บทที่ 100 จับให้ได้ ถ้านายแน่จริง
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 100 จับให้ได้ ถ้านายแน่จริง
「พอเถอะ จี้หลิน」
ชายชราค่อย ๆ ลืมตาขึ้น บิดคอเบา ๆ ：
「ปล่อยคอฉัน」
เขาแกะมือจี้หลินออกจากคอตัวเอง แล้วลุกขึ้นยืน
เขาเงียบ
แต่เดินด้วยรองเท้าหนังเงาวับไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่กินพื้นที่ทั้งผนัง มองไปที่ผ้าม่านหนา ๆ ทึบแสง มองลวดลายเส้นไหมบาง ๆ บนนั้น แล้วพูดเสียงเบาว่า：
「ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ การหลอกลวง การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น」
「ผมก็ไม่อยากเหมือนกัน」
จี้หลินล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อ：
「งั้นคุณก็บอกคำตอบผมตรง ๆ ไม่ได้เหรอ? ผมจะไปทรยศคุณได้ยังไง? ตลอดหลายปีที่ผ่านมา…เราสองคนก็เหมือนเป็นเรือลำเดียวกันอยู่แล้ว」
「ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็เป็นคนเลี้ยงผมมา ถึงแม้เราจะมีเป้าหมายของตัวเอง…แต่เพื่อให้ได้บัตรเชิญสโมสรอัจฉริยะ เราทั้งคู่ก็ร่วมมือกันมาหลายปี นี่มันยังไม่น่าเชื่อถือสำหรับคุณเลยเหรอ？」
「หรือว่า…การบอกความจริงออกมา มันจะทำให้เราไม่ได้รับบัตรเชิญสโมสรอัจฉริยะ？」
……
ความเงียบเกิดขึ้นยาวนาน
ชายชราหันตัวกลับ กอดอก มองจี้หลิน：
「ฉันไม่แน่ใจ แต่…ฉันไม่สามารถเสี่ยงได้」
เขาหยุดชะงัก กลืนน้ำลายลงคอ แล้วพูดต่อ：
「เธอฉลาดมากเลยนะ จี้หลิน เธอนี่อัจฉริยะเลยล่ะ แต่ถึงอย่างนั้น โลกนี้มันก็ไม่ใช่ว่าอะไร ๆ เธอจะเดาถูกหมดหรอกนะ……แม้แต่คนเก่งก็ยังพลาดได้ แม้แต่คนเก่งก็ยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจ แม้แต่คนเก่งก็ยังมีโจทย์ที่ทำไม่ได้ เธอต้องเชื่อฉันนะ——」
「สิ่งที่พวกเราทำลงไป ไม่ผิดหรอก ทุกอย่างที่เราทำ ถูกต้องหมด」
จี้หลินพ่นลมหายใจเบา ๆ :
「งั้น……พวกเราคือพวกพ้องผู้พิทักษ์ความยุติธรรมสินะครับ？」
「เด็ก ๆ น่ะถึงชอบพูดเรื่องความยุติธรรมกับความชั่วร้าย」
「แล้วผู้ใหญ่พูดเรื่องอะไรล่ะครับ？」
「ความเชื่อไงล่ะ」
ตาของชายชราเป็นประกายแน่วแน่:
「เธอล่ะเชื่อในอะไร? 」
「งั้นผมก็ขอเป็นเด็กดีเหมือนเดิมดีกว่าครับ」จี้หลินนั่งลงบนเก้าอี้ที่ชายชราเพิ่งนั่งไป ไขว่ห้างอย่างสบาย ๆ :
「ความเชื่ออะไรนั่น……ฟังดูแล้วก็ดูเสแสร้งดีจัง」
「แต่ไม่มีใครที่จะเป็นเด็กตลอดไปหรอกนะ จี้หลิน」
จี้หลินหันไปมองเตาผิงที่อบอุ่น:
「ถ้าอย่างที่คุณว่า การฆ่าคนเหล่านั้นที่ทำให้ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลงไปนั้นถูกต้อง งั้นสิ่งที่พวกเขาทำก็ผิดสินะครับ？」
「พวกเขาก็ไม่ได้ผิดเช่นกัน」
ชายชราถอดหมวกไหมพรมสีดำบนหัว แล้ววางทับลงบนหน้าหนังสือพิมพ์บนโต๊ะข้าง ๆ
หน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์นั้น เป็นรูปสวี่หยุนที่เสียชีวิตไปแล้ว
สวี่หยุนในรูปยังดูอ่อนเยาว์ และยิ้มอย่างมีความสุข
