ตอนที่ 200
ตอนที่ 200
เดินไปสิบกว่าไมล์ กำลังจะออกจากทุ่งหมูป่า
ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
“อุๆๆ...”
เทียนเต๋าหันไปมอง แล้วยิ้ม
“นายมาแล้ว”
“อุๆ...”
ท่านแม่ทัพเปิงกระโดดลงมาจากพุ่มไม้ ตะโกนอย่างตื่นเต้น พร้อมกับยื่นน้ำเต้าให้เขา ข้างในเป็นเหล้ามังกี้
“ฉันไม่กินแล้ว”
เทียนเต๋าโบกมือ เขาเพิ่งจะกินไป ได้บัฟแล้ว
กินอีกก็เปลือง
แต่ท่านแม่ทัพเปิงไม่ยอม เอาแต่ยัดเยียดให้เขา
เหมือนกับ ถ้าไม่กินก็จะดูถูกกัน
เห็นอีกฝ่ายจริงใจ เทียนเต๋าก็เลยรับไว้ เก็บใส่กระเป๋า
“ว่าแต่ ทำไมนายถึงโดนมนุษย์รุมล่ะ?”
หลังจากพูดคุยกัน เทียนเต๋าก็เข้าเรื่อง
“อุๆ... อุ๊ๆๆๆ!”
ท่านแม่ทัพเปิงทำท่าทางประกอบ เทียนเต๋าดูแล้วก็งง ไม่เข้าใจเลย
“งั้น... ฉันพาเจ้าไปหาท่านแม่ทัพปา ให้เขาแปลให้ดีไหม?”
เทียนเต๋านึกอะไรขึ้นได้ รีบถาม
“ปา?” ท่านแม่ทัพเปิงพูดภาษาคน
“ใช่ๆ” เทียนเต๋าตื่นเต้น พยักหน้า
“อุๆ!” ท่านแม่ทัพเปิงก็พยักหน้า
“งั้นตกลงตามนี้”
เทียนเต๋าจับมือท่านแม่ทัพเปิง พร้อมกับนึกถึงคำว่า “เขาดอกไม้” ในใจ
ชั่วพริบตา ทั้งสองก็วูบไป ปรากฏตัวในเขาดอกไม้
ท่านแม่ทัพเปิงเพิ่งจะมาถึง ก็มีร่างหนึ่งลอยลงมาจากฟ้า ตะโกนด้วยความตื่นเต้น
“อุๆ...”
“อุๆๆ...”
“อุๆๆ...”
ลิงใหญ่สองตัวร้อง อุๆๆ ใส่กัน เทียนเต๋าที่อยู่ข้างๆ ฟังแล้วก็งง
แต่เขาดูออกจากสีหน้าของทั้งสองว่า พวกมันดีใจมาก
เหมือนเพื่อนเก่าที่กลับมาเจอกัน ดีใจจนร้องไห้
หลังจากกอดกัน ท่านแม่ทัพปาก็คิดได้ว่ามีเทียนเต๋าอยู่ เลยรีบเดินเข้ามา
“ขอบคุณเซียนน้อยที่พาเขากลับมา”
“ไม่เป็นไร แค่บังเอิญเจอ” เทียนเต๋าโบกมือ พูดตรงๆ “เมื่อกี้ฉันถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านช่วยแปลให้หน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ”
ท่านแม่ทัพปาพูดภาษาคนได้ดีมาก ไม่มีสำเนียงลิงเลย
ดูเหมือนจะเกี่ยวกับตัวตนของเขา... หรือว่าตายแล้วจะพูดภาษาคนได้?
กำลังคิดอยู่ ท่านแม่ทัพปาก็พาท่านแม่ทัพเปิงมา ทั้งสองโค้งคำนับให้เทียนเต๋า
จากนั้น ท่านแม่ทัพปาก็เริ่มเล่า “เขาบอกว่า หลังจากแยกกับท่านแล้ว ก็ไปหาที่บำเพ็ญเพียร”
“ต่อมา พอกินผลไม้นั่นแล้ว เขาก็อยากไปหาผลไม้ชนิดอื่น แต่ติดที่ตัวตน เลยออกจากทุ่งหมูป่าไม่ได้ ได้แต่เดินวนอยู่ในป่า แล้วก็เจอมนุษย์”
“ตอนแรกเขาก็พยายามหลบ แต่มนุษย์พวกนั้นไม่ยอมปล่อยเขา พยายามจะฆ่าเขา เขาเลยทนไม่ไหว กระโดดลงไปไล่พวกนั้น”
“แต่พอไล่ไปหลายครั้ง มนุษย์พวกนั้นก็ไม่กลัวเขา ทุกครั้งจะพาคนมาเยอะขึ้น แถมยังหาตัวเขาเจอทุกครั้ง หลบยังไงก็ไม่พ้น”
“…”
พอได้ยินแบบนั้น เทียนเต๋าก็ไม่รู้จะพูดอะไร
สำหรับมนุษย์แล้ว การฆ่าบอสเพื่อเก็บเลเวล เป็นเรื่องปกติ
แต่สำหรับท่านแม่ทัพเปิงแล้ว เขาไม่อยากถูกฆ่า... แค่ถูกรบกวนก็รำคาญจะแย่แล้ว
แต่เขาก็ไม่มีความสามารถที่จะออกจากทุ่งหมูป่า สลัดคราบบอส เลยได้แต่ทน จนกระทั่งทนไม่ไหว ถึงได้ไปโจมตีมนุษย์ เพื่อไล่พวกนั้น
แต่กลับไม่ได้ผล ยังทำให้มีคนมาเยอะขึ้น
“แล้วเขาไม่ออกจากทุ่งหมูป่าเล่า?”
