EP.18

EP.18

[มุมมองบุคคลที่ 3]

เมื่อปีเตอร์และเอ็มเจตื่นขึ้นมา ปีเตอร์ก็จะหัวเราะเยาะเธอเหมือนเช่นเคย

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ผมบนเตียงของเธอไม่เคยพลาดที่จะทำให้ชั้นหัวเราะได้เลย"

เอ็มเจที่มีผมสีแดงดูยุ่งเหยิงไปหมดอย่างน่าเหลือเชื่อ สำหรับเอ็มเจเพิ่งจะตื่น เธอยังคงงีบหลับอยู่ตลอดเวลาในขณะที่นั่งตัวตรงบนเตียง

“ชั้นไม่เคยคิดถึงตอนที่นายหัวเราะเยาะชั้นทุกครั้งที่ชั้นตื่นมาที่นี่เลย” เอ็มเจพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ชั้นช่วยไม่ได้”

"ใช่ คุณพูดแบบนั้นทุกครั้ง"

จากนั้นเอ็มเจก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทางหน้าต่างเหมือนอย่างที่เธอทำเป็นปกติ

“เธอจะไปไหนป้าเมย์กับลุงเบ็นพวกเขานั้นก็รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ เพราะงั้นไม่ต้องแอบออกไปหรอก”

“ฮะ ? โอ้ ใช่ ขอโทษที พอดีมันเป็นนิสัย” เอ็มเจพูดอย่างเขินอาย

เมื่อพวกเขาลงไปข้างล่าง ป้าเมย์กำลังทำอาหารอยู่ในครัว “อรุณสวัสดิ์นะทั้ง 2 คน”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ / ครับป้าเมย์” ทั้ง 2 ทักทาย

“เธอจะอยู่ทานอาหารเช้าด้วยไหม แมรี่ เจน” ป้าเมย์ถามขณะโผล่หน้าออกมาจากห้องครัว

“หนูอยากอยู่กืนด้วยมากคะ แต่แม่ของหนูคงกลับบ้านจากที่ทำงานแล้ว และหนูอยากเจอเธอ”

“น่าเสียดายจัง ปีเตอร์ช่วยพาเธอเดินกลับไปส่งบ้านทีนะ”

ปีเตอร์พยักหน้าและพาเอ็มเจเดินข้ามถนนซึ่งเธอก็โบกมืออำลาและเดินเข้าไปข้างใน

เมื่อปีเตอร์กลับมา เขาก็นั่งที่โต๊ะกับลุงเบ็น ขณะที่พวกเขารออย่างเงียบๆ ว่าป้าเมย์ทานอาหารเช้าเสร็จ

ลุงเบ็นทำลายความเงียบ “เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จ ไปเตรียมตัวแล้วเจอกันที่รถ พวกเราจะออกไปขับรถเล่นกันกัน” เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมและมีอำนาจ

ปีเตอร์ตอบอย่างอ่อนน้อมว่า “ครับ”

'ทำไมเขาถึงน่ากลัวจัง ผู้ถักทอเรื่องราวผู้ยิ่งใหญ่ ชั้นคิดว่าลุงเบ็นน่าจะเป็นชายชราที่ฉลาด ไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่มีกล้ามเป็นมัดๆน่ากลัวแบบนี้ ชั้นน่าจะเป็นผู้มีพลังพิเศษ แล้วทำไมเขาถึงทำให้ชั้นกลัวได้ล่ะ'

เมื่อป้าเมย์นำอาหารเช้ามาให้ พวกเขาก็เริ่มกินกันเงียบๆ จนกระทั่งป้าเมย์เริ่มนินทาเกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัววัตสัน

“ชั้นรู้สึกแย่แทนเด็กน้อยคนนั้นจริงๆ พ่อของเธอนั้นไร้ประโยชน์ แม่ของเธอก็ต้องทำงานที่โรงพยาบาลนานหลายชั่วโมงเพื่อเลี้ยงดูพวกเขา และน้องสาวของเธอก็แต่งงานเร็วเกินไปและจากไป ดังนั้นเธอจึงอยู่คนเดียว ดูแลเธอให้ดีล่ะ ปีเตอร์”

ปีเตอร์พยักหน้าอย่างจริงจังก่อนจะกินต่อ เมื่อกินเสร็จเขาก็ไปเตรียมตัว หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็เดินไปที่รถของลุงเบ็น

เมื่อลุงเบนนั่งลง เขาก็ยังไม่พูดอะไร เพียงแค่สตาร์ทรถแล้วขับออกไป ในขณะที่ลุงเบนขับรถอยู่ เขาก็ยังไม่พูดอะไรสักนาที และปีเตอร์ก็เช่นกัน พวกเขาขับรถกันเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ลุงเบ็นก็เริ่มพูดขึ้นว่า “เห้ย ลุงภูมิใจและผิดหวังในตัวหลานนะ ปีเตอร์ ลุงนั้นภูมิใจที่หลานปกป้องเพื่อนเมื่อเธอกำลังประสบกับสถานการณ์ที่โชคร้าย

ลุงภูมิใจในตัวหลานที่คอยดูแลเธอและคอยให้แน่ใจว่าเธอสบายดีเสมอ แต่ลุงก็ผิดหวังกับวิธีที่หลานใช้จัดการกับสถานการณ์นี้เช่นกัน