ชายชราใช้หมวกปิดบังภาพถ่ายนั้นเอาไว้ พร้อมกับถอนหายใจ:
「ดังนั้น……การให้พวกเขาตายเวลา 00:42 น. นั่นแหละคือการแสดงความเคารพสูงสุดต่อพวกเขา」
「00:42 มันคืออะไรกันแน่? 」จี้หลินเขย่าขาไปมาพลางพูด
「หรือพูดอีกอย่างก็คือ 42 มันคืออะไรกันแน่? ทำไมถึงยึดติดกับตัวเลขนี้เหลือเกิน? 」
「เธอลองหาคำตอบดูสิ จี้หลิน」ชายชราเงยหน้าขึ้นมองเขา
「บางที...นี่แหละคือกุญแจสำคัญในการเข้าร่วมสโมสรอัจฉริยะ」
พูดจบ ชายชราดึงเก้าอี้ใตโต๊ะอาหารออกมาแล้วนั่งลงใหม่
「เริ่มงานกันได้แล้ว จี้หลิน ฉันคิดว่า...เธอน่าจะจับหนูตัวนั้นได้แล้วใช่ไหม? 」
จี้หลินพยักหน้า
「พูดอย่างเคร่งครัดแล้ว ก็ถือว่าแค่ระบุเป้าหมายการสืบสวนคนแรกได้เท่านั้น เพราะเรายังไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเขากำลังบิดเบือนประวัติศาสตร์อยู่จริง」
「ถูกต้อง ต้องหาหลักฐานที่แน่ชัดให้ได้เด็ดขาด ห้ามฆ่าคนบริสุทธิ์โดยเด็ดขาด ถ้าพลาดไปแม้แต่คนเดียว...สโมสรอัจฉริยะจะปิดประตูใส่เราตลอดกาล」ชายชราเงยหน้าลง มองไปที่หนังสือพิมพ์ที่ถูกหมวกไหมพรมทับอยู่บนโต๊ะอาหาร
「รถสองคันนั้น...เธอจัดการได้เยี่ยมมาก ตำรวจยังหาไม่เจอเลย」
「พวกเขาจะหาไม่เจอตลอดไปหรอกครับ」จี้หลินถอนหายใจ
「มันก็ไม่ใช่วิธีการอะไรที่แปลกใหม่หรอกนะ ถ้าพวกเขาดูหนังเรื่อง เร็วแรงทะลุนรก คงจะเดาได้ว่ารถสองคันนั้นหายไปได้ยังไง」
「แต่เสียดาย...ตอนนี้มันสายไปแล้ว แล้วถึงจะหาเจอก็ไม่สำคัญหรอก มีคุณอยู่ 90% ของเรื่องก็จัดการได้อยู่แล้ว」
「แต่ผมก็ยังมีข้อเสนอแนะอยู่นะครับ」จี้หลินเกาเล็บมือพลางพูดต่อ
「นกบินผ่านทิ้งร่องรอยไว้ข้างหลัง ถ้าคดีลักษณะเดียวกันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ มันก็ต้องดึงดูดความสนใจของใครสักคนแน่ ตอนนี้ยังไม่เป็นที่สังเกตเห็นก็เพราะหลักฐานยังไม่มากพอ...โดยเฉพาะในประเทศจีน สวี่หยุนเป็นเพียงเหยื่อรายแรกที่เราจัดการ」
「คุณแน่ใจนะว่าเปลี่ยนวิธีการฆ่าไม่ได้บ้าง? เรื่องเวลาผมไม่ขอให้คุณเปลี่ยนหรอก ดูเหมือนว่าจะต้องฆ่าภายใน 60 วินาที ระหว่างเวลา 00:42 ถึง 00:43 ...แต่เรื่องวิธีการฆ่า ต่อไปนี้เราจะไม่ใช้รถชนได้ไหม? 」
「ไม่ได้」
ชายชราส่ายหัวอย่างเด็ดขาด:
「ต้องเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์」
「แสดงว่าคุณมันก็เป็นแค่ฆาตกรเลียนแบบนั่นเอง」
「เรียกฉันยังไงก็ได้ จี้หลิน ฉันจะไม่ตกหลุมพรางอีกแล้ว」
「คำถามสุดท้าย」
เขาเงยหน้ามองชายชราที่ยืนอยู่หน้าต่าง จนแสงจันทร์ตกกระทบ:
「จะพิสูจน์ยังไงว่าคนคนหนึ่งกำลังบิดเบือนประวัติศาสตร์แน่ ๆ ? จากที่คุณพูดมา เราก็ไม่มีประวัติศาสตร์ฉบับดั้งเดิมไว้เปรียบเทียบ」
「นั่นก็เป็นปัญหาที่เธอต้องคิดเอง จี้หลิน」
ชายชราพูดเสียงเบา:
「คนคนนี้ แตกต่างจากพวกที่บิดเบือนประวัติศาสตร์ในอดีต...พวกนั้นน่าจะบิดเบือนประวัติศาสตร์โดยไม่ตั้งใจ แต่คนคนนี้...ฉันคิดว่าจุดประสงค์ในการบิดเบือนประวัติศาสตร์ของเขามีความตั้งใจ เราไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร หรือเขาต้องการบิดเบือนประวัติศาสตร์ไปเพื่ออะไร」