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เทียนเต๋าก็จับประเด็นได้
แค่ท่านแม่ทัพเปิงออกจากทุ่งหมูป่า เรื่องทุกอย่างก็จบ
มนุษย์หาเขาไม่เจอ ก็จะไม่คิดฆ่าบอสเพื่อเก็บเลเวล ท่านแม่ทัพเปิงก็จะไม่ถูกรบกวน ไปบำเพ็ญเพียรที่อื่นได้
“ออไม่ได้ไง ก็แบบนี้แหละ” ท่านแม่ทัพปาชี้ไปรอบๆ “มีแต่มาที่นี่ ถึงจะออกจากทุ่งหมูป่าได้”
“หา?”
เทียนเต๋าอึ้ง ถามว่า “หมายความว่า ถ้ากลับไปที่โลกความเป็นจริง ก็ออกจากทุ่งหมูป่าไม่ได้?”
“ใช่” ท่านแม่ทัพปาพยักหน้า “กฎของโลกภายนอกจะบังคับให้เขากลับไป! เว้นแต่...”
“เว้นแต่อะไร?”
“เว้นแต่เขาจะทะลวงขีดจำกัด แข็งแกร่งขึ้น” ท่านแม่ทัพปาอธิบาย
“ฉันเข้าใจแล้ว!”
พอได้ยินแบบนั้น เทียนเต๋าก็เข้าใจทันที
ที่ว่าทะลวงขีดจำกัด ก็คือการเลเวลอัพไม่ใช่เหรอ?
เลเวลในทุ่งหมูป่ามีขีดจำกัด บอสประจำเขตที่แข็งแกร่งที่สุด พยัคฆ์ขาว ก็แค่เลเวล 25
แค่ท่านแม่ทัพเปิงเลเวลเกินนี้ ก็จะไม่กลับไปที่ทุ่งหมูป่าแล้ว
ส่วนจะไปโผล่ที่ไหน ก็แล้วแต่โชคชะตาของเขา
“งั้นเขาจะอยู่ที่นี่เพื่อบำเพ็ญเพียรได้ไหม?” เทียนเต๋าถามต่อ
“ได้สิ” ท่านแม่ทัพปาพยักหน้า แล้วก็ทำหน้าลำบากใจ “แต่ที่นี่มีพลังปราณน้อย คงไม่ได้ผลดีเท่าไหร่ แล้วก็...”
“แล้วก็อะไร?”
“เขามีลูกหลานอยู่ข้างนอก” ท่านแม่ทัพปาพูดอย่างเย็นชา “เขาอยากกลับไปปกป้องลูกหลาน”
“ก็ได้”
เทียนเต๋าถึงกับยิ้มแห้งๆ
เขาก็เคยเห็นลิงพวกนั้น ไม่เพียงแต่มีจำนวนมาก ความสามารถก็ไม่ได้แข็งแกร่ง
ลิงระดับสูงสุด ก็แค่เลเวล 10
ถ้าไม่มีท่านแม่ทัพเปิงที่เป็นบอสคอยปกป้อง คงถูกฆ่าตายหมด
“อุๆๆ!”
กำลังคิดอยู่ ท่านแม่ทัพเปิงก็เดินเข้ามา ทำท่าทางใส่เขา
“เขาอยากกลับแล้ว” ท่านแม่ทัพปารีบแปล
“แล้วเรื่องของเขากับมนุษย์ล่ะ?” เทียนเต๋าถาม
“เขาบอกว่าต่อไปจะพยายามหลบ” ท่านแม่ทัพปาแปล
สำหรับท่านแม่ทัพเปิงแล้ว แค่อยากหลบ ก็มีวิธีหลบอยู่แล้ว
อย่างมากก็แค่หาถ้ำที่ปลอดภัยมุดเข้าไป หลบสักสิบวันครึ่งเดือน ก็คงไม่เป็นไร
“งั้นกลับกันเถอะ”
เทียนเต๋าครุ่นคิด พยักหน้า แล้วจับมือท่านแม่ทัพเปิง
ไม่นาน คนกับลิงก็กลับมาที่โลกความเป็นจริง อยู่ตรงชายทุ่งหมูป่า
มองดูทุ่งหมูป่าที่รกทึบ เทียนเต๋ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นท่านแม่ทัพเปิงสูดจมูก แล้วร้องลั่น
“เจี๊ยกกกๆๆๆๆ!”
มันร้อง แล้วกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ หายวับไป
เทียนเต๋าเห็นดังนั้นก็อึ้งไป
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมไม่พูดอะไรก็วิ่งไป?”
เขาอึ้งไปนาน ก็นึกถึงเสียงร้องของท่านแม่ทัพเปิงเมื่อครู่ ใจหายวาบ
“หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา?”
“หรือว่า... จะเกิดอะไรกับลูกลิงพวกนั้น?”
คิดได้ดังนั้น เทียนเต๋าก็รีบมองไปทางที่ท่านแม่ทัพเปิงจากไป แล้วรีบตามไป
