหม? ปกติแกแทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันมีอยู่ แต่ดันไปมีอิทธิพลต่อพฤติกรรม อารมณ์ และ…ความฝันของแกอยู่ตลอดเวลาโดยที่แกไม่รู้ตัว！」
「หลายครั้ง แกเห็นอะไรได้ยินอะไร พอกลับไปก็ลืมไปแล้ว แต่ลืมจริง ๆ เหรอ? ที่จริงแล้วไม่เลย! จิตใต้สำนึกของแกยังจำมันไว้ นั่นแหละคือความรู้สึกที่คุ้นเคย ความรู้สึกเคยเห็นสิ่งนี้มาแล้วในชีวิตประจำวัน」
……
ปัง
หลินเสวียนปิดต้นฉบับสำเนาในมือลง วางไว้บนตู้กระจก
เขาเงยหน้ามองภาพถ่ายดักลาส·อดัมส์สมัยยังมีชีวิตอยู่บนผนัง…
ถ้าหากว่า อดัมส์คิดเลข 42 ขึ้นมาเป็นคำตอบสุดท้ายของจักรวาล ชีวิต และทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้จากจิตใต้สำนึกจริง ๆ ตามที่เขาบอก
งั้นตามทฤษฎี “จิตวิทยาเกาหยาง” แล้วล่ะก็:
「มีโอกาสสูงมากที่ อดัมส์ เคยได้ยินเลขคงที่ของจักรวาล คือ 42 มาจากที่ไหนสักแห่ง」
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
นั่นก็หมายความว่า สโมสรอัจฉริยะอาจมีอยู่มาตั้งแต่ในอดีตที่ยาวนานกว่าที่เขาเคยคิดไว้…
หลินเสวียนหลับตาลง
ในหัวมีภาพดั่งแม่น้ำสายใหญ่ไหลเชี่ยวไปทางทิศตะวันออก
จุดสิ้นสุดของมัน คือวันที่ 29 สิงหาคม 2624 เวลา 00:42 น.
งั้นแล้ว…
จุดเริ่มต้นของมัน…อยู่ที่ไหนกันนะ?