「แน่นอน สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ เราจะพิสูจน์ยังไงว่าคนคนนี้บิดเบือนประวัติศาสตร์จริง ๆ นั่นแหละคือสิ่งที่ยากที่สุด แต่ฉันเชื่อว่าเธอมีวิธี บางทีเธออาจมีวิธีอยู่แล้วก็ได้」
「คุณนี่เก่งเรื่องผลักภาระให้คนอื่นจริง ๆ นะ」
จี้หลินไม่ปฏิเสธ อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ทั้งคู่รู้จักกันดีเกินไปแล้ว：
「แต่ผมอาจต้องบอกเขาบางอย่าง……เกี่ยวกับพวกเรา เกี่ยวกับสโมสรอัจฉริยะ……คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ？」
「ไม่เป็นไร」
ชายชราตอบว่า：
「ขอแค่พิสูจน์ได้ว่าเขากำลังแทรกแซงประวัติศาสตร์ ถึงเสียอะไรไปบ้างก็ยอม แต่ต้องระวัง เราอาจเสียสละได้ แต่ห้ามเด็ดขาดที่จะไปทำร้ายคนบริสุทธิ์ อันนี้สำคัญที่สุด」
「ผมขี้เกียจเถียงกับคุณเรื่องค่านิยมที่ขัดกันแบบนี้แล้วล่ะ」จี้หลินยืดเส้นยืดสาย：
「ศึกนี้มันไม่ง่ายเลยนะ……ถึงภายนอกจะดูเหมือนเราอยู่มุมมืด เขาอยู่กลางแสง เราดูได้เปรียบ」
「แต่จริง ๆ แล้ว เราต้องยึดมั่นกับกฎเกณฑ์ที่แปลกประหลาดมากมาย ไม่ใช่แค่ต้องหาทางพิสูจน์ว่าเขากำลังแทรกแซงประวัติศาสตร์ แต่ยังต้องระวังไม่ให้เขารู้จุดประสงค์ของเราด้วย……ไม่งั้นอาจเป็นเราที่ตายแทน」
「ถ้าคนคนนั้นมีพลังที่จะแทรกแซงประวัติศาสตร์ได้จริง ๆ การฆ่าเราคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา และเมื่อไหร่ที่เราเริ่มสืบสวน เขาก็ต้องรู้ตัวและเริ่มซ่อนตัว……เราตามล่าเขา เขาก็ตามล่าเรา」
「ฉันเชื่อใจเธอ จี้หลิน」
ชายชราพูดด้วยความมั่นใจ：
「เธอเป็นคนฉลาดที่สุดที่ฉันเคยเจอมา คนคนนั้นที่แทรกแซงประวัติศาสตร์ อาจมีความสามารถพิเศษบางอย่างที่เราไม่เข้าใจ แต่……เขาคงไม่มีหัวคิดที่เฉียบแหลมเท่าเธอ หรืออาจจะยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย」
「ดังนั้น……เกมล่าหนูของเราเนี่ยแหละ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะแพ้」
「คุณยังมองโลกในแง่ดีเกินไป และเย่อหยิ่งเหมือนเดิมเลยนะครับ」
จี้หลินเดินกลับไปนอนยังที่เดิม นอนทับกองนิตยสารที่รก ๆ เขาหนุนมือ หันศีรษะไปเล็กน้อย มองตุ๊กตาแมวไรน์ที่วางอยู่บนกองหนังสือข้าง ๆ
「ผมบอกไปแล้วไง เกมนี้มันเป็นเหมือนเกมแมวจับหนู มันก็ต้องเป็นแบบนั้นทั้งสองฝ่าย」
「ฉะนั้นคุณก็เข้าใจได้ว่า ในเกมซ่อนหาของเราและคนที่กำลังบิดเบือนประวัติศาสตร์นี่แหละ ใครที่เปิดเผยตัวตน เปิดเผยเจตนา……คนนั้นก็คือผู้แพ้」
ตุ๊กตาแมวไรน์ตรงหน้า มีสีหน้าที่ดูขี้เล่นน่ารัก ทรงผมมวยแสนเก๋ไก๋กับชุดกี่เพ้า ดูสดใสและสวยงามมาก
「แต่ก็เพราะอย่างนั้นแหละนะ ผมเลยยังคงชอบเล่นเกมแบบนี้อยู่ดี」
จี้หลินเอื้อมมือไปบีบหูตุ๊กตาแมวไรน์ ยกมันขึ้นมาถือไว้เฉียง ๆ จ้องมองดวงตาที่แกว่งไกวของมัน
「ในเกมล่าหนูเกมนี้……」
「ใครกันแน่ที่เป็นหนู ใครกันแน่ที่เป็นแมว？」
