บทที่ 10 การชิงชัยระหว่างสองสตรีมเมอร์

หลังจากเฉียวเฉียวเต้นอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจผู้ชมจนไลฟ์ของเธอได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม เย่ฟานก็รู้สึกพอใจ เขาเริ่มมีความคิดอยากนัดเฉียวเฉียวออกมาทานข้าวด้วยกัน

แต่เขาก็รู้ดีว่า เฉียวเฉียวเป็นสตรีมเมอร์ที่อยู่ในระดับกลางค่อนไปทางสูง การจะนัดเธอออกมานั้นต้องใช้เวลาและความพยายาม

การสลับความสนใจ

ในขณะที่เขากำลังดูเฉียวเฉียวเต้นอย่างเพลิดเพลิน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นพร้อมข้อความจากหลิวซี: “พี่ฟาน ทำไมถึงไม่มาดูไลฟ์ของฉันเลยคะ? ลืมฉันไปแล้วเหรอ?”

เมื่อคิดถึงรูปร่างที่เร่าร้อนของหลิวซี เย่ฟานก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาพิมพ์ตอบกลับไปว่า: “กำลังเดินเล่นอยู่ครับ เดี๋ยวจะเข้าไปดูไลฟ์ของคุณ”

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เขามองไลฟ์ของเฉียวเฉียวด้วยความเสียดายก่อนจะปิดและเข้าสู่ไลฟ์ของหลิวซี

การต้อนรับอย่างอบอุ่น

เมื่อหลิวซีเห็นชื่อของเย่ฟานในห้องไลฟ์ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม เธอต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น: “ยินดีต้อนรับพี่ใหญ่ 天下无双 กลับมาบ้านนะคะ!”

เย่ฟานส่งข้อความในห้องแชตว่า: “วันนี้ไลฟ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

แต่คำถามนี้ทำให้รอยยิ้มของหลิวซีจางลง เธอตอบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ: “ไม่ค่อยดีเลยค่ะ คนดูน้อยมาก ของขวัญแทบไม่มีเลย”

เย่ฟานส่งข้อความให้กำลังใจ: “ไม่เป็นไรครับ สู้ ๆ นะ ผมเชื่อว่าคุณทำได้”

จากนั้นเขาสังเกตว่าบนกระดานคะแนนของเธอมีผู้สนับสนุนเพียงน้อยนิด เขาจึงตัดสินใจมอบ ไอดอลเหรียญพยัคฆ์ ให้หลิวซี 10 อัน

“天下无双 ได้มอบ ไอดอลเหรียญพยัคฆ์ จำนวน 10 อันให้กับสตรีมเมอร์หลิวซี”

ความดีใจของหลิวซี  เมื่อได้รับของขวัญ หลิวซีแทบระเบิดความสุข เธอยิ้มกว้างและกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณพี่ฟานมาก ๆ ค่ะสำหรับ 10 ไอดอลเหรียญพยัคฆ์ ฉันดีใจมากเลย!”

ของขวัญเหล่านี้ช่วยให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น พร้อมกับตั้งเป้าหมายว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุดต่อไป

ในขณะเดียวกัน เฉียวเฉียวที่กำลังพักหลังจากเต้นอย่างหนัก ได้เห็นข้อความแจ้งเตือนว่าเย่ฟานมอบของขวัญให้หลิวซี

ผู้ชมในไลฟ์ของเธอเริ่มแสดงความคิดเห็นกันอย่างสนุกสนาน:

เฉียวเฉียวที่เห็นข้อความเหล่านี้เริ่มรู้สึกเสียใจและความมั่นใจของเธอก็สั่นคลอน

เย่ฟานมองดู โสมอายุ 100 ปี ที่เพิ่งได้มาจากระบบ เขารู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นโสมที่แท้จริงและมีอายุขนาดนี้  เขาคิดในใจว่า: “โสมร้อยปี ถ้าขายออกไป น่าจะได้เงินไม่น้อยเลย”

การเปรียบเทียบระหว่างธรรมชาติและการเพาะปลูก

เย่ฟานนั่งลงพลางไตร่ตรองเกี่ยวกับคุณค่าของสมุนไพร เขาเข้าใจดีว่าในปัจจุบัน สมุนไพรส่วนใหญ่ในตลาดมาจากการเพาะปลูกแบบอุตสาหกรรม ซึ่งช่วยแก้ปัญหาความต้องการในตลาดได้ดี แต่ในทางกลับกัน ยาเหล่านี้ไม่ได้ให้คุณค่าทางยาที่ลึกซึ้งเท่ากับสมุนไพรที่เติบโตตามธรรมชาติ

เขาคิดถึงข้อแตกต่างที่สำคัญ:

1. ใช้เวลาเติบโตเพียงไม่กี่เดือน
2. มีประโยชน์ในการบำรุงร่างกาย แต่มีฤทธิ์อ่อน

• สมุนไพรธรรมชาติ (เช่นโสมร้อยปี)

  • ใช้เวลานานหลายสิบถึงร้อยปีในการเติบโต
  • มีพลังในการรักษาและบำรุงที่ลึกซึ้งจนได้ชื่อว่า “สมุนไพรฟื้นชีพ”

เย่ฟานยิ้มพร้อมคิดในใจว่า: “โสมธรรมชาติที่ดีจริง ๆ อาจช่วยฟื้นฟูร่างกายได้อย่างเหลือเชื่อ ถึงขั้นเปลี่ยนแปลงชีวิตเลยก็ว่าได้”

โสมร้อยปีในมือนี้มีสรรพคุณมากมาย:

• ช่วยบำรุงหัวใจและอวัยวะภายใน
• เพิ่มความแข็งแรงให้จิตใจและสมอง
• เสริมพลังชีวิต ช่วยฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ
• สามารถทำให้ผู้ที่ใช้มันดูอ่อนเยาว์และยืดอายุขัย

ผู้คนต่างขนานนามโสมว่าเป็น “สมุนไพรที่ฟื้นชีพ” ด้วยเหตุนี้

เย่ฟานทดลองหยิบโสมขึ้นมาและดึงรากเล็ก ๆ ออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อลองชิม แต่เขาก็ระมัดระวัง เพราะเข้าใจว่าโสมธรรมชาติแบบนี้มีพลังมหาศาล หากใช้มากเกินไปอาจส่งผลเสียต่อร่างกายได้

หลังจากลองชิมเพียงเล็กน้อย เขาก็เก็บโสมกลับไปในระบบคลังสินค้าอีกครั้ง เพราะเขารู้ดีว่าการเก็บรักษาสมุนไพรธรรมชาตินั้นไม่ง่าย ระบบคลังสินค้าของเขาจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการรักษาคุณภาพ

หลังจากเก็บโสมเรียบร้อย เย่ฟานก็ล้มตัวลงบนเตียง ตั้งแต่ที่เขาได้รับระบบมา เขาตัดสินใจเลิกนิสัยเดิม ๆ เช่น การนอนดึก

“การอดนอนมันส่งผลเสียต่อร่างกายและลดพลังของฉัน ถ้าอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันต้องดูแลสุขภาพให้ดีที่สุด”

เย่ฟานคิดถึงอนาคตของตัวเอง เขายิ้มเล็กน้อยและหลับตาลงพร้อมความมั่นใจว่า โสมร้อยปีต้นนี้จะช่วยเติมเต็มชีวิตของเขาในวันข้างหน้า

(จบบท)###