แม้ว่าเขาสมควรได้รับสิ่งที่สมควรได้รับไป แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หลานควรจะทำ ลุงผิดหวังที่หลานปล่อยให้ความโกรธและความเคียดแค้นครอบงำความคิดในเชิงเหตุผลของหลานหรอกนะ

หลานนั้นเป็นเด็กที่ฉลาดมาก นั่นคือสิ่งที่ชัดเจน แต่ไม่ใช่เมื่อหลานโกรธ เพราะเมื่อโกรธ หลานจะตัดสินใจอย่างโง่เขลา

เอ็มเจวิ่งมาที่บ้านด้วยท่าทางวิตกกังวลและหวาดกลัว หลานอาจจะไม่รู้ตัว แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นพึ่งพาหลานมาก ดังนั้นการเห็นหลานเป็นแบบนั้นมันทำให้เธอหวาดกลัว หลานนั้นไม่ควรปล่อยให้คนที่หลานอยากปกป้องและอยากให้ปลอดภัยต้องกลัวในตัวของหลานนะ

ลุงนั้นไม่อยากเห็นหลานอยู่ในสภาพนั้นอีกแล้ว ที่ลุงพูดนี่เพราะแค่อยากจะอธิบายให้มันชัดเจน" ลุงเบ็นพูดอย่างใจเย็นแต่เข้มงวด

ปีเตอร์ก้มหัวลงและถอนหายใจ “ครับ”

ลุงเบ็นจ้องมองปีเตอร์จากหางตา และพยักหน้าโดยที่ไม่ละสายตาจากถนนเลย

ลุงเบ็นวางมือบนไหล่ของเขา "ปีเตอร์ เหตุผลเดียวที่]6'เข้มงวดกับเธอขนาดนี้ก็เพราะว่าลุงนั้นกังวลและห่วงใยเธอนะ

รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณวัตสันตัดสินใจแจ้งความ หลานคงต้องติดคุกฐานบุกรุกและทำร้ายร่างกายเค้าแน่"

ปีเตอร์มองลุงเบ็นด้วยความสับสน "คุณหมายความว่าเขาไม่ได้แจ้งความใช่ไหม ?"

“พูดได้เลยว่าลุงได้โทรหาเพื่อนของลุง 2-3 สายและจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยแล้ว นายวัตสันจะเป็นคนที่ต้องติดคุกในข้อหาล่วงละเมิดเด็กและจะไม่สามารถแจ้งข้อกล่าวหาได้ เขาจะต้องติดคุกเพียง 6 เดือนเท่านั้นเนื่องจากการกระทำดังกล่าวเป็นความผิดเล็กน้อย”

ปีเตอร์เงียบไป 2-3 วินาที “...ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับลุงเบ็น”

ลุงเบ็นพยักหน้าขณะที่เขาขับรถวนไปรอบๆตึกอย่างเงียบๆ เมื่อพวกเขากลับถึงบ้านและปีเตอร์ลงจากรถ ลุงเบ็นเตือนปีเตอร์อีกครั้งว่า "จงจำไว้นะว่า อย่าปล่อยให้ความโกรธครอบงำความคิดและชี้นำการกระทำของหลานเด็จขาด"

ปีเตอร์พยักหน้าอย่างจริงจังและเดินเข้าไปในห้องของเขา เมื่อเข้าไปแล้ว เขาก็เริ่มสวมชุดสไปเดอร์แมนพร้อมกับเสื้อผ้าทับอักชั้น เขาคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป

ขณะที่เขากำลังจะออกไป ป้าเมย์ก็เรียกเขาว่า “แล้วหลานคิดว่าหลานจะไปไหนแต่เช้าขนาดนี้นะ”

“ผมจะอยู่กับเกวน”

ป้าเมย์หรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า “ได้ แต่อย่าอยู่ดึกเกินไปล่ะ พรุ่งนี้มีเรียน”

ปีเตอร์พยักหน้าแล้วรีบออกไปพบเกวน เขาไปรอเกวนในที่ซ่อนลับ เขาถอดเสื้อผ้าออกเหลือเพียงชุดสไปเดอร์แมน ขณะที่รอเกวน เขานั่งลงและมองไปทางเพดานและครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

ในไม่ช้าเกวนก็มาถึงและเห็นว่าปีเตอร์จมอยู่กับความคิดของเขา ในขณะที่เตรียมตัว เธอก็เรียกเขา ทำให้เขาหลุดจากความคิด "ปีเตอร์ นายไม่เป็นไรใช่ไหม"

“ชั้นไม่เป็นไรหรอก เอาจริงๆก็เป็น”

“เกิดอะไรขึ้น” เกวนถามด้วยความกังวล

“ชั้นเพิ่งโดนลุงเบ็นดุเป็นครั้งแรก… บอกได้เลยว่าไม่รู้สึกดีเลย”

“มันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับ เอ็มเจ ใช่ไหม”

“ใช่”

เกวนยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินไปจูบเขาที่ข้างศีรษะเพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้น ซึ่งมันก็ได้ผลนิดหน่อย

เมื่อเกวนทำเสร็จแล้ว เธอก็ให้เขาเห็นหน้ากากของเธอและถามว่า "พร้อมหรือยัง ?"

ปีเตอร์เดินไปหยิบหน้ากากของตัวเองมาสวมบนหัว จากนั้นก็พยักหน้าและดึงหน้ากากลงแล้วพูดว่า

"พร้อมเสมอ..."

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________